Artikelindex

Susan en Jan met vier kids naar Midden Amerika (Costa Rica)
7 juli - 17 augustus 2013

Tijd voor een nieuw continent, dachten Susan, Jan, Jesse (14), Folkert (12), Fardau (8) en Silke (6) . Zomer 2013 vliegen ze naar Centraal-Amerika waar ze via huizenruil de beschikking hebben over een leuk huis in Panama. Vanuit deze uitvalsbasis zullen ze zes weken door Panama en Costa Rica reizen.

Door: Susan en Jan van Hes


Etappe David – San Vito
Dinsdag 23 juli 2013. San Vito, Costa Rica.

Vanochtend bij het opstaan een blik uit het raam geworpen op een strak blauwe lucht. Gelukkig geen regen, ik maakte me wel wat zorgen want het regende gisteren wel heel erg lang. Gisteravond in de regen in het zwembad van het hotel gezwommen en vanmorgen bij mooier weer wederom. We hebben speciaal een hotel met zwembad gezocht en dan moet je er ook gebruik van maken. Het avondeten was heerlijk, buiten gezeten (onder dak) waar de kinderen toch vanuit de pizzaoven eten kregen en wij van de grill.

Vanmorgen op zoek gegaan naar een parkeerplaats voor de auto. Eerst wat hotels afgezocht, op den duur toch maar naar het vliegveld vertrokken om daar de auto te stallen bij lang parkeren. Daar aangekomen zagen we autoverhuurder Thrifty, daar zouden wij een auto van huren in Costa Rica, geregeld via Peter Hoffmans van Dos Palmas. Susan mocht in haar beste Spaans uitleggen wat de vraag was en dat lukte uitstekend, het was geen enkel probleem om de auto daar twee weken te stallen. Ze belden zelfs een taxi voor ons die ons voor vijfendertig USD naar de grens bracht. Na het grensritueel stond de huurauto van Thrifty al gereed, na ook die formaliteiten te hebben afgehandeld konden we de baan op richting San Vito.

150643 1375499797 500 (320x241)

Eerst een stukje over de PanAmarican Highway, maar al snel rechtsaf de bergen in, op naar San Vito. Een klim die heel goed zou passen in een routeboekje van de wielerronde van Costa Rica. Zeker eerste categorie en waarschijnlijk vanwege de steilheid Horse Categorie. Prachtige vergezichten, schitterend landschap, kortom welkom in Costa Rica. Gelukkig lette Susan goed op want opeens was er het bord van het hostel Casa Botania waar we gereserveerd hebben. Een schitterende bungalow op een berghelling met uitzicht over San Vito en koffieplantages. De bungalows (twee) zijn van een Belgische met haar Costaricaanse vriend/man die tot mijn verbazing vloeiend Vlaams spreekt. Een soort van Vlaming dus, maar dan een vogelaar die geen verstand van wielrennen heeft. Ze hebben een zoontje van anderhalf en daar zijn Silke en Fardau dol op. Het avondeten was verrukkelijk, kortom een daalders plekkie. Jammer dat we hier maar twee nachten blijven. Het doet ons een beetje aan Nok en Noy denken in Thailand, maar dan luxer.

 

Aguas termales
Woensdag 24 juli 2013. San Vito, Costa Rica.

Vanmorgen was Silke om zes uur wakker, het is hier een uur eerder dan in Panama. Heel vroeg voor hier, best wel vroeg Panama tijd. De eerste vraag was: 'Mag ik naar de baby', daarmee bedoelde ze Elias. Zes uur is wat aan de vroege kant, we konden Silke dik een uur ´vast´ houden maar daarna ging ze los. Ze is de hele ochtend met Elias in de weer geweest, die hoefde vandaag niet naar de crèche. Ze heeft hem eten gegeven, Elias was wat hem betrof al klaar en zijn ouders kregen er niets meer in, maar voor Silke had hij wel wat over en hij at zijn bordje smakelijk op.

149810 1374881597 500 (320x240)

Om een uur of tien zijn we toch vertrokken voor een uitje naar de warm waterbronnen. Pepe had een prima route beschrijving gemaakt waarop ook stond dat de weg op den duur niet meer van asfalt zou zijn. En dat klopte, wat het wel was is met geen pen te beschrijven, maar in vergelijking met het wegdek van Carrefour L'Arbe is die laatste zo glad als de ijsvloer in Thialf. Daarnaast ging de weg ook op en neer met hellingspercentages van ruim boven de twintig procent, en net zo steil weer naar beneden. De 4WD hield het heel goed, ik was maar wat blij dat we niet in een twaalfpersoonsbusje reden. Dat was namelijk het oorspronkelijke plan wat niet door ging omdat die niet meer in de verhuur was voor deze periode. Wel een kleinere auto waarbij er nu steeds één van de kinderen achterin zit bij de koffers, rijdt ook een stuk prettiger.

Na wat gehobbel, genieten van het uitzicht en het lokale leven in Costa Rica kwamen we aan bij de parkeerplaats voor de warm waterbron. Daar was plek voor twee auto´s die beide vrij waren. Wij waren dus alleen. Na een korte wandeling kwamen we aan op de eindbestemming. Het warme water komt uit de grond borrelen en uit de bergen stroomt er koud water bij. De bron is afgezet met stenen waardoor er een lekker warm bad overblijft. Daar verder gezwommen en gespeeld. Ter plekke een meegebrachte lunch genoten. Omdat het wat betrok weer vertrokken voor de terugreis.

Het weer in de bergen is onvoorspelbaar, donkere wolken zeggen niets over hoe het er in het volgende dal uit ziet. Al met al geen regen gehad onderweg. Casa Botania was verstopt in een wolk, die later weer optrok. Bij het avondeten trok het weer dicht om even later weer open te trekken. Kathleen vertelde ons dat ze het weerbericht al helemaal niet volgt, er valt toch geen peil op te trekken. Wij laten het ook maar over ons heen komen en plukken de dag zo hij komt. Wel druk met het plannen van het vervolg van de trip door Costa Rica, er is hier zoveel te zien dat twee weken wel kort is.


Bultrugwalvis met een kalf
Donderdag 25 juli 2013. Manolo, Costa Rica.

Weer ontzettend lekker ontbeten bij Casa Botania en tijdens het eten verteld aan Kathleen en Pepe dat we naar de botanische tuinen wilden en wij dan graag met Pepe zouden gaan als gids. Dat kon spijtig genoeg niet, Pepe had andere plannen. Die werden iets verlaat zodat wij twee uur de tijd hadden om met gids door de tuinen te wandelen. Dat was een briljant plan, Pepe is bioloog en kan heel goed aan de kinderen uitleggen hoe één en ander in het werk gaat in de natuur. Jesse en Folkert hingen aan zijn lippen. Door zijn verrekijker liet hij ons kolibries zien die hoog in een boom zaten. Pepe werd helemaal enthousiast bij het zien van een minuscuul kleine orchidee. De tak waar die op zat was zo broos dat die brak bij het aanraken. Bleek die tak begroeid te zijn met wel vier soorten orchideeën. Twee dagen genoten in San Vito van de gastvrijheid van Kathleen, Pepe en Elias. Na het bezoek, inpakken en afscheid nemen. Al was het verblijf maar kort het had indruk achter gelaten. Kathleen vond het erg leuk voor Elias dat hij zo speelkameraadjes heeft en hoopt op meer gasten met jonge kinderen.

De rit naar Sierpa gaf wat ruzie met de Garmin, die laatste stuurde ons via de Panamericana maar dat werd ons afgeraden, veel te hobbelig. Ik hield stug vast aan het plan om door de bergen te rijden en op den duur gaf Garmin zich gewonnen en hield op met zeuren over keer om. Een mooie tocht en ondanks het heuvelachtige terrein goed te rijden. Zelf tot aan Sierpe.

In Sierpa begon het wachten op de boot die een uur later aankwam dan ons was verteld. Er waren best wel veel toeristen voor één boot en na veel getel en overleg werden we verdeeld over twee boten. Wij kwamen in een boot te zitten met de gasten voor Manolo en omstreken. Dat bleek een goede zet. Halverwege de tocht stopten we opeens, we voeren alleen en dat was niet de bedoeling. Terug op zoek naar de andere boot. Die dreef op de rivier met panne. Als bootvluchtelingen zaten de toeristen in de boot, zich ernstig zorgen makend over de nabije toekomst. In onze boot, hard maar waar, toch wat leedvermaak. Maar ook wel medegevoel: chips, cola en water werden rondgedeeld, we hadden genoeg proviand aan boord van beide boten. Wat wel gek is dat het er alle schijn van had dat de kapiteins nog nooit eerder panne hadden meegemaakt met toeristen aan boord. Na heel wat overleg en gesleutel werd er op den duur een reserveboot gebeld waarop de toeristen uit de rampboot konden overstappen. Daarna voeren we met twee volle boten verder, met wel een oponthoud van dik een uur. Zo tegen het schemer waren we over, nog net op tijd voor het donker en ruim op tijd voor het avondeten, er was op ons gewacht.

De volgende ochtend er op tijd uit, zeven uur voor een snorkeltocht. Op weg naar het snorkeleiland zagen we dolfijnen die op jacht waren naar een tonijn en een bultrugwalvis met een kalf. Die bultrugwalvissen komen hier overwinteren, ze krijgen hier hun jong en zwemmen dan weer terug naar de zuidpool omdat daar meer eten is. Daarna snorkelen tussen de kwallen, dat was dus van korte duur, snel er weer uit en even ronddobberen bij een walvis en wat dolfijnen. Tegen die tijd waren de kwallen voorbij gezwommen en konden we rustig verder snorkelen. Snorkelen in een school toeristen is weer een hele nieuwe snorkel ervaring.

Bij thuiskomt zijn Susan, ik en de meisjes de baan op gegaan, op zoek naar een zwembad. Niet een hele lastige zoektocht want Susan had al gemaild met de Nederlandse eigenaresse van een hotelletje met zwembad. Daar konden we terecht, de jongens hadden geen zin om mee te gaan, die waren moe en toe aan chillen. Toevallig zat in dat hotel een Nederlands gezin met drie oudere jongens (vijftien tot negentien), hetzelfde gezin waar we de dag ervoor mee in de boot chips hadden rondgedeeld. Silke en Fardau hebben Sinterklaas gespeeld met de jongens en wij aan de borrel met de ouders, uiteraard wel eerste een plons in het koude verfrissende zwembad. Was allemaal erg gezellig. Nu zitten we voor de tent, we moeten er straks vroeg in omdat er morgenvroeg een bushwalk op het programma staat die om vijf uur begint.

 

Bushwalk
Zaterdag 27 juli 2013. Manolo, Costa Rica.

De wekker stond weliswaar om vijf uur maar toch werd ik pas tien minuten later wakker van het hinderlijke geluid. Verder was iedereen nog in diepe rust en niet wakker te krijgen. Het grote licht deed wonderen. Ondanks het vroege tijdstip was iedereen toch vrij snel actief genoeg om uit bed te komen, aan kleden en naar de ontbijt tafel.

Op naar de boot. Een tocht van dik een uur door de ochtendzee. Fardau genoot met volle teugen, maar Silke vond er geen klap aan, veel te vroeg wakker geworden. In het nationaal park van Corcovado hebben we met een gids dik vijf uur door de jungle gelopen en over het strand. De jungle geeft Silke energie, ze loopt dan vol energie voorop om de weg te wijzen en om alles als eerste te zien. Het strand daarentegen is slenteren in de warme zon, niets voor Silke.

150643 1375499706 500 (320x240)

Wij zijn veel op het strand geweest om zo snel en makkelijk bij rivier mondingen te komen waar krokodillen zijn te zien en in de oceaan bultrug haaien zwemmen die soms te zien zijn vanaf de kust. De wandeling in de jungle is verder een soort van wandelen in een dierentuin, maar dan zonder hekken en – wat een en ander spannend maakt – ook drie poema's. Geen al te wilde dieren gezien wel apen, een specht en een soort van paard die miereneter is geworden. Een raar beest dat met uitsterven wordt bedreigt. Het beest is groot, ergo er zit veel vlees aan, en wordt dus graag en veel gegeten. Hoewel de jacht in het park uiteraard verboden is. Ook een boom gezien met als schors 'toerist skin', de huid van een rood verbrande toerist die aan het ontvellen is.

Om drie uur waren we weer thuis waar we moe maar voldaan zijn neergestreken. Na het avondeten al een eerste slag gemaakt voor het vertrek van morgenvroeg. We kunnen dan uitslapen tot zes uur, om zeven uur vertrekt de boot en gaan wij op weg naar onze volgende bestemming. Een tipi aan de kust!


Welcome to the jungle
Maandag 29 juli 2013. Playa Dominical, Costa Rica.

Een tipi in de jungle, daar hebben we twee nachten doorgebracht en in de jungle is geen internet. Nu is de jungle groot en staan de drie tipi's er niet precies middenin. Als je richting de oceaan loopt ben je na vijfhonderd meter wel uit de jungle. Vanaf de zo door ons geliefde Panamerican Highway is het een kilometer over een modderweg waar een 4x4 bittere noodzaak is. Een klus die de Dacia niet aan kan, maar waar de gehuurde 4x4 zijn hand niet voor omdraait. We besloten dat het verstandig was om met zijn zessen in één tipi de nacht door te brengen om te slapen, wel zo veilig in de jungle. Er was voldoende slaapplek te maken, en meer dan slapen zouden we toch niet doen in de tipi, er wachtte ons een druk programma.

De eerste onderneming was paardrijden op het strand: Susan, Folkert, Fardau en Silke hebben paardgereden. Waarbij Silke bij Susan op het zadel zat, een eigen paard was wat te groot voor haar. Jesse en ik zijn naar een naburig dorp gereden om de was op te halen die we daar eerder hadden achtergelaten en voor een bakkie leut.

150643 1375499755 500 (320x239)150179 1375131120 500 (180x240)

Na het paardrijden dat Fardau super super super leuk vond zijn we op kikker safari gegaan. Het was een avond/nacht safari, op de weg was het al aan het schemeren en in de jungle was het al een stuk donkerder. We liepen door een stroompje en zagen verschillende kikkers, zo ook een zeer zeldzame glaskikker, die zie je niet zo makkelijk. Die hebben een doorzichtige buik, vandaar de naam. Onze gids had een bekertje mee met een klein vergrootglas en daar ving hij de kikkers in en zo konden Fardau en Silke de kikkers ook goed zien. Ze springen namelijk nogal snel weg en zijn een stuk kleiner dan de gemiddelde Hollandse pad. Na de kikkertocht gegeten in een soort van TexMex wegrestaurant en daarna de tipi in voor een welverdiende nachtrust. Boven ons in een boom sliep een luiaard.

Allemaal goed geslapen. De volgende dag een dag kikkertocht, naar dezelfde plek maar nu bij daglicht, er zijn dan andere kikkers actief. Zo hebben we alle kikkers gezien die in het kikkerparadijs zijn te vinden. Gids Mario was er maar wat trots op, hij had ons de top drie kikkers van Costa Rica laten zien en als bonus de glaskikker. Daarna doorrijden verder de jungle in op zoek naar een waterval voor een verfrissende duik. Het spreekt voor zich dat we de waterval vonden en we hebben er lekker gezwommen, dat kon er prima. Lunch genuttigd en ondanks dat het een zondag was waren wij de enige gasten.

Die avond stond pizza eten op het strand met een kampvuur op het programma. We zijn wel bij het strand geweest om daar te ontdekken dat de regen echt alles nat had gemaakt, er was geen droog hout meer te vinden voor een kampvuur op het strand, dat was wel jammer. Bij de Tipi Jungla gegeten, spaghetti met een zoetzure saus, erg lekker. Bleek Mario naast een goede blik op kikkers ook een keukenprins te zijn.

Onderweg naar het strand zag Mario een kaaiman, net met de oogjes boven het water. Ik stoppen en voorzichtig terugrijden. 'Nu heel stil zijn, dan open ik héél voorzichtig de deur', terwijl Mario dit zei draaide ik me om om me klaar te maken voor uitstappen of hard wegrijden, tóét ging het. De kaaiman gaf geen kik ondanks het lawaai van de claxon en met een hoop herrie konden we verder gewoon uitstappen, het flitslicht van de camera joeg hem pas weg. De volgende dag zijn we bij een brug gestopt waaronder wel dertig krokodillen lagen te zonnebaden. Een spektakel dat dagelijks veel toeristen trekt.


Schildpadden
Woensdag 31 juli 2013. Torteguero NP, Costa Rica.

We zijn nu in Torteguero nadat we de afgelopen nacht hebben geslapen in het avontuurlijke Adventure Inn in een buitenwijk van de hoofdstad San Jose. Lekker gezwommen, gewifiet, gesport in de gym en gegeten in het restaurant. Daar een praatje gemaakt met een Amerikaans gezin met vijf kinderen. De kinderen speelden samen verstoppertje en gingen erna weer zwemmen.

Vanmorgen vol goede moed op weg naar de Volcano Paos, een uurtje rijden. Een uurtje klimmen want de vulkaan ligt ruim tweeduizend meter boven NAP en zo hoog ligt San Jose niet. De vulkaan lag in ruste tussen een dikke haag mist en was met het blote oog niet te ontdekken. We zijn van de weersomstuit omgedraaid en afgedaald, niet helemaal naar San Jose maar richting de Atlantische oceaan naar het nationale park Torteguero.

Een bezoek aan dit park gaat eigenlijk maar om één ding en dat zijn de schildpadden die hier elke nacht eitjes leggen, en echt elke nacht. Hoogtij van dit gebeuren is als de maan helemaal 'weg' is. Dat was nu niet het geval. Wel was er een vrouwtjes schildpad die eieren aan het leggen was en dat ritueel hebben wij gezien, Silke zat er met de neus bovenop. We hebben het hoogtepunt gezien dus morgen kunnen we weer weg en dat doen we ook.

Het schildpadden bekijken is een heel ritueel en steekt nauw. Stap één is dat de schildpad aan land moet komen. Omdat de zee haar huis is doet ze dat niet graag en bij het ruiken van onraad (zoals mensen op het strand), gaat ze snel de zee weer in, of komt er helemaal niet uit. Ergo er mogen geen mensenmassa's op het strand lopen. Stap twee is het graven van een gat om de eitje in te leggen, de schildpad is dan heel alert en vlucht om het minst of geringste de zee weer in. Ergo geen toeristen op het strand. Stap drie is het leggen van de eerste eitjes, de moeder raakt dan langzaam in trance en 'vergeet' haar omgeving. Dit is een delicaat moment, zodra de schildpad in trance is kan de toerist toeslaan en komen kijken, daarvoor nog niet. Stap vier is het leggen van de eitjes in volle trance. Dit is het moment dat de toerist kan en mag kijken en achter de moeder plaats kan nemen om het werpen van de eitjes zelf te zien. Dat is een prachtig gezicht, zo een groot log beest bezig te zien met zijn voortplanting. Stap vijf is het dichten van het gat, de schildpad is nu wel weer uit haar trance maar denkt maar aan één ding: beschermen van haar kroost. Zij graaft zich een slag in de rondte, gooit het gat dicht, doet nog wat camouflage activiteiten en smeert hem dan weer. Dat is stap zes en het einde van het legproces.

Vanuit ons perspectief: We hadden om negen uur 's avonds een afspraak met de gids. Anderhalf uur van te voren avondeten. Gelukkig regenpakken mee, ondanks de sterrenhemel. Er leek er geen vuiltje aan de lucht, maar onder het motto 'beter mee verlegen dan om verlegen' de pakken toch mee genomen. Spijt hadden we niet want om negen uur begon de regen die niet meer ophield. Silke was al gesloopt en die kon ik tillen. Achter het strand in de bosjes beschut onder een afdakje wachten op het sein dat een schildpad in trance dreigt te raken en de toerist dus in actie mag komen.

Er lopen wel een paar gidsen op het strand die heel voorzichtig zijn. Gelukkig kwam het signaal vrij snel en konden wij richting strand. Daar kwamen we toevallig een schildpad tegen die met stap één bezig was en van schrik terug de zee in stoof. Dat, stap zes de terugtocht, konden we zo mooi meepakken. Voorzichtig doorlopen, er schijnt alleen rood licht en alleen de gidsen hebben licht bij zich. Geen van de toeristen mag een lichtje ontsteken, laat staan een foto maken. Dan mogen we voorzichtig achter de schildpad kijken. Het was een prachtig gezicht, we konden alles goed zien. We zijn inmiddels niet meer alleen op het strand, er zijn nog drie groepjes toeristen met een gids. De drie groepjes draaien rondjes en zien zo om de beurt de schildpad. Aan het einde van stap vijf gaf de gids het sein van vertrek, we hadden immers stap zes al gezien. Dat vond een ieder een goed plan, terug naar een warm en vooral droog onderkomen.

Het werd een ware helletocht. Ik had de in slaap vallende Silke op mijn armen, Susan sleepte voort met Fardau die op de heenweg al moe was. Door mijn beslagen brillenglazen zag ik voor mij twee schimmen lopen (Jesse en Folkert) verder was de wereld zwart, die zwarte wereld werd langzaam maar zeker groter. In het 'dorp' was het aarde donker en mocht ik voorop lopen en als een soort van JanJan loodste ik ons in één keer naar het hotel. Ook daar was het pikkedonker (licht uitgevallen), op de tast de deur van slot, kleren uit en pardoes in slaap vallen, dat is wat ik wou. Maar dat gaat dus niet, kinderen verzorgen, kleren te drogen hangen en dan de verplichting van het schrijven van een blog. Als we niets van ons laten horen dan beginnen Pake en Beppe zich zorgen te maken. Hetgeen nergens voor nodig is want wij lopen niet in zeven sloten tegelijk, hooguit in zes. Ik ga nu kijken of de wifi werkt en dan duik ik er moe maar voldaan in. De rest slaapt al.

Vervolg reis in Panama

Inhoudsopgave

  1. San Vito
  2. Manolo
  3. Playa Dominical
  4. Torteguero NP
Altijd gesloten?

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!