Oesteromelet en risicovolle gelballetjes
Lukang, Taiwan.
Als je door je oogharen naar de kaart kijkt dan heeft Taiwan de vorm van Texel en de afmetingen van Nederland. Door het midden loopt een bergrug, van noord naar zuid. Dat maakt dat je al snel een rondje moet rijden als je beide kanten van het eiland wil aandoen. En dat is dus precies ons plan: in twee weken langs het westen omlaag en terug omhoog via de oostkust.
Nadat we in Zhongli het ergste deel van onze jetlag hebben afgeschud rijden we naar Lukang. Onderweg brengen we een kort maar krachtig bezoek aan Lion’s Head Mountain, een berg waar een tempelcomplex tegenaan gebouwd is met veel indrukwekkend houtsnijwerk.
Zoals op alle recente vakanties hebben we het merendeel van de overnachtingen via airbnb geboekt. Zo kom je nog eens bij de mensen thuis. In Lukang zijn we te gast bij Wendy. Op de begane grond van haar huis runt ze een lunchtentje. Een paar trappen omhoog slapen wij met z’n vieren op een grote kamer. En daar ergens tussenin woont ze zelf met haar man en een stuk of wat jonge kinderen. Als je dan wordt uitgenodigd om een avondje mee te eten dan beland je vanzelf in het ietwat ongemakkelijke maar vooral ook leuke schemergebied tussen dineren in een restaurant en een etentje bij vrienden. Er heerst een sympathieke chaos; de kinderen kruipen als mieren over elkaar heen. Dit is het geruststellende proof-by-example dat Aziaten het ook niet allemaal onder controle hebben, al onze vooroordelen ten spijt over Tiger-moms en over de discipline en gehoorzaamheid die ze hier met de paplepel ingegoten krijgen.
Lukang is ook de plek waar we ons laven aan het eerste street food. Taiwan blinkt daar in uit: de befaamde night markets, maar ook de gewone restaurantjes aan de straat. Qua uitstraling is het vaak niet meer dan een TL-verlichte garagebox, maar je kan er voor een paar euro geweldig eten. ’s Morgens vroeg zitten we op plastic krukjes van ons ontbijt te genieten: soep met glutinous balls. Ik schrijf het maar op zoals het er staat. De kans is aanwezig dat je nu kokhalst maar de smaak is top. ’s Avonds eten we oesteromeletjes – ik zeg: superfood – met een grote fles Taiwanees bier erbij. Gedeeld uiteraard, want in je eentje halve liters bier wegtikken vind ik een overschatte bezigheid. En 0.6L flessen beschouw ik al helemaal als een gezinsverpakking. Als toetje bestellen we bubbelthee bij een gespecialiseerde bubbeltheetent (zodat het daar in ieder geval niet aan ligt). Visueel doet bubbelthee aan milkshake denken en dat is lekker. Vol goede moed beantwoorden we vijfentachtig meerkeuzevragen. ‘Koud of warm?’ is de enige vraag die we begrijpen. We moeten ergens in dit vragenvuur een verkeerde afslag hebben genomen. Het uiteindelijke resultaat is niet te zuipen. En dat niet alleen: onderin het drankje zitten gelballetjes die tijdens het drinken in je rietje schieten. Talloze angstdromen heb ik de afgelopen maanden gehad; over aardbevingen, orkanen en knokkelkoorts; nu realiseer ik me dat de kans veruit het grootst is dat je in Taiwan overlijdt doordat er zo’n kleffe gelbal in je keelgat schiet. Dood-door-bubbelthee, het klinkt pathetisch. Maar het geeft ook een gevoel van controle. We kieperen de beker in de vuilnisbak. Lang leve ons!
