Het fotomodel met haar jonge god
Dulan, Taiwan
De volgende dag staat er een lange rit op het programma. Via de zuidpunt gaan we naar de oostkust van Taiwan. Onderweg bezoeken we het Fo Guang Shan Boeddha Museum. Het is het grootste boeddhistische klooster van Taiwan, tevens hoofdkwartier van de Fo Guang Shan beweging. Qua uitstraling doet het denken aan de Amerikaanse megakerken: sterk gericht op popularisering en modernisering van het geloof, en niet vies van een beetje commercie. Er is een vegetarisch restaurant waar we verrukkelijke truffel-dumplings eten.
大姆灣 is onze gastvrouw in Dulan. Ze is net getrouwd, maar haar man woont nog elders. Samen met haar ouders bewoont ze wel alvast een kakelverse strandvilla. Haar hoogbejaarde vader zit voor de TV in de woonkamer; hij was ooit scheepsbouwer maar zijn geestelijke vermogens laten hem steeds meer in de steek. Moeder en dochter hebben ons uitgenodigd voor een borrel aan de keukentafel. De dames zijn zeer complimenteus: ze denken dat yours truly tweeëndertig is en Ellen een fotomodel. Allebei even bizar natuurlijk! (Hoewel? Ik was het ooit. Ellen niet.) Maar is dit soms een truc om ons thuis te laten voelen?
Dulan is een surfspot, het territorium van hippe dudes en babes. Als vermeende jonge god en fotomodel kunnen wij dit gerust onze natuurlijke habitat noemen. Overigens hadden wij 大姆灣 en haar moeder ook tien à vijftien jaar te jong ingeschaald. Dus misschien is het gewoon de frisse zeelucht. Er wordt een dure fles wijn opengetrokken en er komen hapjes op tafel, waaronder zelf geoogst zeewier en een pot met ingemaakte mini-pepertjes (note to self: thuis uitproberen).
Al met al is dit een plek om te relaxen en om tortilla en andere tapas te eten bij Cape Café Paradise, een eetschuurtje aan zee. En om te body-surfen op de hoge golven en daarbij je zonnebril te verliezen, en om vervolgens eindeloos over het strand te slenteren in de naïeve hoop dat de branding je bril wel weer terugbrengt. In downtown Dulan eten we originele Italiaanse pizza gemaakt door een Zwitserse chef en we eten er okonomaki – Japanse pannekoek – in de oude suikerfabriek. En we drinken, geheel in lijn met onze nieuwe hipsterstatus, café lattes en ijskoffies bij de Moonlight Inn annex galerie boven op de heuvel.
