Pet or food?
Zhongli, Taiwan.
Aan de straatkant zit een vrouw, ze staart dromerig voor zich uit. Tussen ons in staan vijf glazen bakken. In elke bak zit een felgekleurde pad.
‘Pet or food?’ vraag ik met een pokerface. Je moet in deze contreien tenslotte overal rekening mee houden. En eerlijk is eerlijk: we hebben ons maandenlang verheugd op het exotische eten in Taiwan, en elkaar plechtig beloofd om alles te proeven wat men hier als delicatesse beschouwt. Ook als er te veel slijmerige draadjes aan zitten of als het ruikt naar chemische oorlogsvoering. Of als we een insektoïde oorsprong vermoeden – ha, made in Taiwan! Hoe dan ook, als puntje nu bij paaltje komt, dan moeten wij mans genoeg zijn en onze tanden zetten in zo’n dikke slijmerige pad.
‘Pet,’ antwoordt het paddenvrouwtje. Terwijl wij – zwaar opgelucht – verder lopen vraag ik me af of ik haar op een idee heb gebracht. Ik hoop dat ze het in dat geval even checkt op voedingscentrum.nl. Voor je het weet zijn die padden giftig.
Een paar dagen geleden zijn wij van Amsterdam naar Taipei gevlogen. Nog nooit was een lange vlucht zo comfortabel. Het helpt dat het een rechtstreekse verbinding was, en dat we de vertrouwde KLM-service hadden, met goede films. En natuurlijk was het fijn dat onze dochter bijna de gehele vlucht onder zeil was. Normaal is ze zacht gezegd niet de doorslaapkampioen; thuis gaat bij een ononderbroken nachtrust de vlag uit. Inplannen dus: hypotheekgesprek voor aanschaf van een Boeing 747. Slaap is zó belangrijk.
Maar dan maakt de overzichtelijke KLM-bubbel plaats voor de chaos van de straat. We hebben een huurauto, een Toyota Yaris. Een automaatje – al is hij niet automaat genoeg om te beletten dat we de eerste twee dagen in een verkeerde versnelling rijden. Vandaar dat hij zo slurpte en gromde. Maar dat verkeer! Het eerste wat opvalt is dat alle auto’s geblindeerd zijn. Weg oogcontact. En weg corrigerende middelvinger. Of het moet zijn dat je er zelf een krijgt, van een scooterrijder die je per ongeluk afsnijdt. Want het tweede wat opvalt zijn de scooters. Ze zijn met heel veel, en soms zit er een heel gezin op, inclusief kleine kinderen en huisdieren. Verder: verkeersregels zijn facultatief, zebrapaden decoratief. En stoplichten zijn hooguit een vrijblijvend advies om vaart te verminderen. De enige echte regel in het verkeer is dat je alleen verantwoordelijk bent voor wat er vóór je gebeurt. Dat bespaart wel veel aandacht; de helft van het verkeer mag je negeren.
Terwijl de kinderen en ondergetekende op zondagochtend onze jetlag wegslapen verkent Ellen de straten van Zhongli. Ze stuit om zes uur ’s ochtends op een groep oude mensen die tai chi en andere gymnastische toeren uithalen in de openlucht. Een seniorenbootcamp zouden wij het noemen; Aziaten zijn er goed in. Ik vind het een mooi fenomeen. Niet dat ik bezwaar heb tegen de fitgirls (m/v) die bij ons steeds meer het straatbeeld bepalen. Maar een beetje meer diversiteit qua leeftijd mag best. Bij ons wordt het vaak sneu gevonden als oudere mensen op straat staan te apenkooien. Of is dat alleen als ze zich hullen in strakke leggings en roze shirtjes? En wat nou als ze zich echt fit zijn, mag die kleding dan weer wel? Lastige morele vragen op de vroege ochtend.
