Een heerlijke klim, maar niet op de leeuwenrots
Maandag 31 juli 2017. Sigirya, Sri Lanka.

Vandaag gaan we op tijd op pad naar Sigirya. Dit is een grote rots van zo’n 200 meter in een relatief vlakke omgeving. Ik pep mezelf op met een combi van paracetamol en ibuprofen (doet altijd wonderen bij mij), wandelschoenen aan en gaan. We hadden van tevoren al het nodige gelezen en twijfelen erg naar welke berg we moeten gaan. De leeuwenrots is werelderfgoed en is naast een berg ook nog te waarderen om zijn fresco’s en de fundamenten van een paleis dat er ooit bovenop heeft gestaan. Het is bij de leeuwenrots altijd erg druk en je beklimt hem in de file in de blakende zon. De andere optie is de Pidurangula berg. Deze berg is iets minder hoog en biedt naast een beeld van een liggende boeddha en prachtig uitzicht op de leeuwenrots. Bovendien is het hier rustig en is de klim grotendeels in de beschutting van de bomen. Het prijsverschil tussen de twee opties is ook zeker significant. De toegangsprijs voor ons gezin voor de leeuwenrots is ongeveer 75 euro (dit is met korting voor de kinderen!) en voor de Pidurangula is het totaalbedrag 6 euro. Je raadt het al; we hebben voor de Pidurangula gekozen. De klim naar boven is echt geweldig. Het is wel warm, maar het is te doen. Morris vindt het een makkie, Mayra telt de treden (hoeveel ook al weer?) en Anwar doet zijn best en klimt de hele weg zelf omhoog (topper!). Het laatste stuk is wel echt even klimmen en klauteren, maar door een goede samenwerking komen we goed boven aan. Aankomen betekent in dit geval een plat stuk rots de in de schaduw en in de wind met een fenomenaal uitzicht op de leeuwenrots. We blijven hier wel zo’n halfuur zien om van de plek en het uitzicht te genieten. Ronduit geweldig. Uiteindelijk lopen we nog door tot bovenop de berg. Hier heb je een prachtig 360 graden uitzicht. Ook erg leuk, maar het moment van die eerste stop is niet te overtreffen.

De weg terug is ook nog even oppassen, maar dat gaat wederom prima. We zijn trots op onze kids, en het meest op Anwar met z’n korte beentjes. Op weg naar huis stoppen we om nog wat eten mee te nemen. Eerst stopt onze chauffeur bij een eettentjes langs de weg. In eerste instantie ziet dit er nogal toeristisch uit, maar het tegendeel is waar. Er is van alles lokaal te bestellen en af te halen. We mogen iets proeven, maar ik kan vandaag nog niet zo goed tegen de pittigheid, maar Marjan heeft er zin en een neemt stringhopper mee. Later stoppen we nog bij Ben Tote, de bakker, en halen we broodjes en ander lekkers voor de lunch. Mijn tweede dosis van de paracetamol/ibuprofen mix raakt uitgewerkt en ik sta zowat op instorten. Als we in het hotel komen duik ik er gelijk in en val weer in slaap met een redelijke koorts. De rest vermaakt zich heerlijk in het zwembad. Ons voorgenomen etentje in Dambulla voor vanmiddag valt weer in het water. Marjan bestelt voor hun vieren wat eten op de kamer. Later op de avond begin ik me plotseling beter te voelen en de koorts neemt ook af. Gelukkig maar!