Yala NP
Donderdag 19 juli 2012. Tissamaharama, Sri Lanka.

 We verruilen vandaag het zand, de vissen en krabben voor het groen en het grotere wild. Tenminste dat hopen we. In Yala NP gaan we morgen op olifantenjacht met onze pijlsnelle verrekijker. Nog eerste even wat zandhappen door onze dames, terwijl wij inpakken en dan is het tijd om dit plekje achter ons te laten. Het is zeker één van de mooiste strandplekken die we ooit hebben aangedaan. En ja, we beloven de eigenaar van Ganesh Garden ook een positief bericht op TripAdvisor achter te laten.

We hoeven niet eens heel lang in de auto te zitten om alweer een nieuw deel van Sri Lanka binnen te rijden. Al na een paar kilometer landinwaarts zien we groene rijstvelden en talloze waterbuffels in de vele meertjes. Daarna volgt een heel stuk met kale vlakten. Ze zijn er bezig nieuwe wegen aan te leggen vanuit de nieuwe internationale haven die is gebouwd. En dit proces gaat niet op halve kracht. Wat een onderneming zeg. En wat moet het warm zijn voor de mensen die aan deze wegen werken.

Na twee uren tuffen bereiken we Hibiscus Garden Hotel. Een erg sfeervol gebeuren met in een grote sierlijk aangelegde tuin allemaal bungalows. Vanzelfsprekend met een hoofdrol voor prachtige (Hibiscus) struiken en planten. Je  zou het ook als beetje ‘oubollig’ kunnen omschrijven, maar goed we zijn de dertig inmiddels ook al een paar jaar gepasseerd.

De huisjes zijn een stuk schoner en completer dan we aan de kust hebben gehad. Zelfs airco, dus geen geruzie ’s nachts met een muskietennet. Oh ja, en niet onbelangrijk, ook een zwembad. Er zijn hier meer gezinnen met kinderen. Madelief ziet al snel Nederlandse kinderen van haar leeftijd. Goed geschoten dus nu al deze plek. Suze haar geluk kan daarna niet op als ze chocomelk op de kaart hebben staan: ‘super veel lekker!’ Ze heeft het de afgelopen week in elk restaurantje waar we waren, gevraagd. En nu eindelijk beet.

Na de lunch splitsen we de groep. Suze gaat voor een dutje, Madelief en ik kiezen voor het water en Matthijs neemt de tuktuk naar Tissamaharama. We hebben in het laatste plaatsje op de weg hier naar toe een privat hospital en apotheek gezien. Aangezien ik over twee dagen weer mijn shot moet, zou het heel relaxt zijn als dat in de buurt kan. En wehebben de wereldstekker in ons huisje laten liggen. ‘We’ of beter gezegd ‘hij’ of misschien toch ‘ik’, daar is over getwist. In ieder geval zitten we met een aantal elektrische apparaten die zo nu en dan wel zin hebben in een hapje stroom. Wanneer Matthijs terug komt, is ie positief gestemd over het ziekenhuis (en over onze stroomvoorziening). Tenminste ze lijken het benodigde vaccin te hebben, wat onverwacht is voor ons. Een afspraak voor aankomende zaterdag is gemaakt, dan zien we ter plekke wel of er geen miscommunicatie in het spel is. Indien wel, dan maken we een ‘mooie’ omweg naar ons volgende oord.

Maar nu is het eerst zaak om ons goed voor te bereiden voor de jeepsafari die we morgen gaan maken. Er is kans om een luipaard te spotten, dus daar werken we graag naar toe… plons!

We’ve got him
Vrijdag 20 juli 2012. Tissamaharama, Sri Lanka.

We beginnen de dag al in vorm met klein wild in de badkamer. Een baby slangetje. Madelief ontpopt zich als animator van het beestje en is er een tijdje mee zoet. Dat belooft vast veel goeds voor de safari die we vanmiddag gaan maken.

Na het ontbijtbuffet besluiten we naar het plaatsje Tissamarahama te gaan. Om nu de hele ochtend en begin van de middag rond het zwembad te hangen, is ook zo wat. Met de tuktuk én haren in de wind maken we een lekker ritje. Madelief slaagt eindelijk voor haar slippers en dus kan haar dag niet meer stuk. Luipaard of niet.

Het plaatselijke marktje is ook aardig. Suze verstaat wederom de kunst van het wuiven opperbest. Aan aandacht geen gebrek voor onze jongste. Ook nu weer klinkt het over de markt: ‘hey baby, look here baby, sweet baby, come here’. Het levert haar onder andere een zak met doppinda’s op en een handvol ‘Turkse’ snoepjes.

Rondom het zwembad lunchen we. De leeftijd van de vakantiegangers op Hibisucus Garden is inmiddels gehalveerd. De Nederlandse groep ‘opa’s en oma’s op schoolreis’, aldus Madelief, zijn vertrokken. Een serie backpackers is de nieuwe bewoners. Suze besluit nog even plat te gaan, voordat we naar Yala afreizen. Optimale voorbereiding noemen we dat.

Om half drie worden we opgehaald. We hebben een mooie vierwieler voor onszelf met hoge zitplaatsen. De chauffeur annex gids lijkt een broekie. We zijn benieuwd naar welke mooie plekjes en dieren hij ons leidt. Het is een goed half uur rijden naar Yala NP. In dit park heb je de grootste kans ter wereld om een luipaard te zien, en wel van februari tot juli wanneer het waterniveau laag is. De wegen zijn onverhard, maar dat laat onverlet dat je niet hard kan rijden. We bonken en schudden alle kanten op. Het kan onze meisjes niet gek genoeg.

De natuur is prachtig. We kijken allemaal onze ogen uit. Madelief is gefocust op olifanten. Ze belooft de eerste die een olifant ziet een snoepje. We zien als eerste een krokodil van dichtbij. Suze zet één van haar chansons in… Niet lang daarna is er opschudding. Er staan al twee jeeps stil en iedereen lijkt opgewonden. Zou het dan toch? Ja hoor, ook wij zien daar een luipaard liggen. Wat een machtig beest. Bijzonder om hem te vinden. Er zijn er maar een stuk of dertig in Sri Lanka. Onze chauffeur is door het dolle. Hij pakt er zelf ook zijn camera bij. Gelijk heeft ie.

Er volgt nog veel meer moois; van kleurige vogels (er zijn honderdvijftig soorten in het park), herten, vele olifanten tot varanen, buffalo’s en otterachtige beestjes waarvan we de naam niet kennen. Ook rijden we nog naar het deel dat aan de kust grenst. Bijzondere overgang naar het strand en de zee. Hier mogen we even onze benen strekken.

Om zes uur sluit het park. Met een ondergaande zon als decor rijden we terug naar huis. Het was een mooie middag, vooral de natuur was indrukwekkend. En die luipaard natuurlijk. Madelief vond het meest bijzondere moment dat ‘de olifant naar mij ging lachen’. En zeg nou zelf, dat gebeurt toch ook niet dagelijks.