Costa Rica en Panama
Zaterdag 17 mei 2014. Colombia.
Het droge Nicaragua werd stilaan natter en groener en ineens staken we de grens over met Costa Rica. Een wereld van verschil! Armoede was amper te zien en alles zag er zo vers groen uit. Ik had mijn gedacht nog niet gevormd en we reden in de regen ineens. Toen we in San Jose arriveerden waren we aangenaam verrast van onze busmaatschappij die een eigen hotel had. Weeral eens netjes, erg proper en mooie kamers voor niet te veel geld. Een schril contrast met het comfort op de bus zelf, stink wc's. Brr...
Een busrit met een baby van zes maand oud lijkt ineens peanuts, ondertussen is Andes al negen maand oud! Onze eerste busrit van zeventien uur door Mexico liep heel vlot. Andes sliep de hele nacht. Maar bijna drie maand later is een ander verhaal. Andes moet kruipen, klimmen, hangen, brabbelen en in vervoering gebracht worden. Een stevige busrit dus, papa en mama 'stikkapot'! Het is mooi om die evolutie van zo dichtbij te mogen meemaken, veel ouders moeten fulltime werken en hebben die ervaring niet. Daarom ook dat we ervoor kiezen om met minder te leven zodat er minder gewerkt moet worden en we dan meer tijd aan elkaar kunnen spenderen. Het lijkt voor ons zo simpel maar niet voor iedereen.
Andes is ook ziek geworden. Soms twijfel ik dan aan mezelf, misschien beter thuis gebleven dan? Maar als ik dan zie dat er veel kindjes griep hebben gehad of op de crèche virussen aan elkaar doorgeven en Andes heeft dat niet gehad. Dan twijfel ik niet meer, hij was ergens wel eens ziek geweest, thuis of op reis, keelontsteking of darmontsteking... Andes had diarree en het verdict van de dokter was 'darmontsteking'. Eén dag is hij echt ziek geweest en voor de rest een vrolijk mannetje dat diarree had en er precies mee moest lachen als papa en mama het mochten opvegen. Marc heeft er ook aan moeten geloven: maagontsteking! Twee dagen ziek geweest en dan meteen weer vulkanen opwandelen. Die twee kereltjes van mij bruisen van energie!
Onze reis was nooit gepland om door El Salvador en Nicaragua te gaan maar wel door Costa Rica. Daar pikken we ons huurwagentje op en rijden naar de Caraïbische kust. Een ramp met Andes! Zo goed hij zich gedraagt in de bus met zoveel vrijheid, zo slecht hij zich voelt vastgekluisterd in een autostoel. Drama de hele weg naar Cahuita. Nee, reizen met de auto is geen succes.
We dachten aan al onze autoreizen toen we nog met twee waren, 'muziekske' op, raampjes open, stoppen voor foto's te maken en genieten. Nu was het geen muziek, geen raam open, stoppen voor pampers te verversen en 'troostknuffelarij' en hopen dat de rit snel voorbij is. Andes in de auto, liever niet! En dat was in België ook al zo. Van Genk naar Houthalen oost was ook al een heel gezeur. Liever bus dan auto concluderen wij!
De dag begon met een stadswandeling (met Pasen is alles gesloten behalve Subway en McDonalds) en het ophalen van de huurwagen. Eventjes in het hotel onze backpack ophalen (en fout rijden, waardoor een uur onderweg in plaats van vijf minuten) en we kunnen richting de kust rijden. Andes glunderde in zijn autostoel en wij waren opgelucht, in België huilt hij elke keer in zijn autostoel dus we hoopten dat hij daar al uit gegroeid was. Maar na tien minuten begon het geschreeuw al. Nee Andes kan je niet opsluiten, daar wordt hij boos van. Gelukkig duurde de autorit maar vier uur...
Bij aankomst in Cahuita waren we goed georganiseerd. Het was zes uur 's middags en Andes moest gaan slapen. Marc gaat douchen met Andes en geeft de avondfles en legt hem te slapen terwijl ik in de keuken de flesjes afwas, nachtvoeding klaarzet en pasta maak. De avond verliep zo vlotjes, we stonden er allebei versteld van en vielen samen in slaap. Wakker worden op je verjaardag in een tropisch paradijs is geweldig! Jammer van de regen, gelukkig is die opgeklaard rond de middag.
Cahuita was een mooie tropische plek, net zoals ik me de Caraïben voorstelde. Regenbuien, droomstranden, lekker vis eten, strandlakens en sarongwinkeltjes. Mijn verjaardag werd ingezet met een mooi bezoek aan een dierenhulpcentrum waar Andes met aapjes mocht spelen en ik mocht foto's maken met luiaards. Heel mooi park waar ze dieren hebben gered en ze terug proberen vrij te laten in het wild.
Eventjes op ons hotelkamer schuilen voor de hete zon en daar werd ik verwend door Marc met een hele reeks juweeltjes. Hij had in Mexico echte amber gekocht voor mij met een zilver kettinkje, een houten armband en oorbelletjes. Heel lief om zo een reeks cadeautjes te mogen ontvangen! Daarna zijn we gaan uit eten en heb ik lekker patacones gegeten met scampis in een cocossausje en een watermelondaiquiri. Heel mooi rustig dagje met mijn gezinnetje!
Die avond werd Marc jammer genoeg ziek en hebben we op de volgende bestemming in Heredia moeten stilstaan. Hij had een maagonsteking en Andes maakte af en toe koorts. De dokter heeft ons naar een laboratorium gestuurd om Andes te laten onderzoeken of hij geen parasiet heeft opgelopen, maar alles was in orde. Marc daarentegen heeft twee dagen plat moeten liggen. Dag drie was hij al een vulkaan aan het beklimmen en dag vier was hij al met de antibiotica gestopt. Kan niet stil blijven zitten!
Het eten in Costa Rica is simpel uit te leggen. Of je hebt de typische pollo con arroz y frijoles (kip met rijst en bonen) of je hebt Amerikaanse fastfood (op elke hoek was er wel een Burger King, Subway, Wendys, Mcdonalds, Pizzahut). Wat waren we blij dat we zelf konden koken. Mmm pasta! En kraantjeswater was drinkbaar. Weer zo een luxe waar je thuis niet bij stilstaat.
Costa Rica hadden we ons een beetje anders voorgesteld; raften, boomklimmen en eilandjes bezoeken. Maar backpacken met een baby is nog steeds anders dan reizen met een baby. Stel je voor dat je zegt dat je een maand met je baby naar Costa Rica gaat. Wat een gemak! Je vliegt, je arriveert, je stapt je huurauto in en laadt al je spullen in. Zo moet je niks meesleuren en heb je alles bij. Terug naar huis is even makkelijk. Maar als je vier maanden weg bent en zoveel plekken doet en reist, dan kun je maar weinig meenemen en je budget is dan ook kleiner.
Die leuke activiteiten konden we grotendeels niet doen omdat er altijd iemand op Andes moet letten. En wat is het plezier als je alleen gaat raften? En eilanden bezoeken? Misschien hadden we dat wel gedaan als we een 4WD hadden gehuurd en een muskietenbaby-tentje bij hadden... Maar met de bus zagen we dat niet zitten dus hebben we veel moeten skippen! Desondanks is Costa Rica een fijn land voor ons geweest want we hebben in een park gewandeld waar er bruggen 45 meter boven de lucht hingen en 's werelds grootste heetwaterbronnen bezocht. Ik kan me perfect voorstellen waarom zoveel gezinnen dit kiezen als vakantiebestemming!
Toen we de auto terugbrachten waren we blij omdat Andes dan niet meer zou schreeuwen onderweg. Vroeger zetten we de radio op en genoten we van die autoritten, in Australië hebben we zoveel kilometers gemaakt en echt ervan genoten. Maar 200 kilometer met een huilende baby op de achterbank terwijl je door prachtige jungle rijdt en vulkanen ziet, dat is niet meer genieten. In de bus is Andes stil en geniet hij mee met ons. Oh die bussen toch he!
We dachten om twaalf uur 's nachts te vertrekken naar Panama, maar blijkbaar was het de bus van twaalf uur 's middags. Wat een vergissing! Last minute hebben we onze ticket nog kunnen herboeken naar de volgende busrit en een hotel kunnen vinden. Costa Ricanen zijn lieve mensen!
Panama bij aankomst leek zo modern. En dat is het ook! En 's morgens toen we wakker werden was dat met verstomming toen we uit ons hotelkamer keken. Het leek wel op New York, maar dan met ondraaglijk hete temperaturen! We hebben vijf dagen in die stad kort gewandeld, naar een shoppingcenter gegaan om een shortje te kopen voor mij, het Panama kanaal bezocht en veel in het zwembad rondgehangen. We sliepen in een airbnb adres waar we bij een Hollandse expat bleven slapen. Zij werkt voor de Nederlandse ambassade en daar hebben we dus heel interessante gesprekken gehad over het leven als een expat in Centraal Amerika.
Dit deel van onze reis hebben we dus afgesloten. Elke plek in deze wereld heeft voordelen die veel leuker zijn dan in België blijven en nadelen natuurlijk ook. Aan ons de keuze en tot nu toe hadden we maar enkele kansmakers die ons nog steeds niet honderd procent aantrekken. Begrijp ons niet verkeerd, we missen België niet, we vermaken ons perfect. Maar als je aan de toekomst denkt wanneer je kinderen op deze wereld zet, dan verandert je visie toch wel. Wil ik wel voor een privéschool betalen als ik in Gent kan kiezen tussen Steiner, Freinet en Dalton die bijna geen geld kosten? Wil ik genoeg verdienen om in een paradijs te wonen maar nooit meer genoeg geld hebben om de rest van de wereld te ontdekken?
Ons ticket naar huis is dus geboekt, 22 juni arriveren wij in Eindhoven en 25 juni wonen we terug in Gent! Ondertussen hebben we nog onze reis in Colombia dat eigenlijk het meest expat gehalte had, daarmee dat we die dan ook voor laatste hadden gehouden! Wie weet vinden we hier ons plekje nog? Of komen we terug naar België om dan gauw terug een reisje naar de zon te boeken? Wij weten het alvast nog niet! Ondertussen zijn we al in Colombia en heeft Andes twee dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Zware dagen! Maar daar vertel ik de volgende keer over. Tot de volgende!
Vervolg reis in Colombia
