Naar de dokter
Zaterdag 5 augustus 2017. Kandy, Sri Lanka.

Vandaag weer een reisdag. Het transport in Sri Lanka vinden we best lastig of duur. Openbaar vervoer, zoals de bus, is goedkoop, maar we willen de kinderen eigenlijk niet blootstellen aan die extreme omstandigheden. Bussen rijden als idioten en worden volgepropt tot de nok en zijn erg heet. We zijn vanaf thuis al bezig om treintickets te kopen van Kandy naar Ella. Dit valt zelf zowat niet te regelen. Er zijn al meerdere mensen die sinds onze aankomst in Sri Lanka hebben geprobeerd te helpen, maar tot op heden zonder succes. We laten ons vandaag dus weer naar Kandy brengen met een minivan met privéchauffeur. Ik duik ’s ochtends eerst nog even in de zee met de kids voor we vertrekken.

Het eerste deel gaat vlot. Het stuk waar onze vorige chauffeur vier uren over deed, doet deze in twee en een half. Alleen het laatste stuk voor Kandy schiet niet op. We staan door wegwerkzaamheden en drukte voor Perahera, een festival dat deels de reden is van onze komst naar Kandy.

De ontvangst in onze homestay is hartelijk. We krijgen gelijk uitleg over van alles. De eigenaar geeft ook aan dat hij al erg druk is geweest om te proberen de treinticket te regelen, maar ook hem is dit niet gelukt. Hij ziet echter nog wel een kans, maar dan moet hij persoonlijk naar Colombo zegt hij. We geven aan dat we dit geweldig zouden vinden. Er wordt voor ons ook nog een lekkere curry bereid door het gastgezin. Het klinkt erg huiselijk zo’n homestay, maar ze hebben acht kamers, dus het is eigenlijk meer een hotel. We zitten op loopafstand van het centrum van Kandy, dus we besluiten even kort een indruk op te vangen van het Perahera festival wat ook vanavond al in volle gang is. Voordat we gaan, vragen we nog hulp aan onze gastheer om voor morgen een doktersbezoek te regelen, want zowel Mayra als ik hebben oorpijn. Hij gaat gelijk bellen en een kwartier later staat een dokter voor onze neus. De dok heeft echter niets bij zich, behalve een stethoscoop. Buiten dat je hier aan kunt zien dat hij een dokter is heeft zo’n ding niet zo veel zin volgens mij. Maar toch luistert hij hiermee naar de het hart van Mayra.... Het zal wel. Hij kijkt even met het lampje van zijn telefoon in Mayra haar oor. Hij zegt dat het wel zal komen doordat het zwemwater het oorsmeer wat heeft opgelost en vanzelf over gaat. Als ik hem uitdaag en vraag hoe hij die diagnose kan stellen zonder goed in het oor te kijken en zeg dat we zelf denken aan een oorontsteking, zegt hij dat hij ook wel antibiotica wil voorschrijven. Dit geeft ons niet het vertrouwen wat we nodig hebben en we zijn wel klaar met hem. We gaan morgen zelf wel naar een privékliniek hier vlakbij. Mijn oorpijn begint wel heftiger te worden. Mijn halve kaak doet zeer en heb moeite met eten.

Even later vertrekken we naar het festival. We lopen even de drukte in en zien en aantal dansers en olifanten voorbijkomen. De mensen staan echter behoorlijk op elkaar gepakt. En er valt voor de kinderen alleen iets te zien vanaf onze schouders. We houden het kort en gaan even later terug naar onze homestay om er, toch weer laat, in te duiken.

Perahera festival
Zondag 6 augustus 2017. Kandy, Sri Lanka.

Na het ontbijt gaan we eerst op zoek naar het ziekenhuis. Onze gastvrouw vraagt nog of ze de dokter van gisteravond nog moet laten terugkomen met het juiste gereedschap, maar wij willen naar de kliniek, want het vertrouwen in die man is zeker weg. De kliniek zit zo’n twee honderd meter bij onze homestay vandaan (Adventist Lakeside). Bij de receptie moeten we gelijk afrekenen. Voor ons beide zo’n 35 euro. Ik moet wat gegevens invullen en we kunnen gelijk doorlopen naar de behandelkamer. Daar worden we te woord gestaan door een wat oudere vrouwelijke dokter in een mooie jurk. Ze hoort het verhaal aan, stelt wat vragen, kijkt in Mayra oor en stelt de diagnose van een oorontsteking. Ze krijgt druppels en antibiotica pillen voorgeschreven. Bij mij verloopt het vergelijkbaar. De pijn in mijn kaak komt inderdaad ook door de oorontsteking en ze stelt dat dit een forse ontsteking betreft. Ook voor mij pillen en druppels. Voor alle medicijnen opgeteld moet ik nog een tientje afrekenen en binnen twintig minuten staan we weer buiten. Top. Van die efficiëntie kunnen ze in Nederland nog wat leren. Ik heb wel mijn bedenkingen of ze overal dezelfde standaarden halen, maar toch...

Na het ziekenhuisbezoek maken we ons rondje af. We zijn als gezin nog niet helemaal gewend aan het stadse leven na de relaxte dagen in Nilaveli. Dit levert dus hier en daar wat irritaties op. We komen het terrein van de tempel van de tand niet op, omdat mijn korte broek te kort is. Dus we lopen om de tempel heen. Het is overal stervensdruk. Overal zitten mensen op de stoep, rijen dik op gekleurde stukjes plastic te wachten en te picknicken op de route. We passen nu al nergens meer bij. We lopen verder langs de route en worden voortdurend aangesproken of we een stoel willen huren. Prijzen variëren tussen 25 euro tot en met 50 euro of nog meer. We zien dit niet zitten en lopen verder langs de route. Op een bepaald stuk is de hele stoep nog niet bedekt en we kopen ook twee zeiltjes en gaan aan het hek zitten. We krijgen wel wat blikken van de locals, maar het wordt wel geaccepteerd. Het wordt nog wel een hele uitdaging. Het is half drie en de Perahera begint pas rond half acht. Het voelt toch ook wel goed om vooraan te zitten tussen de locals. Bovendien is het weer prima en we hebben net boodschappen gedaan. Als we gesetteld zijn gaan Marjan en Mayra nog even naar het hotel om wat spullen te halen en water te kopen. Dan zijn we er helemaal klaar voor. Marjan en Mayra zijn zeker anderhalf uur weg en het wordt gaandeweg met knokken om ons plekje te behouden. Ik koop en zak pinda’s en de boys vermaken zich prima met doppen en eten. Met sommigen om ons heen hebben we een minder goede klik en met anderen is het erg leuk zonder dat we elkaar vaak goed kunnen verstaan. Veel van de locals spreken niet of nauwelijks Engels. We krijgen van alles aangeboden qua eten en we delen zelf ook lekker dingen. Het wordt drukker en drukker om ons heen. We krijgen ook een lychee achtig appeltje toegestopt. De naam Gadududa leidt tot glimlachen als wij het proberen te herhalen. Als de schemering valt verandert de sfeer, de weg van de doorgaande route wordt steeds leger en de veegwagens komen langs om de route nog even schoon te vegen vlak voor de start. Ook wordt de weg natgespoten. Als aan het begin van de optocht de vuurdansers aankomen gaan veel mensen schoorvoetend staan. De politiemannen die veelvuldig aanwezig zijn instrueren de mensen echter om te blijven zitten. Heel apart, maar we zitten wel helemaal vooraan. De optocht begint met knallen. We denken eerst dat het vuurwerk is, maar later zien we stoere mannen die keihard met hun zweep slaan. Dit knalt heel hard. Direct na de knallen horen we overal gerinkel van kleingeld op het asfalt. Blijkbaar is het onderdeel van de traditie. Een paar mensen met zwaar uitziende tassen rapen steeds het kleingeld op. Even later komen de vuurdansers. Ze zetten een spectaculaire show neer waarbij ze een overdaad aan petroleum gebruiken. De weg is letterlijk nat van de petroleum. Ze gooien de brandende hoepels meters draaiend omhoog en vangen ze weer op. Er zijn ook een aantal kleine jongetjes die acrobatische trucjes doen op het doordrenkte asfalt. Ik hoop dat ze zelf niet op een of andere manier vlam vatten.... Na de vuurdansers komen de olifanten en andere dansers. Erg mooi om te zien. De olifanten zijn versierd met mooie kleden en lampjes. Om de lampjes van stroom te voorzien kun je zo nu en dan een glimp opvangen van een brommer accu onder de kin van de olifant :). De kleuren van de verlichting op de olifanten varieert per groep. In totaal zijn er negen groepen. Naar verluid wordt de hoektand van boeddha hier in de tempel van de tand bewaard. Midden in de optocht loopt een olifant met een kistje op zijn rug. Hier zit symbolisch de tand in. Als deze olifant voorbijkomt gaat iedereen staan, buigt en maakt een biddende beweging. Dit is duidelijk belangrijk voor de aanwezigen.

Verder duurt de optocht vooral lang, lang, lang. We zitten allemaal dicht op elkaar en Anwar wordt moe. Even later geeft hij zich over een gaat half op Marjan haar schoot slapen. We zijn het halverwege (na anderhalf uur!) ook wel zat, maar kunnen geen kant op. Vooral Morris krijgt het erg zwaar. Hij is niet zo van het stil zitten en doet dit nu al vele uren. Bovendien raken veel mensen hem zo nu en dan aan. Dit irriteert hem mateloos. Als we proberen wat te bedenken schieten onze nieuwe lokale mensen te hulp. Ze begrijpen zijn frustratie en hij wordt naar achteren geleid waar hij binnen rechtop kan staan. Dit geeft hem veel verlichting. We zitten uiteindelijk tot ongeveer elf uur naar de dansers, olifanten en de mensen te kijken totdat de laatste deelnemers van de optocht voorbij komen. We zijn kapot van de lange zit, maar hebben wel als locals deelgenomen aan het belangrijkste feest van Sri Lanka. Dat dit een zit betekende van acht tot negen uur, is wel heftig achteraf, maar de belevenissen met de locals waren erg leuk. Na de staart van de optocht staat iedereen snel op en vertrekt. Wij ontvouwen ons ook en gaan richting de homestay. Ik til Anwar het eerste stuk, want hij was in een diepe slaap. Het laatste stuk loopt hij zelf. Pff. Pittig dagje zo.

Van de tempel van de tand naar het politiebureau
Maandag 7 augustus 2017. Kandy, Sri Lanka.

Vandaag is het Poya, ofwel volle maan. Dit is de belangrijkste dag van de Perahera. De optocht zal vanavond het langst zijn. Wij willen vandaag de stad wat meer verkennen. We beginnen bij de tempel van de tand. Het is druk en rommelig. We moeten bijna twintig euro betalen om binnen te komen. Slippers moeten uit en kunnen we ergens afgeven. Onze les van eerder herinneren we ons nog goed, dus we besluiten de slippers maar mee te nemen. Ik doe de meeste in de fototas, ondanks dat dit wat onhandig is. Binnen gaat het ook wat rommelig allemaal en Anwar is zelfs even uit onze aandacht ontsnapt in de drukte. Geen paniek, maar wel even schrikken. Later lopen we de trap op en bewonderen een aantal objecten onderweg tot we op de eerste verdieping komen waar een grotere kamer is waar de tand van boeddha wordt bewaard. Overal staan en zitten mensen te bidden. Voor de deur staat een grote tafel vol met lotusbloemen. Ik neem de tijd om een aantal mooie foto’s te maken terwijl Marjan verderop aan de kinderen wat zaken uitlegt.

Als ik even voel of mijn portemonnee nog in het vakje van de fototas zit schrik ik me helemaal het apezuur als ik merk dat de rits open staat. Ik haal gelijk alle slippers uit de fototas om te kijken of ik hem toch niet ergens anders in heb gestopt (tegen beter weten in), maar kan hem niet vinden. Ik trek gelijk de aandacht van de bewakers, niet zozeer doordat ik mijn portemonnee zoek, maar doordat ze slippers zien. Dit is toch echt onacceptabel in de tempel van de tand. Uiteindelijk realiseer ik me dat ik slachtoffer ben geworden van zakkenrollers. We zijn allemaal behoorlijk radeloos op dat moment. Wat een breuk in ons vertrouwen is dit weer. Het is natuurlijk niet alleen de portemonnee, maar ook creditcards, bankpas, ov kaart en (zoals ik eerst dacht) mijn rijbewijs. Wat een gedoe. Marjan wordt behoorlijk emotioneel en we zijn erg boos op iedereen. Ik ben ook erg kwaad op mezelf dat ik me dit heb laten gebeuren. Grrr. Na wat vragen komen we op het politiebureau terecht. Hier horen ze ons verhaal aan en kan ik even de mobiel van een van hen gebruiken om het juiste nummer te vinden om de bank- en creditcards te laten blokkeren. Binnen een minuut of tien heb ik alle kaarten geblokkeerd. De politieman vraagt verder alleen onze contactgegevens. Hij zegt echter dat hij verder niet zo veel kan doen en dat we naar de Tourist Police moeten gaan voor de aangifte.

Marjan is inmiddels erg kwaad. Ze vraagt met verheven stem wat de politie dan wel kan doen en dat ze helemaal niet helpen. Ik berust me in de situatie. Uiteindelijk maakt ze er een punt van dat ze op z’n minst haar entreegeld terug wil. De politiemannen weten niet goed wat ze hier mee aan moeten en bellen met de ticket office. Hier is het antwoord ‘nee’. Marjan zegt vervolgens dat ze het dan zelf wel doet en er maar een agent mee moet lopen. De agenten doen echter helemaal niets. Maar Marjan heeft haar messen geslepen en laat zich niet tegenhouden. We zijn inmiddels het terrein af en Marjan loopt door de zijingang weer het terrein op. Ze wordt bij het hek tegengehouden door de bewakers, maar laat zich niet tegenhouden. Ze zegt een paar dingen over de diefstal in het Engels en loopt resoluut door. De bewakers lijken zich hier geen raad mee te weten en laten haar gewoon lopen. Ik zie het gebeuren en doe hetzelfde met de kinderen aan de hand. De bewaker valt in zijn vaste patroon en maakt opmerkingen dat Morris in zijn hemd zo niet naar binnen mag, hoewel dit geen ingang is. Ik volg Marjan haar voorbeeld en zeg dat het wel mag en loop door. Als een bewaker ons na een meter of vijf nog terugroept reageert Morris door in te houden (iets bewust verkeerd doen zit gewoon niet in zijn aard). Ik trek hem verder en we horen of zien niets meer van welke bewaker dan ook. Marjan is inmiddels al op stoom bij de ticket office. Ze zet de boel aardig op stelten en legt het vuur behoorlijk aan hun schenen dat ze op z’n minst haar geld terug wil, omdat ze nauwelijks iets van de tempel heeft kunnen zien. Ik hou me wat op de achtergrond. Als ze zegt dat ze nu zelfs geen geld meer voor een tuktuk heeft, spreekt een andere toerist mij aan een biedt haar hulp aan door wat geld voor een tuktuk aan te bieden. Ik zeg dat het wel goed komt en we haar maar even haar gang moeten laten gaan. Uiteindelijk zwichten de mannen achter de kassa en krijgt ze haar geld terug. Nu op naar de Tourist Police. Gevoed door de adrenaline benen we naar het kantoor van de Tourist Police. Dit is een kwartiertje lopen door de drukke staat waar iedere toerist continu wordt aangesproken om stoeltjes te verkopen voor de Perahera. Op een of andere manier geven ze vandaag erg snel op nadat ze ons de eerste keer hebben aangesproken. Zal wel iets met lichaamstaal te maken hebben :). Bij het tweede politiebureau worden we weer aangehoord. We moeten een uitgebreid formulier invullen. Doordat ik mijn (dure) data roaming inschakel op mijn mobiel kan ik alle gegevens boven water halen. Tot slot moet ik nog een kopie van mijn paspoort aanleveren. Ik heb een foto op mijn mobiel zitten en vraag om hun email adres. Dit blijkt allemaal niet te kunnen want ze hebben geen printer. Ik zeg dat ik mijn mobieltje dan wel op het kopieerapparaat leg. Dan hebben ze tenminste een kopie. Maar een kopieerapparaat hebben ze ook niet. Ik begin nu ook wel echt boos te worden en Marjan begint ook weer haar kookpunt te bereiken. De politieman ziet dit ook in een haalt bakzeil en zegt dat hij met hoge uitzondering de verklaring wel zal maken zonder paspoort. Kwaad worden helpt blijkbaar wel erg goed in Sri Lanka als je verder wilt. De teleurstelling en frustratie is overigens nog steeds zeer groot. Ook de kinderen zijn danig onder indruk van de gebeurtenis. Nadat ik een geprinte (?) verklaring voor de verzekering heb ontvangen gaan we weer verder.

De dag is inmiddels grotendeels om, maar we willen ons om niet gewonnen geven. We gaan nog even naar een markt waar Morris nog een mooie Adidas pet scoort. Hier moet behoorlijk over onderhandeld worden. Uiteindelijk komen Morris en Marjan op een prijs uit die minder dan een derde is van de eerste prijs. Daarna pakken we een tuktuk naar een uitzichtpunt boven de stad. We kunnen dit betalen door het terug gekregen toegangsgeld van de tempel. Hier zitten we een half uurtje en kijken uit over Kandy terwijl de duisternis invalt. Daarna laten we ons weer bij onze homestay afzetten door een volgende tuktuk. We stappen inmiddels volleerd met z’n vijven achter in zo’n bakje. We eten een eenvoudige curry bij ons gastgezin. De reactie van ons gastgezin is wel hartverwarmend. Ze schamen zich duidelijk voor hun landgenoten en bieden hun excuses aan en zijn bezorgd over ons. We zitten nog tot laat in de avond te praten over geloof en politiek en van alles. Zo te horen is er op dit gebied ook nog wel een en ander mis in Sri Lanka. Dit werd getriggerd door een opmerking van de oudste zoon van ons gastgezin. Hij zag Morris zijn fidget spinner en gaf aan dat hij dit niet kon kopen in Sri Lanka, omdat die alleen maar te koop waren in moslim winkels en dat zij daar niets van willen kopen. Dit vonden wij nogal heftig. De conclusie is wel dat alle geloven hier in Sri Lanka wel naast elkaar bestaan, maar dat dit niet altijd van harte gaat. Ook de nationale politiek lijkt nogal een koers te varen die moeilijk te accepteren valt voor de Singalese bevolkingsgroep.

Olifanten wassen in de rivier
Dinsdag 8 augustus 2017. Kandy, Sri Lanka.

We gaan proberen vandaag een omslag te forceren en de positiviteit op te zoeken. We weten alleen nog niet wat we willen doen. We willen eigenlijk nog wel naar een olifantenpark of een paar tempels bezoeken buiten de stad. We vragen hulp van Mr. Pranobaa en hij regelt en auto met chauffeur voor ons. Even later komt hij terug met nog een hele fijne mededeling. Hij zegt dat het gelukt is om vijf tickets te regelen voor de trein van morgen naar Ella! We hadden de hoop eigenlijk al opgegeven nadat heel veel mensen al van alles voor ons hadden geprobeerd. Het is erg ingewikkeld om treintickets te bemachtigen. Je moet ze dan een maand van tevoren bestellen via een lokale simkaart. Anders kun je het op de dag van vertrek nog proberen, maar dan moet je waarschijnlijk de reis (6-7 uren) staan. Dit is weer te heftig voor ons en vooral onze kids. Erg vreemd dat een van de mooiste treinreizen ter wereld zo ontoegankelijk is. Maar Mr. Pranobaa heeft de hoop niet opgegeven en heeft vanmorgen speciaal iemand naar Colombo gestuurd om voor ons te proberen tickets te kopen. En tot onze verbazing is het ook nog gelukt! Wauw! We zijn erg blij en bedanken onze gastheer uit ten treure.

We willen er vandaag echter ook nog even op uit en we gaan rond elf uur op pad met een kleine Suzuki minivan. Een grappig autootje met verrassend veel ruimte. We willen naar een olifanten park. Het meest voor de hand liggende park is het Pinnewala Elephant Orphanage. Dit is een soort dierentuin dat van oorsprong een olifanten weeshuis was. Hier mag je alleen kijken naar de olifanten. Een alternatief is de Millennium Elephant Foundation. Hier kunnen olifanten terecht die gewond of afgeschreven zijn. We besluiten voor de laatste te gaan, ondanks het dubbele gevoel. Als we hier aankomen voelen we ons en beetje onder druk gezet. We kunnen kiezen tussen een goedkope ticket om hier rond te lopen, een ticket met wassen, voeren en wandelen en een ticket om ook op de olifant te rijden. Die laatste twee opties zijn aanmerkelijk duurder. We kiezen voor het wandelen, voeren en wassen. We krijgen eerst een uitgebreide uitleg van onze gids ‘Jas’. Hij legt veel interessante weetjes uit over olifanten en de historie van de groep olifanten in het park. We stellen hier en daar wel een paar kritische vragen, maar Jas laat zich niet echt van de wijs brengen.

Even later worden we voorgesteld aan olifant en zijn mahout. Hij komt net uit het beekje en wij gaan een stukje met hem wandelen door het bos. Jas legt nog steeds van alles uit en we mogen even bij de olifant staan en hem aanraken als hij staat te eten. Hij krijgt bladeren van kokospalmen. Leuk om te zien dat hij eerst met de bladeren wappert om het zand eruit te halen en vervolgens stript hij het groen van de bladeren los van de harde kern van het blad. Dat laat hij vervolgens liggen en daar worden bezems van gemaakt legt Jas uit. Later zien we een mimosa plaatje dat ik nog van vroeger ken als kruidje-roer-me-niet. Het bijzondere hieraan is dat als je het blad aanraakt dan vouwen de vingers van het blad zich samen een vouwt het hele blad dicht. De kids vinden dit ook geweldig en kunnen er niet afblijven. Even verderop staat een blond meisje een fleurig naambord te maken voor de slaapplaats van een olifant. Ze is Nederlandse en legt uit dat ze hier twee weken voor vrijwilligerswerk is. Ze bevestigt dat de doelen van het millennium park erg goed zijn, maar dat ze ook wel worstelt met de tegenstellingen in het land dat de olifanten sterk in dienst ziet van de mensen en waarbij het welzijn van het dier op de tweede plaats lijkt te komen. Vooral Marjan vindt dit gesprek prettig en op een zekere manier geruststellend. Even later mogen we de olifant koekjes voeren. Volgens mij stond er fruit bij de omschrijving, maar dit komt op hetzelfde neer toch? Alleen Anwar ziet het niet zitten met die olifant met die grote slurf. Even later gaat de grote reus het water in en gaat heerlijk op haar zij liggen om gewassen te worden. We staan met z’n allen vlak naast de rug van de olifant en boenen er op los met een stuk kokosnoot. We genieten hier allemaal intens van. Zelfs Anwar staat nu dapper op zijn rug te boenen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. We krijgen zeker twintig minuten de tijd om uitgebreid te boenen. De olifant lijkt er ook van te genieten. Erg leuk.

Als afsluiting gaan we nog naar de papierfabriek wat papier wordt gemaakt van... olifantenpoep. We worden door de baas rondgeleid en hij legt uit hoe dit proces werkt. Veel handwerk en niet bijster interessant. Overal staan bordjes dat rondleidingen free of charge zijn en bovendien zat dit bij de ticketprijs in (ook nogal een tegenstelling). Als we ter afsluiting nog door het winkeltje worden geleid, dan fluistert de gids mij in dat ik vast nog wel een passende bijdrage voor hem over heb. Ik weet dat de lonen en gewoontes in Azië wat anders zijn, maar dit schiet bij mij in het verkeerde keelgat. Ik zeg hem dat hij de boom in kan en we gaan verder. Flapdrol. Het is inmiddels al rond half vier en de lunch is er weer bij in geschoten. We vragen onze chauffeur om ons naar een restaurant te brengen. Nadat we een paar grotere ‘buffet restaurants’ hebben verkend en we aangeven dat we dit niet willen, stoppen we bij een klein eettentje waar ze hoppers maken. Dit zijn een soort komvormige pannenkoeken waar een ei of iets anders in kan worden meegebakken. We bestellen er een paar van vinden vooral de egghopper allemaal heerlijk. Ze maken ze ter plekke op een hete plaat, dus dat is prima voor de bacterietjes.

Het begint al te schemeren en ons plan om nog drie tempels te bezoeken valt nu wel in het water, maar we doen nog een poging. De tempel die we eerst bezoeken is erg oud en wel interessant om te zien. De andere tempels laten we zitten en vragen de chauffeur om ons ‘thuis’ af te zetten. Onze gastfamilie is erg in de ban van het aanstaande afscheid. Morris heeft besloten een van zijn fidget spinners aan zijn speelkameraad te geven als cadeau. Hij is er erg blij mee en dankbaar voor. Als de vrouw des huizes de rekening opmaakt zegt ze herhaaldelijk dat we ook later mogen betalen door het geld over te maken als we moeilijk aan geld kunnen komen door onze gestolen passen. We zeggen dat dit niet hoeft, maar het is wel weer aardig. Later in de avond halen Morris en ik nog een bak curd in Kandy als toetje. Voor de trein is er nog wel een verrassing. De trein komt helemaal niet langs Kandy. Mr. Pranobaa had voor de zekerheid nog naar het station gebeld hoe laat de trein morgenochtend zou vertrekken, maar de trein stopt gelukkig wel zo’n acht kilometer verderop. Tot het laatste moment blijft het regelen van de treinreis vol verrassingen.