Wat Dolly Parton met rijstwijn te maken heeft
Meishan, Taiwan.
Van Sun Moon Lake is het een flink stuk rijden naar Meishan. De route gaat door de bergen en het uitzicht onderweg moet fantastisch zijn – bij helder weer dan. Wij zien alleen maar wolken en motregen.
Ons hotel in Meishan, de Ren Tea Gardens, maakt een uitgestorven indruk. De deur naar de lobby staat halfopen, maar er is niemand te bekennen. Ook niet als we vriendelijk doch luidruchtig melden dat er goed volk aan de deur staat. Ik bel het mobiele nummer van de receptie en krijg iemand aan de lijn die geen woord Engels spreekt. Hij weet me duidelijk te maken, vraag me niet hoe, dat hij iemand gaat zoeken die wel Engels spreekt. Die iemand belt mij een paar minuten later. Hij spreekt inderdaad een stuk beter geen Engels. Hij legt me uit dat er zo iemand aan komt om ons op te vangen. En zo geschiedde.
Waarom ik dit allemaal vertel? Ten eerste natuurlijk vanwege de wijze levenslessen die je uit dit voorval kan trekken – dat je barrières kan overwinnen zolang je maar écht wil, en zo. Ten tweede omdat je na zo’n lauwe ontvangst niet verwacht dat je diezelfde avond het oeuvre van Dolly Parton staat te jodelen op aandringen van het hotelmanagement. Toch is dat precies wat er gebeurt.
Na een kort wandelingetje langs de theevelden en een vergeefse zoektocht naar vuurvliegjes zijn we in de lobby beland. Daar wordt het diner geserveerd. Terwijl de gastvrouw een stuk of zes lokale specialiteiten op tafel zet, haalt haar man numero zeven tevoorschijn: een fles rijstwijn. En die hakt erin. Het lijkt meer whisky dan wijn. Een stel aan de tafel naast ons krijgt dezelfde behandeling. We raken aan de praat. Ze komen uit Taipei; zij is lerares, hij ingenieur. Hij had iets van doen met de duikboten die Nederland wilde leveren aan Taiwan, tot woede van China. Wat precies, dat gaat verloren doordat de karaoke-installatie warmdraait op de achtergrond. En zo staan wij een paar tellen later met een microfoon in de hand. Islands in the stream, that is what we are. De gastvrouw kijkt alsof we kunnen zingen – ook een talent. Haar echtgenoot, een man op leeftijd, gooit olie op het vuur als een ontketende gangmaker. Hij kan oorverdovend op zijn vingers fluiten, tot groot vermaak van de kinderen. And you just walk in the night slowly losing sight of the real thing. Hé ja. De kinderen. Moeten die niet naar bed ofzo? De gastheer is intussen druk in de weer met thee, hij speelt een ingewikkeld spel met potjes, pannetjes en een gasbrander. Hij nodigt ons uit om te proeven. Zo voorkomt hij, met de omschakeling van rijstwijn naar thee, dat de zaak vanavond compleet uit de hand escaleert.
