Onderweg
Zondag 17 april 2016. Manuel Antonio, Costa Rica.

We rijden naar de ferry in Paquera, deze vertrekt om negen uur naar Puntaneras. De ferry is vrij groot en er kunnen auto’s, busjes en uiteraard passagiers mee. Na een stop om wat vers brood te halen zijn we nog steeds ruim op tijd om aan te sluiten in de rij voor de boot. We hebben nog even om kaartjes te kopen en wandelen nog wat rond. Er is een café aanwezig waar ontbijt en verse koffie verkrijgbaar is, van dat laatste maakt Marieke dankbaar gebruik.

Wanneer we aan boord mogen lopen Marieke en Armin vast de boot op. Jochem rijdt iets later de auto de ferry op. Je kunt zowel binnen als buiten plaatsnemen, maar binnen is het lekker koel. Van rustig zitten is uiteraard geen sprake, alles en iedereen moet bekeken worden door Armin. Hij rent dus ook de hele ruimte door en zo maakt hij contact met diverse andere passagiers. De hele reis wisselen we wat af met binnen en buiten rondlopen. Buiten mag Armin alleen niet overal loslopen want hij kan te makkelijk het dek afvallen (recht de zee in).

Na ongeveer anderhalf uur komen we aan in Puntaneras. Het is wat chaotisch hier. Jochem moet eerst de auto van de boot af rijden en daarna mogen Marieke en Armin eraf. Het duurt nogal lang voordat de passagiers mogen lopen (we staan inmiddels buiten op het dek waar het heel heet is!) en vervolgens is het zoeken waar Jochem met de auto staat. Uiteindelijk komen we bezweet aan bij de auto maar gelukkig staat de airco al even aan!

We zijn van plan onderweg te stoppen op een strand om daar de meegebrachte lunch te nuttigen. Eerst stoppen we bij de Rio Tarcoles waar veel krokodillen onder de grote brug wonen. Inmiddels slaapt Armin dus gaan we allebei even apart kijken naar de beesten. Een mooi gezicht, en er hangen dan ook veel mensen over de reling van de brug.

Daarna rijden we door naar de badplaats Jaco waar we het strand opzoeken. Er zijn veel surfers, er staan strandbedjes met parasols en er is wat hoogbouw aanwezig. We hebben gelezen dat dit een hele drukke toeristenplaats is maar eerlijk gezegd vinden we het nog wel vrij rustig en klein vergeleken met de populaire badplaatsen in Europa. We vinden een mooi plekje onder de palmbomen waar we ons strandkleed uitrollen en genieten van de gisteravond gegrilde kip (zonde om weg te gooien tenslotte!). We hebben de kip onderweg lekker koel kunnen houden in de auto door hem te verpakken tussen flessen water die een nachtje in de vriezer hebben gelegen.

Na de lunch rijden we door naar Manuel Antonio waar we rond twee uur aankomen. We hebben hier een Airbnb-accommodatie geboekt, een cottage met een keuken, slaapkamer, zitkamer, veranda en ruime tuin. In de tropische tuin is een mooi, schoon en groot zwembad aanwezig. Eergister hebben we via de mail geregeld dat we hier vier nachten kunnen blijven in plaats van de eerder geboekte drie nachten.

We worden vriendelijk ontvangen door de Canadees die hier al ruim twintig jaar woont. Hij verhuurt hier een groot huis en onze kleinere cottage (hij woont zelf ook op het terrein). In de middag settelen we voor de komende vier dagen, Jochem gaat even zwemmen en om kwart over vijf lopen we naar een visrestaurant aan de overkant van de straat waar we een geweldig uitzicht hebben op de zonsondergang. We eten heerlijke verse vis en rond zeven uur kunnen we Armin in bed leggen.

Uitgebreide lunch
Maandag 18 april 2016. Manuel Antonio, Costa Rica.

De volgende dag is een maandag en dat is de enige dag dat het National Park Manuel Antonio gesloten is. We gaan eerst zwemmen en doen daarna een verkenningstochtje langs de mooie stranden in de omgeving. Armin valt in de auto in slaap dus we besluiten terug naar onze cottage te rijden om hem in bed te leggen. Helaas wil hij dan niet meer slapen.

We maken een uitgebreide lunch met worstjes, broodjes en watermeloenshake (toch wel heel handig dat we niet driemaal per dag buiten de deur hoeven te eten). Tegen de tijd dat Armin eindelijk wel slaapt is het al half drie, de rest van de dag doen we dus niks meer behalve wat zwemmen en lezen. We maken een praatje met een Amerikaanse gezin wat we bij het zwembad tegenkomen en ze geven ons nog wat goede tips over de stranden in de omgeving.

Omdat Armin pas om half zes weer wakker wordt besluiten we (omdat hij dus blij en uitgerust is) weer buiten de deur te gaan eten. Uiteindelijk wordt het geen hoogstaand etentje maar smullen we van smoothies met een shoarma en kebab falafel bij de Falafelbar 850 meter verderop. Omdat Armin alleen wat stukjes brood en vlees mee-eet (niet om over naar huis te schrijven) maken we later in de cottage nog wat broccoli en aardappelpuree voor hem klaar. De aardappel gunt hij geen blik waardig maar de broccoli gaat op.

National Park Manuel Antonio
Dinsdag 19 april 2016. Manuel Antonio, Costa Rica.

Vanochtend rijden we redelijk op tijd (acht uur) naar de ingang van het National Park Manuel Antonio. Onderweg staan er heel veel ‘parkingproppers’ om ons een parkeerplaats aan te smeren. We parkeren de auto uiteindelijk vlakbij de ingang van het park voor zes dollar. Als we richting het ticketoffice lopen en de gratis parkeerplaats van het park passeren beseffen we ons dat we toch genept zijn. Op de gratis parkeerplaats staat bijna niemand, we gokken dat iedereen daarvoor al is weggekaapt.

Hoe dichter we bij de ingang van het park komen hoe professioneler de behandeling, de rangers die voor het park zelf werken zijn uiterst beleefd. Het National Park Manuel Antonio is één van de meest bezochte parken van dit land. Logisch wel, het is heel goed bereikbaar, op korte afstand van de ingang zijn prachtige stranden en als je hier géén wildlife spot ben je blind.

Wij besluiten geen gids te nemen, er lopen zoveel groepjes met toeristen en gidsen dat we de informatie onderweg ook wel meekrijgen. We zien luiaards, apen, wasberen en wat reptielen. Op het strand is de ‘wasbeermaffia’ actief, alles wat eetbaar is stelen ze van de onoplettende (veelal Amerikaanse) toeristen. We vinden het best een mooi park maar na alle rustige en niet commerciële parken waar we zijn geweest kunnen we niet zeggen dat we super enthousiast zijn. Dit komt misschien ook wel omdat we aan het einde van de reis zitten, al heel veel hebben gezien en het nu wel prima vinden allemaal.

Aan het begin van de middag zijn we weer terug bij het huisje voor lunch, we eten tomatensoep, brood met gesmolten kaas en maken een papajasmoothie. De rest van de middag spenderen we weer bij het zwembad en vanavond koken we pasta met tonijn en broccoli.

Playa Biesanz
Woensdag 20 april 2016. Manuel Antonio, Costa Rica.

We worden vroeg wakker van Armin, het is tien voor zes. We merken dat hij nog wel moe is, maar slapen wil hij niet meer. Het plan was in de ochtend naar het strand te gaan maar het miezert en is bewolkt (de eerste keer geen stralend blauwe lucht deze vakantie!). We hangen wat rond de cottage, maken nog maar eens een fruitshake en leggen Armin om half elf op bed. Rond één uur wordt hij vrolijk en uitgerust wakker dus eten we wat en vertrekken naar het strand.

Van de Amerikanen hadden we gehoord dat Playa Biesanz echt ideaal is met een klein kind en ze krijgen geen ongelijk. We poedelen in de warme zee, we lezen wat, Armin maakt nieuwe (Zwitserse) vriendjes en bouwt mee aan de ‘autobahn’ van zand, we kletsen wat met hun ouders en hebben zo een fijne middag. We zien ook heel veel slingerende en spelende apen in de bomen rond het strand, een mooi gezicht.

Aan het einde van de middag nemen we een heel erg zanderige Armin mee naar huis, geven we hem het laatste restje tomatensoep met wat erwtjes erdoorheen en stoppen hem (na een uitgebreide baddersessie) in bed. Het duurt niet lang voor hij in een diepe slaap valt. Jochem gaat ondertussen op pad om pizza te halen en Marieke heeft weer tijd om dit verhaal op te schrijven!