Lang leve Ikeazakjes
Maandag 7 augustus 2017. Sigiriya, Sri Lanka.

Vandaag gaan we van Kandy naar Sigiriya. Dat is iets langer dan twee uur met de auto. Chauffeur had ik thuis al geregeld via het hotel. Jim en ik voelen ons nog steeds beroerd. We hebben de badkamer vaker gezien dan ons bed. We slaan het ontbijt maar even over. En lang leve de Ikeazakjes.

Na ruim twee uur rijden komen we echt in een klein paradijsje terecht. De eigenaar en zijn broer hebben dit eigenhandig gebouwd. Maar hoe verzin je dit. Het is echt prachtig mooi. Alles is van hout. De foto's zullen genoeg zeggen. Toen de eigenaar erachter kwam dat Jim en ik ons niet oké voelde kwam hij meteen met de tip voor een lokaal medicijn. Uit ervaring weten we dat dit altijd helpt. Dé is gelijk het spulletje gaan halen. Denk aan een mengsel van thinner en spiritus. Zal wel alles doden wat er te doden valt. Jim vind het gelukkig wel te drinken en ‘s avonds maakte de vrouw van de eigenaar wat witte en gebakken rijst voor ons. Kon het niet laten om een paar hapjes gebakken te nemen. Die was echt superlekker. Jim is nog zo stoer om na het eten nog een slokje van het drankje nemen. Ik kies voor mijn bedje. Begin me wel een stuk beter te voelen. En nog even het spulletje gegoogeld. Het is gewoon een ayurvedisch kruidendrankje. Dus nog gezond ook. We hebben besloten dat Jim en ik samen een huisje delen. Dan kunnen in ieder geval Dé en Mikki goed slapen. Achteraf hebben Jim en ik ook een supergoede en lange nacht geslapen. En we beginnen ons weer oké te voelen.

Safari-festijn
Dinsdag 8 augustus 2017. Sigiriya, Sri Lanka

Na een heerlijke lange nacht zijn Jim en ik redelijk opgeknapt. Dusverre dat we zin hebben in het ontbijt. Om twee uur worden we opgehaald voor de olifantensafari. We hebben ons goed volgegooid met het kruidendrankje dat echt een wondermiddel is. In de tussentijd even de was weggebracht en wat eet- en drinkwerk gehaald voor tijdens de safari. En nog wat geluierd. Om klokslag twee uur komt onze truck aanrijden. Wat mij echt enorm verbaast van reizen is hoe snel je je principes van thuis laat varen. Bijvoorbeeld gordels omdoen, dat is hier meer een luxe dan een must. Ook hoe we dan vandaag weer reden. Een oude truc met aan weerszijen banken, geen gordels en over de manier van rijden vertel ik maar even niets. Je doet jezelf echt een groot plezier om je verstand op nul te zetten en je over te geven, en tegen jezelf blijven zeggen dat het altijd goed gaat en nu dus ook.

Na een rit van anderhalf uur komen we aan bij de plek van vertrek. Ik had me gelukkig al goed ingelezen dus ik was niet verrast maar het was één lange kolonie van jeeps. Heel veel jeeps. Wat je tegen jezelf moet blijven zeggen is dat jij een van die jeeps bent dus je doet mee aan dat hele festijn. Dé ging de tickets halen terwijl wij werden gadegeslagen door een aapje in de boom. Hij was ready to attack. Gelukkig was alles veilig weggestopt, maar lachwekkend was het wel.

Toen Dé terugkwam konden we achter in de rij aansluiten. Binnen 500 meter was het gelijk bingo. In de bosjes stond een gezinnetje olifanten. We konden ze bijna aanraken. Zo bizar. Daarna gingen we het park in. Na een klein ritje hadden we de volgende kudde olifanten in het vizier. Wat hier in Sri Lanka echt super is, is dat de chauffeurs met respect omgaan met de olifanten. De auto's worden netjes geparkeerd, motors uit. Volgens Dé is dat in Afrika wel anders. Het natuurpark is echt schitterend. Ik ben nog nooit in Afrika geweest maar je waant je echt in Afrika.

Na een klein kwartiertje rijden zien we aan twee kanten wel twintig olifanten. Grote maar ook veel baby olifantjes. Echt te schattig. Toen we het park inreden was het al een beetje aan het spetteren. Maar lichtjes. Dus het zeil hadden we half van de jeep afgehaald. Op een gegeven moment draaide Jim zich om en zag dat de lucht echt zwart was achter ons. Het leek wel of er een tornado onze kant opkwam. Hij had het nog niet gezegd en ja hoor, daar kwamen de druppels. Alles dichtgegooid en verder gereden. Wat waren we blij en gelukkig dat we al zoveel olifanten hadden gezien. Er kwamen nog steeds jeeps het park in, die hadden dus echt pech. Wat een bijzondere dag is dit. Het was ook gelijk pikkedonker. Dus weer werd ons gevoel van het gaat altijd goed dus nu ook, op de proef gesteld. Opeens stonden we stil. Omdat alles dichtzat in de truck hadden we niet in meteen in de gaten waarom, maar er stond dus gewoon een olifant langs de kant van de weg. Midden in een dorpje. Je zal er maar met je suffe kop langsfietsen. Je mag hier als toerist ook nooit na zonsondergang alleen op pad gaan. Nu was dat dus goed duidelijk waarom.

Na een toch wel lange rit kwamen we veilig en wel terug bij ons resort. Na een zeer verdiende dank je wel aan de chauffeur ons opgefrist en daarna heerlijk gegeten. M’n tasje met was stond ook al klaar. De dochter van de eigenaar was al bij aankomst onze tweede dochter en mocht vanavond met ons mee-eten. Lekker drol is het. Het is net een klein papagaaitje. Ze zegt alles na, ook de woorden die niet voor haar bedoeld zijn.

Na het eten naar ons huisje gegaan en nog vier spelletjes gepest. Toen ging bij Jim en mij het lichtje uit. Het was een prachtige dag.

Pollonaruwa tempelcomplex
Woensdag 9 augustus 2017. Sigiriya, Sri Lanka.

Heerlijk geslapen vannacht. Wel het wekkertje moeten zetten want we hebben vandaag weer een uitstapje op het program staan. Eerst lekker ontbeten samen met onze tweede dochter. Om negen uur kwam onze chauffeur ons ophalen. Dit keer in een splinternieuwe Honda hybride. Niks mis mee. Het is een klein anderhalf uur rijden. Maar dat is geen straf in dit land. Op de fiets zie en hoor en ruik je natuurlijk het meeste maar in de auto is toch ook wel lekker relaxt. Mikki doet nog een powernap en wij genieten van het prachtige landschap. In Polonnaruwa gaan we en een eeuwenoud tempelcompex bezoeken. Het staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. En het is groot. Het is de tweede koningsstad van Sri Lanka, en van omstreeks 1070. Zo, dat waren de feitjes. Het is zo groot dat het niet te belopen is. De meeste mensen doen het op de fiets. Dat zouden wij in eerste instantie ook doen, maar omdat Jim en ik ons nog niet 100% goed voelen en het ook zinderend heet is, doen wij het met de auto. Achteraf de allerbeste keuze. Want god wat was het heet. Maar ook zo bizar mooi. En echt prachtig onderhouden.

Mikki was met name onder de indruk van alle aapjes en te schattige hondjes. Ik had me een beetje ingelezen maar dat is echt kansloos. Er zijn zoveel tempels en ruïnes te zien dat kan je nooit onthouden. Je kan een gids meenemen maar dan moet je natuurlijk veel geduld hebben om naar al die verhalen luisteren. En daar was het echt te warm voor. Jim en Mikki hebben het echt super doorstaan, kan me goed voorstellen dat hier niet hun interesse ligt. Na ruim vier uur hadden we alles gezien en waren we moe maar voldaan. Ons portie cultuur hadden we weer gehad voor vandaag.

Terug bij ons huisje even lekker ieder zijn ding gedaan. Vanavond gaan we toch even het ‘bruisende’ centrum van Sigiriya opzoeken. Eten bij het restaurant dat bij tripadvisor op nummer één staat. Is een echt toeristenrestaurant dus voor Jim en Mikki zullen ze ook wel iets op de kaart hebben. De eigenaar van het resort brengt ons in zijn eigen tuktuk. Het was even proppen maar uiteindelijk gelukt. Heerlijk gegeten en inderdaad tot groot genoegen van Jim en Mikki hadden ze ook de welbekende Club Sandwich met friet op de kaart staan. Tot grote hilariteit van Jim hadden ze ook snakes op de kaart staan. Moest natuurlijk snacks zijn.

Na het eten weer terug naar ons huisje waar we besefte dat we morgen alweer weg moesten hier. De eigenaar is nog flink aan het bouwen en we hebben hem echt beloofd dat we snel terugkomen als alles klaar is. Door onze lichamelijke toestand hebben Jim en ik helaas niet onze rots kunnen beklimmen. Echt ontzettend jammer. Maar er komen nog wat bergjes die we nog kunnen beklimmen deze reis. Ik heb niet voor Jan doedel bergschoenen voor Jim gekocht. Nog een potje gepest en toen ons heerlijke bedje opgezocht. Wat gaan we dit missen. Moest in het begin erg wennen aan het karakter van de Srilankanen. Maar deze mensen zijn echt oprecht lief en attent. Kunnen wij nog iets van leren.