Artikelindex

2016gezinsfotoRachel en Chris reizen met twee tienerzonen door Sri Lanka
30 juni - 29 juli 2016

Na eerdere verre reizen door Vietnam en Indonesië maken Rachel en Chris zich niet meer zo druk bij de voorbereiding. Dat geldt toch minder voor Jaan (13) en Tijn (10) als blijkt dat ze opnieuw geprikt moeten worden. Maar als dat leed eenmaal is geleden kunnen ze van start. Een maand rondreizen door dit prachtige land.

door Rachel


De eerste stap gezet
Zondag 21 februari 2016. België.

Na een paar maanden dromen en plannen in ons hoofd, is de eerste stap naar onze reis naar Sri Lanka dan eindelijk gezet: De tickets zijn geboekt! Een spannende bezigheid, want de tickets verschenen en verdwenen terwijl we naar het scherm keken. En eenmaal verschenen, wilde nog niet zeggen dat we ook konden boeken. Bij de vervolgstap, het kiezen van een vlucht, kwam herhaaldelijk de boodschap dat de tickets niet meer beschikbaar waren. Het blijft me een raadsel waarom ze dan wel nog op de website staan? Maar uiteindelijk, weliswaar ietsje duurder dan gepland, mooie tickets weten te scoren. De laatste schooldag van de kinderen vertrekken we 's avonds in Düsseldorf, een nachtvlucht van zeseneenhalf uur naar Dubai, overstap van anderhalf uur, en na nog eens viereneenhalf uur vliegen aankomst in Colombo. En de terugvlucht kent dezelfde gunstige vliegtijden, alleen vertrekken we dan 's ochtends.

Het heerlijke van de vliegtickets boeken is dat het verheugen dan volop kan starten. Blogs van andere reislustige gezinnen uitpluizen, reisgidsen aanschaffen, routes bedenken, eigen blog aanmaken. Maar uiteraard ook weer de vertrouwde stressbezorgers: inentingen, paspoorten, visa en verzekeringen. Gelukkig zijn we inmiddels ervaren reizigers en laten we ons niet meer zo snel uit ons lood slaan! 

 

Meevallers en tegenvallers
Zaterdag 18 juni 2016. België.

De tijd vliegt voorbij. Echt veel aan de voorbereidingen heb ik nog niet gedaan. Het lijkt alsof de ervaring maakt dat je weet dat het wel goed komt. In je hoofd kan het soms lijken alsof je nog héél veel moet regelen, maar als je het dan opschrijft valt het best wel mee. Inmiddels zijn de visa geregeld en ook alle inentingen zijn gezet. Eigenlijk hoefden we alleen buiktyfus, maar op advies van de arts lieten we ook bloed prikken om te kijken of we wel genoeg antistoffen hadden voor Hepatitis B. De jongens vinden spuiten vreselijk, dus het doktersbezoek was niet echt iets waar ze zich op verheugden. Na behoorlijk wat angstzweet en spanningstranen verlieten we de praktijk. Enige dagen later kregen we bericht dat alleen Chris en ik voldoende antistoffen hadden. Dat was een tegenvaller. De jongens moesten allebei maar liefst nog drie herhalingsspuiten voor Hepatitis! Niet alleen de jongens baalden, ook mijn begroting had niet gerekend op zes extra, kostbare spuiten! Dus weer een nieuwe afspraak gemaakt. Maar wat bleek: Tijdens dit bezoek wist de dokter ons weer te verblijden met het nieuws dat bij navraag één herhalingsspuit toch voldoende bleek. Dat was dus toch weer een meevaller!

De voorpret werd bedolven onder nog een andere onvoorziene spelbreker. Een slechte uitslag van het ziekenhuis deed onze hele reis wankelen. Je wilt er toch zijn voor degenen die je liefhebt als zij het moeilijk hebben? Dan reis je op zo'n moment toch niet naar de andere kant van de aardbol? Maar gelukkig doet een goed gesprek wonderen. En voor het eerst ben ik blij dat we deze keer maar één maand geboekt hebben. Wat is nu één maand als je skype, whatsapp, sms, gsm, facetime en laptop binnen je bereik hebt? En nu maar hopen dat de wifi ons niet in de steek laat.

Voorbereidingsupporter

Gelukkig is er ook nog tijd voor amusement! De rode duivels slaan hun slag dus er wordt druk gesupporterd (door sommigen toch)! De eerste hoopjes met spullen beginnen zich te vormen, de paklijst is geprint, een nieuwe bikini gekocht en de laatste toetsen worden gemaakt. En volgende week zwaait Jaan af aan de basisschool. Onze puber gaat al naar het middelbaar!


Geland
Zaterdag 2 juli 2016. Negombo, Sri Lanka.

Afscheid nemen is nooit mijn sterkste kant geweest. Ook deze keer hou ik het niet droog in Düsseldorf. En Tijn is al net zo'n snotteraar als zijn moeder. Dus troosten we elkaar en stappen flink de gate door achter onze twee grote mannen aan die al dat gesnotter maar niets vinden! Van de extra beveiliging is weinig te merken en niet veel later suizen we al door het luchtruim. We raken verwend. Zelfs de kids kijken niet meer op van alle snufjes aan boord en Tijn maakt zijn surprise-pakket van de Emirates zelfs niets eens open! ‘Ik weet toch al wat er in zit’, zegt hij nonchalant. Maar even later wil hij dat toch wel even controleren natuurlijk.

Een dikke twaalf uur later zetten we voet aan Sri Lankese bodem. De chauffeur staat ons al op te wachten en rijdt ons in een half uurtje van Colombo naar Panorama Residencies in Negombo. Een prima hotel met vriendelijke mensen. Uiteraard moeten we behoorlijk acclimatiseren na een nachtje nauwelijks slapen en dertig graden. Maar om zo snel mogelijk over de jetlag heen te komen duiken we het zwembad in. Goedgekeurd!

2juliSriLankabiljetten

In de namiddag lopen we naar het strand en laten onze voeten kennismaken met het ruwe zand. De jongens trotseren enkele golven maar de rode vlag wappert niet voor niets. We eten onze eerste curry en vragen ons af wat we hiervoor uiteindelijk betaald hebben... de nieuwe valuta zit nog niet in ons systeem. Maar het zijn wel prachtige biljetten!

Na een goede nacht met slechte resultaten voor de Rode Duivels trekken we na onze ontbijt-roti's naar de vismarkt. Heerlijk om weer in een tuktuk te kunnen zitten. Doordat de kinderen alweer wat ouder zijn zien zij ook veel meer de absurditeit van een hoop zaken in. Vier kelners druk in de weer terwijl wij de enigen zijn op het terras, met vijf man op één brommer, poezen op tafel in het restaurant en varkens slapend op de stoep. Zo Aziatisch en zo heerlijk om naar te kijken. De vismarkt is al ver afgelopen, maar een strand vol gedroogde en gezouten vis slentert ook heerlijk weg.

2julijongensbijvisser2julivrouwenbijvismand

‘s Avonds eten we op het strand en bezoeken we nog ons eerste Hindoe-tempeltje. We voelen ons al behoorlijk thuis hier. Morgen vertrekken we naar Wilpattu NP. Het belooft een lange reis te worden dus we kruipen er op tijd in.


Beestjes in Wilpattu
Dinsdag 5 juli 2016. Eluvamkulam, Sri Lanka.

Op zondag vertrokken we met de trein naar Puttalam. Drie kaartjes, waarvan er eentje in tweeën werd geknipt voor de kinderen, kostte ons in totaal nog geen tweeëneenhalve euro. De trein vertrok keurig op tijd dus konden we al snel genieten van het voorbijglijdende landschap. Er was plaats genoeg dus we konden ons royaal installeren. De trein reed traag en stond soms zonder verklaarbare reden stil, maar al met al verliep het vlotjes. Tijn vond het geweldig, want wanneer mag je nu in de openstaande deur van een rijdende trein zitten?

5julitrein

Drie uur later kwamen we aan in Puttalam. Vlak voor de eindhalte sprak Malintha ons aan. Een tuktuk-rijdende goodlooking dj die ons alle vier inclusief bagage in èèn tuktuk naar Wilpattu House beloofde te brengen. Volgens Europese normen zou dat nooit en te nimmer passen, maar als je maar genoeg duwt, propt, stapelt en flexibel bent, lukt alles! Dus daar gingen we: rugzakken in de nek, koffer in de rug en Tijn dwars over ons drieën heen! Voor tien minuten best te doen, maar voor drie kwartier? Stijf en met slapende benen arriveren we in Eluvamkulam bij Wilpattu House. Sereno en Kumari staan ons al op te wachten en bij een kopje thee hebben we al snel in de gaten dat dit een geweldige plek is. Het is een homestay, primitief dus en met zeer veel huisdieren. Naast katjes en honden verblijven er in en naast onze hutjes kikkers, padden en de nodige ondefinieerbare insecten.

5juliontvangsthomestay

Een uur later arriveert er nog een Vlaams koppel met twee pubers. Sereno stelt voor naar de rivier te wandelen en daar te gaan zwemmen. Een goed idee, want het verkoelende water doet deugd. Eenmaal terug in de homestay heeft Kumari een heerlijke maaltijd bereid. We kletsen nog wat na en kruipen er vroeg in. De wekker voor de jeepsafari staat om vijf uur!

5juliaap5julivogelinboom

De safari was geweldig. Samen met Christel, Luc en hun twee kinderen huren we een jeep en al snel worden de eerste dieren gespot. Tijn houdt op papier bij wat we allemaal zien dus ik hoef het nu alleen maar over te typen: apen (makaken en languren), monitor lizards, krokodillen verschillende soorten ooievaars, toekans, heel veel pauwen, mangoest, drie soorten ijsvogels, kolibrie, papegaaien, wilde zwijnen, visarend, haviksarend, herten, jakhals, slangenarend, buffels, en tot slot nog een groepje van zes olifanten! Helaas lukte het niet een beer of een luipaard te spotten. Maar hun pootafdrukken waren ook al de moeite! De safari was dus dik geslaagd!

Aangezien Malintha ons pas rond tien kwam ophalen de volgende dag, hoopten we dinsdag een beetje te kunnen uitslapen. Maar om zeven uur klopte Sereno al op onze deur: Tijd voor een morningswim! Op dit uur van de dag is het nog zeer aangenaam dus maken we ook nog een wandeling langs het prachtige meer. Geen toerist die dit plekje kent, dus we voelen ons zeer speciaal. Terwijl wij genieten van het verkoelende water, doen een paar Sri Lankese vrouwen de was en kijken de apen vanuit de bomen toe.

5julimeertje5juliwandeling

Met spijt in ons hart verlaten we later die ochtend deze geweldige plek. Het andere Vlaamse gezin blijft nog langer. Zij hopen dat woensdag hun bagage eindelijk arriveert want die is vorige week tijdens hun vlucht kwijtgeraakt.

En tot slot nog enkele Sri Lankese tips om de hoeveelheid afwas te beperken:
- geef maximaal twee glazen aan vier gasten
- geef elke klant een lepel of een vork, maar zeker niet allebei of ook nog een mes
- steek het bord eerst in een plastic zak voordat jet het eten erop schept, dan hoef je alleen maar de zak weg te gooien na de maaltijd!


Schoenen uit en wierook aan...
Woensdag 6 juli 2016. Anuradhapura, Sri Lanka.

Dinsdag verlaten we Sereno en Kumari en komt Makintha ons weer ophalen met zijn tuktuk om naar Anuradhapura te vertrekken. Een hele trip, en niet echt de meest comfortabele reiswijze, aangezien we weer behoorlijk opgepropt zitten. Maar we stoppen regelmatig en we bezorgen Makintha een vruchtbare dag!

Rond de middag komen we aan in Milano Tourist Rest. Een ruim hotel, rustig gelegen in een zijstraatje van de drukke grote stad. Helaas heeft het hotel geen zwembad dus trekken we even later naar een ander hotel om daar te gaan zwemmen. Ze vragen belachelijk veel geld voor gebruik van het zwembad, maar onze nood aan verkoeling is zo groot dat we zwichten.

De volgende dag is een speciale dag. Een dag waarop ik heel graag gewoon thuis was geweest, dus ook een dag waarop ik nood had aan afleiding. We besluiten in de ochtend enkele tempels te gaan bezoeken. Een goede manier om samen met enkele wierookstokjes positieve energie naar mama te sturen. De tempel-site waar Anurad om bekend staat rekent echter weer dermate hoge inkomprijzen voor toeristen (dertig keer het bedrag dat Sri Lankanen betalen), dat we beslissen alleen de interessante plaatsen rondom de site te doen. Die zijn ook de moeite waard. We huren fietsen en trappen ons een weg tussen de brommers, tuktuks en toeterende bussen. Het fietsen is behoorlijk zwaar, aangezien er een flinke wind staat. Dat is dan wel weer prettig om alle zweet snel te doen drogen!

6julifietsen6juliliggendeboeddha

Onze eerste stop is bij de Tsurumuni Stupa. Deze Boeddhistische tempel is 250 jaar voor Christus in opdracht van koning Devanmpiyatissa gebouwd door zeshonderd kinderen. Onze jongens puffen opgelucht dat kinderarbeid vandaag de dag verboden is. Dapper trappen we door naar de Sacred Bo Tree. Volgens de Boeddhisten vond Siddhartha Gautama hier, 245 jaar voor Christus verlichting, na 49 dagen aan een stuk te hebben gemediteerd. Zo werd hij op vijfendertig jarige leeftijd officieel Boeddha. Geheiligd boom is de oudste, geregistreerde boom. De plek is een bedevaartoord, en blijkbaar was het ook nog een feestdag vandaag, dus het is enorm druk bij de boom. De boom is heel groot, en wordt op verschillende plaatsen gestut omdat hij dreigt om te vallen. Alle gelovigen zijn in het wit gekleed dus we vallen erg op met onze felgekleurde kleren. De bloemen die geofferd worden zijn daarentegen ook zeer gekleurd. Prachtig!

6julibloemenzee

De derde keer dat we onze schoenen achterlaten bij een schoenen-oppasser, is bij de Mirisaweti Stupa. Een enorme grote witte stupa, te vergelijken met een omgedraaide klok. Gelovigen lopen verschillende rondjes rond de stupa. Wij houden het bij eentje, aangezien onze blote voeten moeite hebben met de hete stenen.
Voordat we terug naar ons hotel fietsen stoppen we nog bij Wessagiriya. Hier stond ooit een rotsklooster, waarvan nu niet meer veel terug te zien is dan de rotsen waar het klooster ooit rond gebouwd werd. We eten dan nog maar wat wadi-wadi's langs de kant van de weg, en trappen onze weg terug naar het hotel. De rest van de dag blijven we in het hotel. De blog wordt bijgewerkt, foto's geselecteerd, handwasjes gedaan. En dat alles met de gsm en wifi binnen handbereik wachtend op goed nieuws uit Nederland.

6juliwittetempel6julijongensuitrusten


Trinco en Uppu
Zaterdag 9 juli 2016. Uppuveli, Sri Lanka.

Donderdag verlaten we Anurad en nemen we de bus richting Trincomalee aan de oostkust. Zoals we van Azië gewend zijn, geldt hier nooit vol is vol, maar vol is ‘er kan nog wel wat bij!’ De bus zit dus tjokvol, en wij hebben geluk dat we vier zitplaatsjes hebben weten te bemachtigen. We betalen er nog geen Euro per persoon voor, terwijl de rit zo'n drie uur duurt. We stuiteren over de wegen terwijl er om de paar honderd meter gestopt wordt. Er blijven maar mensen instappen. Ik krijg pijn in mijn nek van het afwenden van mijn hoofd, want als ik recht naar voren kijk hang ik onder de Srilankese oksel van de staande man naast mij! Halverwege wordt er nog een klein meisje op mijn schoot gepland. Ik weet niet wie het vervelender vindt, zij of ik?

Na drie uur hobbelen arriveren we in Trinco. We stappen direct over in een tuktuk en laten ons naar het Palm Beach Resort brengen in Uppuveli, een klein plaatsje ietsje noordelijker. 'Resort' is wel erg hoog gegrepen voor deze basic accommodatie, maar we liggen maar honderd meter van het strand dus dat maakt alles goed. De rest van de dag brengen we dan ook op het strand door waar we ons amuseren met kastelen bouwen, zwemmen, fruitcocktails drinken en 'zeekoeien' spotten!

Vrijdag nemen we een bootje naar Pigeon Island. Een klein onbewoond eiland dat bekend staat om mooie snorkelspots. Ik vrees dat wij door alle snorkelervaring al een beetje verwend zijn, want het koraal is niet wat we gehoopt hadden. Wel zien we enkele mooie vissen en dat blijft natuurlijk geweldig. Aan de snorkelpret kwam echter abrupt een einde toen ik tijdens het zwemmen de bovenkant van mijn voet openhaalde aan een scherpe steen. Ik dacht eerst dat het wel meeviel maar eenmaal terug aan land bleek de schade groter dan verwacht. Een flinke gapende wond deed mij enkele uren later naar het Medical Centre vertrekken. Met een bang hartje toonde ik mijn letsel aan de op blote voeten lopende dokter. Een blik op de praktijk stelde me ook niet echt gerust. ‘Aiaiai’, was zijn reactie. Daar hoef je geen Signalees voor te spreken. Godzijdank stelde hij voor het dicht te plakken in plaats van te hechten. Dat leek mij een prima plan, en na het betalen van maar liefst vijfhonderd Roepie (drie Euro) stond ik opgelucht weer op straat. Hij vroeg nog of ik een bon wilde voor de vergoeding vanuit mijn verzekering...

9julibijdedokter

De volgende ochtend nemen we de tuktuk naar Trinco. We bezoeken een Hindoeïstische tempel waar net een bruiloft aan de gang is. De bruid zelf zien we niet, want het kan blijkbaar nog wel een paar uur duren eer zij arriveert dus daar wachten we maar niet op. Maar alle opgedoste gasten, de stralende bruidegom en de vrolijke muziek zijn ook al meer dan de moeite.

9julibruiloft9julisrilankaansekids

In Trinco lopen overal herten door de stad. Zelfs op de vismarkt ontbreken ze niet. Ook wanneer we het fort bezoeken, waarin momenteel een dependance van het leger gevestigd is, lopen er overal herten rond. Het lijkt meer een wildpark dan een legerbasis. Voor we terug naar Uppuveli gaan brengen we nog aan bezoek aan de Swamirock-tempel. Deze prachtige Hindoeïstische Tamil-tempel kan Jaan niet meer verleiden, dus hij blijft bij de ingang zitten wachten. Als wij helemaal zen en vele foto's rijker terugkeren, kan Jaan zijn geluk niet op. Hij is blijkbaar door tientallen Srilankese jongeren gevraagd mee op de foto te gaan, dus hij voelt zich een echte celebrity!

Na een controlebezoekje aan de dokter lopen we nog even naar een oorlogskerkhof. Ik geniet van de interesse die Jaan heeft in de historie van het land en de verschillende geloven die hier vredelievend samenleven. Dat was uiteraard niet altijd zo en dat vindt Jaan dan nog interessanter. De Tamil-oorlog die hier nog niet zo lang geleden woedde heeft zijn belangstelling. Met halve antwoorden neemt hij geen genoegen, dus regelmatig wordt internet geraadpleegd. En 's avonds maakt hij dan weer allemaal tekeningen waarin hij zijn fantasie de vrije loop laat. En Tijn? Die krijgt nog steeds geen genoeg van alle honden, poezen, puppy's en kittens die hier in grote getallen aanwezig zijn. En ook alle aandacht van de Srilankanen kan hem wel bekoren!


Apen op de Leeuwenrots
Maandag 11 juli 2016. Sigirya, Sri Lanka.

Op zondag verlaten we de kust en nemen we de bus naar Sigirya. Na een voorspoedige rit in een wederom overvolle winderige bus, checken we in bij Sigiri Choona Lodge. Het is er nogal rommelig omdat ze aan het verbouwen zijn en onze kamer is spartaans ingericht. Maar het personeel is vriendelijk en het uitzicht op de rots in de achtertuin prachtig.

We zien de trekpleister van Sigirya, de Leeuwenrots, al liggen, evenals zijn kleinere broertje Pindurangala Rock. We besluiten de leeuwenrots 'rechts' te laten liggen, omdat een entreeprijs van negentig dollar ons budget ver te boven gaat. We nemen de tuktuk naar Pindurangala en na het betalen van duizend Roepie (zes Euro) beginnen we aan de klim. De jongens spurten voor ons uit de trappen op. Wij hijsen ons erachter aan. Onderweg passeren we nog een liggende Boeddha en de laatste klauterpartij voor de top is niet voor watjes. Helemaal niet als je dat op je Birckenstocks moet doen omdat je dichte schoenen niet aankunt. Maar we geraken er, en het is meer dan de moeite. Het uitzicht op de Leeuwenrots en de jungle is prachtig, ondanks het feit dat we op het plateau bijna wegwaaien.

11juliopdeleeuwenrots

Na terugkomst lopen we nog langs een meertje waar druk gezwommen en gewassen wordt door Sri Lankanen. Onze jongens sluiten maar wat graag aan en na een verfrissende plons lopen we terug naar de hostel. Er is ons meerdere keren uitgelegd dat we na zes uur echt niet meer het terrein van de hostel mogen verlaten, omdat de olifanten dan rondtrekken. Vorige maand is er blijkbaar nog een toerist gedood omdat hij het er toch op waagde en foto's wilde maken. Wij zijn dus keurig om half zes terug in de hostel alwaar we, als enige gasten, flink worden verwend door de kok!

De volgende dag nemen we een tuktuk naar Dambulla waar we de grottempels en de Gouden Boeddha bezoeken. Tijn neemt ter ondersteuning van de vele trappen die we omhoog moeten, een stok mee. Als Chris hem waarschuwt dat hij die wellicht niet mee kan nemen de grotten in, bedenkt hij zich dat wanneer die stok een echte functie zou hebben, dat wellicht wel zou mogen. De rest van de klim strompelt hij zodoende mankend, met een heel zielig gezicht naar boven. En ik mankend erachter aan omdat trappen lopen spanning zet op mijn voetletsel. Fraai zicht moet dat geweest zijn.

De tempels zijn prachtig. Het zijn een soort kamers in de rotsen, prachtig gedecoreerd met muur- en wandschilderingen en honderden Boeddhabeelden. Ze zijn meer dan tweeduizend jaar geleden gemaakt door de monniken en dienden in de eerste eeuw tevens als schuilplaats voor de koning toen die door de Tamils verdreven werd. En de stok? Daar kraaide niemand naar. Teken voor Tijn dat zijn plannetje gelukt was!

11juliaanbidders11julihoofdboeddha

Op de terugweg stopte onze tuktuk-chauffeur bij een spice & herb garden. We zijn wantrouwig, want we kennen de verkoop trucjes uit Azië maar al te goed. Maar na drie keer horen dat het echt gratis is, nemen we het welkomstdrankje in ontvangst. Heerlijke kruidenthee, die alleen al de moeite waard is. We worden, gratis, rondgeleid door de tuin en krijgen allerlei uitleg over de medicinale werking van de planten. Daarna worden we op een bankje geplaatst en voor we het weten staan er twee mannen achter ons voor een massage. Gratis.

We laten het ons welgevallen, en genieten van de rug-, nek-, hoofd- en armmassage met verschillende crèmes en lotions. Zelfs Tijn wordt onder handen genomen. Jaan heeft aan zijn lijf liever geen polonaise. Na de massage vertelt de gids ons dat we, als we dat willen, een vrijwillige gift mogen geven aan de masseurs, die student in opleiding zijn. Geen probleem, het was het waard.

We zijn hier nu al lang genoeg geweest, dus willen we vertrekken. Maar dat was niet het plannetje van de gids. We moesten, vrijblijvend uiteraard, toch echt nog even langs de shop. Oké dan, alleen maar kijken… De prijzen liegen er niet om en gids is 'not amused' als hij merkt dat wij echt niet van plan zijn iets te kopen. Uit goed fatsoen kopen we een zakje kruidenthee voor tien keer de prijs die het thuis zou kosten en troosten onszelf met de gedachte dat deze thee waarschijnlijk thuis niet te krijgen is.

11juliaapje

Terug in onze hostel gaan Chris en Jaan nog voor een wandelingetje en buigen Tijn en ik ons over de huishoudelijke klussen. Financiën bijwerken, foto's overzetten, handwasje doen en douchen in een ligstoel om mijn voet droog te kunnen houden!


Sweet Kandy
Donderdag 14 juli 2016. Kandy, Sri Lanka.

Dinsdagochtend staan we op de stoep te wachten op een bus naar Kandy. De ene na de andere bus komt voorbij, luid toeterend met iemand in de deuropening die roept wat de bestemming is. We verstaan er maar weinig van dus we besluiten bij twee andere toeristen te gaan staan die ook naar Kandy willen. Zij vertellen ons dat er ook kleinere, blauwe bussen met airco naar Kandy rijden. Iets duurder, maar wel in twee uur in plaats van drie. Dat lijkt ons een goed plan, en nog geen vijf minuten later zitten we heerlijk koel in de blauwe bus. Alleen de chauffeur werkt niet echt mee. Hij geeft gas en remt in een snel tempo. En dat in combinatie met links en rechts inhalen en de bochtige wegen van de bergen is niet een erg goede combinatie. Binnen no time zijn beide kids wagenziek, en dan is zelfs twee uur erg lang. Gelukkig helpen de reispilletjes een beetje, maar het kleine beetje kleur dat de jongens tot nu toe hadden gekregen van de Sri Lankaanse zon is even ver te zoeken.

Opgelucht verlaten we in het centrum van Kandy de bus en brengt een tuktuk ons naar hotel Great Expeditor. Het is een aangename 25 graden in Kandy, maar tevens vallen ook de eerste regendruppels. Gelukkig worden het nooit buien. De eigenaresse van het hotel is een lieve, rustige vrouw, wiens hand er bijna afvalt als je 'm schudt. We krijgen een kleine kamer, met twee extra matrassen op de grond, maar kunnen wel gebruik maken van de gezamenlijke woonkamer. De wifi is goed, dus de kids zijn al snel zoet met de tablet.

Kandykrokodil

Na te zijn bekomen van de busrit maken we een wandeling rond het melk-meer in het centrum van Kandy. Het verkeer raast er als gekken omheen, maar toch is het een aangename wandeling van zo'n vier kilometer. We zien veel watervogels, schildpadden, ijsvogels, watermonitors van wel twee meter, vissen en een waterslang. Tijn vindt zelfs een klein schildpadje op de stoep, dus die wordt met uitgebreid afscheid terug te water gelaten. Helaas betekent veel vogels ook veel vogelpoep. Sommige stukken onder de bomen zagen echt wit, en het kon natuurlijk niet uitblijven dat ook een van ons geraakt zou worden (ik mocht van Tijn niet zeggen wie)!

Aangezien we met deze aangename temperaturen weer meer energie lijken te hebben, gaan we te voet naar Odawattakele. Het is een stuk jungle aan de rand van de stad, dat ooit dienst deed als tuin van een koning. Al zien we alleen apen, het is een fijne wandeling. 's Avonds eten we Old Empire Café. Helaas zijn de porties hier niet berekend op in de groei zijnde pubers, dus stoppen we vervolgens nog even bij de Pizzahut.

Woensdag staan de Botanical Gardens op de planning. Er blijkt een bus naar toe te gaan, dus we staan weer braaf op de stoep te wachten. Als de zoveelste bus stopt, en wij met de Lonely Planet in de hand proberen aan te geven waar we heen willen, wordt er druk geknikt en ons een plaats aangewezen. Als we na een half uur rijden eens vragen hoe ver het nog is (het was namelijk maar zes kilometer), kijkt iedereen ons vragend aan. Botanical Gardens? No, not this bus! En dan kijkt iedereen weer voor zich alsof er niets aan de hand is. We besluiten dan maar uit te stappen en opnieuw een tuktuk aan te houden. Een klein uur later zijn we eindelijk op de plaats van bestemming.

De tuinen zijn groot, en redelijk artificieel. Maar de 'absurdheid' van enkele bomen is enorm. Je ziet soms niet eens meer waar de stam van een boom begint of eindigt, zo'n wirwar aan wortels, takken, stammen en luchtwortels. Dat nodigt uiteraard uit om te klimmen. Ook de vliegende honden spreken tot de verbeelding. Duizenden vleermuizen hangen als fruit in de bomen te bengelen. Wederom zeer bizar.

Kandyvleermuisboom2Kandyvleermuis

's Avonds gaan we naar een voorstelling van de Kandy Dancers. Chris en ik vinden het maar toeristisch en weinig origineel, maar de jongens vonden met name de vuuract wel cool. Vuurspuwen en over brandende kolen lopen blijft uiteraard tot hun verbeelding spreken.

KandydancersKandyTandvanBoedhatempel


Aansluitend gaan we naar Sri Dalada Maligawa, de tempel van de Tand van Boeddha. Het is er druk, aangezien er drie keer per dag onder luid tromgeroffel ceremonies plaatsvinden. De reliek wordt door monniken bewaakt. Wij besluiten de hoektand van Boeddha te laten voor wat ie is en lopen de lange rij wachtende pelgrims voorbij.

Onze laatste dag in Kandy gaan we naar het treinstation om tickets te kopen voor een van de mooiste treintrajecten van Sri Lanka. Maar dat valt tegen. Alle tickets zijn uitverkocht, ook al voor de dagen erna. Balend lopen we terug naar ons hotel, druk beredenerend wat onze opties zijn. Op de bonnefooi toch naar het treinstation gaan, ongereserveerde tickets kopen met het risico dat we het hele traject van drie uur moeten staan, de bus nemen verder de bergen in met groot risico op wagenziekte, een privé taxi huren. We overleggen met onze lieve hoteleigenaresse, en besluiten uiteindelijk te gaan voor de laatste optie. Ravi wordt onze driver, en zal tevens op enkele leuke plekjes stoppen onderweg. Probleem opgelost! Om het te vieren drinken we een cocktail in het Queens Hotel en dan snel terug naar het hotel zodat we bereikbaar zijn voor wederom spannend nieuws uit Nederland.

KandyGaudihuisKandyGaudihandtekening


's Avond brengen we nog een bezoek aan Helga's Folly. Een zeer bizar hotel, in een stijl die Gaudi en Dali kruist, maar dan wel erg stoffig en met een duister kantje. De eigenaresse heeft een Nederlandse moeder en een Sri Lankaanse vader. In het hotel verbleven al diverse artiesten en prominenten. Overnachten kost er maar liefst tweehonderd dollar, maar als je een drankje neemt kun je er gratis ronddwalen. Tijn blijft dicht bij ons in de buurt. Hij vertrouwt het zaakje niet zo. Jaan plant zijn (hand)tekening in een van de reuzen-gastenboeken en is zelf meer dan tevreden over het resultaat.


Mist kou en regen
Vrijdag 15 juli 2016. Nuwara Elya, Sri Lanka.

Zoals afgesproken vertrekken we met Ravi's auto richting Nuwara Elya. Ravi koopt onderweg jackfruit voor ons en we stoppen bij tempels, een waterval, mooie vergezichten en de theefabriek Mackwoods. Het bezoekje aan de fabriek stelt echter niet veel voor. De rondleiding is kort en door de herrie van de machines bijna onverstaanbaar. Daarnaast is het flink beginnen te regenen en dus slaat de gids het stuk door de plantages wijselijk over. We voelen ook dat we gestegen zijn in hoogte, want de temperatuur is al een stuk gedaald.

NuwaraElyamist

Eenmaal aangekomen in Nuralya, zoals het door de Singalezen wordt genoemd, hebben we voor het eerst weer de lange broeken en de vesten aan. Vijftien graden en regen, brr. Onze hostel, Gregorys Lake Inn, ligt boven op een helling. Waarschijnlijk met een mooi uitzicht over het meer, ware het niet dat het ook nog ontzettend mistig is. In de kamer is het ontzettend muf, vochtig en klam. Gelukkig heeft de woonkamer een televisie met usb aansluiting, dus kijken we films vanonder een fleecedekentje.


Zweetdruppels en theeblaadjes
Maandag 18 juli 2016. Ella, Sri Lanka.

We zijn blij als we Nuralya de dag erna weer kunnen verlaten. We proberen de Engelse sfeer van dit stadje nog even op te snuiven door langs het golfveld en het Engelse postkantoor te wandelen, maar het kan ons niet bekoren. Misschien als de zon had geschenen?

We nemen de tuktuk naar Nanu Oya voor de trein naar Ella om drie uur. De treinreis in derde klas verloopt voorspoedig. Onze Singaleze medereizigers zorgen voor de muzikale omlijsting. Onder het genot van John Denver en Glenn Madeiros rijden we door de prachtige bergen en theeplantages. We dalen terug naar zo'n duizend meter boven de zeespiegel dus de temperatuur stijgt. Het is al bijna donker wanneer we in Ella arriveren. Vesten uit en T-shirts aan. Ella kan ons bekoren.

EllatreinreisEllagastgezin

We verblijven in Bloom Rose Inn. Een homestay met een supervriendelijke familie. Oma kookt, moeder poetst, dochter regelt de boekingen en vader rijdt de tuktuk. Ons kamertje is klein en warm, zeker als je er twee tweepersoonsbedden in zet. Maar de hartelijkheid van de familie is goud waard. Tijn steelt hun harten door turnoefeningen te laten zien en Jaan maakt tekeningen die meteen opgehangen worden. Het feit dat Tijn zich hier zeer op zijn gemak voelt merken we ook aan de lange gesprekken die hij, zonder schroom, in het Engels voert met de familie. Hij is super trots op zichzelf, en wij op hem!

Ellajongensophetspoor

Zondag gaan we wandelen. Ella Rock staat op de planning. Twee uur op en twee uur terug bij 25 graden leek ons wel te doen. Dus vrolijk beginnen we eraan. We lopen zelfs een stuk over het spoor. Ook al komen er maar enkele treinen per dag met een snelheid van een fiets, het blijft spannend. De wandeling is prachtig, maar warmer dan verwacht en ook veel zwaarder. We puffen omhoog tussen de eucalyptusbomen. De geur maakt dat we ons soms in Australië wanen. Het laatste stuk gaat steil omhoog, en verschillende keren overwegen we om rechtsomkeert te maken. Alleen Jaan lijkt er minder moeite mee te hebben, en zijn enthousiasme maakt dat we doorzetten. En het loont. Het uitzicht vanaf de top over Little Adams Peak en de Ella-vallei is geweldig.

EllaChrismetuitzichtEllajongensmetuitzicht

Zes uur later ploffen we uitgeput maar voldaan neer op onze bedden. Tijn en ik gaan ons daarna laten verwennen door een massage. Als de masseuse vraagt of Tijn niet genoeg heeft aan een behandeling van een half uurtje, spreekt zijn blik boekdelen. Een dik uur later lopen we allebei superrelaxt naar buiten. De heerlijke currymaaltijd die oma voor ons gemaakt heeft in de homestay, maakt de dag compleet!

De volgende dag gaan we voor de top van Little Adams Peak. deze aanzienlijk minder zware beklimming heeft echter even prachtige vergezichten. We zien speldenkopjes op de top van Ella's Rock staan, en zijn nog steeds trots op onszelf dat wij daar ook gestaan hebben! Op de terugweg lopen we nog langs een theefabriek. We melden ons aan voor een rondleiding en ontdekken dan dat we geen geld meer op zak hebben. Dus weer rechtsomkeert naar de homestay. De vader des huizes biedt meteen aan om ons naar een andere theefabriek te brengen, dus het leed is snel geleden.

Door een zeer gepassioneerde gids worden we door het imposante gebouw van de Ufa Halmewatte theefabriek rondegeleid. Aangezien het vandaag een brugdag is voor de feestdag van morgen, is de fabriek vandaag niet in werking. Voor de uitleg en de verstaanbaarheid is dat prima. We volgen het hele proces van plukken tot verschepen. De Tamil-vrouwen plukken per dag ongeveer vijfentwintig kilo blaadjes. Hier doen ze zo'n twaalf uur per dag over en daar verdienen ze drie Euro per dag mee. Ook al is de wijze waarop ik zelf het liefst thee drink, namelijk slap, in een builtje en met een smaakje, tegen de Signaleze tradities in, ik respecteer het werk dat hier op deze plantages verzet wordt!

Op de terugweg rijden we nog naar een Boeddhistische en Hindoeïstische tempel. Wij zijn altijd naarstig op zoek naar de verschillen tussen het Hindoeïsme, Boeddhisme, de Islam en het Christendom maar hier lijkt dat vandaag de dag niet meer zo van belang te zijn. Fijn om te zien dat dat blijkbaar toch nog mogelijk is. Want ook al lijken we door het reizen soms een beetje te vervreemden van de actualiteit, alle vreselijke aanslagen en gruwelijkheden van de afgelopen weken in Frankrijk en Turkije zijn ook ons niet ontgaan.


Allemaal beestjes
Woendag 20 juli 2016. Tissamaharama, Sri Lanka.

Op de verjaardag van mijn zus zakken we per bus af naar Kirinda, net onder Tissamaharama aan de zuidkust. We rekenen op zo'n drieëneenhalf uur, maar na tweeëneenhalf uur komen we al aan bij JC Guesthouse. De vriendelijke eigenaresse verhuurt drie kleine huisjes op haar rustig gelegen stukje grond en we voelen ons er meteen thuis. We zijn de enige gasten dus de jongens gaan meteen op ontdekking in de tuin. Tijn vindt een bak met visjes dus die zien we de eerste tijd niet meer. Jaan zinkt weg in de hangmat met zijn Adrian Mole boek.

Na een tijdje lummelen wandelen we richting zee. De verwachtingen zijn niet al te hoog want de weg erna toe is heet en ongezellig. Daarbij is het ook nog een landelijke feestdag dus veel zaakjes zijn gesloten en wij hebben honger. Een beetje sikkeneurig dwalen we langs de stoffige weg. Alle tuktuks die we willen aanhouden zitten vol en iedereen aan wie we vragen hoe ver de beach is antwoord 'one minute'. Daarbij is het vreemde hoofdknikje van de Singalezen, dat zowel ja als nee kan betekenen, ook niet erg verhelderend. Hun knikjes doen ze me denken aan het aapje met wiebelend hoofdje op het dashbord van mijn (en Daphnes) auto.

Na drie kwartier taffelen begrijpen we waarom alle tuktuks richting beach vol zaten. We stuiten op een afgeladen vol strand, gelegen naast de tempel waar druk geofferd wordt. Vanwege de feestdag lijken alle inwoners uit Kirinda richting strand te zijn afgezakt en het is er een groot feest. Iedereen, kinderen en volwassenen, waagt zich in de hoge golven. En wanneer ze omver worden gespoeld kan de lol niet meer op. Het duurt uiteraard niet lang vooraleer onze twee bleekscheten zich ertussen gemengd hebben. Iedereen helpt elkaar om de hevige golfslag te trotseren, en vanwege hun bleke kleur kan ik de jongens goed in het oog houden.

TissavolstrandTissazwemmeninbranding

Na een kwartier komt Jaan al zeggen dat hij al drie nieuwe vrienden gemaakt heeft! Hun Engels gaat met sprongen vooruit. Het is een geweldig schouwspel, ook onder de schaduwdoeken waar Chris en ik onze toevlucht gezocht hebben. Zelfs na twee uur in de golven willen de jongens nog niet terug naar huis. Voor twintig cent kopen we twee bakjes kraanwater om alle zout van ze af te spoelen. Op de terugweg brengen we nog even een bezoekje aan de tempel, die vanwege zijn hoge ligging tijdens de tsunami in 2004 als toevluchtsoord diende voor vele vluchtelingen.

De belevenissen op het drukke strand doen me denken aan een stukje dat ik las over de oude naam van Sri Lanka. Nog voordat het Ceylon heette, was de naam Serendip. Serendipiteit betekent 'de gave om toevallig waardevolle dingen te ontdekken'. Dat was precies wat er deze middag gebeurde, en waar het bij reizen zo vaak om draait.

Woensdag nemen we de tuktuk naar Tissamaharama, oftewel Tissa. We wandelen langs het Wewa Meer, maar echt veel speciaals zien we niet. We keren dan ook snel terug naar 'ons huisje' en lanterfanters wat tot 's middags want dan staat er een jeepsafari naar Yala National Park in de planning. Een hele jeep voor ons alleen dus lekker luxe.

De tour overtreft onze verwachtingen. We waren bang voor jeep-files in het park aangezien dit het meest toeristische park van Sri Lanka is. Het voordeel is echter dat de dieren iets minder schuw zijn, aangezien ze niet meer zo schrikken van de rondrijdende jeeps. We zien echter maar af een toe een andere jeep en onze gids doet super veel moeite om zoveel mogelijk dieren te spotten. Naast de hele lijst dieren die we in Wilpattu ook zagen, zien we ook nog verschillende krokodillen en
enkele mannetjesolifanten, die alleen rondtrekken. Af en toe wanen we ons in Afrika, aangezien het landschap op sommige plaatsen op een savanne lijkt.
Het is een prachtig park, maar het spotten van het luipaard lijkt wederom niet te lukken. Totdat onze gids een telefoontje krijgt dat een andere jeep een luipaard gespot heeft. We waren eigenlijk al op weg naar de uitgang maar onze jeep maakt rechtsomkeert en al snel zien we dat wij niet de enige waren die dat telefoontje kregen. Tientallen jeeps duiken op en allemaal met hetzelfde doel: Het zien van een luipaard! We staan in een kolonne langs een waterplas, en jawel hoor, helemaal aan de overkant van het water, lekker relaxt in een boom zien we allemaal de kleine oranje vlek waarvoor we kwamen! We kunnen nu met goed fatsoen zeggen dat we een luipaard in het wild hebben gezien!

TissakleineolifantTissakrokodil

Nog een beetje beduusd van alle commotie en de kleine oranje stip op onze foto, rijden we terug richting uitgang. Niet wetende dat de natuur nog een toetje voor ons in petto heeft. Plotseling trapt onze gids op de rem. 'Gimme the bag, gimme the bag', roept hij naar achter en wij gooien onze rugzak naar voor. Hij sluit meteen zijn raampjes en wij zitten verbaasd van achter in de open jeep. Dan pas zien we wat er aan de hand is. Voor ons op het pad staat een olifant, slurf richting onze jeep en vastberaden niet van koers te wijzigen. Tijn springt bij Jaan op schoot, ik schiet naar rechtsachter en ontwijk nog net de lange slurf die in een haal de hele truck besnuffeld op mogelijke tassen of etenswaar. De olifant loopt door en wij blijven lachend van de zenuwen achter. De gids rijdt er als een speer vandoor. Later vertelt hij ons dat het een jaar geleden was dat er nog eens een olifant een truck benaderd had op zoek naar etenswaar. Het duurt een hele tijd voordat we Tijn ervan overtuigd hebben dat hij niet onder de categorie olifanten-voeding valt.

TissaolifantslurfinautoTissasafarijeep

's Avonds eten we noodles bij het licht van een zaklamp en besluiten we dat de safari op zijn minst spectaculair te noemen was!


Er is er een jarig
Vrijdag 22 juli 2016. Tangalle, Sri Lanka.

Op de laatste dag dat Chris en ik samen negentig jaar zijn verkassen we naar Tangalle. Ik trakteer Chris op een luxe-resort en na een voorspoedige busreis checken we in bij Portofino. We laten ons flink in de watten leggen. Ontvangst met welkomstdrankjes, dragers voor onze bagage, twee kamers (dus ook twee tv's!), meer luxe dan we hier gewend zijn! De jongens kunnen hun geluk niet op en voelen zich als koningen. Alle geluk werd ook nog eens bekroond door supergoed nieuws vanuit Nederland. Thuis iedereen blij, wij nog blijer! De poolboys versieren onze gereserveerde zonnebedden met bloemen en niet veel later plonsen we het blauwe zwembad in. Het resort ligt aan het strand. Helaas is de zee te wild om te zwemmen, maar de onvoorspelbare golven maken een strandwandeling des te leuker. We hebben het strand voor ons alleen, dus verzonken in gedachten lopen we de nodige kilometers.

TangallezwembadTangalleRachelopstrand

's Avonds schakelen we nog even de housekeeping in. Er zit een dikke kikker in de kamer van de jongens die zelfs Jaan en Tijn niet te pakken krijgen! De housekeeper is nog niet vertrokken of er dient zich alweer een nieuw kwakend exemplaar aan. De jongens besluiten hun kamer voor deze ene nacht maar met hem te delen.

Vrijdag, Chris' verjaardag, starten we met ontbijtbuffet en stappen daarna op de fiets. Lang duurt het tochtje niet, want het zwembad (en de poolboys) lonken. Voor de rest doen we dan ook niet veel die dag. Chris krijgt nog bezoek van een slang, die hem komt feliciteren door over zijn voet te glijden! En een groep apen in de boom voor het raam van onze hotelkamer zorgt nog voor een live National Geographic reportage. Ook al hebben we al zoveel apen gezien op al onze reizen, ze blijven tot de verbeelding spreken.

's Avonds hebben de jongens nog een verrassing voor Chris. Zonder dat wij het wisten hadden zij in het restaurant een verjaardagscake voor Chris geregeld. Dus toen we 's avonds aanschoven voor het avondbuffet, kwam het personeel al zingend de cake brengen! Dikke pret, en nog lekker ook! Aangezien Jaan de Sri Lankaanse porties altijd aan de kleine kant vindt, was het buffet een groot succes. Twee voorgerechten, vier hoofdgerechten, twee toetjes. 'Een hoogtepunt van deze vakantie', zucht Jaan na afloop. Gelukkig met het lidwoord 'een' in plaats van 'het'.


Luieren en relaxen
Zondag 24 juli 2016. Mirissa, Sri Lanka.

Marissamonniken

Helaas moeten we alle luxe zaterdag weer achter ons laten. We ontbijten met de restjes van de birthday-cake en nemen de bus naar Mirissa. Gelukkig heeft ons nieuwe hotel aldaar, Sea Breeze Hotel, ook een zwembadje. Maar we merken ook dat we aan de zuidwest-kust van Sri Lanka geraken. We hebben al een paar regenbuien gehad, want in deze streek is nu regenseizoen. Maar gelukkig blijft het boven de 25 graden, dus effe schuilen en weer verder. Na het inchecken wandelen we naar het strand en ook al is de zee hier ook vrij ruw, er mag wel gezwommen worden. De komende uren zijn de jongens dan ook niet meer uit het water weg te krijgen. Pas als alle bruin eraf gescrubd is en de zon onder gaat, schuiven we aan tafel voor een dineetje met de voeten in het zand.

Zondag bezoeken we een schilpaddenopvangcentrum. Het is maar een klein centrum, maar het werk dat ze verrichten is uiteraard zeer belangrijk. Vijf van de zeven soorten zeeschildpadden komen voor in Sri Lanka. Om deze soorten te beschermen graven de medewerkers de eieren op de stranden uit en laten ze onder toeziend oog uitkomen in het centrum. Pas als de jonge schildpadjes enkele dagen oud zijn worden ze terug in de zee gezet. Zo wordt het eerste gevaar al ontweken. Ook zieke en gewonde schildpadden worden hier opgevangen, eveneens met als doel: terugzetten in de oceaan zodra ze beter zijn. Zo drijven er bijvoorbeeld twee enorme leatherback-schildpadden rond. Zij hebben lang gevangen gezeten in visnetten waardoor er teveel lucht onder hun schild is gekomen. Daardoor kunnen ze niet meer duiken en dus geen voedsel meer vangen. Ze worden hier nu gevoederd, en de lucht zal vanzelf verdwijnen. Maar dat kan wel enkele weken duren. Ziet er heel vreemd uit, zo'n dobberende schildpad.

Op de terugweg zien we de paalvissers aan het werk. Alhoewel, je kunt je afvragen welk werk ze eigenlijk doen. Zodra je de camera bovenhaalt staat er iemand achter je om cash te innen! Het visje dat aan de hengel hangt, blijft keurig hangen totdat de volgende toerist dit typisch Singalees plaatje vast wilt leggen. Dus geld verdienen doen ze wel. De rest van de dag herhalen we het programma van gisteren. Golven trotseren, lezen op een strandbed en zandhappen. Wat wil een mens nog meer?


Bloedzuiger
Woensdag 27 juli 2016. Galle, Sri Lanka.

Maandag nemen we de bus naar Galle. We plannen drie nachten in Amila's Appartment en dat blijkt een goede keuze. Het op de bonnefooi boeken via booking.com gaat sowieso prima. De referenties van andere reizigers blijken meestal zeer betrouwbaar dus we vinden altijd de dag van te voren wel een betaalbare en goede plek. Zo dus ook Amila's. Amila is een man die met zijn gezin beneden woont en de bovenverdieping verhuurt aan reizigers. We hebben twee slaapkamers, een hele grote woon- en eetkamer, een keuken en een badkamer tot onze beschikking. We zijn in de nopjes met ons riante onderkomen en gastheer Amila zorgt dat het ons aan niets ontbreekt. We hebben zelfs een wasmachine, al blijkt dat ik hier wat te enthousiast gebruik van maakte want tijdens het douchen bleek onze watertank leeg.

Galle is op drie na de grootste stad van Sri Lanka. Maar als je door de poorten van het oude stadsgedeelte 'Galle Ford' stapt, valt de drukte van de grote stad weg. In 1640 namen de Nederlanders de stad van de Portugezen over. Aan de namen van sommige koloniale panden als 'Hotel Nooitgedacht' en 'Hotel Weltevreden' is de Nederlandse invloed nog duidelijk terug te zien. We slenteren wat door de gezellige straatjes en wandelen over de brede stadsomwalling die het oude stadgedeelte zelfs beschermde tegen de tsunami. 's Avonds daagt Jaan Amila uit voor een potje schaken, en tot groot vermaak wint hij het duel. Om het leed wat te verzachten trakteert Chris Amila op een pintje. Dan blijkt dat hij als Boeddhist niet vaak alcohol drinkt, want al snel wordt hij zeer jolig en vraagt hij mij zelfs ten dans.

Dinsdag nemen we de tuktuk naar Jungle Beach. Dat zou een prachtige baai moeten zijn maar het valt ons wat tegen. We ontdekken dat een baai verder een barretje is, dus we verkassen en ploffen opnieuw neer met een lime-juice. De jongens bouwen een krabbenpension, tot groot plezier van de andere strandgasten want er worden veel foto's gemaakt van hun creatie. Reden voor Jaan en Tijn om het pension nog wat uit te breiden en er nog wat meer heremietkreeftjes in onder te brengen! 's Avonds improviseert Chris een maaltijd in onze eigen keuken, hetgeen niet makkelijk is met alleen een waterkoker en twee borden. Maar het smaakt en vervolgens neemt Amila revenge met schaken! De alcohol laten we maar achterwege deze keer.

GallewandelingGallezwemmennawandelinf

Woensdag brengt een vriend van Amila ons naar Kannelya Rainforest. Een mooi stukje regenwoud waar we samen met een gids aan de wandel gaan. Er zitten heel veel bloedzuigers dus we steken onze broekspijpen in de sokken en de T-shirts in de broek. Tijn vertrouwt het zaakje niet, dus na elke tien stappen wordt er druk geïnspecteerd. Onze gids, met rok en teenslippers, plukt verschillende exemplaren van haar voeten af en Tijn wordt steeds stiller. De wandeling is niet erg spectaculair, en naast bloedzuigers en een paar enorme miljoenpoten zien we geen dieren. Gelukkig kunnen we op het einde wel verfrissen met een plonske in het riviertje.

Gallebloedzuiger

Terug in ons appartement merkt Tijn op dat hij bloedt aan zijn voet. Als ik vervolgens een volgezogen bloedzuiger uit zijn sok tover weet hij niet hoe gauw hij al zijn kleren uit moet krijgen! Gelukkig bleef het bij deze ene bezoeker, al heeft Tijn nog verschillende keren gedacht er nog eentje te signaleren.


De laatste keer
Vrijdag 29 juli 2016. Negombo, Sri Lanka.

Negombovrachtwagen

Donderdag verlaten we Galle en vertrekken we terug naar Negombo, alwaar ons avontuur een maand geleden ook begon. We nemen voor de laatste keer de trein, ons favoriete vervoersmiddel. De trein is wel erg vol, maar gelukkig lukt het ons vier zitplaatsjes te bemachtigen. Na dik twee uur stappen we in Colombo over en dan sukkelen we met een boemeltreintje verder naar Negombo. Via booking.com blijken we weer een prima hotelletje uitgekozen te hebben. Shannon Rest ligt honderdvijftig meter van het strand en als klap op de vuurpijl hebben ze sinds enkele dagen twee puppies van vier weken oud. Drie keer raden wie hiermee in hun nopjes waren.

Negomboheremietkreeft

Onze laatste dag in Sri Lanka staat in het teken van 'de laatste keer'. We gaan voor de laatste keer naar het strand, zwemmen voor het laatst in het zwembad van de buren, graven voor de laatste in het zand, vangen voor het laatst een krab, zitten voor de laatste keer in een tuktuk, bestellen voor de laatste keer een curry, geven de laatste Roepies uit, pakken voor de laatste keer onze koffers in en genieten voor de laatste keer van een prachtige zonsondergang. We vonden Sri Lanka een heerlijk land, dus schrijven we het opnieuw onderaan ons lijstje van reisbestemmingen. Voor herhaling vatbaar!

Inhoudsopgave

Altijd gesloten?

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!