Jael en Rob vier maanden op reis met peuter door Zuidoost Azië en Australië (Zuid Korea)
30 oktober 2013 - 24 januari 2014

Jael en Rob gaan vier maanden op reis door Zuidoost Azië met Otis (3). Ze bezoeken Zuid Korea, Maleisië, Australië, Thailand en Laos. Hun eerste land, Zuid-Korea is, wat hen betreft een aanrader om met kinderen te bereizen. Veilig, kindvriendelijk en vooral nog niet platgetrapt door toeristen. Otis wordt door de Koreanen in de watten gelegd. Als hij op de vismarkt twee octopussen krijgt, is hij de koning te rijk!

 door Jaël en Rob

Keeping the s(e)oul alive!
Maandag 30 oktober 2013. Seoul, Zuid Korea

We vertrokken maandag met een uur vertraging richting Abu Dhabi. De vlucht met KLM verliep prima. Lekkere plaatsen, vriendelijk personeel en de kleine man heeft nog even geslapen. De vertraging zorgde ervoor dat we nog maar anderhalf uur hadden om over te stappen. Gelukkig was dit geen probleem. We hadden onze instapkaart al en de bagage werd doorgelabeld. Het vliegveld heeft een werkelijke prachtige koepel van Mozaïek en straalt 1001 en 1 nacht uit. Als we bij de gate wachten, zien een sjeik zitten met zijn vrouw. Zij heeft geen boerka om maar een hoofddoek met een ijzer hekwerk rond haar mond. Het lijkt nog het meest op een ijzeren buitenboordplaat boerka. Bijzonder om te zien. Dit straalt een totaal andere wereld uit.

De nachtvlucht verloopt iets pittiger. Het is nog ‘maar’ 7,5 uur vliegen, dus te weinig om genoeg te slapen. Maar goed, vliegen en (goed) slapen is meestal toch geen beste combi! Otis genereert, nu al, aardig wat aandacht in een vliegtuig wat voor 90% vol zit met Koreanen. Van zijn achterbuurman krijgt hij twee chocolade repen toegestopt. Geen snoep aannemen van vreemde mannen, zit er nog niet erg in bij Otis geloof ik. De vlucht is verder prima. Met dank aan de tablet en Buurman en Buurman! De service van Ethiad is uitstekend. Er lopen ook een paar Nederlandse meiden rond. Een van hen vertelt dat ze als thuisbasis Abu Dhabi hebben, waar ze wonen en werken en dat ze daar geen belasting hoeven te betalen.

In Seoel verlopen alle formaliteiten soepel. Je moet nog een gezondheidsverklaring invullen die je bij de quarantaine afdeling moet inleveren. Je zal hier toch in quarantaine moeten… Het liefst nemen we een taxi, maar die is hier behoorlijk prijzig (ong. 35 tot 50 euro), dus we besluiten de trein richting ons hostel te nemen. Toch weer snel verdiend! De trein duurt ongeveer een uurtje. Een mevrouw naast ons probeert Otis kauwgom toe te stoppen. Als Rob beleefd, doch dringend bedankt, probeert ze het als ze uitstapt toch nog een keer. Dat belooft wat. Als wij uitstappen wordt het even lastig. We hebben een uitdraai van het hostel hoe we er moeten komen, maar die gaat uit van een grote kruising. Eh, welke kant moeten we op? Kijk, ik heb, als vrouw, geen inzicht maar Rob komt er meestal wel uit. Engels spreken is hier beperkt, dus onze pogingen om uitleg te vragen verlopen moeizaam. Het verlossende gebaar komt van een politieman, die geen woord Engels spreekt, maar ons letterlijk de goede kant op wijst. Ook deze reis komt mijn gebarenkennis goed van pas!

We komen aan in het hostel en worden hartelijk begroet door Emily, de manager. We zijn aardig total loss na een reis van zo’n 24 uur en gaan lekker even douchen. Eind van de middag verkennen we de buurt even. Het een heerlijk rustige buurt, maar wel met de metro en restaurantjes en supermarkten op loopafstand. We eten heerlijk Koreaans. Rob neemt Kimchi, het belangrijkste gerecht in Zuid-Korea en ik bibimbap (Koreaanse Sushi). Als vegetariër ben je natuurlijk totaal aan het verkeerde adres in landen zoals Korea, maar goed gelukkig ben ik niet heel moeilijk en peuter ik de ham uit mijn bapje en peuzelt Otis die lekker op. Het lekkere is dat je de verschillende kimchi bakjes als bijgerecht er bij krijgt. Zoals pittige kool, zure komkommer, ei. Knoflook en pepers zijn ruim aanwezig! Dit heeft wel tot gevolg dat veel mensen erg uit hun mond stinken, maar als je vrolijk meedoet is er niets aan de hand.

Rond 19.00 uur liggen we doodop in bed. Helaas wordt onze kleine man rond 23.00 uur wakker en is ervan overtuigd dat het al ochtend is! Tja, leg dan een mannetje van drie maar eens uit dat je een jetlag hebt. Na een uurtje of twee valt hij weer diep in slaap.

Naar het Childrens Grand Park
Woensdag 2 oktober 2013. Seoul, Zuid Korea.

Half tien worden we wakker, dus dat begint goed! Otis moeten we wakker maken. Het ontbijt zit bij de prijs inbegrepen, en dat valt niet tegen. Er is kaas en bruin brood. Je kan zelfs een eitje maken. We twijfelen een beetje wat we gaan doen. We willen de komende dagen een beetje rustig aan doen. We besluiten uiteindelijk naar het Childrens Grand Park te gaan. Een groot terrein met onder andere een kleine dierentuin, kermis, speeltuinen, een grote muziek/waterfontein, een botanische tuin en nog meer. Ideaal voor kids dus. Want als je kind het naar zijn zin heeft… We gaan wederom met de metro. Het metrosysteem is erg overzichtelijk, alles wordt ook in het Engels aangegeven. Otis krijgt weer erg veel aandacht. Mensen lachen, zwaaien , aaien, maken foto’s. Het is wel leuk, maar soms ook wel een beetje veel voor hem. Otis maakt makkelijk contact met de mensen, verder lijken de meeste mensen rustig en op zichzelf. Wel behulpzaam. Het park is echt een aanrader. De entree is gratis (open deur, maar we blijven Hollanders). Voor sommige attracties moet je wat kleingeld betalen. Het weer is ook helemaal perfect (sorry.) Zo’n 20/25 graden, met een heerlijk zonnetje en af en toe een wolkje. We boffen echt en genieten. 93% van de Koreanen schijnt een mobieltje te bezitten en dat zie je goed terug in het straatbeeld. Rob staat in de metro naast een meneer die een foto neemt van een meisje die binnenkomt en die gaat bewerken. Hij neemt, volgens Rob, ook een foto van mij. Kan ik me bijna niet voorstellen met mijn jetlaghoofd, maar goed smaken verschillen.

Eind van de middag gaan we terug naar het hostel waar we even relaxen. Eigenlijk gaan we iets te laat op weg om te eten, want Otis is aardig moe. We eten bij hetzelfde tentje als gister en dat smaakt ook weer goed. Otis vond het ook een goed plan want hij kwam binnen en riep: Ik ben er weer! Iedereen lachen. Hij valt op Rob zijn borst in slaap en we kunnen hem zo op bed leggen. Rob gaat nog even wandelen terwijl ik dit tik.

Seoul Tower
Donderdag 3 oktober 2013. Seoul, Zuid Korea.

Helaas was deze nacht een herhaling van de vorige. Otis is duidelijk nog niet over zijn jetlag heen, en wij dus ook niet! We worden weer rond half tien wakker. Otis is vannacht lek geprikt door een mug. Terwijl onze vrienden thuis het Leids Ontzet vieren, gaan wij iets totaal anders doen. Zuid Afrika heeft de Tafelberg, Seoul heeft de Seoul Tower. En die gaan we bezoeken. We nemen wederom de metro en moeten overstappen op Seoul station. Wat een mega station! Maar Seoul heeft dan ook zo’n elf miljoen inwoners…Bij de Tower, mooi gelegen aan een park en tegen de bergen aan, is het ook mega druk! Met Koreanen welteverstaan. De westerse toeristen die we hier in Korea tegenkomen zijn op één hand te tellen. Later blijkt dat het een nationale feestdag is, Proclamation Day, wat alle drukte verklaart. We gaan met de kabelbaan naar boven, waar we een mooi uitzicht hebben. Er eten wat in een restaurantje with a view. Veel te duur natuurlijk, maar je betaalt voor het uitzicht. Eind van de middag weer terug naar het hotel, om even te relaxen. De bedden zijn hier nogal hard en Rob draagt Otis regelmatig op zijn nek. Op zich is zijn rugwervel hersteld maar hij voelt het toch extra in zijn rug. Je wordt ouder papa! Bij terugkomst eerst nog even douchen…ik weet niet of dit aan het hostel ligt of dat het echt Koreaans is maar je hebt geen aparte douchebak. Er zijn twee badkamertjes. Eentje is zo klein als een ruime wc. Je doet twee gordijntjes dicht, houdt de doucheknop vast en gaan! S’ avonds eten we met Matt, een aardige Amerikaanse kerel, en gaan we bijtijds naar bed.

Bestellen met handen en voeten
Vrijdag 4 oktober 2013. Seoul, Zuid Korea.

Otis maakt een betere nacht, Het gaat gelukkig langzaam de goede kant op. We pakken de metro en gaan richting een elektronica mall. Alleen maar standjes met laptops, telefoons, camera’s, noem maar op. Rob vindt het geweldig. Ik ben blij dat Otis het na een uurtje gehad heet. Rob probeert nog een hoesje voor zijn HTC te scoren, maar het is natuurlijk Samsung ed. wat de klok slaat. Helaas. We nemen een taxi richting een van de vele parken die Seoul rijk is. Deze is gelegen aan de Han rivier. We lunchen tussen onze Koreaanse medemens en Otis speelt met een paar Koreaanse meisjes. Superleuk om te zien hoe ze met elkaar omgaan, terwijl ze elkaars taal niet spreken. Otis gaat nog even los in de speeltuin, voordat we terug gaan naar het hostel. Het metrosysteem is prima, maar aangezien Seoul zo groot is doe je gerust een uur over een ritje terug. Emily, de manager, heeft het weekend vrij, dus die gaan we nog even gedag zeggen. Er worden diverse gegevens uitgewisseld, lang leve Facebook…

s’ Avonds eten we weer met Matt. We zitten nu in een restaurant zonder westers menu, wat het toch iets lastiger maakt om te bestellen. Maar met handen en voeten, het Point It boekje en Google-translater komen we een heel end. Rob gaat bijtijds naar bed, want die wordt morgen 07.20 uur opgehaald voor de DMZ tour.

Grenzen zoeken
Zaterdag 5 oktober 2013. Seoul, Zuid Korea.

Om half zeven gaat de wekker voor Rob. Even in het kort een geschiedenis lesje. Van ongeveer 1900 tot het einde van WO2 werd Korea overheerst door Japan. Na het einde van de oorlog, zaten de Russen in het noorden en kwamen de Amerikanen in het Zuiden. Het was de bedoeling dat het hele land democratisch zou worden en als één land door zou gaan, maar het lijkt erop dat de koude oorlog daar een stokje voor heeft gestoken. De Koreaanse oorlog woedde van 1950 tot 1953. Sindsdien leven de staten officieel nog in staat van oorlog. Afgelopen lente was het nog even spannend, met alle onderlinge spanningen, hoe het zou gaan lopen. Het noorden is een dictatuur geworden, terwijl het zuiden democratisch en welvarend is. Rob gaat vandaag de grens van het zuiden met het noorden bezoeken. Een serieuze aangelegenheid, waar de kledingkeuze op aangepast moest worden. Korte broek, T-shirt, slippers etc zijn niet toegestaan! Het middagprogramma liet geen peuters van drie toe (Waarom zou dat nou toch zijn?) dus Rob gaat alleen. Wij zijn lekker richting Seoul Forest gegaan. Een groot park waar Otis in de zandbak speelt en we een ijsje eten. Hoe simpel kan het zijn.

Rob over de Demilitaried Zone DMZ:

Mijn programma voor vandaag is af te reizen richting het grensgebied tussen Zuid en Noord Korea. Rond half acht word ik opgepikt door een busje, waarna ik overstap in een overvolle grotere bus welke ons richting het grensgebied brengt. Bizar om richting de grens te rijden, langzaam zie je links en rechts van de weg overal hekken en prikkeldraad te voorschijn komen, camera’s en veel militairen. Je voelt de spanning. Ons paspoort wordt meerdere keren gecheckt, waarna we doorrijden tot de grens. In de ochtend gaan we richting een tunnel, welke door de noorderlingen is gegraven. Totaal zijn er vier tunnels ontdekt door Zuid Korea. Het vermoeden bestaat dat er in totaal ongeveer zeventien zijn. We gaan met karretjes de tunnel in, waarna we halverwege uitstappen om lopend verder te gaan. De tunnel wordt steeds kleiner en we moeten ons klein maken om verder te gaan. Halverwege de tunnel is er een grote zware deur welke de doorgang richting het Noorden blokkeert. Tot hier en niet verder! Wel kunnen we door een opening in de deur het noordelijke gedeelte zien. Noord Korea ontkent overigens dat ze de tunnels hebben gegraven. Echter zijn de tunnels met dynamiet tot stand gekomen en zijn de inslagen nooit richting het Noorden tot explosie gekomen, vreemd. Het uiteindelijke doel van de tunnels is om, kennelijk, Seoul aan te vallen.

Na ons tunnelavontuur, hebben we nog wat uitkijkposten bekeken. Hartstikke mooi, maar het ging er mij om de grens te zien, wat op het middagprogramma stond. Na een heerlijke traditionele maaltijd, gingen we door richting de daadwerkelijke grens. Vooraf kregen we een briefing vooraf met de do’s en don’ts binnen het grensgebied. Er is ooit eens een toerist doodgeschoten omdat zij zich niet hield aan de regels. Ook moesten we een formulier tekenen waar je in aangaf dat je alle regels zou naleven. Pfff, ze nemen het nogal serieus. Na de briefing (sorry, maar zo noemden ze het) stapten we over in een militaire bus welke ons tot de grens reed. Onder begeleiding van een Zuid Koreaanse UN militair liepen we in twee rijen van twee een statig gebouw door. Er werd verzocht niet te praten en geen rare bewegingen te maken. Langzaam ging de deur open waarna we, achter een gele lijn, het Noordelijke gedeelte zagen liggen. Overal camera’s en militairen, ook aan de Noordelijke zijde. Iedere (mis)stap of gemaakte foto wordt gezien door de Noordelijke vrinden. Iedereen is doodstil, we maken wat foto’s waar we vier minuten de tijd voor hebben. Na de vier minuten mogen we nog dichter bij het Noorden komen, op het Noordelijk grondgebied zelfs. We lopen onder begeleiding door tot een van de drie gebouwen waarna we naar binnen gaan. Binnen deze ruimte staan er wederom twee militairen strak naar voren kijkend. De ruimte is bedoeld voor de onderhandelingen tussen Noord en Zuid. Het mooie was dat je heel kort met de militairen op de foto mocht. Al met al een spannend avontuur.

Uiteindelijk stappen we weer in de bus en rijden terug naar Seoul. ‘s Avonds met een mede reiziger nog ff wezen bieren in een Aziatisch Octoberfest café. Erg gezellig, Aziatische dames in een dirndl (Duits pakje). Nog wat gelopen, nog ergens een biertje en daarna richting het hostel voor een heerlijke nachtrust. Fijn dagje gehad.

Een ieniemienie kamertje
Zaterdag 6 oktober 2013. Gyeongju, Zuid Korea.

We verlaten Seoel met een weemoedig gevoel. We hebben het erg naar ons zin gehad. Maar we zijn ‘maar’ twee weken in Korea en willen graag nog wat meer zien. We nemen de snelle trein (280km/h) naar Gyeongju, een stad in het zuid oosten van Korea. Vanaf het treinstation nemen we een taxi naar het guesthouse. De beste man kan het niet zo goed vinden en wij raken lichtelijk geïrriteerd. Zou hij ons in de maling nemen.? Uiteindelijk belt hij het guesthouse en komen we aan. De prijs blijkt fair te zijn. Oeps, misschien waren we toch niet zo aardig voor de beste man. We hebben een Hanok guesthouse geboekt. Dat is een traditioneel Koreaans huis, dat als guesthouse wordt gebruikt. En wauw, het is heel sfeervol van binnen! Mooi, goed onderhouden houtwerk, een mooie balustrade en overal foto’s en jawel natuurlijk een traditioneel Koreaans muziekje aan. Het nadeel van een hanok is dat de kamers ieniemienie zijn en dat het sanitair buiten is en gedeeld moet worden. Dat zijn we, na een week, een beetje zat. We installeren ons en ik boek meteen, via internet, een ander hostel in de buurt. We eten bij de grote gele M. Wij worden er niet vrolijk van, maar Otis smult. En als je kind het naar zijn zin heeft… We skypen nog even met Nederland en daardoor ligt de kleine jongen eigenlijk te laat in bed.

De eerste ‘meltdown’ van Otis
Zondag 7 oktober 2013. Gyeongju, Zuid Korea.

57 BC werd deze stad de hoofdstad van het Shilla koningrijk. Dit bleef hij zo’n 1000 jaar. Er is veel overgebleven uit die tijd. De stad staat bol van traditionele architectuur. Het is de stad met de meeste tempels, pagodes en boeddha’s etc. in heel Zuid-Korea. Vandaag checken we uit bij ons hostel. Eerst raken we bij het ontbijt nog even aan de praat met een aardige Chinese kerel. Hij vindt dat we zo’n leuk gezinnetje zijn en vraagt, serieus, of hij ons niet al kent uit een film. Eindelijk iemand die ons herkent. Hij geeft ook nog aan dat hij nu aan ons ziet dat je met een kind nog heel veel kan doen, en dat je leven niet voorbij is zoals hij dacht. Ik heb hem maar niet uit de droom geholpen. We staan inmiddels al op menig Chinees of Koreaans mobieltje of camera, nu ontkomen we er ook niet aan. Ik ben er nog niet over uit, wie nou de grootste attractie is.

We vinden ons nieuwe onderkomen vrijwel meteen, maar kunnen helaas nog niet in. We laten de bagage achter en gaan de stad verkennen. We lopen eerst over de markt. Altijd leuk! Anders dan de Leiderdorpse markt op donderdag. Behalve dan dat Otis ook hier van alles toegestopt krijgt. Banaantje, snoepje, Koreaans broodje… Otis vraagt bij alle visstandjes: Mama, zijn die echt? Uh, ja schat! We merken dat de mensen hier wel meer op zichzelf zijn dan in Seoul. We kopen een drankje en gaan lekker in een park zitten. Dit park is bezaaid met enorm grote ronde gras bulten. Dit zijn Tumuli en ze hebben hetzelfde doel als een piramide. We bezoeken ook het Tumuli park. Een mooi, goed onderhouden park dat ons, met zijn waters en groen, doet denken aan Japan. Sowieso doet meer ons denken aan Japan, wat hier natuurlijk vloeken in de kerk is gezien de verhoudingen. Bijvoorbeeld: Aan de ene kant traditioneel, aan de andere kant westers ingesteld. Schoenen uit in huis, aan lage tafels met kussens zitten. Mensen die vaak wat op zichzelf zijn.

Rond 14.00 uur kunnen we inchecken. We zijn blij met de kamer, lekker ruim en een eigen, nieuwe badkamer. Otis heeft vannacht te weinig geslapen, maar wil, helaas, overdag niet meer slapen. We besluiten dus bijtijds en dichtbij te gaan eten. Helaas is ons jongetje het zat, en krijgt hij zijn eerste meltdown in het restaurantje. Tja, ook dat hoort erbij. Hij moet ook een hoop verwerken. Een week geleden zaten we nog thuis. Als hij is bijgetrokken, bestellen we, op de gok, het goedkoopste. Gelukkig is het een vegetarisch noodle soepje. Otis ligt om 18.30 total loss op bed. Rob gaat pinnen en luiers scoren, wat allebei niet meevalt.

Vandaag besluiten we (lees Jael!) iets cultureels te gaan doen. We gaan de Bulguk-sa tempel bezoeken. We nemen de bus richting de tempel, maar stappen iets te vroeg uit. We besluiten meteen maar even een pauze te nemen en wat te eten en te drinken. Gister was het weer al wat wisselvallig maar nu valt het echt met bakken uit de hemel. Dit komt door de tyfoon die langs zuidoost China raast. We kopen een poncho en een paraplu en gaan de tempel bezoeken. Elk nadeel heb zijn voordeel, het is door de regen lekker rustig. Jammer van de regen, maar ik vind het een prachtige tempel, met gouden boeddha’s, lampionnetjes en mooi houtwerk. Al vindt Rob hem maar zozo, Otis vindt het allemaal prima, hij is ondertussen aardig nat. In de plassen springen is ook leuk natuurlijk…

We nemen de bus terug, maar ik heb de stad nog niet helemaal door en we stappen weer te vroeg uit. Wat zeggen ze ook al weer over die ezel? Gelukkig weet Rob hoe we terug moeten lopen. We relaxen heerlijk even op de kamer. Het blijf met bakken uit de hemel vallen, toch wagen we ons nog even op straat om wat te eten. En gelukkig maar. We eten heerlijk bij een Japans tentje. Maar dan wel Japan meets Korea. Met Koreaanse prijzen gelukkig! Het fijne is dat je bij iedere maaltijd ook standaard soep en water krijgt, dus je eet al snel uitgebreid. Ook heel fijn: de bediening en het eten komt altijd snel. Handig met een peuter!

Jarig in Busan
Woensdag 9 oktober 2013. Busan, Zuid Korea.

We hebben hier altijd WiFi. Lekker handig, maar ook wel eens een uitdaging om helemaal los te komen van alles. Je kan altijd online. Nu wel leuk, want het eerste berichtje komt binnen: Gefeliciteerd! Oja, ik word 38 vandaag! Vandaag verlaten we de stad en gaan richting Busan, alweer onze laatste bestemming in Korea. Het is gelukkig opgehouden met regenen. We nemen de bus naar het station en nemen de snelle trein richting Busan. Momenteel is het er heel druk. Er is namelijk een filmfestival aan de gang, dat volgens de Lonely Planet in 2011 zo’n 200 duizend mensen trok. Ons hostel ligt in Seomyeon, het uitgaansgebied in Busan. Dus veel restaurantjes, winkels en barretjes. Onze kamer is super. Alles is nieuw en heel schoon. We zitten alleen naast een treinbaan. Maar dat vind Otis weer geweldig. Hij zwaait de eerste dag naar iedere trein. ’s Nachts hebben we er gelukkig geen last van. Voor het hostel ligt een recycle pleintje, waar blikjes en papier ed. gesorteerd wordt (Volgens Rob is het gewoon een vuilnisbelt.) Het valt op dat er overal gerecycled wordt. Niet alleen in guesthouses, maar b.v. ook op stations. We merken dat we weer in een grotere stad zijn. Vooral de vrouwen zien er hier weer wat hipper uit. Het schijnt dat Zuid-Korea de hoogste plastisch chirurgie cijfers heeft van de wereld. Een op de vijf vrouwen in Seoul , bijvoorbeeld, ondergaat een operatie. Vooral ooglid en kaak operaties zijn populair. We lunchen ergens en daarna gaat Rob erop uit om te pinnen. Af en toe een hele onderneming hier. Otis speelt met het zoontje van de eigenaresse. Het mannetje is geboren in 2009, maar is toch al vijf jaar. Baby’s in Korea zijn, als ze geboren worden, namelijk bij voorbaat al één jaar. ’s Avonds gaan we binnen barbecueën en proosten we op mijn verjaardag!

De koning te rijk
Donderdag 10 oktober 2013. Busan, Zuid Korea.

We hebben vier dagen om deze leuke havenstad te verkennen. Hij heeft zo’n vier miljoen inwoners en is, na Seoel, de grootste stad van Zuid-Korea. Het is bewolkt vandaag, maar toch gaan we even richting het strand. Daar is Otis dol op en aangezien we de laatste anderhalve week best veel gedaan hebben, is even rustig aan ook wel lekker. Als we in de metro een kaartje willen kopen, worden we aangesproken door een metro vrijwilliger die Engels spreekt. Lijkt me wel wat op Amsterdam CS, voor de toeristen. We laten het ons lekker aanleunen. Het is geenszins een tropisch strandje, maar we zitten heerlijk ontspannen. De directe omgeving nodigt niet echt uit om ergens lekker te lunchen, dus we lopen terug. Al die shoppies zijn zo leuk voor die kleine jongen. Hij kijkt of loopt overal even naar binnen. Hij loopt zelf een motorzaakjes annex garages in en krijgt daar een afgebroken remhendel. Hij is de koning te rijk! Hoezo een kind van zijn vader? Terug op de kamer relaxen we even, voor we gaan eten. We belanden in een Vietnamees zaakje. Mijn eten is lekker, maar echt te heet. Er ligt ook seafood op, waaronder een klein octopusje. Ik eet mijn bord niet leeg, en mensen die me kennen weten dat dat niet vaak gebeurt. Als we betaald hebben vraagt de serveerster of we een paraplu mee hebben, het regent namelijk. Je raadt het al: Otis krijgt een paraplu. En is opnieuw de koning te rijk. Rob gaat ’s avonds nog even rondje lopen, om iets van het avond gebeuren hier mee te krijgen, Moeders de vrouw tikt braaf haar stukje! Lekker vroeg naar bed.

Als celebs in het park
Vrijdag 11 oktober 2013. Busan, Zuid Korea.

Grrr, Otis is vannacht weer diverse keren geprikt door een mug. Terwijl ik iedere avond nog wel een trouw een rondje maak. Overdag smeer ik ons beiden ook trouw in. En wie wordt er niet geprikt? Juist, Rob die zich niet insmeert! Bij de eigenaresse van het hostel haal ik een goedje dat je, op de kamer, in kan pluggen. Op hoop van zegen maar.

Vandaag gaan we naar het Childrens Park in Busan. Dat het niet alleen voor kinderen is merken we al snel. Als we de bus uitstappen hoeven we alleen maar de hordes Nordic Walking stokken te volgen. Het pad, naar de speeltuin bij een groot meer, loopt door een bos. Het is een lekker maar wel steil wandelingetje. Goed te doen voor Otis. Die vermaakt zich ook goed in de speeltuin. Het uitzicht over het meer is mooi. We zien zelfs een paar schildpadjes liggen. Zoals wel vaker bij veel eettentjes, staat de prijs wel in het Engels vermeld, maar niet het gerecht. Dan is het alsnog moeilijk kiezen. Rob ziet, een paar tafeltjes verder, een omelet liggen die er goed uit ziet. Hij mag even komen kijken en proeven. Geweldig! En eerlijk is eerlijk, hij is heerlijk! We smullen echt. Als we terug lopen lijken Otis en Rob wel celebrities. Er lopen veel schoolkinderen die hun Engels komen oefenen en ouderen die Otis aanklampen.

Terug op de kamer proberen we Otis te laten slapen, maar helaas. Dat gaat hem echt niet worden. Hopelijk als we in warmere oorden zijn wel. Otis en ik eten een lekkere crêpe bij een stalletje en Rob haalt wat bij de buurman, de Burger King. ’s Avonds internetten we wat en leest Rob de klassieker over Andy van der Meyde.

Twee octopussen cadeau
Zaterdag 12 oktober 2013. Busan, Zuid Korea.

De zon schijn weer. Heerlijk! We ontbijten buiten en maken een praatje met een Zweedse fotografe. Altijd leuk. We besluiten een marktje op te zoeken en lopen richting de metro. Het ia zaterdag en dat merken we, de metro zit stampvol. We stappen uit en lopen langs de vismarkt. Toch maar even kijken? Na ons bezoek aan de vismarkt in Tokio, wist ik het al zeker, de zee wordt echt leeggevist! Ongelofelijk wat hier allemaal aan vis ligt, en dat alleen vandaag! Otis kijkt z’n ogen uit. Heerlijk, de beleving van een kind: ‘mama, die vissen bewegen niet meer’. Het leuke is dat je ook een kijkje kan nemen in het haventje. Je ziet de vis dus letterlijk van de boot komen. Een boot meert aan, terwijl er op de kade ernaast een dronken man zijn roes nog ligt uit te slapen. Otis krijgt van een visser een tasje met… twee octopussen! Hij komt Otis helemaal achterna rennen om het te brengen. Super aardig, maar toch maar weggegeven. Rob geniet en maakt veel mooie foto’s.

Na een geslaagd bezoekje stappen we weer in de metro. Als je Otis ergens een plezier mee doet is het wel zand. We gaan dus even lekker naar het strand. Haeundae, heet het bekendste strandje van Busan en het is er druk. Logisch, want het is mooi weer en zaterdag. Maar hier lopen ook meer westerse toeristen rond dan we in de afgelopen dagen bij elkaar hebben gezien! Het is lekker vertoeven. Het is grappig om te zien dat Koreanen er zelfs met mooi weer er nog helemaal ingepakt bij lopen. Misschien omdat ze niet bruin willen worden. Je ziet ook veel vrouwen die zich insmeren met whitener. Eind van de middag skypen we in het hostel even met thuis. Otis heeft het gehad, dus we eten snel een hapje dichtbij het hostel. Rob maakt zijn dagelijkse rondje door de buurt en drinkt een drankje. Het is immers zaterdagavond!

Souvenirs scoren
Zondag 13 oktober 2013. Busan, Zuid Korea.

Onze laatste dag in Busan, en dus ook in Zuid-Korea is aangebroken. Een raar idee! Busan is een leuke stad, zeker nu het weer beter is. We willen vandaag toch even richting de markt om wat leuke souvenirtjes te scoren. We nemen de metro richting de vismarkt en lopen de markt op. Het is nog een beetje vroeg, dus alles komt net op gang. Otis scoort een Korea vlag en Rob een joggingbroek. Met een driejarige lang shoppen gaat helaas niet, dus we gaan richting het Yongdusan Park, thuishaven van de Busan Tower. We kunnen met een lange roltrap naar boven, dat scheelt alvast. We lopen een beetje rond, maar vinden niet echt een plekje om ons kleedje uit te gooien. De bussen rijden af en aan om de toren te bezoeken. Rob wordt aangesproken door een verstandelijk beperkte jongen. Hij spreekt heel goed Engels en wil graag met Rob op de foto. Aandoenlijk. Wij lopen naar beneden en schieten een tentje in om wat te eten. Correctie, eigenlijk schiet Otis een tentje in, en volgen wij hem. De markt is nu een stuk drukker, maar wij houden het voor gezien. We eten nog een ijsje en relaxen wat op de kamer. Vanavond gaan we nog een stalletje opzoeken en dan vroeg naar bed. Rustig dagje dus, want morgen is het vroeg dag. We vliegen om 10.20 uur naar Kuala Lumpur!

Wat ons betreft is Zuid-Korea een aanrader. Veilig, kindvriendelijk, makkelijk te bereizen en vooral nog niet platgetrapt door toeristen.

Vervolg reis in Maleisië