De bergen in
Zaterdag 21 juli 2012. Ella, Sri Lanka.

Deze morgen voor het laatst ontbijtbuffet. De dametjes vinden het jammer, ondanks dat ze niet anders eten dan anders. Maar het idee uit heel veel te kunnen kiezen, blijft gewoon erg leuk. Een paar keer een rondje lopen om de goed gevulde tafels en dan toch nog uitkomen op een boterham met jam of een pannenkoek. Knap hoor. En Suze eindigt haar ontbijt steevast met een paar banaantjes.

Voordat we koers zetten naar Ella houden we eerst halt bij het ziekenhuis in Tissamarahama. De ziekenhuizen zijn hier onderverdeeld in verschillende klassen, en dit is het zogenaamde ‘base hospital’. Oftewel de basis voorziening en gratis voor iedereen. We hadden hier al gecheckt of ze het antirabiës vaccin hadden. De procedures zijn niet zoals we gewend zijn. Afspraken maken doe je niet. Aan de ingang van het ziekenhuis krijg je een kaartje met je naam en leeftijd erop. Normaliter ga je dan met je kaartje in de rij staan voor de dokter. Blanken vormen een uitzondering op deze regel. Gewoonlijk zouden we dat totaal niet gewild hebben, maar nu met de twee meisjes waren we maar wat blij snel langs de rij wachtenden te kunnen.

Aan een ‘keukentafel’ zitten twee doktoren tegenover elkaar, beiden getooid met stethoscoop. Naast hen een vrije stoel. Privacy is ver te zoeken. Aan de overkant vertelt een man dat hij door een aap is gebeten en hij laat een gemene wond zien aan de arts. Wij vertellen aan de onze dat we voor een prik komen, als derde onderdeel van het vaccinatieprogramma. Hij staart even naar mijn inentingsboekje. Het vaccin wat ik in Galle kreeg, hebben ze hier niet. Wel een andere. Volgens de tropenarts in Nederland, die we al geconsulteerd hadden, zijn beide soorten te gebruiken en maakt het niet uit of je Pepsi of Coca Cola drinkt. Het is beide cola.

Nadat we zelf nauwkeurig het vaccin en de bijsluiter hebben gelezen, kunnen we meelopen naar de behandelkamer. Ook hier weer een lange rij die we kunnen overslaan. Wel tientallen donkere ogen die nieuwsgierig meekijken. De verpleegster haalt het benodigde goedje uit de koeling, compleet met schone injectienaald en al. Niet veel later ben ik een volgende stap verder in mijn inentingsprogramma. Zo kom je nog eens ergens. Zonder te betalen stappen we vervolgens onze minibus in.

Het is ruim twee uren rijden naar Ella. Eén van de vele pluspunten van Sri Lanka is dat de reisafstanden kort zijn en je in die tijd toch in een totaal andere omgeving bent. Ideaal dus met kinderen. Ook nu weer rijden we rond de middag een prachtig berglandschap in. Het laatste stukje moet de airco uit. Alle pk’s moeten beschikbaar zijn om boven te komen. We redden het. Op ruim duizend meter hoogte ligt het toeristische plaatsje Ella. Eigenlijk bestaat het vooral uit een hoofdstraat met daarlangs allemaal leuke restaurantjes en hotels. De sfeer vinden we gelijk leuk. De bergen om ons heen kijken uitdagend. Ons hotel Mountains Heaven ligt een stuk bergop van de hoofdweg. Het uitzicht van de kamer die we hebben, is werkelijk adembenemend. We kijken vanaf ons balkon recht de zogenaamde Ella Gap in.

In de namiddag lopen we rond in het plaatsje en pakken we nog de tuktuk naar de Dowa Tempel. Een kort leuk ritje wat eindigt bij een indrukwekkende rotstempel. Vooral de schilderingen binnen zijn erg bijzonder en kleurig. Onze kennis over het Boeddhisme schiet wel wat tekort. Madelief blijft maar vragen over wat er in de ‘stripverhalen’ staat. We beloven het op te zoeken.

Picknicken op de berg
Zondag 22 juli 2012. Ella, Sri Lanka.

Suze is ’verliefd’. Of tenminste helemaal onder de indruk van de jonge manager van Mountains Heaven. We kennen onze jongste dochter niet terug. Ze slooft zich uit, lacht en zwaait constant naar haar vriendje en eet als nooit tevoren. Ook maakt ze voortdurend mooie tekeningen voor Pasandra die het op zijn beurt ook erg leuk vindt. ‘Susie, Suzie, hi’, klinkt het dan ook vaak door het hotel.

Verliefde mensen stijgen boven zichzelf uit en dat is prima voor vandaag. Vanuit Ella kun je prachtige wandelingen maken over de theeplantages, langs tempels en watervallen en als je zin hebt naar verschillende bergtoppen. Vandaag gaan we naar Little Adam’s Peak. We nemen voor Suze de rugdrager mee, maar ze wil er aanvang weinig van weten: ‘ik ben een grote meid en ben twee jaar’. Dat is een statement. Wij vinden het natuurlijk prima. We passen het tempo wat aan en lopen gestaag hoger en hoger.

We doorkruisen de groene theeplantages en de Tamil dorpjes die armoedig aandoen. De natuur is daarentegen indrukwekkend en de bergen om ons heen groots. Het zandpad cirkelt omhoog en we krijgen telkens andere uitzichten. Halverwege kopen Madelief en Suze nog een mooie zelfgemaakte ketting van een meneer. Hij laat ons trots zijn gastenboek zien en wijst specifiek op de positieve referenties van onze landgenoten. Tenslotte tekent hij de route in het zand en wenst ons een behouden klim. Tot op de terugweg.

Het laatste stukje naar de top is erg steil. Onze jongste blijft bij haar besluit van het begin van de wandeling. Stoer klimt ze naar boven. Knap hoor met die korte beentjes. En natuurlijk is het voor Madelief ook een puike prestatie.

We hebben picknickspullen meegenomen; daar horen lekkere dingen en een kleedje bij. Hier had Madelief zich het meest op verheugd. We blijven dan ook wat langer dan gemiddeld op de top plakken. Het wordt een ratjetoe van een picknick, maar geen haan die daar naar kraait.

Op de terugweg stuiteren beide dames met dezelfde energie naar beneden. We lunchen bij een resort halverwege de klim. Met een fantastisch weids uitzicht laten we ons het goed smaken. In het laatste half uurtje wandelen worden de benen van ons allen wel een stuk lomer, maar de dametjes slaan zich er goed doorheen. Een fles water als regendouche helpt! Al is iedereen blij als we thuis zijn. Suze gaat vervolgens tevreden slapen en de rest zetelt zich op het balkon van Mountains Heaven. Met op de achtergrond Little Adam’s Peak. Maar dan roept de plicht voor Madelief. Ze gaat helpen in de keuken met de voorbereidingen voor de curry van vanavond. Dat wordt later op de middag wel beloond met een heerlijke kruiden gezichtsmassage. Ontspannen maar…

Sir Lipton
Maandag 23 juli 2012. Ella, Sri Lanka.

Weg privacy… we hebben vanmorgen een voyeur voor het badkamerraam. Gekko’s zijn we zo langzamerhand wel gewend, maar dit douchet toch net even anders.

Deze morgen gaan we met de trein. En het is volgens de boekjes niet zomaar een treinreis. De route van Ella naar Kandy staat als één van de mooiste ter wereld aangeschreven. Tot Kandy gaan we niet, maar toch treinen we een groot deel mee tot het plaatsje Haputale. Net zoals de mensen hier lopen we over de treinrails naar het station.

De trein vertrekt om 9.47 uur. Vooral die ‘7’ impliceert toch enige stiptheid. Helaas schone schijn. Na ruim een uur klinkt een scherpe fluittoon. Enthousiast springen we op, eindelijk daar is hij. We hebben kaartjes (negentig cent zijn we kwijt voor ons viertjes) voor de tweede klas. De derde klas betreft de staplaatsen en de eerste klas… weten we niet, die is uitverkocht.

We weten mooie plekjes bij het raam te krijgen. Het is aan boord echt andere koek dan de treinen die wij kennen. Versleten stoelen, raampjes allemaal open en roestige piepende wagons. De trein gaat zo langzaam dat de tussendeuren gewoon open staan. Zonder vreemde blikken kan je dan ook uit de trein hangen. Een gave gewaarwording. De snelheid ligt ook niet hoog, zeker hier niet door de bergen.

De dametjes genieten met ons. Dromerig hangen ze uit het raampje en kijken naar alles wat voorbij glijdt. Het laatste half uur gaat dwars door theeplantages, langs steile bergwanden. Wat een spectaculaire ervaring deze rit.

Na een uurtje komen we aan in Haputale. Het is voor de locals een populaire opstapplaats. We kijken onze ogen uit. Het plaatsje zelf is heel anders dan de andere plaatsen die we gezien hebben. Naast dat het op vijftienhonderd meter hoogte ligt, doet de sfeer vooral heel Indiaas en ook wat hectisch aan. Overal klinkt Hindi-muziek, zijn de vrouwen kleurig gekleed en zijn er her en der vrolijke tempels te zien. Daarnaast ook veel Moslims, wat de verschillende moskeeën verklaart. Een mooie mix van culturen dus.

We zien zo één twee drie niet een plekje waar we kunnen lunchen en even kunnen zitten. Dan maar vast met de tuktuk naar één van de grootste theeplantages in de buurt. Gesticht door Sir Lipton. We vinden een gewillige chauffeur en dito mobiel. De enthousiaste man ontpopt zich als een ware gids. Op de elf kilometer lange route naar de theeplantage toe, welke nog weer een stuk hoger de bergen in ligt, krijgen we geregeld een fotomoment aangeboden. Ook komen we nog midden in een ceremonie terecht. Onze chauffeur is zelf Moslim, dus hij kan er ons weinig uitleg over geven.

We hebben toch wel erge trek gekregen. De theeplantage zelf herbergt een grote fabriek, maar niks van een winkeltje of restaurantje. In de Cameron Highlands waar we vorig jaar waren, pakken ze dat toch wat slimmer aan. Dat valt even tegen dus. En we ontkomen er niet aan een langdurige rondleiding door de fabriek te krijgen. Alle stappen van het thee maak proces krijgen we te zien. Madelief is de enige die écht geïnteresseerd is. Wel zijn we onder de indruk van de zware omstandigheden waaronder voornamelijk de vrouwen hier moeten werken. Niet alleen in de fabriek, maar ook het plukken zelf is écht zwaar rotwerk in de brandende zon op die steile paadjes. Hun dagloon is vijfhonderd Rupiah. Een derde van het bedrag waar wij later op de dag voor lunchen. Confronterend, maar wel heel werkelijk helaas.

We lopen nog even in het interessante plaatsje rond en worden dan door onze chauffeur met de tuktuk naar Ella gebracht. Een groot deel van de weg terug krijgen we van de zwaartekracht cadeau en kan zonder de motor. De trein van 14.09 hadden we gemist en we waren blij dat we niet hebben gewacht op die van een paar uur later… want deze had drie uren vertraging. Op dat moment zaten wij alweer lang en breed in Ella.