Liefde en lekker eten
Taroko, Taiwan
Onze laatste bestemming voor Taipei is Taroko. Onderweg ernaartoe zwemmen we bij een watervalletje. En we lunchen in Hualien, in een restaurant dat gespecialiseerd is in dumplings. De bamboe stoombakjes staan hoog opgestapeld en de klanten staan in groten getale in de rij. En terecht. Het restaurant is befaamd, lezen we achteraf in onze reisgids.
Op naar de Taroko Sialin Coffee Farm Homestay. We worden ontvangen door Boya en Lisa, een echtpaar van middelbare leeftijd. Qua gastvrijheid zijn ze moeilijk te evenaren. Boya pendelt regelmatig van en naar het treinstation om gasten op te halen en weg te brengen. Lisa zet ’s morgens een ontbijt op tafel waar de gemiddelde instagramfoodie een minderwaardigheidscomplex van krijgt. Natuurlijk schenkt ze er een kop koffie bij van bonen die ze zelf groeien, drogen en roosteren – hoe lokaal wil je het hebben? ’s Avonds geeft Boya een rondleiding door Taroko, zijn geboortedorp. Taroko of Truku is tevens de naam van de aboriginal-volk waar Boya van afstamt. Je kan horen dat hij geschiedenisleraar is geweest. Uitgebreid vertelt hij ons over zijn jeugd, over de armoe en de onderdrukking door de Japanners en Han-Chinezen. Zijn vrouw is Han-Chinees en hun huwelijk was dan ook verre van vanzelfsprekend. Door volharding – en door een liedje dat hij schreef speciaal voor zijn geliefde – zijn haar ouders uiteindelijk overstag gegaan en kon hij alsnog met haar trouwen. Het blijft niet bij een verhaal. Eenmaal thuis gaat Boya achter de piano zitten en begeleidt zijn vrouw terwijl zij voor ons het bewuste liedje zingt, gevolgd door twee toegiften.
Niet ver van onze homestay ligt de Tarokokloof in het gelijknamige Nationaal Park. Het is een spectaculair gebied en we zijn duidelijk niet de enigen die dat vinden; we staan af en toe in de file. Met de auto doen we de Swallow Grotto en de Tunnel of Nine Turns aan. Na een lunch in Bulowan – dumplings, we kunnen er geen genoeg van krijgen – wagen we ons aan een 4km rondwandeling naar de Baiyang waterval. De route begint met een donkere tunnel. Gelukkig hebben we een zaklamp bij ons, zo een met een ingebouwde GPS en simkaart en allerlei spelletjes erop. Een bord aan het einde van de tunnel waarschuwt ons voor wespen, giftige slangen en vallende rotsen gedurende de rest van de wandeling. In werkelijkheid is het allemaal niet zo spannend – al ga je daar waarschijnlijk anders over denken wanneer je gezondheid daadwerkelijk door een slang of een vallende rots bedreigd wordt. Niets zo abstract als een risico en niets zo concreet als een blok graniet op je hoofd. Enfin. De beloning aan het eind van de trail is in ieder geval verre van abstract: heel veel vallend water.
