Vochtafparelend
Sun Moon Lake, Taiwan
Van Lukang is het een uurtje rijden naar het Formosan Aboriginal Culture Village. Het is de ideale tussenstop voordat we ons huisje bij Sun Moon Lake opzoeken. Anders dan de naam doet vermoeden is dit een combi tussen een openluchtmuseum en een pretpark. Dus én dansende aboriginals én een achtbaan. Oftewel voor elk wat wils. En dus ook: voor elk wat niet-wils. Zo probeert Tessel mij een arm uit de kom te trekken telkens als we binnen de actieradius van een acteur dreigen te komen. En ikzelf heb – zittend naast Teun in de achtbaan – mogen ervaren dat mijn evenwichtsorgaan aan flexibiliteit heeft ingeboet. (Dûh, daarom heet het een achtbaan en geen vijfenveertigbaan.) Na deze ontluisterende ervaringen hebben we onze zinnen gezet op de wildwaterbaan. Dat is leuk voor iedereen. Met zijn vieren zitten we op de voorste rij van het bootje. Achter ons zitten allemaal Taiwanese pubers, drie rijen diep. Stuk voor stuk zijn ze van kruin tot teen verpakt in plastic, op een klein gaatje na want anders wordt het zo’n anaerobe toestand. Aziaten zijn niet zo van de uitbundige lichaamstaal maar ik weet zeker dat ze zich inwendig zitten te verkneukelen dat wij hier als waterschild gaan fungeren. Maar, ha! Ze hebben buiten mijn shirt gerekend. Het technical shirt dat ik vlak voor de vakantie uit de schappen bij Albert Heijn heb gevist. Als er uit de indrukwekkende lijst van specs één ding is blijven hangen – behalve dat het textiel met koffie behandeld is – dan is het dat mijn shirt vochtafparelend is. Kortom, ‘mij pakken ze niet’ is de dominante denkrichting wanneer wij gelanceerd worden richting de waterspiegel. Een klein moment later ken ik de betekenis van vochtafparelend: één (1) druppel water die op je shirt valt rolt er gewoon weer vanaf. Als je echter de halve Zuid-Chinese Zee over je krijgt uitgestort dan word je alsnog zeiknat.
We verlaten het pretmuseum en gaan op zoek naar ons nabijgelegen huisje. Ietwat gedesoriënteerd rijden we bergweggetjes op en neer totdat Tessel een IMS-alarm afgeeft. IMS: Ik Moet Spugen. Elke ouder weet dat er dan nog vijf seconden zijn om een plastic zakje tevoorschijn te toveren, wat ons wonderbaarlijk lukt. Even later gaat ook Teun voor de bijl. En dan blijkt dat het vinden van een tasje één ding is, erín spugen en niet ernaast is nog heel iets anders. Enfin. We beseffen dat er kinderen zijn die al spugen zodra je de handrem ervanaf haalt; wat dat betreft komen wij er genadig vanaf.
Een behulpzame buurvrouw regelt dat gastheer Erik ons op zijn scooter naar het huisje navigeert. En dat huisje krijgt van ons de maximale score. Het ziet er piekfijn uit, heeft goede bedden en een fijn bad, het is lekker ruim, en elke ochtend staat er een picknickmandje met ontbijt op de veranda. ’s Nachts maken de kikkers in de vijver een kabaal van jewelste waardoor we ons nog beter bewust zijn van de goede bedden. Als je slaapt krijg je daar toch minder van mee.
Overdag toeren we rond Sun Moon Lake. Het is regenachtig maar we maken er het beste van. We bezoeken Shuishe village en de Wen-Wu tempel gelegen aan het meer. En we maken een korte wandeling naar de Tsen Pagode. Chiang Kai Shek heeft deze laten bouwen voor zijn moeder – een prachtige kapstok om onze kinderen te onderwijzen over dictatoriale trekjes en moederliefde. In Ida Thao, ook wel bekend als Sun Moon Lake Village verwonderen we ons erover dat uit bijna elk winkeltje de beroemde canon van Pachelbel pingelt. Nadere inspectie leert waar het geluid vandaan komt: houten miniatuur-kermisattracties die hier overal te koop staan.
