Artikelindex

Een muis? Een rat?
Zaterdag 12 augustus 2017. Ella, Sri Lanka.

Vandaag weer met pijn in ons hart vertrokken na een heerlijk ontbijt. Het is ons niet gelukt om aan treinkaartjes te komen dus we gaan proberen om een gedeelte met de trein te doen. Alleen had onze chauffeur dit niet doorgekregen. Na wat overleg met de achterbank besloten om door te rijden naar Ella. Maar eerst gestopt in Nuwara Eliya. Dat is een van de hoogste steden van Sri Lanka. Het was vroeger een Engelse kolonie en dat is nog steeds goed te zien. Je waant je aan de ene kant in Engeland wat huizen betreft en aan de andere kant in Oostenrijk wat de bergen betreft. En we hebben echt giga veel mazzel want de zon schijnt. Dat is echt uitzonderlijk want het regent hier bijna altijd. Onze chauffeur wist een leuk hotelletje waar we in de tuin thee konden drinken. Het was een vierhonderd jaar oud typisch Engels landhuis. Echt te leuk. En dat hadden we weer gemist als we de trein hadden gepakt. Elk nadeel heeft weer zijn voordeel.

Na nog ruim twee uur kwamen we aan in Ella. Dit is een echt backpackers dorpje. Zo leuk. Een beetje Thailand van twintig jaar geleden. We werden opgepikt door de eigenaar van onze boomhut. Leuke man die getrouwd in met een Française. Hij heeft de boomhut helemaal zelf gebouwd. We hadden het plan om vanavond het dorp in te gaan en een pizza te scoren maar plotseling begon het te hozen en te onweren. En we zitten tien minuten buiten Ella en het is best wel een kronkelweg. Dus de eigenaar bood aan om voor ons te koken maar dan moesten we wel tot acht uur wachten want zijn moeder kookt en die was nog op het land. Prima. Opeens geeft Jim een gil. Hij lag even op zijn bed te chillen en stond op zijn bed. Een rat of een grote muis. Ik wist dat we spinnetje en kikkers konden verwachten maar even serieus, een rat? Onder mijn bed? Dé gelijk naar de eigenaar toe. Die zei dat dat echt onmogelijk was. Maar Jim had hem echt gezien. De eigenaar wist te vertellen dat hier echt geen ratten en muizen kwamen maar dat het waarschijnlijk een eekhoorn was. Nou daar ging ik. Wat nu? Het was inmiddels zeven uur. Iedereen was moe en had honger gekregen. Dé en de kids bleven erg relaxt en ik was in de war. Dus goed gesprek met mezelf gehad en al mijn moed bij elkaar geraapt en toch besloten om te blijven.

12aug (400x300)

Ondertussen kwam de eigenaar met twee porties rijst met curry en voor Jim en Mikki noodles. Dit was zo lekker en rustig aan begon ik te ontdooien. Gelukkig hebben we klamboes om de bedden heen. Dé heeft me heerlijk ingestopt en snel mijn oordopjes ingedaan. Wat ben ik nu blij met die dingen. Binnen vijf minuten was ik weg. Wat een dag weer.

Een dag met ups en downs en duizend engeltjes
Zondag 13 augustus 2017. Ella, Sri Lanka.

Bizar maar waar, maar ik heb echt heerlijk geslapen. Wat ben ik trots op mezelf en blij dat ik niet gisteren rechtsomkeer heb gemaakt. Mikki is ook al wakker. Wij gaan samen buiten op ons terras zitten en genieten met z'n tweetjes van de rust en de prachtige omgeving. We zitten echt midden in de jungle hier. We zien eekhoorntjes allerlei kunstjes uithalen over de elektriciteitskabels. Wat is het hier prachtig. Om negen uur wordt ons ontbijt gebracht. Zo lekker. Ik had ergens gelezen dat er ook aapjes rondom de boomhut zitten. Opeens hoor ik iets achter me en ja hoor, een aap op de balustrade. En dan nog eentje in de boom naast de boomhut. En nog een, en dan ineens een baby aapje. Wat is dit gaaf. Ze zitten alleen maar naar ons te kijken zoals wij naar hun kijken. Alleen staan de restanten van ons ontbijt er nog. Op dat moment komt de eigenaar omhoogklimmen. Hij is eigenlijk niet zo blij met de apen want ze slopen de wifikabel en maken er een zooitje van. Maar sorry, wij vinden het geweldig. Wat een gave beesten.

13aug (400x300)

Onze magen zitten vol, wat was dit een heerlijk ontbijt. Eindelijk een typisch Sri Lankaans ontbijt. Mikki heeft ook eindelijk goed gegeten. Dat moet ook wel, want vandaag staat er genoeg op de planning. We gaan Little Adams Peak beklimmen. Een wandeling van ongeveer een kleine drie kwartier. Om elf uur worden we opgehaald met de tuktuk. De wandeling is pittig. Niet alleen voor Mikki maar voor ons allemaal. Je hoort echt iedereen kreunen en puffen. Maar dit komt ook met name door de warmte. Het is pittig warm geworden. Mikki en ik doen het op ons eigen tempo. We stoppen vaak en zoeken dan de schaduw op. Ze doet het prima. Eindelijk is er dan is er onze beloning. Wat een uitzicht! Echt niet normaal. Overal waar je kijkt bergen en theeplantages. Echt prachtig. Na een half uurtje van het uitzicht te hebben genoten lopen we rustig aan naar beneden.

13aug2 (400x300)

Als je met de beklimming begint dan kom je langs het allerduurste resort van Ella. Zo mooi. We besluiten dat we wel een drankje hebben verdiend. Jim heeft best wel honger en ik eigenlijk ook wel. Dus Jim neemt de burger en ik een club sandwich. Mikki snoept lekker mee. Dat geeft de burger weer moed. Na deze break gaan we weer verder. We worden afgezet bij een klein restaurantje. Vandaar heb je prachtig uitzicht op de Nine Arch bridge. Je kan over het spoor lopen en als de trein komt moet je even aan de kant. Dat kan hier dus allemaal. Jim en ik besluiten om naar het spoor toe te lopen. Dit kan via een pad. Op zich is het prima te doen. Alleen loop ik liever bergop dan naar beneden. Het is best wel een uitdaging. Maar overal zijn er bomen en theestruiken waar we ons aan vast kunnen houden. Alleen wordt het op een gegeven moment wel erg smal en is er niets om me aan vast te houden. Net op het moment dat ik besluit om om te draaien gebeurt het. Ik glij uit en duik de afgrond in. Ik geloof dat ik een meter of drie naar beneden kukkel de berg af. Gelukkig breken de struiken en wat boomstronken mijn val en kan ik me vastgrijpen aan wat boomstronken. Maar nu? Jim hoort me vallen en komt aanrennen. Die blijft gelukkig erg rustig. Ik kom in een soort shock terecht en begin te shaken en glij ook weer en stukje naar beneden. Gelukkig kan ik me weer iets omhoogklimmen maar er is niets om me omhoog te hijsen. Jim gaat vervolgens hulp halen en ik probeer me kalm te houden. Gelukkig komt Jim snel terug met een Nederlands gezin. Zij trekken met naar boven. God, wat ben ik deze mensen dankbaar en wat ben ik blij dat ik nog leef.

13aug3 (400x301)

Op m’n kont, lopen durf ik niet meer, kom ik beneden. Jim gaat een tuktukmannetje halen en komt met drie mannetjes terug. Na een grote dank aan het Nederlands gezin kom ik erachter dat ik zowaar nog kan lopen. Mijn benen doen wel pijn maar dat komt omdat ik onder de schaafwonden zit. Jezus, wat heb ik een mazzel gehad. Een Nederlands meisje komt gelijk aangelopen en kijkt me na. Ze gaat snel ijs halen bij het restaurantje en ik word ondersteunt door de mannetjes. Als ik eindelijk samen met Jim een stoel onder m’n kont krijg komen bij ons de tranen. Arme jongen. Wat ben ik trots op hem. Hij is zo kalm en rustig gebleven en was zo stoer. Maar nu komt de schrik eruit.

Ik krijg een zak met ijs en water om mijn schaafwonden schoon te maken. Na een klein kwartiertje pakken we de tuktuk. We zijn weer dusdanig bij dat we weer ouderwets flauwe grappen zitten te maken. Wat is het toch een kanjer. Als we na een kwartiertje aankomen bij het restaurantje komen we erachter dat Dé ons is gaan zoeken. Nee. Jim er weer achter aan. Dé blijkt dus al op het spoor te zijn dus Jim moet het hele pad weer op. Gelukkig vinden ze elkaar snel. Ik heb de mazzel dat er een Engels stel in het restaurantje zit, zij is verpleegkundige. Ze geeft me de tip om de wonden schoon te maken met gin of wodka aangelengd met water. En ze kijkt mijn enkels en knieën nog na, gelukkig alles heel. Jim en Dé komen ook snel terug. Jim en ik hadden besloten om niet het hele verhaal te vertellen tegen Dé en Mikki. Ik was gewoon uitgegleden. Nadat Dé de tuktukdriver heeft betaald, gaan we weer verder. Ons program voor vandaag stopt hier. Mijn voet moet omhoog en ik moet als de sodemieter alles schoonmaken. Dus op zoek naar gin of wodka. Gelukkig snel gevonden en terug naar de boomhut.

Ik heb Dé toch maar het hele verhaal vertelt want ik was bang dat ik het toch op een bepaald punt even te pakken kreeg. Gelukkig bleef Dé rustig en kalm. Mikki vertellen we maar niets. Wel kwam gelijk de Florence Nightingale in Mikki naar boven. De verbanddoos van de Ikea werd uit het plastic gehaald en gelukkig zat er genoeg in om alles te verbinden. We hadden in het restaurant ook twee biertjes gehaald en na een paar slokken en een sigaretje waren we weer allemaal chill. Over Chill gesproken. Daar gaan we vanavond eten. Hét toeristenrestaurant van dit dorpje. We hebben pizza en pasta belooft aan Jim en Mikki. Wat een tent. Niet normaal. Het zit tussen gaaf en niet leuk in. Wat een drukte en wat een mensen. We moesten lang wachten op het eten maar wat was dit even lekker. De pizza was top en mijn pasta ook.

Na het eten snel ons bed opgezocht. Ik heb voor de zekerheid vier druppeltjes rescue genomen om rustig in te slapen. Ik denk dat ik binnen vier seconden weg was. En Jim gelukkig ook. Wat een dag. Ik heb besloten om niet meer te denken hoe het anders had kunnen aflopen. Maar alleen maar dankbaar te zijn dat het zo is afgelopen. Hier schrijft een superdankbaar en happy mens. Dank je wel engeltjes. Hou van jullie.

 

Een dag met een gouden randje
Maandag 14 augustus 2017. Ella, Sri Lanka.

Niet verwacht maar toch heerlijk geslapen. Zelfs zo goed dat het al bijna tijd was voor het ontbijt. Dit keer krijgen we hoppers, een soort pannenkoekje daar doe je noodles in en dan wat kokossambal en dahlcurry. Dit is zo lekker. En pittig, dus je bent gelijk wakker. Geef mij dit maar elke ochtend.

We gaan poging twee doen voor een dagje activiteiten. Eerst gaan we naar een theefabriek, daarna gaan we een treinritje doen van een klein uurtje. Omdat we de beroemde treinreis hebben gemist, hopen we dat dit een kleine pleister is op een klein gaatje in ons reisprogram. Daarna nog een tempel bezoeken. Ons mannetje heeft heel erg lief dit keer een bus voor ons geregeld in verband met mijn been. Had niet gehoeven, maar echt superlief natuurlijk.

Aangekomen in de theefabriek krijgen we eerst hoesjes voor over onze schoenen en haarnetjes. Gelukkig sta je met z'n allen tegelijk voor aap. In deze fabriek produceren ze alleen maar groene thee. We krijgen een rondleiding, dit is best wel interessant. Als je al weet hoeveel werk het kost om die blaadjes te plukken, handmatig wordt dit nog steeds gedaan. En als je dan dit hele proces ziet dan kijk je toch anders tegen je kopje thee aan. Na de rondleiding krijgen we zelf nog een kopje thee. Ik geef mijn kopje thee aan een oververhitte Duitse pappa met een klein jochie die op zijn rug in slaap was gevallen. Groene thee is sowieso niet echt mijn ding.

14aug (400x299)

Vervolgens gaan we even een kopje koffie doen bij de Chill. Op de bovenste verdieping hebben ze allemaal zitzakken en loungehoekjes gemaakt. Echt te gek. Eindelijk een echte bak koffie weer. Heerlijk. Daarna nog vijf minuutjes rijden naar het station. Vier kaartjes gekocht voor deze trip voor het bizarre bedrag van 42 cent. We wisten van tevoren al dat de kans dat de trein op tijd zou komen 0% was. En inderdaad dat was hij niet. Volgens mij had hij ruim een half uur vertraging maar dat krijg je bij de prijs inbegrepen. We hadden wel ons vermaakt want er waren zes mannetjes bezig een cementen oprit te maken. Echt hilarisch om te zien hoe dat hier gaat. Is sowieso heel erg gek in dit land. Het ene moment lijkt het alsof de tijd hier heeft stilgestaan maar vervolgens lopen ze weer met andere dingen op ons voor. Als de trein dan eindelijk arriveert zien we waarom alles weer op zijn plaats valt deze trip. Tientallen oververhitte en gefrustreerde toeristen verlaten de trein. Dit is dus de trein die wij ook hadden genomen als Mikki fit was geweest. Wat een hel. En wij hebben dus nu de hele coupé samen met nog een gezin voor ons alleen. En kunnen aan beide kanten filmen en kijken. Wat is dit gaaf. Nog nooit zo'n mooi landschap gezien en zoveel prachtige tafereeltjes langs de kant gezien. Op een gegeven moment zitten we gewoon allemaal in ons eentje te genieten. Iedereen is er vol van. Na ruim een uur komen we op het eindstation aan. Na een klein kwartiertje wachten komt onze bus weer aangereden. Daarna nog een klein tempelcomplex bezocht en toen waren we echt totaal voldaan.

14aug2 (225x300)14aug3 (400x300)

We hebben ons weer af laten zetten bij de Chill. We hadden best wel trek en hadden vanmorgen gezien dat ze heerlijke gebakjes op de kaart hadden. En omdat we de lunch hadden overgeslagen ging dat er wel in. Alleen kwamen we nadat dit op was erachter dat het al half zes was en dat het gebakje eigenlijk niet voldoende was. Op tripadvisor had ik nog een ander leuk restaurantje gevonden. Een Italiaan. En omdat Mikki gisteren haar spaghetti bolognese niet kon krijgen dan nu maar poging twee doen. Wat een te gek restaurant is dit. We zitten midden in een soort woonwijkje buiten aan picknickbankje. Je waant je zo in Frankrijk. Mikki scoort haar spaghetti maar helaas is Jim zwaar teleurgesteld want ze hebben geen pizza. Maar als we verder kijken zien we dat ze zowaar sushi hebben, dus Jim toch nog happy. En pappa en mamma ook helemaal happy want ze hebben hier ook wijn. Dat is echt uitzonderlijk. Best wel lekker hoor zo'n wijntje na twee weken water en soms een biertje. Wat was dit een schot in de roos. En wat was dit een superdag.

Na het eten nog even teruggelopen naar het dorpje. Ze hebben hier een superleuk winkeltje. Daar verkopen ze Tibetaanse gebedsvlaggetjes waar ik allang naar op zoek was voor in de veranda. En Jim vindt er een te gek hemdje met de songtekst van Bob Marley erop. En ik ben ook zo happy met mijn linnen witte bloesje voor €12,00. Ook nog wat thee gekocht voor ieder zijn smaak wat. Dankbaar en totaal voldaan gaan we terug naar onze boomhut waar de kinderen even binnen gaan relaxen en waar ik aan mijn blog ga werken en Dé nog even wat leest. Moe maar supervoldaan vallen we allemaal weer in slaap.

 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!