Naar een idyllisch strand
Dinsdag 1 augustus 2017. Nilaveli, Sri Lanka.

Vandaag is het weer een reisdag. We vertrekken om 11:00 uur richting Nilaveli. Een kustplaats in het Noordoosten van Sri Lanka. Onze chauffeur van de afgelopen dagen heeft een andere rit, dus we gaan vandaag met een nieuwe chauffeur. Dit is een klein grappig mannetje van 65. Hij spreekt slecht Engels, maar is erg aandoenlijk en aardig. We stoppen onderweg nog voor een king coconut. Dit is een oranje kokosnoot die lekkerder schijnt te zijn dan de gewone kokosnoot. Hij stopt bij een vrouwtje aan de kant van de weg die een stuk of wat kokosnoten te koop aanbiedt. We merken wel duidelijk dat het landschap, de mensen en de welvaart onderweg zienderogen veranderen. We komen eerst door een natuurgebied waar veel olifanten in het wild leven en waar het barst van de aanbiedingen van safaritochten. Verderop laten de huizen zien dat hier veel meer armoede heerst en ook zien we meer moslims en tempels van de Tamils naast de boeddhistische stupa’s.

Na vier en een half uur rijden komen we aan in Nilaveli. Het Shahira hotel is nogal basic. Het is wel weer even schakelen na ons vorige hotel. Vooral de bedden en de matrassen zijn Spartaans: planken en minder dan vijf centimeter schuimrubber. Daarentegen zitten we hier vijftig meter van het strand en betalen we niet veel voor onze twee kamers. Het weer is heerlijk als we aankomen in de loop van de middag. Veel van de andere gasten komen terug van het strand. De Nederlandse buurman zegt dat het over een halfuur wel zal gaan regenen, zo ging het de vorige dagen ook. Er pakken zich ook dikke wolken om ons heen samen, dus dat zal dan wel... Wel een teleurstelling, want we kunnen een verfrissende duik nu echt wel even gebruiken. Na een halfuur is het nog steeds dreigend en het onweer alleen nog maar in de verte, dus we besluiten toch om even een heerlijke duik te nemen. Aangekomen bij het strand in onze zwemkleding lijkt dit een goede keus. Heerlijke golven, een blauwe zee en weinig mensen. We duiken er snel in. De watertemperatuur is zo’n 28C en dichtbij het strand zijn de golven klein en rustig en verderop zijn de golven een paar meter (!) hoog. Geweldig! ‘s Avonds eten we bij Imami. Dit is een visrestaurant (net zoals alle restaurants hier) en eigenlijk niet veel meer dan een hut. We eten een moot tonijn (uit de vriezer). Het duurt lang, is erg warm. We verplaatsen de tafel naar een plekje waar het tenminste nog een beetje waait. We spelen en potje autokwartet om de tijd te doden. Het personeel vindt het allemaal leuk. We zijn zowat de enige gasten vanavond.

Erge buikpijn en een crashende telefoon
Woensdag 2 augustus 2017. Nilaveli, Sri Lanka.

We slapen niet geweldig op de slechte bedden. Als ik om half zeven op mijn telefoon kijk schrik ik, wat mijn iPhone zit weinig leven meer in. Ik krijg hem ook niet meer aan de praat zonder hem met een computer te verbinden. In eerste instantie denk ik dat dit lastig wordt gezien de armoede en dat het hier allemaal nog behoorlijk onderontwikkeld is. Even later heeft Morris een goed idee. Hij had een laptop zien staan van de duikschool waar we gisteren een tripje hebben geboekt om te gaan duiken en snorkelen. Straks maar even vragen.

We melden ons op de afgesproken tijd voor het ontbijt in de eetruimte. Het zit er behoorlijk vol. De baas met z’n bediening kunnen het niet aan. Tafelkleed is smerig, vies servet, vier in plaats van vijf bordjes met fruit, nauwelijks in staat de bestelling fatsoenlijk op te nemen. Andere gasten zijn inmiddels ook behoorlijk geïrriteerd. Wij irriteren ons ook en gaan weg en gaan bij een klein eettentje aan de overkant van de weg ontbijten. Simpel, maar oké, zeker gezien de vriendelijke glimlach van de vrouw des huizes.

Als we naar het strand lopen loop ik bij de duikschool binnen. Andy, de manager zegt dat ik zijn Macbook hiervoor in de middag wel mag gebruiken. Gelukkig! Ik voel me behoorlijk onthand. Het strand en de zee zijn heerlijk. We hebben leuke buren, een Oostenrijks (en Duits) stel: Jan, Monica en hun twee dochters Marlena en Sofia. Zij hebben een plekje voor ons vrijgehouden in de schaduw op het strand. Als we in het begin van de middag weer terug willen begint Morris te klagen over buikpijn. We denken eerst dat het van inslikken van zeewater komt, maar de pijn zit meer in zijn darm streek en wordt steeds erger. Even later ligt hij kermend van de pijn op bed met tranen in zijn ogen. We beginnen ons wel zorgen te maken. Als we logisch redeneren komen we toch uit op een voedselvergiftiging. Als het even iets beter gaat zetten we hem op het toilet met de hoop dat het los komt. De pijn houdt heftig aan. Morris geeft zelfs aan dat hij naar huis wil. Dit is een zin die we hem nog nooit tijdens onze reizen hebben horen zeggen en eerlijk gezegd wilden wij dat op dat moment ook. Ik loop even naar de duikschool, want van het hotel verwachten we niet veel. Andy is gelijk bereid te helpen als het erger wordt. Hij heeft aan dat we dan naar een privékliniek moeten gaan in Trincomalee. Hij biedt gelijk aan dat hij ons dan wel brengt met zijn jeep. Een halfuur later lijkt de pijn wat af te nemen en valt Morris in slaap. Als hij later weer wakker wordt lijkt de pijn verder af te nemen. Nog vijf minuten later staat hij ineens op en lijkt het grotendeels over te zijn. We verwachten dat er nog een fikse diarree aan zit te komen, maar dit is niet het geval. Het is voorbij... Gelukkig. Ik ga weer terug naar Andy in de duikschool en probeer mijn iPhone te reanimeren. Ik kan de telefoon helaas niet herstellen. De foto’s en filmpjes die ik erop had staan zijn zo goed als zeker weg. Gelukkig zijn dit niet zo veel en is de schade te overzien. Ik installeer de boel weer een kan hem gelukkig weer gebruiken. Aan het eind van de middag regent het nog een uurtje erg hard. Als het droog wordt eten we bij het family restaurant. Prima eten en service en daardoor natuurlijk meer Nederlanders.

De onderwaterwereld
Donderdag 3 augustus 2017. Nilaveli, Sri Lanka.

Vandaag gaan we duiken en snorkelen. We zijn half negen bij de duikschool en worden opgetuigd. We hadden begrepen dat we samen met onze nieuwe Oostenrijkse vrienden met één boot gecombineerd gingen snorkelen en duiken. Dat plan was blijkbaar aangepast, dus ging ik samen met Monica op een boot en de rest van de families op een andere. We gaan wel beiden naar dezelfde plek. Niet helemaal ideaal, want nu moet Marjan met alle kinderen snorkelen. Wij duiken erin onder begeleiding van divemaster Prabath. Het is een leuke, ondiepe duik van maximaal een meter of tien bij ‘White Rock’, zowat naast Pigeon Island. Ik zie murenes, fluitvissen, een aantal schorpioenvissen, koraalvlindertjes en vele anderen. Als we weer boven komen zie ik de snorkelboot met alleen Anwar erin en een been over de rand van een personeelsmannetje van de duikschool. Als ik goed en wel in de boot zit zie ik dat Marjan en Morris ook net aan boord zijn geklommen. Ik zeg dat ik even naar hun wil en zwem naar de snorkelboot. Het blijkt dat de zee te ruw was voor Anwar en dat hij niet durfde. Het waaide ook harder dan verwacht, dus op zich geen probleem. Anwar heeft dus een uurtje aan boord moeten wachten. Wat wel en probleem is, is dat dit duikmannetje op Anwar moest passen en hij is gaan slapen. Hij werd zelfs niet wakker toen Marjan en Morris aan boord klommen en volgens mij sliep hij nog steeds toen ik aan boord kwam. Toen ik begreep wat er aan de hand was heb ik hem toch wel stevig wakker gemaakt en duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling was. Hij verontschuldigt zich schoorvoetend. Hmm.... Even later zwem ik weer terug naar de duikboot en gaan we een stukje verder varen voor de tweede duik. De tweede duik is wat dieper en er is nog meer van het onderwaterleven te zien. Bij terugkomst maak ik mijn ongenoegen duidelijk aan Andy. Hij verontschuldigt zich en belooft maatregelen nemen.

’s Avonds vragen we ons af of het een goed idee is om samen met onze nieuwe Oostenrijkse vrienden te gaan eten. Morris zegt gelijk dat we dit gewoon moeten vragen. Ja heb je... We besluiten hierin mee te gaan. Jan en Monica zijn gelijk enthousiast. Zij weten een leuke tent op een kwartier wandelen over het strand. Dit is wel een aardig stukje lopen, maar er zijn onderweg veel krabben die voor afleiding zorgen, dus zijn we er zo. Het is onderweg nog wel even schrikken als een paar spelende honden Anwar omverlopen, maar veel meer dan een beetje schrik levert het niet op. Het eten is goed. Ik eet een hele vis met alles er nog op en aan. De kinderen vermaken zich geweldig met elkaar. Ze zitten met z’n allen aan de helft van de tafel, kunnen elkaar niet echt verstaan maar spelen heerlijk spelletjes met elkaar. Eerst Uno van hun en later Croco Loco van ons. Wij praten ook gezellig honderduit met Jan en Monica. Supergezellig. Het is uiteindelijk al half elf als we een tuktuk regelen voor de terugweg.

Een onwerkelijke strandtent in Uppeveli
Vrijdag 4 augustus 2017. Nilaveli, Sri Lanka.

Vandaag weer een stranddag ingepland. We trekken weer op met Jan en Monica. We zwemmen en kletsen. De kinderen genieten samen van de golven en doen spelletjes in zee. Rond lunchtijd regelt (de andere) Jan een lading fruit voor ons allemaal. Heerlijk. We gaan in de loop van de middag naar Uppeveli. Dit is een plaatsje dat dichtbij Trincomalee ligt waar we sowieso heen moeten omdat er in Nilaveli geen ATM is. We willen daar dan ook gaan eten in de avond. Jan en Monica waren erg onder de indruk van Fernando’s. Een hippe strandtent, enigszins in het thema Pirates of the Caribbean. We laten ons brengen met een tuktuk. Als we binnen lopen bij Fernando’s zijn we een beetje van slag. Dit is een zeer goed doordacht en uitgevoerd concept. Alles is chill aan deze tent. Het enige dat niet klopt is dat er weinig Sri Lankaans aan zit. De tent had ook in Bloemendaal kunnen staan. Het diner is wel relaxt, maar de jumbo prawns zijn nogal gemiddeld en de hamburger van Mayra erg pittig.

Als we later op de avond weer thuis zijn en de kinderen erin liggen praten we weer honderduit met Jan en Monica tot diep in de nacht voor de deur van onze kamers en is het wederom gezellig.