Vlucht naar Toronto, Canada
Maandag 28 maart 2016. Toronto, Canada.
Na het inchecken gaan we redelijk snel door de douane en lopen we nog even door Schiphol op zoek naar het 'kindergedeelte'. Dit blijkt helaas te worden verbouwd maar we kunnen Armin wel wat vermaken in het 'Nemo gedeelte' wat eigenlijk bedoeld is voor wat oudere kinderen. Hij vindt het echter ook machtig!
De tijd vliegt voorbij, voordat we het weten moeten we al boarden. De vlucht gaat op zich prima, al is het vooral voor ons erg vermoeiend. Van de ruim acht uur naar Toronto heeft Armin slechts twintig minuten geslapen en wilde hij verder vooral staan, lopen, klimmen, rennen. Hij heeft op deze vlucht dan ook meer op de iPad gezeten dan in de hele anderhalf jaar hiervoor en aangezien hij niet normaal wilde eten kreeg hij heel veel koekjes want die wilde hij wel. Gelukkig wilde hij deze keer (in tegenstelling tot de vlucht naar Thailand vorig jaar) wel veel drinken, en dat is toch het belangrijkste in een vliegtuig. In Costa Rica de slechte gewoontes maar weer afleren. We vonden de stewardessen op deze vlucht wel wat 'zurig', ze waren niet erg behulpzaam (en wij zijn verre van veeleisend!), in totale tegenstelling tot Etihad van vorig jaar (dat schijnt ook echt een kindvriendelijke maatschappij te zijn trouwens).
Eenmaal aangekomen in Toronto komt de bagage vlot maar helaas zijn we iets te eerlijk bij de douane. Of we 'food' bij ons hebben? Uh, nee. Ook geen 'babyfood' (uitgesproken met een strenge blik). Uh, ja, natuurlijk wel, we (vooral Marieke in dit geval) zijn van de voorbereiding. We leggen uit dat we wat zakjes eten meehebben met spaghetti en nog iets van stew. Schrijft de douanier enorm groot op ons briefje dat we beef bij ons hebben en moeten we de bagage gaan uitpakken. Beetje jammer. We halen twee olvarit geprepareerde zakjes (waar ook ham in zit) uit de backpack van Jochem en die moeten we dan ook achterlaten. Belachelijk vinden we zelf. De zakjes knijpfruit mogen we wel houden. Gelukkig hoeft Marieke de koffer (waar ook wat 'reserves' inzitten) niet uit te pakken en kunnen we doorlopen.
Eenmaal in de aankomsthal pinnen we wat Canadese Dollars en gaan we richting de UP express. Deze trein doet er slechts vijfentwintig minuten over naar downtown Toronto. We hebben de kaartjes vorige week al online gekocht, scheelt weer Dollars en tijd! We kunnen dus zo instappen. Prachtige trein, zelfs met wifi die het ook echt doet.
Na vijfentwintig minuten stappen we uit op Union Station. Daar vlakbij bevindt zich onze Airbnb, een appartement met keuken en aparte slaapkamer. En Netflix. En een sauna. En een zwembad. Het is door het tijdsverschil hier vier uur ‘s middags. We wilden eigenlijk nog graag de CN Tower op (die is op meters van ons appartement) maar Armin is helemaal kapot. We leggen hem om vijf uur maar in bed en vinden dat we het hem echt niet aan kunnen doen hem wakker te maken omdat wij graag een toren op willen. Dat doen we dus ook niet.
Uiteindelijk gaat Marieke nog op pad om wat boodschappen te halen (en dat lukt wel, want ondanks het feit dat het tweede paasdag is is er een mega supermarkt open om de hoek waar ze bijna in verdwaalt). Jochem gaat daarna nog even een rondje lopen om wat foto's te maken van de omgeving (hoge gebouwen) en uiteindelijk chillen we nog wat met Netflix (en olijven, pasta en salade) op de bank.
Om twee uur 's nachts is het feest. Voor Armin dan, voor ons iets minder. We besluiten elkaar wat slaap te gunnen: Jochem gaat een uur met Armin spelen en maakt Marieke daarna weer wakker om hem af te lossen. Marieke stopt het wakkere mannetje lekker in bad en gunt hem wederom wat iPad tijd met de Teletubbies, terwijl ze samen op de bank hangen. Na een uur wordt Armin toch weer moe en leggen we hem weer in zijn bedje. Dat werkt niet, dus mag hij tussen ons in in het grote bed. Dat werkt gelukkig wel en we slapen gezellig met z'n drietjes nog een paar uur.
‘s Ochtends is er helaas geen tijd meer om iets te ondernemen (het zwembad hebben we dan ook jammer genoeg over moeten slaan) en gaan we weer terug naar het vliegveld. Weinig gezien dus van Toronto, maar dat is natuurlijk wel een reden nog eens terug te gaan!
