Dagje Galle
Vrijdag 18 augustus 2017. Mirissa, Sri Lanka.

We hebben allemaal niet zo fijn geslapen. Pas nadat ik had bedacht dat oordopjes misschien helpen lukte het me om in slaap te vallen. We zijn niet gewend om met de bulderende zee op te achtergrond te slapen. We werden gisteren geholpen door een lieve jongen, Hassan, met een best wel pittig verhaal. Zeven dagen in de week werken. Familie die in Kandy woont etc. Gisteravond was het ook gezellig bij de bar, dat zagen we toen we naar bed gingen. Maar vandaag worden we met de gevolgen ervan geconfronteerd. Hassan, die lieve jongen, had waarschijnlijk mee gefeest. We probeerden de bestelling van het ontbijt door te geven. Maar dat lukte niet echt. En die lucht... Pfff. Pittige drankkegel. Om ons heen kregen mensen hun ontbijtjes. Uiteindelijk kwam er een andere jongen naar ons toe aan wie we onze bestelling nog een keer konden doorgeven. Hassan hebben we nooit meer teruggezien. Bij het ontbijt nog gekletst met Loeki. Ze werkt ook met SMOK-kinderen net als Margot, dus genoeg gespreksstof.

We gaan vandaag naar Galle. We wilden met de trein maar die hebben we gemist. No problem, taxi is hier zo geregeld. Galle ken ik met name van Wie is de mol?. Het is een oude Nederlandse kolonie. Met veel Nederlandse invloeden. Met name de oude stadswal, die bij de tsunami veel ellende heeft tegengehouden. En veel Nederlandse straatnamen. En heel veel leuke winkeltjes, dat had ik al gelezen. Het is godzijdank zwaarbewolkt dus het perfecte weer voor dit uitstapje. Wat ik ook heb gelezen is dat het hier meestal zinderend heet is. Eerst heerlijke Vietnamese ijskoffie en milkshakes gedronken in een oud Nederlands ziekenhuis dat nu dienstdoet aan restaurantjes en winkeltjes. Prachtig gebouw. Daarna wat straatjes ingegaan. Opeens word ik aangesproken door een oud mannetje bij een juwelierszaakje. Of ik wat zinnetjes in het Nederlands wil opschrijven. Als dank mogen Mikki en ik een steentje uitzoeken. We krijgen eigenlijk een steentje in onze handen gedrukt. Met een prachtig verhaal dat we niet mogen doorvertellen. Daar komt hij met wat mooie ringen van dezelfde steen en ja hoor, weer trappen die stomme toeristen in zijn prachtige verkooppraatje. Maar wat gun ik het deze man. Hij is zo creatief, ik hou ervan. En voor €25 heb ik een prachtige ring.

Daarna nog de stadswal beklommen. Wat is dit een gaaf stadje. En wat een leuke winkeltjes. Het zijn de wat duurdere winkeltjes maar dat zie je ook wel. Ik had via Tripadvisor een leuk restaurantje gevonden. Dit was ook jackpot. Wat was dat heerlijk. Dé en Jim hadden een soort wraps, Mikki een mozarella-tomaat salade. En ik een kleine saté. De ijsthee was ook bizar lekker. Nog wat leuke spulletjes gekocht en eindelijk onze olifant. We waren op zoek naar een leuk olifantje. We hebben er eentje gevonden die gemaakt is van olifantenpoep en papier-maché. En hij is prachtig. Jim eindelijk een gave bril gevonden. Iedereen helemaal happy.

We hebben besloten om met de trein terug te gaan naar Mirissa. Opeens staat Loeki naast ons als we buiten staan. Ze wil wel mee met ons met de trein. We hadden nog wel uren hier kunnen doorbrengen maar we zijn allemaal wel een beetje gaar. En er gaan maar een paar treinen per dag dus om vier uur pakken we twee tuktuks naar het station. In het station raakt Dé in gesprek met een schat van een mannetje, hij vertelt dat hij zijn oudste dochter is kwijtgeraakt bij de tsunami. Hij spreekt perfect Engels en heeft gewoon zin in een praatje met ons. Mikki heeft gelukkig nog een zelfgemaakt armbandje bij zich. Die deelt ze hier uit aan iedereen die ze lief vindt. Op een gegeven moment excuseert hij zich even en komt later terug met vijf zakjes pinda's. Wat zijn deze mensen toch lief. Vietnam zit in mijn hart maar Sri Lanka zit in mijn bloed. Bij Dé staat deze reis zelfs op nummer één. Mijn hoofd is nog nooit zo leeg geweest zolang ik me kan herinneren. En dat zegt misschien wel alles. Dit land laat je ontspannen. Loeki heeft hier twee weken een ayuvedische yoga- en meditatie retraite gedaan. En ik denk echt dat er geen land is waar je dat beter kan doen dan hier.

De treinreis is weer prachtig. We zitten niet bij elkaar maar het is maar een ritje van een klein uurtje. Iedereen geniet weer van het uitzicht. Als we thuiskomen gaan we even relaxen en we besluiten dat we lekker weer hier gaan eten. Loeki eet gezellig met ons mee. Wel zo gezellig om al haar bijzondere en mooie verhalen te horen. Wat een magisch mooie dag weer. Na het eten duiken we snel weer ons bedje in. Of we worden lui of de vermoeidheid komt eruit. Ik had allerlei wilde plannen voor massages en yoga maar ben er gewoon te lui voor. Morgen misschien, of misschien niet. Nu eerst lekker douchen en slapen.

Armbandjes voor het House of hope
Zaterdag 19 augustus 2017. Mirissa, Sri Lanka.

Heerlijk uitgeslapen en lekker rustig aan gedaan. Vandaag staat het kindertehuis op het programma. Mar we hoeven pas om half een weg dus lekker even getut ‘s morgens. We trekken allemaal lekker bij in dit heerlijke hotel. Na de tsunami hebben wij op het werk kinderspullen ingezameld, een collega had dat opgezet. Het verhaal was dat er een Nederlandse vrouw naar Sri Lanka ging met vrijwilligers en daar een weeshuis ging bouwen. Wat ik nog weet is dat de hele bovenste verdieping vol stond. Ik was thuis aan het googlen of dit tehuis er nog was. Tot mijn grote vreugde zag ik dat ze er nog zijn. En hoe. Maar dat later. Wat ik ook zag was dat er verschillende mogelijkheden zijn om hen te steunen. Bijvoorbeeld voor €5 kan je een zonnecel kopen. Dit scheelt hun zoveel elektriciteitskosten. Je kunt ook een lunch aanbieden. Dat gaan wij vandaag doen. En we gaan armbandjes maken met de wat oudere kinderen. Mikki heeft een tas vol veters een paar maanden geleden gekregen van oma en tante Esther. Dus eindelijk mag ze die nu echt gaan gebruiken. Onderweg heeft Mikki ook al heel wat Sri-Lankanen blij gemaakt met een armbandje. Alsof je ze een groot cadeau geeft.

We komen iets over een uur aan en tot onze grote verbazing zijn de kinderen al aan het eten. Ze hadden op ons gewacht maar er was iets fout gegaan bij de communicatie. De kinderen hebben vakantie en eten dan iets vroeger. Geen probleem. Het doel is dat wij deze lunch betalen. Mikki had al wat voorwerk gedaan om wat armbandjes te maken. En dan zouden we dus samen met de wat oudere kinderen ze willen maken. Dat ging dus fout. We werden aangevallen door iets van twintig kindjes die ook een armbandje willen. Op een gegeven moment is Mikki apart gaan zitten, maar dat hielp maar een paar minuten. Het werd wel spannend want een paar meisjes wilden Mikki beschermen en namen Mikki en mij mee om te verstoppen. Ook dat werkte niet. Net op het moment dat we er echt mee wilden stoppen kwam de leidster aan. We kregen een rondtoer. We hadden al besloten om de armbandjes in het hotel te maken en ze dan een maandag op weg naar onze volgende bestemming af te leveren. Er waren twee meisjes die zich echt over Mikki bekommerden en Jim had ook meteen vriendjes gemaakt. Eén jongetje was echt verliefd op Jim zijn zonnebril. Dus die liepen lekker te geinen en gingen hun eigen gang.

Het terrein is echt geweldig. Ze vangen tegenwoordig tachtig kinderen op. Ze hebben hun eigen school en ziekenhuisje. Elke week komt er een tandarts. Ze hebben er allerlei lokalen. Verbouwen hun eigen groente. En op het terrein staan iets van tien huisjes. In elk huisje wonen er tien jongens en meisjes met hun eigen mama. We mochten ook binnenkijken in zo'n huis. Alsof je een volwaardig huis binnenloopt. Een huiskamer, eigen douche, drie slaapkamers. En vol met speelgoed en knuffels. De kinderen uit het dorp mogen ook gebruik maken van de school en de medische voorzieningen. Wat doen deze mensen goed werk. Ze krijgen ook nog steeds enorm veel hulp uit Nederland. Mikki haar vriendinnetje wil graag Mikki haar haren invlechten samen met de leidster. Ze krijgt bloemen in haar haar. Die is gelukkig na de slechte start helemaal weer happy de peppie. We kopen nog wat zelfgemaakte sleutelhangers en gaan afronden. Mikki gaat nog even chillen met de meisjes in de speeltuin en Jim komt ook net aanlopen met zijn vriendjes. Wat was dit indrukwekkend. We leggen nog uit dat we over twee dagen terugkomen en dat dan iedereen een armbandje krijgt. Na wat dikke knuffels en high fives zeggen we gedag. Wat een middag.

Snel terug naar het hotel. We moeten wel even bijkomen. Mikki en ik gaan snel even beginnen met de armbandjes. We moeten er ruim veertig maken in twee dagen tijd. Ik had iets van vijf verschillende restaurantje gevonden waar we konden eten in Mirissa maar er word unaniem besloten om weer in het hotel te eten. Loekie komt ook later in de middag bij ons zitten en eet ook gezellig met ons mee. Alsof ze al jaren een goede vriendin is van ons. En heerlijk om weer te luisteren naar haar spannende en leuke verhalen. Was me het dagje wel. Moe maar erg voldaan duiken we lekker ons bedje in. Iets vroeger dan normaal want morgen gaan we walvissen spotten. Hoop wel dat dan de zee iets rustiger is. Hij buldert al dagen.

Zum kotzen
Zondag 20 augustus 2017. Mirissa, Sri Lanka

Om zes uur staat de wekker en om halfzeven worden we opgehaald door een tuktuk. We hoeven maar vijf minuutjes. Onze eigenaar heeft goede contacten met een organisatie en ik heb de reviews gelezen. Deze man is top. In de haven ontmoeten we deze man en vervolgens moeten we onze naam opschrijven en dan begint de ellende. We mogen niet bovenin zitten want dat is gereserveerd. Oké voor wie dan? Als ik om uitleg vraag dan krijg ik die niet. De man bij wie we geboekt hebben zie ik ook niet meer. We kunnen niet bij elkaar zitten maar na flink wat boze woorden wordt er plek voor ons gemaakt. Het begint dus niet vlekkeloos. Eigenlijk had er toen al een belletje moeten gaan rinkelen en had ik naar mijn onderbuikgevoel moeten luisteren: Ze hebben ons gewoon op een andere boot gedumpt. Om water en pilletjes tegen zeeziekte moet ik vragen. Maar ja, we gaan walvissen zien en een heleboel dolfijnen.

Als we de haven uitvaren beginnen er al twee dames ziek te worden, dat belooft niet veel goeds. Ik denk dat tachtig procent om ons heen Aziaten zijn. Misschien geen sterke magen. Om een heel erg lang verhaal kort te maken (we hebben vier uur op zee gezeten), beneden waren er van de zestig mensen misschien acht, onder wie Jim, Dé en ik, niet ziek. De rest was zeeziek en dan ook echt doodziek. Wat een hel. Van boven kwamen mensen die niet eens meer konden lopen. En wat ik ook heb geleerd is dat Europeanen in stilte kotsen maar Aziaten doen dat vol overgave. Dat was nog het ergste. Ik kan echt niet tegen het geluid. Maar na ons ziekzijn verhaal en na deze reis kan je naast me gaan staan kotsen en het doet me niets meer, maar had het liever niet meegemaakt. We hebben welgeteld drie staarten gezien van walvissen en nul dolfijnen. Wat een fiasco. Maar het kan natuurlijk niet altijd feest zijn.

Als we weer in het hotel aankomen snel nog een ontbijtje kunnen bestellen en eerst al het zout afgedoucht. Gelukkig is het prachtig mooi weer en pakken we allemaal een zonnebedje en gaan we nog wat bijslapen en komen we langzaamaan weer bij. We doen niets meer vandaag. Zelfs de sushi laten de kids varen. Ze willen weer hier eten en dat is absoluut geen straf dus iedereen weer happy.

Wat echt grappig is dat er elke dag rond vier uur een schildpad voorbij zwemt. Wat een gigantische beesten zijn dat. Ook worden we nog verrast met een varaan onder ons bedje. Dat was even lekker gillen. Morgen moeten we echt afscheid nemen van deze prachtige plek en ook van Loekie. Gelukkig eet ze wel mee met ons vanavond en gelukkig hebben we facebook. Wat een geweldige dagen hebben we hier gehad. We zijn weer helemaal chill en schoon en hebben ons weer helemaal opgeladen. De mensen van dit hotel waren echt weer zo megalief en attent. Ga ze echt missen maar gelukkig weten we wat ons te wachten staat de komende dagen. De familie Pütz. We gaan met een voldaan en vredig gevoel onze laatste nacht hier in.