Laatste dag met een traan en een lach
Donderdag 24 augustus 2017. Almere, Nederland.

Na onze avonturen hebben we heerlijk geslapen. Vandaag gaat een lange dag worden maar ook een bijzondere. Ik ben tijdens de voorbereidingen van onze reis in contact gekomen met een Nederlands stel dat in Sri Lanka een reisbureau hebben, Tourmaster Sri Lanka. Ze hebben ons geholpen met de treinkaartjes. De dame, Miep, mailde mij of we interesse hadden om mee te gaan naar een schooltje voor straatkinderen waar zij vrijwilligster is. Dat wilde we natuurlijk heel erg graag. We hadden gevraagd of ze nog iets nodig hadden. Ze wilde graag knutselspulletjes hebben dus dat hebben Mikki en ik gekocht in Nederland. Bij aankomst hebben we dat aan Hans meegegeven. En nu mogen we het eindelijk gaan geven. Miep stond ons al op te wachten bij de kerk. Daar is het schooltje gevestigd. Het schooltje is opgericht door een Nederlander en behalve één lerares zijn het allemaal vrijwilligers. Deze kinderen hebben het zwaar en waren zonder dit project op straat terecht gekomen. Alle kinderen hebben nu vakantie maar daar dus niet. Hier krijgen ze drie maaltijden dus nu in de vakantie ook. De oudere kinderen krijgen Engelse les en de uitblinkers mogen zelfs gaan studeren.

Miep vertelde hoe ze er terecht is gekomen. De oprichter overleed plotseling en Miep moest erachter komen waar de donaties vandaan kwamen, uiteindelijk heeft zij de taak overgenomen van deze man. Echt zo bijzonder dat zij dit doet. Mikki, Jim en ik gingen met de kinderen knutsel. Wat was dat leuk. Deze kindjes zijn zo dankbaar en zo lief. Eén klein jongetje lag te slapen aan tafel en Miep vertelde het verhaal van dit kleine ventje. En dan breekt echt je hart, later vertelde ze nog een paar schrijnende verhalen. En dan ben je zo dankbaar dat er zulke mensen als Miep en de andere lieve mensen van dit schooltje op deze aardbol rondlopen. Wat een triestheid. En zonder deze mensen was het echt verkeerd afgelopen met deze kindjes. En nu maken ze zoveel kans op een goed leven. En als je dan ziet hoe dankbaar en happy deze kindjes zijn met een zelfgemaakt hondenkopje van vouwpapier en wat frutseltjes dan krijg je weer hoop. Wat was dit bijzonder.

Dé had in de tussentijd gesproken met de directeur die in het dagelijks leven verbonden was met het ministerie van onderwijs. Dus deze man kon ook veel doen voor dit project en zat ook vol ideeën voor dit schooltje. Na het knutselen gingen we nog met Miep en haar dochter en twee jongetjes de markt op om wat boodschappen te halen voor het eten. Miep ging nog namens ons wat lekkers halen voor de kinderen voor bij de thee. Daarna snel onze tuktuk mannetje opgezocht. Ik had voor de lunch nog een leuk Italiaans restaurant gevonden. We vonden dat Jim en Mikki wel een pizza hadden verdiend na al dat Sri Lankaanse eten. En wat een voltreffer was dat. Dit was echt de bijna beste pizza ever. Zo lekker. En ze hadden cappuccino! Daar hadden we ook wel behoefte aan. En toen op zoek naar een winkeltje dat we ook in Galle hadden bezocht. Is een soort van keten door heel Sri Lanka. Na twee minuten rijden hadden we het gevonden. Jim een mooie olifant gekocht voor zijn beste vriend en ik nog een heerlijke broek en bloes waar ik al heel erg lang naar op zoek was. Nog voor ons neefje en nichtje iets leuks gevonden. Die hebben zo goed voor Bo gezorgd toen die bij opa logeerde.

Snel terug naar ons resort want we wilden nog even lekker relaxen voor het eten. We hebben nog één huisje aangehouden, dit is echt heerlijk. We gaan lekker rustig aan eten, dan, omdat het kan, in het donker zwemmen en dan rustig aan de koffers voor de laatste keer inpakken. Nog nooit zo relaxt en voldaan naar huis gegaan. Jutta kwam ons gedag zeggen na het eten, ze moest er om drie uur uit om nieuwe gasten te ontvangen. Met tranen in onze ogen en na veel knuffels hebben we haar echt naar bed moeten sturen. Deze mensen zitten echt in ons hart en ze vertelde dat wij ook in hart zaten en ze bedankte ons, beetje omgekeerde wereld. Om twaalf uur kwam de taxi en moesten we afscheid nemen van Marcus. Weer stonden we met tranen in onze ogen. Pfff. Wat gaan we dit land en deze mensen missen. En wat hebben we veel mooie en bijzondere mensen in deze drie weken ontmoet. En wat nemen we veel mee naar huis. Geen spullen, maar prachtige herinneringen en avonturen en veel levenslessen. Wat hebben we veel geleerd en gezien hoe het ook kan in het leven. We zeggen gedag maar nemen geen afscheid. We weten niet wanneer maar terug gaan we zeker. Dit land en deze mensen zitten in ons hart. En dat geldt voor ons alle vier. Jim en Mikki waren ook onder de indruk en hebben ook gemengde gevoelens over het feit dat we naar huis gaan. Ze hebben zin in hun vriendjes en hun eigen huisje en bedjes maar eigenlijk willen ze ook graag blijven.

De vluchten waren echt super. We hebben alle vier gigantisch veel en lang geslapen. In Berlijn moesten we nog een paar uurtjes overbruggen. Maar dat was geen probleem. Na een heerlijke curryworst en een cappuccino bij de Starbucks waren we helemaal voldaan. Om 17.40 vlogen we naar huis en om iets voor zeven uur stonden we op Schiphol. Toen we aankwamen bij de bagageband begin deze net te lopen en als eerste kwamen onze koffers eraan. Om te gieren. Alles liep zelfs tot op het einde op rolletjes. En dan stap je de Nederlandse trein in en valt meteen de Nederlandse ordelijkheid weer op. Fijn, maar ook weer zo'n contrast met Sri Lanka.

Als we aankomen staat Anouk ons op te wachten om ons naar huis te brengen en tot onze grote vreugde staat er schaal versgemaakte lasagne in de oven. Zo lekker! Snel een wasje erin, koffers uitgepakt en moe maar voldaan ons eigen bedje ingedoken. Morgen Bo ophalen en dan zijn we weer compleet.