Op walvisjacht
Donderdag 17 augustus 2017. Mirissa, Sri Lanka.

Vandaag moeten Morris en ik vroeg uit de veren. Om zes uur worden we voor ons hotel door een tuktuk opgepikt en bij de haven afgezet. We hebben een trip geboekt bij Raja & the Whales. Dit is naar ons idee de meest verantwoorde optie voor een walvisspot trip. Ze geven duidelijk aan dat ze zich houden aan een internationale gedragscode voor het niet verstoren van walvissen. De reviews op internet bevestigen dit. Als ik betaal krijg ik ook reisziekte pilletjes aangeboden. Ik had dit met Marjan besproken en we wilden dit eigenlijk niet, zeker niet als we niet precies weten wat het is, maar ik heb ter plekke de pillen gegoogeld en zie dat het standaard reisziekte pillen zijn en geef Morris een halve en ik neem een hele. Ik vind de afweging wel lastig omdat ik niet wil dat we zeeziek worden, maar ook de gevolgen van de pillen niet goed ken. Op hoop van zeggen maar. De boot ziet er goed uit en we krijgen goed passende zwemvesten. We varen al snel uit. Even buiten de haven komen er al serieuze golven aan rollen. Er zou vandaag een deining staan van twee tot drie meter. We varen in zuidelijke richting naar een diepe trog, waar de walvissen vaak naar boven komen voor lucht. We worden goed verzorgd. We krijgen thee met pittige koekjes en een mooi bord met fruit aangeboden. Binnen vijf minuten worden de eerste plastic zakjes al uitgedeeld en vol gespuugd door medepassagiers. Niet echt hoopvol. Morris is moe en moet vaak gapen. Waarschijnlijk een bijwerking van de pilletjes. We zijn nog niet lang onderweg als er ‘whale’ wordt geroepen.

De eerste walvis dient zich aan. We zien niet ver van de boot een walvis. Het is een Bryde Whale. We zien er twee binnen een minuut of tien. Daarna duiken ze weer onder. We varen daarna verder op zoek naar meer walvissen. We letten allemaal op. De blauwe vinvis, het grootste dier op aarde, laat zich spotten door de lucht die hij uit blaast. Deze staal lucht en water kan tot negen meter omhoog spuiten. Deze spuiter heeft in de afgelopen eeuw vele walvissen het leven gekost. Aan de horizon zien we vele fonteinen. Als we even stil liggen te zoeken verschijnt er een grote blauwe vinvis vlak bij de boot. Even later blijkt ook dat hij een kalfje bij zich heeft. WAUW! We zijn erg enthousiast. Morris realiseert zich ook goed dat dit erg uniek is. Geweldig. De boot gaat best pittig op een neer. Ik schat dat zeker een kwart van de gasten inmiddels zeeziek is. Morris begint ook erg bleek te worden. Ik vraag voor de zekerheid ook alvast een plastic zakje voor hem. Hij is ook erg moe. Naast eigen zeggen valt hij zelfs even staand in slaap. Maar we zien in totaal wel zo’n tien keer (!) een blauwe vinvis. Ook de moeder met kalf komt nog een keer terug.

Morris voelt zich op het ene moment beter dan het andere, maar over het algemeen gaat het goed. Hij houdt de hele reis zijn zakje goed vast, maar hoeft niet te spugen. Ik heb me zo nu en dan wat shaky gevoeld, maar geen eigenlijk nauwelijks last gehad. Als we bijna richting haven gaan wordt er nog een stevig ontbijt gemaakt voor iedereen die het aan kan. We krijgen toast met gebakken ei. Morris moet er niet aan denken, maar ik eet lekker tussen het spotten door. Op de terugweg word ik ook erg moe en dut zelfs even in. We lopen terug naar het hotel. Marjan, Mayra en Anwar zijn er niet, dus die zullen wel op het strand liggen. Morris en ik hebben erg behoefte om even bij te komen van toch wel een pittig boottochtje en chillen even in de met airco gekoelde kamers. Even later word ik zo moe dat ik even een kwartiertje ga slapen. Waarschijnlijk ook nog een bijwerking van de pillen. Net als Morris en ik de zwembroek aan willen trekken komen de strandgangers binnen. Marjan begon zich al zorgen te maken omdat het erg lang duurde. Later in de middag gaan we nog even naar het strand om van de laatste zonnestralen van onze laatste dag te genieten. We eten wederom op het strand met onze voeten zo nu en dan in het water en zijn redelijk vroeg thuis.