Op naar de olifanten.
Zaterdag 12 augustus 2017. Uda Walawe, Sri Lanka.
Vandaag weer een reisdag. We starten rustig op. Het mannetje van de homestay heeft voor ons nog de was geregeld die we een uur voor vertrek terugkrijgen. Helaas krijgen we de was van iemand anders terug. Marjan kleurt er van als ze het ziet. Dit is niet fijn. Onze gastheer zegt het op te lossen en verdwijnt weer. Hij komt een kwartier voor vertrek helemaal bezweet aanzetten met de was. Door de verwisseling was de was bij een ander hotel terecht gekomen en moest hij een lijst met adressen af om onze was terug te vinden. Maar ja, uiteindelijk allemaal weer opgelost. Alleen wel jammer dat een aantal witte kledingstukken en stuk minder schoon terugkwamen dan hoe ze naar de was toe gingen.
De rit verloopt vlot en in een paar uurtjes zijn we in Uda Walawe. Ons gastadres ligt in een arme wijk in een arm dorpje. We gaan het laatste stuk over erg kleine zandweggetjes om er te komen. Onze nieuwe gastheer is erg bescheiden en aardig. De kamers zijn netjes, maar erg warm. Het plan is om wat te gaan eten in het dorp. Maar als we door het dorp wandelen is het contrast met Ella erg groot. Het dorp Uda Walawe is niks en het stinkt. Nauwelijks winkels en geen restaurant waar we gerust zouden gaan eten. We voelen ons niet thuis hier. We kopen wat basisdingen en we nemen instant noedels mee. Weer thuis vragen we onze gastheer de noedels op te warmen als late lunch en of we nog mee kunnen eten met zijn diner. Dit is beide geen probleem. Buiten het nationale park met vele olifanten is er dus verder ook helemaal niets te beleven. Als blijkt dat ons onderkomen in Mirissa een nacht eerder beschikbaar is leggen we die ook maar gelijk vast. We gaan ons verblijf hier van twee naar één nacht inkorten. We gaan niet ergens verplicht langer verblijven waar we het niet naar ons zin hebben. Bij ons gastgezin hoort ook een dochtertje. Ze het Dilmi en is negen jaar oud. Ze kan goed Engels en wil al snel verstoppertje spelen met onze clan. Binnen de kortste keren gaat het er heftig aan toe met die vier. Ze spelen heerlijk met z’n allen. Ze maken wel lawaai voor tien, maar dat geeft niet. Als ze later wat moeten afkoelen gaan Dilmi en Mayra samen kleuren. Plotseling heerst er een serene rust. Even later wordt het eten opgediend. En heerlijke curry met een goede salade. Het is lekker en ook erg veel. We komen niet eens door de helft van alle eten heen. Als toetje volgt er nog een megaschaal aan fruit. De kinderen en Marjan duiken er vroeg in, want morgenochtend vertrekken we om 5:30 op olifantensafari!
