Ella Rock
Dinsdag 15 juli 2015. Ella, Sri Lanka.
Gisteren zijn we hier aangekomen vanuit Nuwara Eliya na een treinrit van drie uren door een fantastisch landschap. We reden door het berglandschap, de ene keer in volle zon, de andere keer in de mist door de laaghangende wolken. De theeplantages bedekken alle vrije ruimte en de hoeveelheid tart elke verbeelding. Heel mooi om te zien is de perfecte uitlijning van die miljoenen struikjes. Her en der spot men de vrouwen die de jonge blaadjes plukken. Hard labeur in die hitte!
Toen we in dit gehucht Ella aankwamen deed dit ons denken aan Pai (Thailand). Echter hier is het nog kleiner met slechts één hoofdstraat die de universele toerist lokt met verscheidene eettentjes. Wij pikten er meteen de beste uit, namelijk The Chill. Het kot zat vol en we ontmoetten er een pasgetrouwd koppel uit Hasselt. Het valt deze reis op dat blijkbaar heel wat Belgen Sri Lanka hebben gekozen voor hun zomerse reisbestemming. Vergeleken met ons vorige reisleven is dit wel een frappant gegeven.
Enfin, we aten superlekker en dronken eindelijk na bijna twee weken onze eerste ‘goeien’. Kelly hield het bij een gin-tonic (alé twee), ikzelf – iets bescheidener – nam een baccardi-cola en bij het eten een biertje (wel 75 cl fles, mijn maat). Mathis was tegen dan al meer dan moe en zijn bedje riep hem toe… Alvorens nog een derde rondje te nemen besloten we (verstandig) om naar onze guesthouse terug te keren. We zitten basic maar heel net en ruim gelogeerd. Groot dubbel bed en een single voor Mathis, beiden met klamboe. Deze morgen super ontbijt gehad met vers stokbrood, fruitshake, vers fruit, eitje, koffie, thee, enzovoort.
Daarna vertrokken we om Ella Rock te beklimmen. Average time is vier uren heen en terug werd ons gezegd door de heer des huizes. Wij deden de spectaculaire wandeling tot op de bergtop in drie uur en een kwartier met rust en toeristenpraatje inclusief. Je ziet dat Mathis veel aan sport doet wat zijn conditie hier ten goede komt. Hij had nochtans geen zin in wandelen maar toch deed hij deze tocht zonder morren. Duimpje omhoog, zoals hij het zelf pleegt te noemen!
Deze avond gingen we nogmaals eten in The Chill (vroeger Nescafé Bar, Wendy). We namen daarna een tutktuk gezien onze beentjes dermate verzuurd waren van de zware tocht deze morgen. Na een babbel met de broer van de gastheer bleek dat hij muziekleraar is in Colombo en tevens viool speelt. Dat kwam goed uit want Mathis heeft hier ook zijn instrument bij de hand (dagelijks oefenen weet je wel). De broer speelde enkele stukjes uit het Srilankaanse repertoire, Mathis deed hetzelfde maar dan uit de westerse hedendaagse muziek. One day, you will fly waren de woorden van de leraar die vol lof was over Mathis’ spel. Wij waren weeral een superervaring en een opsteker rijker.
Morgen versassen we richting Tangalle. Ditmaal gaan we met een minivan (minibusje in het Engels) voor 8500 LKR. Naar lokale maatstaf is dit duur maar voor westerlingen nog steeds goedkoop voor een rit van drie uren plus. Kelly boekte een leuk optrekje nabij het strand (wellicht het meest luxueuze tot nu toe) maar wij zijn dan ook niet de backpackers ‘pur sang’. Hopelijk wordt de temperatuur daar weer niet exuberant hoog want hier in de bergen is het echt zalig met een windje die het steeds afkoelt wanneer nodig. Ella, een echte aanrader voor een nachtje of twee, lekker eten, leuke bezighouddingen gedurende de dag, kortom meer geapprecieerd dan het overroepen Nuwara Eliya. En mijn Cato Negro – merlot – rode wijn meegebracht uit een lokale liquor store laat zich smaken.
