Een geweldige treinreis
Woensdag 9 augustus 2017. Ella, Sri Lanka.

Vandaag is dan toch de trein dag. Jammer genoeg schiet het ontbijt vanmorgen niet echt op omdat meerdere gasten tegelijk willen ontbijten. Uiteindelijk zitten we toch op tijd in de auto van Mr. pranobaa en staan we een halfuur later op het station. Het is nog even onduidelijk welk perron we moeten hebben, maar de trein komt uiteindelijk redelijk op tijd aan. Er stappen veel mensen in en het is erg zoeken naar onze stoel omdat de logica ver te zoeken is. Maar uiteindelijk zitten we klaar voor de reis van ongeveer zeven uren. Ik ben vanaf het begin gefascineerd door de trein. Het is een beest uit vroegere tijden. Er zit een zware diesellocomotief voor die de trein met gemak meetrekt. De snelheid is laag, het piept en kraakt en schommelt, maar je rijdt wel continu door en het is eigenlijk heel comfortabel.

Ik vind het erg fascinerend allemaal. Ik begeef me al snel richting deuropening en blijf daar de komende twee tot drie uren grotendeels staan en zitten. Heerlijk genieten half buiten. Ik maak veel foto’s en filmpjes. Marjan raakt aan de praat met een groep Amerikanen die samen met een Amerikaanse/Sri Lankaanse monnik reizen. Marjan praat honderd uit met hen en zit even later al naast de monnik diep in gesprek. De kinderen vinden de treinrit ook leuk, ieder op zijn eigen manier. Anwar is niet uit zijn stoel geweest, maar hangt wel buiten boord door het raam. Hij vindt het leuk en valt zelfs het laatste uurtje lekker in slaap. Morris moet even wennen. Morris ziet overal gevaar in. Maar na het eerste uur muziek te hebben geluisterd ontdooit hij ook en gaat rondlopen. Mayra is redelijk ontspannen en komt regelmatig bij me staan of zitten. Ze heeft leuke gesprekken met Eline, een Nederlands meisje van 21 die met haar ouders door Sri Lanka reist. Even later zitten ze samen in de deuropening allemaal verhalen uit te wisselen. Mayra geniet. We genieten allemaal van een prachtige treinreis die we niet hadden willen missen.

Tegen een uur of vijf komen we aan in Ella. Het centrum is niet ver van het treinstation. We besluiten onze rugzakken op te doen en een stukje te gaan wandelen. Na een minuut of tien lopen komen we bij het kleine centrum en zoeken een eettentje wat ons wat lijkt en gooien onze tassen op een hoop en gaan lekker eten. Hier staat roti bijna overal op het menu. Vooral Morris was hier eerder in Thailand erg gek op, dus hebben we roti en nog van alles lekkers gegeten. Daarna regelen we twee tuktuks die ons en al onze bagage naar de homestay brengen. De homestay heeft twee kamers waar wij er een van huren. Onze gastheer is een jonge man die erg vriendelijk is. De kamer ziet er ook prima uit met twee tweepersoonsbedden. Anwar slaapt weer in zijn tent. Ella ligt op meer dan duizend meter hoogte. De temperatuur is hier dan ook gelijk een stuk lager, maar zeker niet koud. We zijn nauwelijks moe geworden van de treinreis. We relaxen nog even voordat we gaan slapen.

Little Adams Peak en de Nine Arch Brigde
Donderdag 10 augustus 2017. Ella, Sri Lanka.

Vandaag krijgen we ons ontbijt op het balkon geserveerd. Prima ontbijt naar Sri Lankaanse normen. We gaan vandaag een berg(je) beklimmen. Little Adams Peak is een aardig bergje. We laten ons met de tuktuk bij de voet afzetten en starten met de bergwandelingen en klim. We wandelen door de theevelden en begroeiing. Het eerste stuk is vooral wandelen, daarna komt een deel met trappen. Het pad is uit de wind, dus we zijn al snel weer warm, behalve Morris die er niet zo veel last van schijnt te hebben. Het laatste stuk is meer echt klimmen. Anwar praat onderweg erg veel, maar haalt het op eigen kracht, net als de rest. De beloning boven is groot. De uitzichten rondom zijn geweldig. We nemen de tijd om te genieten en om af te koelen. De temperatuur is door de wind heerlijk.

We lopen nog een stuk door naar de tweede piek.

De derde piek wordt gescheiden door een dal met een redelijk steile afdaling en klim. We besluiten dat Morris en ik nog naar de derde piek gaan en dat Marjan met Mayra en Anwar wacht. De klim naar piek drie is goed te doen, maar gaat niet vanzelf. Zelfs Morris is nu bezweet.

We maken daar nog wat foto’s en wandelen en klimmen weer terug naar de rest. De tocht naar beneden is weer warm. Beneden duiken we een restaurant in voor een welverdiende fruitshake. Even later lopen we terug naar Ella waar we gaan lunchen. In de namiddag willen we naar de Nine Arch Bridge. Dit is een spoorbrug die op zo’n twee kilometer van het station in Ella ligt. De manier om die te bereiken is wandelen via het spoor. Tja wie komt daar nu op? Bij het station in Ella lopen we het perron op en weer af, de rails op. Dit voelt ongelofelijk tegennatuurlijk, want in Nederland is dit onder geen omstandigheden acceptabel, maar hier kan dat. Het helpt ook dat de treinen hier maar tussen 20 en 30 km per uur rijden. We lopen op de spoorbielzen. Voor de meesten van ons is dit prima, maar de stappen zijn voor Anwar aan de grote kant. Waar het kan loopt hij op het paadje naast het spoor, maar dat is hier een daar ook overwoekerd. Het is nog best een stevige wandeling. We doen er zeker een uur over en komen geen treinen tegen onderweg. We komen wel een stuk of tien toeristen tegen die op de weg terug zijn. Het laatste stukje moeten we ook nog door een tunnel. Als de kids als eerste de tunnel in lopen kan ik me niet inhouden en roep hard ‘boe’. De kinderen schrikken zich een hoedje :). De kinderen zijn gelukkig geconcentreerd bezig met het doorlopen naar het eind van de tunnel, want de opmerking van Marjan dat overal vleermuizenpoep ligt registreren ze niet echt. In het midden van de tunnel hoor ik een soort continu gekwetter van vele vleermuizen aan het plafond. Maar even niet weer hard boe roepen. De brug is mooi. De negen bogen rijzen hoog op vanuit het dal. Er groeien hele lange palmbomen vanuit het dal, niet gehinderd door harde wind.

We kijken rustig rond op de brug, samen met een tiental andere toeristen. Er zijn ook een aantal locals die hier rondlopen. Onder een van de bogen hangen grote nesten met bijen. Ik laat de selfie stick met de gopro zakken vanaf de brug bij een boog en slaag er in om een film te maken van de bijennesten. Na een halfuur overwegen we terug te gaan. Maar een local weet ons te vertellen dat de trein over tien minuten gaat komen. We blijven dus nog even. Ik sta op de brug en maak de gopro gereed voor een opname en Marjan staat bij de tunnel voor een overzichtsshot. De trein komt plotseling aan van de andere kant dan ons was verteld. Ik mis daardoor het moment met de gopro, maar Marjan maakt een mooi shot.

Het is inmiddels bijna donker en over het spoor terugwandelen is geen optie. Dus we nemen en tuktuk. De prijs valt tegen, maar de uitleg is dat de rechte weg van het spoor niet geldt voor de wegen. Dit blijkt inderdaad te kloppen. De weg terug over kleine zandweggetjes is ook best een beetje spannend doordat het donker is.

Naar de theefabriek en de waterval
Vrijdag 11 augustus 2017. Ella, Sri Lanka.

We twijfelen en beetje wat we willen gaan doen vandaag. De Ravana waterval staat op ons wensenlijstje en mogelijk de thee fabriek. We hebben in Indonesië twee jaar geleden ook al een theefabriek bezocht en vragen ons af wat de meerwaarde zal zijn. Na wat dubben besluiten we toch naar de theefabriek te gaan. Als je in Sri Lanka (Ceylon) bent geweest moet je toch eigenlijk wel een theefabriek hebben bezocht. We besluiten te beginnen met de theefabriek, zeker gezien ze daar vaak vroeg stoppen met werken. We vragen een tuktuk in de buurt. Hij zegt dat een bezoek aan de theefabriek altijd met terugweg is, waarbij de chauffeur wacht. De prijs is dan ook redelijk fors (ca 10 euro). We zeggen wel een andere manier te vinden en lopen richting Ella. Even later komt hij ons achterna en wel het voor 60 cent minder doen. We weigeren, maar weten ook nog niet precies hoe we het wel aan gaan pakken. Even later komen we een andere tuktuk tegen. Die gaat wel overstag en brengt (haalt en wacht) ons voor zo’n 8,00 euro. Soms moet het spelletje worden gespeeld. De rondleiding in de theefabriek verloopt efficiënt. De gids heeft een vlotte babbel en vertelt van alles over het proces. Je mag vreemd genoeg geen foto’s maken. Als ik vraag waarom krijg ik een vaag antwoord. Ik mag op sommige plekken wel foto’s maken. Ik pak de gopro er vast bij en zorg voor de nodige verborgen camera opnames :). De rondleiding is aardig. We zien alle stappen in het proces om thee te maken en hoe ze de karakteristieke smaak, geur en kleur aan de thee geven. De hygiëne en machines zien er een stuk beter uit dan bij de theefabriek twee jaar geleden op Java. Leuk om te zien. We laten ons weer afzetten in Ella voor de lunch.

Vanmiddag gaan we naar de Ravana waterval. Marjan heeft haar zinnen gezet om met de bus hiernaartoe te gaan. We gaan ergens staan waar iemand zei dat de bus stopt en we stappen in. Ik vraag gelijk of ze ons willen waarschuwen als we er zijn. Ik moet welgeteld 60 cent afrekenen om met z’n vijven zo’n zes kilometer verder bij de waterval te worden afgezet. Lachen. De bus is oud, maar rijdt stevig door. Het Spartaanse uiterlijk (en, innerlijk) van de bus doet me denken aan vroeger toen ik met mijn vader mee ging ‘op de rit’ bij de Spar. Vooral de grote versnellingspook roept dit gevoel op. De waterval is leuk. De slijtage op de stenen laat zien dat de waterval nu maar een fractie is van wat hij tijdens de regentijd is. Desalniettemin is het een aardige waterval die veel vertier oplevert. Locals en toeristen zwemmen er op los en velen klimmen een klauteren over de stenen. Die stenen zijn ook de oorzaak dat er nogal wat doden zijn gevallen bij deze waterval in de afgelopen jaren. De stenen zijn glad en je kunt er gemakkelijk over uitglijden. We zien ook een lokale toerist uitglijden en met zijn telefoon en camera te water raken. Oeps. Als je overigens wat hoger wil klimmen dan staat daar ergens een politieagent die je terugstuurt. Dit is ongetwijfeld een maatregel naar aanleiding van de vele ongelukken. We kopen nog wat kleine souvenirs bij een kraampje en gaan weer op zoek naar de onzichtbare bushalte. De eerste bus zit te bomvol en de tweede rijdt ons straal voorbij. De derde neemt ons wel mee. Op een of andere manier hoeven de kinderen nu maar de helft te betalen van de heenweg en zijn we voor 45 cent totaal terug in Ella. Daar aangekomen hebben we allemaal erg zin in een westerse maaltijd. We gaan eten bij Chill. Een leuke tent waarbij ze weten hoe het moet. We planten onszelf in een zitzak en bestellen pasta en pizza. Heerlijk Chill.