Namaste Nepal
Zaterdag 23 december 2017. Kathmandu, Nepal.

Het is bijna één uur midden in de nacht. Op gate 705 wemelt het van de bergschoenen, strakke rugzakken en sportieve jassen. Wij hebben net zeven uurtjes vertoefd op Istanbul airport, grotendeels in een hotelkamer op het vliegveld zelf. Noodgedwongen vanwege de lange overstaptijd, maar achteraf gezien juist heel relaxed. Lekker ontspannen kunnen eten en tussen de smeltkroes van mensen hebben we het vakantiegevoel helemaal te pakken. Jip vertelt tegen iedereen die het horen wil dat hij naar Nepal gaat en breekt het ijs voor wat korte gesprekjes. Maas mag na dit Turkse intermezzo in zijn tentje, de rest gaat ‘rusten’ op de kamer. En nu als de klok al lang middernacht heeft geslagen, zijn we klaar en relatief fit voor de tweede ruk.

We zijn met vier kinderen een wat vreemde eend aan boord van deze vlucht naar Kathmandu, maar wel mét sportieve jassen. Gewoon met de stroom mee dus.

Rond de middag lokale tijd landen we in de hoofdstad van het bergrijk Nepal. Ietwat verdwaasd, want een nachtvlucht blijft behelpen, stappen we de trap van het vliegtuig naar benee. Het is flink knijpen met onze ogen, de zon schijnt. Joepie. De kinderen zijn uitgelaten en wij zijn reuze nieuwsgierig en verwachtingsvol.

In eerste instantie volgt de kennismaking met het niet bepaald efficiënte systeem van de Nepali. In de rij voor een VISA-formulier, dan in de rij voor het betalen van de VISA plus foto, dan in de rij voor de stempel zelf, vervolgens naar een andere balie voor de VISA van de jongste drie en dan als laatste nog even door de douane en de security met de gebruikelijke rijen. We zien sterretjes als we twee uren later van het vliegveld aflopen. De taxi van Kathmandu Guesthouse is onderweg en komt over tien minuten verzekeren ze ons. We gaan er maar bij zitten. Dat blijkt een slimme zet.

Ook bij het hotel gaat het niet heel soepel. Iets met overbezetting en andere vage redenen. De kinderen zijn wel enthousiast. De grote binnentuin van het guesthouse nodigt uit tot heerlijk spelen, idem geldt dat voor de schommelstoel die tot achtbaan wordt verheven. Maas kuiert er op los, wij spoelen de hoofdpijn weg met water en een aspirientje.

Als blijkt op de hotelkamer dat 3/4 van onze gehele bagage helemaal nat is geworden, hebben we het flink geschoten. In Istanbul regende het behoorlijk en blijkbaar hebben onze tassen een te lange douche gehad. Gelukkig heeft ons appartement een dakterras. Wapperen maar.

De ouders herpakken zich gelijk als ze door Thamel lopen en de specifieke geur van hier opsnuiven. Sinds deze toeristische wijk met al haar gebedsvlaggetjes en leuke winkeltjes autovrij is, kun je er rustig rondwandelen. Althans, rustig, we worden voortdurend doch vriendelijk uitgenodigd wat te kopen. Jip wil wel, maar heeft nog geen roepies. Madelief huppelt haast met haar tasje door de gezellige straten. Eerst maar eens ergens gaan eten. Bij OR2K, een hip tentje voor de reizigers hier, zetelen we ons. Leve de Hollandsche lenigheid. De tafeltjes zijn laag, de kussens waar we neerploffen zijn wel zachter dan de gangbare stoelen. De kinderen genieten. Al moeten we ze wel wat tot rust manen, het is geen Kids Playground. Maas eet met een grote grijns zijn eerste Dal Bath, kind van zijn vader, dat is duidelijk.

Na het eten gaan we met zijn allen onder de wol. Morgen onze eerste echte dag.

 

Bekend van tv
Zondag 24 december 2017. Kathmandu, Nepal.

De nacht was goed. De wekker hebben we zelfs nodig. Ontbijten doen we in de tuin van het guesthouse. De kinderen gaan vervolgens heerlijk hun gang buiten. Wij genieten met koffie van de frisse geur die zo kenmerkend is voor hier. We beseffen wat voor een boffers we zijn dat we hier met zijn zessen zitten. En dat ons viertal zo vanzelfsprekend hier vrijuit ronddartelt en meegeniet van de wereld waarin we zijn beland. Je merkt aan de wat ijlere lucht dat je ietwat op hoogte zit. Dat wordt in blakende conditie thuiskomen, als we hier twee weken op hoogte vertoeven. Jammer dat we net niet geplaatst zijn voor de Spelen

We lopen met zijn allen de poort van het guesthouse uit en staan gelijk middenin het drukke, maar gezellige Thamel. We kuieren langs de vele stalletjes. De vele outdoor shopjes met mooie (weliswaar nep) merkkleding nodigen uit. Voor de kleurige fruitstalletjes en ander winkeltjes geldt hetzelfde. Als we het autovrije Thamel uitlopen, komen we echt in de drukte. We kijken onze ogen uit. Vele kleine taxi’s, riksja’s, brommertjes en mensen met van alles en nog wat op hun hoofd en rug komen langszij. Het toetert om ons heen dat het een lieve lust is. We houden de kinderen goed vast.

De gevolgen van de aardbeving twee jaar geleden zijn nog goed zichtbaar. Overal liggen stapels stenen. Kruiwagens langs de weg met cement. Stijgers langs gebouwen waar we voor geen 100.000 roepie op zouden klimmen. En de scheuren in de huizen laten zie hoe kwetsbaar ze zijn. Wat een ravage moet dat twee jaren geleden geweest zijn.

Jip wil dolgraag in een riksja. We willen het de beste fietsers niet aan doen om ons zessen verder te rijden. Alternatief is een rondje om de tempel voor Madelief en Jip. Zelfs twee.

Niet ver daarvandaan bereiken we ons verste punt van vanmorgen. We willen niet te voortvarend van stapel. Terug naar het guesthouse. Onderweg pikken we nog wat lekkere broodjes op die we in het guesthouse aanvullen met momo’s en springrolls. Cola Jip zou zijn vakantie nickname geen eer aan doen (op vakantie mag het) dus we voegen toe ‘and 5 Coke please’. Het schuurt immers de maag. In de tuin zijn ze drukdoende; Nepali style met zes, zeven man sterk wordt alles in kerstsfeer gebracht. Dat belooft wat voor het kerstdiner van vanavond.

De namiddag is voor Durban Square. We wandelen via een omweg naar dit koninklijke gebied van waaruit in eerdere tijden de koningen regeerden over hun rijk. De weg ernaartoe, ook al mijden we de chaotische straatjes van vanmorgen, is bezaaid met verkopers die op kleedjes zaken proberen te doen. De kinderen zijn druk met hun net verworven hocus pocus armbanden en kijken nauwelijks op. Levensgevaarlijk met al die mensen en gaten in de weg. Gelukkig heb je hier genoeg shopjes waar je de hele dopinglijst kunt aanschaffen.

Het indrukwekkende Durban Square heeft nu haar koninklijke functie niet meer, maar het is het hart van de oude stad gebleven. De architectuur uit de 17de, 18de eeuw en vaak nog ouder is een prachtige nalatenschap en indrukwekkend om te zien. Maar de aardbeving heeft hier, meer dan we tot toe hebben gezien, huisgehouden. Vele tempels en gebouwen zijn verwoest of staan flink gestut. Wat rest zijn zielige hopen stenen, al zijn ze overal ook druk aan het herbouwen.

Dan vallen we op door een filmploegje dat een uitzending maakt voor WoW tv. Een populaire zender als we de cijfers mogen geloven. En logischerwijs willen ze ons op beeld met wat stevige teksten.... Omdat we de beroerdsten niet zijn, laten we ons interviewen. Suze vindt het maar niks. Ze wil niet op tv en begint het koud te krijgen. ‘Nog even shinen Suze en dan gaan we een cafeetje opzoeken’. Jip opent de show met een wervend ‘Namaste Nepal!’ Na die paar minuten van lokale fame, en hetgeen daaruit voortvloeit, zoeken we een dakterras op. Hier kunnen we met een drankje de wereld aan ons voorbij laten trekken. Stop de tijd....

De terugweg gaat per taxi. Het past net. De chauffeur is een sterke rijder en zet ons een kwartiertje later af in Thamel. We frissen ons op en daarna is de avond van ons. We doen mee met het kerstdiner van het guesthouse. Ze hebben immers flink hun best gedaan. Er is muziek, overal ‘sneeuw’, nep cadeautjes en rode gordijnversiersels. De serveerders hebben kerstmutsen op. Veel (flikkerende) lichtjes, een kampvuur, eten van het ietwat sobere buffet en goed gezelschap. Maas is een van de weinigen die de muziek van deze avond waardeert en hupst erop los. Dankzij hem zijn we een goede cd rijker. Kerstavond kan veel slechter....

 

Tempels, bedelaars en cola voor Jip.
Maandag 25 december 2017. Kathmandu, Nepal.

Matthijs kan zijn Nepalees flink oefenen in de taxirit naar Pashupatinath. Geduld is een schone zaak deze morgen. Sinds de tuktuks verbannen zijn uit de straten van Nepal, vanwege hun zogenaamd schadelijke uitstoot, barst het hier van kleine taxi’s. Alhoewel klein, met zijn zessen passen we er volgens de maatstaven van hier prima in. Vier op de achterbank twee voor, zo hard gaat het immers niet, het verkeer zet zich telkens vast. En dat laatste betekent een leuk kletspraatje met de taxichauffeur. Het gaat Matthijs goed af ook al is het twintig jaar geleden dat hij hier een tijd zat. Het gaat vooral over heilige koetjes en kalfjes, maar het vergemakkelijkt het contact hier absoluut. Echt leuk.

Bij het begin van de weg naar de belangrijkste hindu tempel van het land, de Pashupatinath, is het minder leuk lopen. Deze tempel aan de heilige rivier de Basmati trekt ontzettend veel mensen, waarvan een groot deel pelgrims. Vele kleurige standjes met waren als gekleurde bandjes, tika poeder in alle regenboogkleuren en heilige afbeeldingen omzomen de weg. Helaas is het ook een plek waar bedelaars hopen op wat te eten of wat kleingeld. Wat we hier zien, is schrijnender dan we ooit zagen. We zien een vrouw half onder de dekens met wonden tot op haar bot. We hopen haast dat iemand haar heel snel uit haar lijden verlost en verbazen ons dat ze hier gewoon ligt dood te gaan. Al het menswaardige is hier verdwenen. Madelief beseft voor het eerst hoe enorm de kloof is tussen arm en rijk en ook dat arm hier een hele andere dimensie heeft dan bij ons. Met een bleek snuitje loopt ze met ons mee.

Jip maakt weinig van dit alles mee. Aangekomen bij de tempels barst het van de apen. ‘Het is mijn lievelingsdag’, jubelt hij en we moeten hem tegenhouden niet achter de beesten aan te rennen. Madelief wil hier eigenlijk weg. Jip snapt het wel; ‘Hou je soms niet van apen, Madelief’. Ondanks de indrukwekkende start willen we toch ook even naar de zogenaamde ‘ghats’ lopen, waar de openbare lijkverbrandingen plaats vinden. We hadden het de kinderen uitgelegd, thuis nog een behoorlijke ver van hun bed ‘show’. Maar eenmaal hier kijken ze toch geïnteresseerd en met grote ogen naar wat er aan de andere kant van de rivier gebeurt. De lichamen van de koninklijke familie zijn hier ook voor de heilige Pashupatinath verbrand. Voor de gewone Nepalese burger zijn er plekken verderop aan de rivier. We nemen gepaste afstand en blijven even kijken.

Weer terug in de waan van onze dag. Maas is weer wakker en lust wel wat melk. Wat verderop vinden we een plekje waar Jip zijn cola-niveau weer op peil kan trekken. Plus wat koeken van de bakker uit Thamel. Het is dikke circus als een aap de koek van Jip in een onbewaakt ogenblik van tafel pikt. ‘Hij denkt vast dat het bananencake is’, schatert Jip. En zo is het maar net.

We wandelen na dit intermezzo met een leuke wandeling tussen het gewone Nepalese leven naar het volgende hoogtepunt van Kathmandu. Madelief vraagt zich af of we door een achterstandswijk lopen. Maar nee, het is waarschijnlijk een wijk voor de middle class. De vele hopen met afval passen ook slecht bij ons idee van een ‘nette wijk’. We houden tussen de hoogbouw door de Bodhnath goed in het vizier. Het is een mooi kompas naar ons einddoel van vandaag.

De Bodhnath stupa is Azië’s grootste. De eerste stupa die hier ooit stond, werd gebouwd toen de Tibetaanse koning zich tot het Boeddhisme wendde. Hierna volgden vele nieuwe versies. Hij was ook flink beschadigd door de aardbeving, maar hier is nu nog maar weinig van te zien. De grote whitewash stupa nu, kijkt je met vriendelijke ogen aan en de vrolijk gekleurde gebedsvlaggetjes wapperen in de wind. Het trekt dagelijks meer dan duizend pelgrims die een rituele ronde maken onder toeziend oog van de Boeddha. Het is ook een van de weinige plaatsen in de wereld waar de Tibetaanse cultuur openlijk toegestaan is. Er zijn dan ook tal van Tibetaanse tempels rondom de stupa evenals winkeltjes waar je rituele spulletjes kunt kopen. We vinden het gelijk alle zes een prachtige plek. Voordat we de stupa opgaan, besluiten we eerst op het dakterras van de vele restaurantjes deze plek op ons in te laten werken. Eerlijk is eerlijk er gaat echt een magie van deze plek uit en zo in de namiddagzon is ie nog mooier.

Een half jaar geleden hoopten we dat Maas zijn eerste stapjes op de Bodhnath zou zetten. Dat zou echt te gek zijn, bedachten we. En als hij net voor zijn eerste zou gaan stappen, zou dat misschien haalbaar zijn. Maar meneer had het wat anders in zijn hoofd en benen. Hij loopt al sinds hij tien maanden is en dat maakt het nu nog mooier. Bij de eerste stap die we zelf op het witte deel zetten, wurmt Maas zich uit Matthijs armen. Hij zal en moet zelf lopen. Ook al loopt het schuin af, het gaat hem heel goed af. Zijn publiek is dan ook echt enorm. Velen volgen hem op zijn rituele ronde over de stupa. Mensen fotograferen hem en willen naast hem mee lopen. En wij, wij kijken supertrots naar dit mooie tafereel. Net als het overige drietal die hun broertjes wandel en handel nauwlettend in de gaten houden.

 

Rijden langs de rivier
Dinsdag 26 december 2017. Pokhara, Nepal.

We hobbelen dat het een lieve lust is. De heftige regenval in het najaar heeft de weg niet beter gemaakt. Vandaag koersen we vanuit Kathmandu naar Pokhara. De route is 206 km lang. Appeltje eitje zou je denken, maar we zullen er toch een groot deel van de dag over doen. Op ons busje prijkt ‘Tourist only’ en samen met te veel weggebruikers rijden we in een stoet over de Prithvi Highway. Harder dan 30 km/uur gaan we zeker niet. Onze chauffeur die de avond ervoor al is gekomen, spreekt amper Engels. Maar dat geeft niet. Matthijs redt zich steeds beter en daarbij rijden we door een wereld die ons ademloos naar buiten laat staren.

Rond de middag stoppen we voor een natje en een droogje. Iets met cola en Dal Bath. Er stoppen hier meer bussen, wij zijn waarschijnlijk net na de meute en er wordt flink afgewassen in grote teilen aan de zijkant van het restaurant. Niet teveel bij nadenken maar. De rivier waar we grotendeels langsrijden heeft nu maar een stroom die een fractie is van wat het in de regentijd moet zijn. Raften op deze wit-water rivier is hier dan ook erg populair. De brede stenen beddingen lijken op strandjes. De kinderen willen er graag heen. Maar de tijd is niet eindeloos en we willen voor donker zeker over zijn.

‘Ik zie sneeuwbergen’, schreeuwt Jip. En ja, wij ook. Jip benadrukt nog even dat hij zijn sneeuwschoenen aan heeft en tevreden zakt hij weer achteruit in zijn stoel. Het landschap voorbij Bandipur wordt steeds mooier. We rijden al een groot deel van de rit langs de rivier door het middelgebergte met historische dorpjes en dito taferelen. Met veel terrasvormige velden waarop vanwege het ontbreken van irrigatie geen rijst groeit, maar wel plaats biedt aan simpele gewassen. Nu komen daar de machtige besneeuwde bergen bij die hoog uittornen.

We zouden wel willen stoppen op een mooi viewpoint voor een kiekje en om rustiger naar dit bergspektakel te kijken. We vragen de beste man om te stoppen op een dergelijke plek. Hij antwoordt dat we morgen in Pokhara de beste uitzichten hebben en betere foto’s kunnen maken. Wel ja, vast geen speld tussen te krijgen, dan alleen maar een stopje om te ontwateren.

Vlak voor het donker wordt, bereiken we Lake Side. In dit deel van Pokhara aan het bekende Pewa meer ligt het nieuwe hotel Queens Park. Op de vierde verdieping hebben we twee kamers met connecting door én een magnifiek uitzicht over de omgeving. We spoelen het stof van de dag door het doucheputje en zoeken vervolgens via Tripadvisor naar een geschikt restaurantje. Bij Rosemary’s Kitchen zitten we heerlijk in de binnentuin. Maas maakt weer vrienden met de serveerders en wat gasten, de andere drie gooien er nog wat opgespaarde energie uit. Kinderen... heerlijk. Ze hebben er ‘food for the soul’ en we begrijpen dat ze goed scoren. Wat rest is een gezapige avond op de kamer en het maken van wilde plannen voor de twee volle dagen die we hier hebben. Het barst hier van de (outdoor) activiteiten, dat kan niet anders dan helemaal goedkomen.

 

Skyriders in Pokhora
Woensdag 27 december 2017

Het ontbijt is niets bijzonders, maar dat wordt het wel als we Madelief vertellen dat we een verrassing voor haar hebben. Ze gaat gelijk rechtop zitten. ‘Wat zou je ervan denken als we gaan paragliden vandaag?’ Het wachtwoord van de WiFi hier is immers niet voor niets ‘paragliding’. Ze springt zowat een gat in de lucht. En is gelijk klaar met haar eten. Het is al een aantal jaar een wens van haar. Hier gaan ze bij bosjes vanaf de berg bij het hoger gelegen Sakargot. Pokhara trekt zelfs mensen aan die speciaal hiervoor komen. We hebben gisteravond dan ook voor twee personen geboekt. Maar Suze heeft er ook wel oren naar. Even wat bedenktijd en ze gaat ook voor deze hopelijk onvergetelijke ervaring. Het barst hier van de bureautjes die oa tandemsprongen aanbieden. Het kan al vanaf vijf jaar en ze moeten een beetje ‘smart’ zijn. Nou dat laatste moeten we dan maar hopen. Met de witte reuzen van de Annapurna als decor, de strakblauwe lucht in deze tijd en de heuvels rondom het meer kan het ook niet veel mooier.

Madelief besluit haar telefoon al om elf uur te zetten. Dat haalt voorlopig nog niets uit. Vanzelf wordt het tijd voor dit grootse avontuur van de meiden en hun vader. De moeder wil liever nog even blijven leven ;-). Twee scooters halen de waaghalzen op. De rit naar Sagarkot gaat vervolgens vanaf het kantoortje van Sky Rider per jeep. Ik en de twee mannen lopen een rondje door de hoofdstraat en nemen dan een taxi naar de veronderstelde landingsplaats.

Het is prachtig om te zien hoe de paragliders soepeltjes door de lucht zweven en dansen op de thermiek. Het sfeertje is ook bijzonder. Jongens uit de buurt die zodra de paragliders geland zijn, helpen met het op de juiste wijze opvouwen van de parachutedoeken en daarbij ingenieus de touwen inpakken. Ik raak aan de praat met een instructeur die vertelt als kind ook zo begonnen te zijn en nu dagelijks tandemvluchten begeleidt en zelf ook lesgeeft. Ze ademen deze sport waarschijnlijk en het biedt hen daarnaast een mooie kans op een relatief goed inkomen. Het is gaaf om te zien met wat voor een snelheid de sportievelingen aan komen zweven en op het laatste moment heel gecontroleerd en zacht landen.

We wachten en wachten en turen de skyriders uit de lucht. Jip heeft al wel honderden steentjes het meer in gekeild. En we hebben de vissers naast ons al wel een aantal manden kleine visjes zien ophalen uit het water. Na twee uren wachten, heb ik haast de hoop opgegeven. En Maas vindt het ook wel welletjes. Hij zit al twee uur in de buggy. Helaas hebben we niet genoeg roepies in de zak voor de terugrit met zijn drietjes. Dan zie ik bovenaan de weg Matthijs het stenen pad af rennen naar de landingstrip waar we zijn gaan zitten. Zeg maar gerust ‘shit’. Iets met miscommunicatie en Nepal. In ieder geval zweefde ons drietal naar een ander plekje. Dus. Gaaf hebben ze het absoluut gehad. Vanwege hun gewicht zweefden de meiden veel hoger dan menig ander en kon hun ‘piloot’ optimaal met de thermiek spelen.

De sterke verhalen en enthousiaste beschrijvingen krijg ik te horen in een restaurantje bij het meer. Wat een dag voor ze. Dan splitsen we de groep nogmaals. Een groep met roepies en een groep zonder. Die laatste zoekt de rust op in het hotel, de eerste wandelt nog een stukje langs de winkelstraat en het meer. Wat een sportieve top plek hier!

In de avond bezoeken we de zuster versie van OR2K hier. We zitten weer aan lage tafels op kussens. Maas steekt bijna de tent in de hens door een kaars om te gooien op de satijnen kussens. Jip doet hetzelfde met een volle fles water en zo zorgen we dat deze tent een jaar eerder is afgeschreven. Als de kuikens op stok zijn, vluchten de haan en de hen even terug naar de hoofdweg. Bij Himalayan Java Coffee zouden ze de beste koffie van Nepal hebben en dat hebben we wel even verdiend.

 

Permits en frozen yoghurt
Donderdag 28 december 2017. Pokhora, Nepal.

In de eetzaal klinkt de titelsong van Titanic. Schuin naast ons zit een koppel uit India met een oude oma. Ze heeft een deken om zich heen geslagen. Voor ons een groot gezelschap mannen. De meesten hebben hun winterjas aan, sommige zelfs met een muts op. Het is vandaag een zonnige dag. Dik twintig graden. Wij genieten er extra van zo midden in onze winter (en overigens ook die van hier). In de Kathmandu Post lazen we gisteravond dat ze in het westelijke deel van Nepal, in de hooggelegen bergen, al warme kleding en dekens aan het uitdelen zijn voor de naderende winter met koude temperaturen en sneeuw. We zijn benieuwd wat voor een weer wij treffen de komende dagen. Eerst maar eens de permits regelen.

We wandelen langs het water naar het kantoortje waar we de permits voor de Annapurna regio moeten regelen. Onze rugzak hangt scheef van het aantal pasfoto’s die we per permit nodig hebben. Minstens vier de man. Maar we wisten dat ze er hier dol op zijn, dus we kunnen in deze wens voorzien. Men is overal al druk bezig met de voorbereidingen voor het Street festival dat hier de komende dagen wordt gehouden.

De hoofdstraten vullen zich steeds meer met eetstalletjes, marktkraampjes en overal schalt (live) muziek. Jip laat coole moves zien midden op de straat die nu autovrij is gemaakt. Ook is er een optocht van mensen die van heinde en verre komen. Een mooi multi-culti gebeuren. Maas is daar ook onderdeel van en heeft een enorme aantrekkingskracht op de Indiase mensen die hier in grote getalen naar toe zijn gekomen. Ze knijpen in zijn wangetje, aaien over zijn bol en voor we er erg in hebben, wordt er weer een selfie met hem genomen. Hij kijkt wat nuffig voor zich uit. Terecht, want dat brutalen de halve wereld hebben, is ook niet altijd relaxt.

Bij het haventje, althans de plek waar de houten bootjes zich verzamelen en van waar je zelf of met een ‘driver’ kunt gaan varen, splitsen we. Matthijs besluit alleen de permits te gaan regelen. Ervan uitgaande dat ook hier dingen nu eenmaal niet à la minute geregeld zijn. Ik ga met het viertal terug naar het hotel. We slenteren terug, genieten van de leuke winkeltjes en vieren vakantie met een frozen yoghurt.

 

Als we weer compleet zijn volgen pannenkoeken, muesli en nog eens flinke pannenkoeken. Het stapelen voor morgen is duidelijk begonnen. De permits zijn in orde, groen licht wat dat betreft. We regelen een jeep die ons morgen zover mogelijk brengt, richting Kimche (1640 mtr). Dat zal drie uren flink stuiteren worden over de keien en stoffige weg naar boven. We konden kiezen tussen een Scorpio en een Landrover. De goedkoopste is het geworden, welke dat is, blijft een verrassing. De maxicosi van Maas kan gelukkig mee en die wordt vervolgens teruggebracht naar het hotel waar we de 31ste terug zullen komen. Dat scheelt veel gewurm op de achterbank met de mini-man die sterker en eigenwijzer is dan soms goed voor hem is. Vanaf Kimche is het nog een dik uur lopen naar Ghandruk (1940 mtr) waar we de eerste overnachting hebben geregeld bij Milan guesthouse. Als we in de middag aankomen, hebben we nog een paar uur voordat het donker wordt om daar wat rond te kijken.

Maar in het hier en nu. We gaan te water. Er zijn verschillende opties van waterfietsen, zelf peddelen tot peddelen met een Nepalese peddelaar. En die laatsten schijnen hier heel goed te zijn. We laten ons dus een uurtje rondvaren. Het levert prachtige uitzichten op de Annapurna op. Maar Maas is draaikonterig en in het wiebelige houten bootje is dat niet bepaald optimaal. Een uur is dus mooi zat. Jip wil nu graag waterfietsen. Fietsen doen we thuis wel weer Jip.

Na dit wateravontuur kuieren we met de stroom mee over de straat die steeds voller begint te raken met bezoekers van het festival. Onze zintuigen worden optimaal geprikkeld. Het is jammer dat we niet langer op reis zijn, dan zouden we zeker hebben geproefd van al dat heerlijk ruikende streetfood. Maar geen risico’s nu. Onze voorbereiding voor morgen kent zijn hoogtepunt als we nog een mooie trekking rugzak van 50 liter kopen. Hier kan voor de komende drie dagen mooi de kleding van onze zessen in en de voedingen voor Maas. Plus de ruimte die de draagrugzak van Matthijs en de rugzak van Madelief nog hebben, moet dat goedkomen. Oh ja en we moeten zeker niet de buideltas vergeten, waarmee Suze sinds een uurtje apetrots rondloopt. De koekjes en zoute pinda’s, optimaal trekkingsvoer, kunnen hier mooi in. Kortom. Laat die bergen maar komen!

 

De hoogte in.
Vrijdag 29 december 2017. Ghandruk, Nepal.

Vandaag gaan we de bergen in. Gisteravond hebben we al onze spullen voor de komende drie dagen gepakt. Overigens een weinig romantische gebeurtenis met vier kinderen om je heen, waarvan de jongste dol is op verplaatsen en ‘opruimen’ van spullen. En een oudste die het lastig vindt om logische keuzes te maken. Edoch, het lijkt gelukt te zijn.

Nu stuiteren we de hoogte in. De jeep brengt ons naar Kimche. De dorpjes waar we doorheen rijden, zien er primitief uit. Na drie uren schudden, zijn we er. Het is lunchtijd. We trappen dag 1 dan ook iets later af. Kuddes muilezels dalen af, dragers over de hele route en de mensen onderweg groeten vriendelijk ‘namaste’. Jip jubelt terug ‘namasteeee Nepal Holland’.

De weg naar Ghandruk stijgt het overgrote deel, ruim 400 hoogtemeters krijgen we voor de kiezen. Een goede warming-up voor morgen. Maar dan wel één van het pittigere soort. De kinderen zijn enthousiast en blijven dat gelukkig ook. Het feit dat we voor het eerst een trekking doen en dat je daarbij met je pyjama en andere kleren in je rugzak loopt van A naar B maakt het wel spannend voor ze.

Net voor de zon ondergaat, komen we bij Milan Hotel uit. Het ligt prachtig met uitzicht op onder andere de Annapurna South, bijna 8000 mtr hoog. We hebben twee kamers. Luxe hoef je hier sowieso niet te verwachten. Zeer sober is een beter woord voor de kamers, al is het allemaal schoon. Daarbij hebben we een eigen wc en badkamertje. Overigens komt het douchen wel weer in Pokhara. We besluiten gelijk een terrasje op te zoeken ergens in de zon, maar dat valt tegen. De zon verdwijnt snel achter de bergen. De thermokleding kan aan als we terugkomen, evenals de dikke truien. En het goede nieuws is, het mag vannacht gewoon aanblijven.

De kinderen settelen zich tevree op hun eigen kamer, Katrien Duckje erbij, met je kleren in bed en als laatste een potje Pim Pam Petten. Madelief vraagt zich af of de gevangenis er ook zo uit ziet, maar verder vindt ze het wel een gezellige kamer ;-). Na het eten gaan we met de kuikens op stok. Het is donker, er is hier niks meer te beleven en een goed boek ligt nog in Pokhara.

De nacht is niet optimaal. Schijnt erbij te horen. Maas heeft zich al vroeg met zijn fleecepak tussen ons in genesteld. Zijn tentje is vanavond niet goed genoeg en omdat we niet weten hoe koud het is in zijn hoogtetent is, vinden we het wel prima. Het is schaapjes tellen in de bedden, terwijl we mijmeren over zachte boxspring bedden. En eerlijk is eerlijk ook de vraag waar we aan zijn begonnen (van moederszijde), maar we pakken toch wat uren slaap.

 

Fikse wandeling
Zaterdag 30 december 2017. Tolka, Nepal.

Maas wordt wakker als de monniken in het kleine klooster van zich laten horen. De zes zit nog maar net in de klok. Hanen kraaien. We zien het licht worden. Het is nog flink koud. We blijven een uurtje liggen. Madelief is er al uit geweest om foto’s te maken. De opkomende zon zorgt voor een gouden gloed op het bergmassief aan de overkant.

Pas wanneer de zon het terras bereikt nemen we plaats op de plastic stoelen. Maas scharrelt heerlijk rond met zijn stok. Hij heeft goed naar zijn vader gekeken. Er volgt weer iets met pannenkoeken, getoast brood en eieren. De koffie doet goed, ook al is het instant.

Er is wat twijfel in de groep of we de weg terug afdalen helemaal naar Nayaphul en er dus een tweedaagse ‘trek’ van maken. Het voordeel zou een extra nachtje Pokhara zijn, wat meer rust voor de Benjamin. Of dat we ons aan het oorspronkelijke plan houden en we vandaag naar Tolka lopen. Dat zal dan een fikse wandeling worden. Het wordt uiteindelijk het laatste. Iets over negenen gaan we van start. Al heel snel kunnen de fleece vesten en truien uit.

We dalen bijna 700 meter aan één stuk af. Onze bovenbenen trillen. Het gaat flink steil naar benee. We zien en horen de wilde rivier waar we de brug over kunnen, waarna we ook weer flink omhoog moeten. Helaas hebben we ons paragliders pak niet mee. Toch is het genieten. Kinderen groeten ons. Een jongetje maakt met zijn kapmes ‘sugar kings’ voor ons klaar. Maas sabbelt er tevree aan. We lopen langs hun schamele kleine huizen, waar geitjes en kippen scharrelen, kleurige was wappert en een vuurtje smeult. We zeggen wel eens tegen de kinderen dat vervelen goed is voor de creativiteit. Maar hier kent dat toch een andere dimensie. Hoe vullen deze mensen en kinderen hun dag vragen we ons af. Een wereld zonder IPad is voor onze kinderen haast ondenkbaar.

Over de brug en dan klimmen we een dik half uur recht omhoog. Links van ons de Annapurna die statig boven alles uittorent. Een oud vrouwtje met takken op haar rug passeert ons, net als een kudde muilezels en een groep porters die met te veel tassen op slechte schoenen soepel naar beneden gaan.

Onze hartslag komt weer onder de 120 bij het Moonlight guesthouse. Ze spreiden een kleedje neer voor Maas. Iedereen puft uit. De buurvrouw is druk aan het weven. Een aantal vrouwen gaan in de keuken voor ons aan de slag. Hout is er al, maar ze nemen hun tijd. Suze en Jip gaan met jaloers makende energie door in hun spel. Maas doet ook enthousiast mee. De oudjes genieten van hun kroost en de prachtige omgeving.

Vanaf Landruk is het volgens het bord nog anderhalf uur lopen naar Tolka, het volgende dorpje. Ondanks dat we met kinderen zijn, lukt het ons vijven goed rond of onder die richttijd te komen. De weg wordt weer wat breder en stijgt en daalt gelukkig geleidelijker. We verbazen ons positief over de conditie van de kinderen. Het gaat ze echt goed af. Zeker voor Jip een hele prestatie, vast niet iedere kleuter van vier klautert zo makkelijk mee. Komt vast door de cola. En nog belangrijker, ze hebben er alle vier lol in!

Na drieën bereiken we het Namaste Guesthouse, iets voorbij het gehuchtje. We zijn aangenaam verrast door dit prachtige groene plekje. Heerlijk voor Maas ook om rond te kunnen scharrelen in de tuin met grasveld, zonder dat we er elke seconde bovenop hoeven te zitten. En daarbij zijn wat Nepalese gidsen hier helemaal weg van hem. Gelukkig is het wederzijds. Best vermoeiend zo’n ondernemende baby in een land als Nepal, waarbij je constant dubbel alert moet zijn. We maken dus dankbaar gebruik van hun babysit kwaliteiten.

We hebben de enige twee kamers met eigen wc. Dat klinkt sjieker dan het is. Tandenpoetsen doen we wel buiten. Maar zo onder de sterrenhemel van hier, de Himalaya in onze buurt, hoor je ons niet over de houten bedden ;-). We hebben geen elektriciteit, de gekregen powerbank van opa biedt uitkomst om de telefoon op te laden. Op elke kamer een Waka Waka en er is licht. Nog een nachtje doorbijten. Morgen het laatste stuk en dan als toetje Oud & Nieuw in Pokhara. We kijken naar beide delen uit.

 

Hoogtepunten
Zondag 31 december 2017. Pokhara, Nepal.

Nog voor de haan kraait, zijn we wakker. Het was een koude nacht. De extra deken had ik als een paar mm verdikking gebruikt bovenop de matras, voor wat het waard was. Als het licht is, genieten we van de prachtige ochtendgloed op de omringende bergen. Het wassen buiten is erg koud en onze huid is schraal geworden van de afgelopen dagen. Toch ruiken we weer naar roosjes... alhoewel.

We zijn klaar voor deze laatste dag. Benieuwd weer wat er komen gaat. De eindbestemming ligt een stuk lager dan waar we nu zijn op 1750 meter. Helaas moeten we eerst een pukkel over van 2091 meter, zien we bij een kaart langs de route. Ach zo een beetje overload op de laatste dag van het jaar kan geen kwaad.

We stoppen na een pittige klim bij een vrouwtje die wat mandarijnen en bananen verkoopt. Plus andere lekkere dingen. Te duur vinden we dat laatste... Madelief haar hunkering naar zoet wint het. Ze koopt van haar zakgeld een rolletje mentos.

We stijgen daarna nog flink door. Krijgen het niet bepaald cadeau. Madelief zet haar mentos in, in ruil voor het dragen van haar tas. Niemand toont interesse. Ze mokt de rest van de klim naar boven. Het uitzicht vanaf de paar huizen bij elkaar die Deurali vormen, is echt heel mooi. Ook Madelief is dik onder de indruk. Maas is dat meer van een schattig meisje. Wow, topplek. Dat vraagt om wat kiekjes en meer dan dat. Hoogste punt van vandaag ook gelijk, 2190 meter.

Vervolgens kunnen we met een soepele tred over een heel mooi pad verder. We gaan door een bos met voortdurend doorkijkjes op oa de Daughlagiri waar je U tegen zegt. Jip maakt gebruikt van zijn valbeweging en danst haast naar benee. Het is stoffig en de stofwolken die hij achterlaat betitelt hij als rook. Met een grote grijns snellen de meters onder onze voeten. Wat een mooi deel van de trek.

In dit tempo bereiken we snel Pothala, zo’n 200 meter lager. Hier besluiten we tot de laatste stop. Matthijs gaat voor zijn laatste Dal Baht in de bergen. Het is hét gerecht hier in Nepal met rijst, saak (soort spinazie), tarkari (groenten) en natuurlijk de dal (linzen). En ze vullen het continue aan, all you can eat, maar dan anders. Na twee borden kunnen we gaan.

We merken dat we lager komen. Er komt meer en vooral andere vegetatie en we kijken de diepte in naar de lagergelegen dorpjes. Dampus is het eerstvolgende dorpje die we binnen lopen. Hier hebben de mensen de beschikking over water voor irrigatie en gelijk zie je meer groente groeien in de terrasvormige velden. Dampus is ook de plek tot waar een weg gaat. De ‘welvaart’ is hier duidelijk hoger dan de dorpen waar je alleen lopend kunt komen. De huizen zijn hoger, mooier en er zijn meer shopjes. Kortom we komen langzamerhand terug in de bewoonde wereld. Ook is het hier de eindbestemming van onze driedaagse wandeling. High five!

We zoeken naar een jeep. Alleen zulke voertuigen kunnen de afdeling maken naar Pedi vanwaar de echte doorgaande weg loopt. Er staat een jeep, soort lijn vervoer, te wachten met al zes mensen aan boord. Volgens de chauffeur kunnen we er prima bij. Bagage op het dak en wij op de eerste achterbank. Volgens ons past het niet. Het alternatief is nog 2,5 uur doorlopen naar Pedi. Conclusie het past! En zo beginnen we het laatste stuk gemotoriseerd naar ons hotel. Het is haast intensiever dan lopen, we schudden alle kanten op. Maas giert het uit en vindt het Nepalese meisje op de voorbank ook wel erg leuk.

Dan haalt de chauffeur met zijn tijgerprinten zonnehoedje met een kordate beweging zakjes uit zijn dashboard. Dan volgen de legendarische woorden ‘we hebben een kotser aan boord’. Wel ja, het leed geschiedt grotendeels op de voorbank en in het zakje. Daarbij we moeten toch nog douchen.

Het onthaal in het hotel is enthousiast. Ze lijken blij ons weer te zien. De kinderen worden van alle kanten geknuffeld. Dezelfde kamers wachten op ons. En de douche is warm! Als herboren zijn we vervolgens klaar voor de apotheose van het streetfestival hier. Het is een grote gezellige boel op straat. Een groot feest. De avond is op papier lang, maar of we twaalf uur halen? In ieder geval een ‘Gelukkig nieuw jaar gewenst met heeeeel veel hoogtepunten!’

 

In een hele lange file
Maandag 1 januari 2017. Chitwan, Nepal.

We maken het laatste wandelingetje naar de hoofdstraat dichtbij het meer. Het is een kwestie van de weg aflopen. Van alle kanten worden we begroet en vriendelijk toegeknikt. ‘Maaaas’, ‘Masso’ klinkt het. En ook Jip wordt een paar keer toegeroepen met ‘Namaste Nepal’. Een mooie bijnaam voor ons blonde huppelende jongetje die deze twee woorden tot zijn lijfspreuk heeft verheven. Hij heeft hier in de korte tijd dat we zijn al goed naam gemaakt. De mensen zijn dan ook superaardig voor kinderen hier. Bij Rosemary Kitchen komt de eigenaar naar buiten. ‘Ha happy family, we saw you on WoW tv. Come in and look on internet’. Je kan eigenlijk ook niet anoniem rondlopen met vier snuiters uit gelid achter je aan ;-).

Een paar uur later zijn we wat minder happy. We hebben via het hotel een taxi naar Chitwan geregeld. Maar we zitten nu al een uur in de auto op een andere plek in Pokhara te wachten op een andere chauffeur. Vast zijn roes aan het uitslapen van het feest gisteravond. Als de beste man dan uiteindelijk fris aan boord stapt, zijn we er al wel klaar mee. We kijken uit naar ons nieuwe plekje en dit voelt wel zonde tijd. Daarbij was er weer een verschil in wereldbeeld qua wat voor een formaat auto past voor zes. Edoch de neus van de auto staat de goede kant op, we zitten warm tegen elkaar aan en de kinderen zijn in goede luim. Maas trekt zijn ochtendslaapje lekker door. Al die hoogtemeters hebben erin gehakt. Hij zal zijn kuiten wel voelen... Als hij wakker wordt kunnen we op zoek naar een eetplekje. Valt nog niet mee. Genoeg te eten, maar we zoeken toch iets waarvan de kans minder groot is dat we nog wat bacteriën als souvenir meenemen. Om drie uur krijgen we voor de tweede keer Dal Baht opgeschept. De kinderen hebben glinsterende ogen. Ze mogen als middageten een zakje chips uitzoeken. Met water en een mandarijn of banaan. Bijna de schijf van vijf toch?

Als we in de auto stappen, vertelt de chauffeur dat het nog vier uur rijden is. Het is dat we zo lekker dicht op elkaar zitten, anders zouden we van onze stoel vallen van verbazing. In Pokhara zeiden ze nog dat het totaal 3 à 4 uur rijden zou zijn. Het blijkt dat de weg waar we zo op draaien, kilometers lang onder constructie is. En dan niet een klein stukje, maar echt over tientallen kilometers.

Wat een complete chaos. We belanden in de grootste file dan wel opstopping in ons leven. Het barst van de King Road’s, kleurig beschilderde vrachtwagens, busjes, jeeps en grote bussen die de boel compleet vastzetten. Deze weg die richting India gaat, zijn ze aan het vernieuwen. Hij loopt langs een bergwand en aan onze rechterhand loopt een grote rivier. De weg is op sommige stukken enkelbaans en daarbij zijn ze ook gewoon bezig. Tel daarbij op dat het een van de enige wegen naar het zuiden is en je begrijpt dat dit niet soepel gaat werken. Soms staan we een hele tijd stil en dan kunnen we weer een paar minuten doorrijden. De temperatuur in de auto gaat onevenredig op met de temperatuur buiten. Het begint ook donker te worden. Matthijs heeft het hotel al meer dan 100 keer hardop vervloekt dat ze ons via deze weg en met deze auto naar Chitwan sturen. We gaan er niet harder door.

Tegen half zeven lijken we erdoor te zijn. Het is pikkedonker. De chauffeur is hier nog nooit geweest. Hij moet tig keer naar de weg vragen. Belt constant met onze lodge. En zie daar, rond zeven uur worden we opgewacht door de manager van Sapana Village Lodge. Ze hebben een welkoms drankje voor ons. En we komen langzaamaan weer bij zinnen. Volgens ons is het hier heel mooi. Maar zeker weten doen we dat morgenvroeg pas. Truste voor nu!

 

Olifanten en hoera, Maas is 1!
Dinsdag 2 januari 2017. Chitwan, Nepal.

Maas is vandaag jarig. En het is niet zijn minste mijlpaal, hij wordt 1. Hij heeft er zelf weinig weet van waarschijnlijk. De ander drie zijn er wel opgewonden door. Als hij om zes uur begint te kletsen, wordt dat gelijk opgepikt als startschot voor het begin van de dag. Even zuchten en meebuigen. Het is nog erg mistig en vochtig buiten. Plus nog gewoon dikke vesten weer. We besluiten de festiviteiten naar later op de dag te verplaatsen. Eerst wacht een overheerlijk ontbijt.

We zien nu goed waar we beland zijn. Een prachtige lodge omringd door velden met aan de voorkant een riviertje. Er hangen kleurige vlaggetjes, het is er heel netjes, veel schommelstoelen, een speelveld met bamboe klimhutten en schommels en overal gezellige lounge plekken. Het doet haast wat Zuid-Afrikaans aan. Zeker als er plotseling een olifant statig over het erf komt lopen. Er horen vijf olifanten bij de lodge die goed verzorgd worden door het personeel. Even buiten de lodge hebben ze hun onderkomen en overdag lopen ze grotendeels vrij in de velden rondom dit plekje. Doel is om ze weer terug de natuur in te krijgen.

Het is een plek die gerund wordt door en voor locals. Een deel van de inkomsten gaat naar het dorpje en voorziet de gezinnen in kleding, medische zorg en er is een montessori schooltje waar naast onderwijs dingen als gezamenlijk tandenpoetsen wordt gedaan. Wat de eigenaar van de grond heeft weten te krijgen, is bewonderenswaardig. De kinderen zijn uitgelaten. Rennen en vliegen over het park alsof ze weken niet zijn uitgelaten.

Bij de eigenaar bespreken we wat we de komende twee dagen willen doen. De transfer naar Kathmandu komt ook aan bod. Het is of deels dezelfde weg terug of via de bergen. Bij beide routes moeten we op zeker 7 à 8 uur rekenen. Vliegen is ook een optie, 18 minuten om precies te zijn. Het is ook maar 150 kilometer. Bij de vraag of het veilig is, antwoordt hij ‘Most of the time’. Iets met kansberekening dan maar. Het is een stuk duurder, maar tijd is ook geld in onze Westerse visie. Dus we gaan donderdag om 1.15 de lucht in met Buddha Air. De naam van de maatschappij hebben we in ieder geval mee. Vanwege de mist zullen er mogelijk nog wel wat vertragingen zijn, maar hij garandeert ons dat we die dag in Kathmandu komen. Geen probleem.

We kuieren door het dorpje aan de overkant van de rivier waar we op uit kijken. Zoals altijd breekt het ijs tien keer sneller als ze merken dat Matthijs goed Nepalees spreekt. En zijn agrarische jargon komt hier goed van pas. Overal liggen stukjes bloemkool te drogen en andere onderdelen als takari van het veel gegeten Dal Baht. We schrikken wel van de manier waarop ze hier leven. Huisjes van riet staan tussen huizen van steen of leem. Afhankelijk van of ze eigen land hebben waar ze inkomsten uit halen of dat ze alleen werken op het land van de buurman. De mensen zijn allemaal even vriendelijk. Het voelt raar dat we overmorgen voor haast een jaarloon van hen de lucht in vliegen.

De wereld is niet eerlijk. Met die wetenschap in ons achterhoofd vieren we in de middag Maas zijn jaardag. Hij krijgt wat kleine cadeautjes die de kinderen met veel zorg uit hebben gekozen. Maas gelooft het allemaal wel. Hij wil met takjes porren en slepen in de tuin. Mag ook.

Na zijn slaapje lopen we met de jongste drie naar het dorpje aan deze kant van de rivier. Suze en Jip zijn enthousiast door al die kuikentjes en geitjes op straat. Een mooi tafereel. Daarna spelen de kinderen in de hooiberg bij het olifantenverblijf. Ouderwets lol.

Het hoogtepunt van Maas zijn verjaardag is na het avondeten. Een heerlijke appeltaart gebakken door de kok van de lodge. Het licht gaat uit en ze komen al zingend de taart versierd met waxine lichtjes brengen. Met dank aan opa en oma die dit geregeld hebben. Een kwartiertje later zijn er alleen nog kruimels. De kinderen kijken nog even met twee vriendjes die ze hier hebben leren kennen een filmpje en dan is de dag alweer bijna om.

 

Op safari
Woensdag 3 januari 2017. Chitwan, Nepal.

De morgen brengen we door alsof we nog weken vakantie hebben. Tenminste wij moeten er even aan wennen dat we er gewoon gaan zitten. Dat is toch het nadeel van een verre vakantie, als je ‘maar’ twee weken hebt. Het zit in onze aard om in deze tijd toch zoveel mogelijk te zien en doen. De kinderen vinden het heerlijk dat we de ochtend in en rond de lodge rondbrengen. En laten we eerlijk zijn, met een uitzicht als hieronder moeten we ons echt in de arm knijpen dat we hier écht zitten.

Om half één zijn we klaar voor groot wild. We gaan het Chitwan National Park in. Op een kleine vijf minuten rijden vind je dit bijna 1000m2 park waar tijgers, olifanten, apen, neushoorns, luipaarden, zwijntjes, krokodillen en andere grote en kleine dieren wonen. Maar eerst moeten we in een wiebelig houten bootje de rivier over. Er liggen grote krokodillen op een eilandje in de rivier. Het is het soort dat alles eet. Volgens een goed advies van Drs. P uit zijn Trojka lied besluiten we Maas als eerste overboord te doen, mocht er een offer nodig zijn. We halen met zijn allen de overkant en lopen vervolgens naar de open jeeps. Met onze gids en zijn chauffeur zijn we er klaar voor. Rijden maar.

Onze eerste grote vangst is een neushoorn die onverstoorbaar in het hoge gras staat te eten. Vervolgens jubelt Jip dat hij een ‘bloedzuiger’ ziet. Onze dag kan al niet meer stuk.

Maas heeft wat moeite om zijn draai te vinden. Met een baby op safari, alhoewel hij is nu een jaar, is niet een optimale combinatie. Het is pappen en nathouden om hem in toom te houden. We halen verschillende trucs uit de tas en uiteindelijk hebben we de juiste te pakken. Vanuit de draagrugzak wijst hij net zo fanatiek als de anderen om zich heen. Gelukkig maar, want volgens de gids zien we het meeste als we zo stil mogelijk zijn.

Als we een verlaten zandweggetje inrijden, zien we zo’n 75 meter voor ons een grote katachtige lopen. In een rustig tempo blijven we op dezelfde afstand achter hem aan rijden. Volgens de gids is het een luipaard. Het lukt ons niet om dichterbij te komen, hij of zij kiest al snel de jungle als hazenpad. Niet ver daarna ziet de gids verse tijgerprints afdrukken. Het zandpad staat er vol mee. Maar waar het beestje is gebleven... wij kunnen hem niet vinden. Spannend en bijzonder is het wel.

Tegen zonsondergang laten we ons weer de rivier overzetten. Op de oever loopt een kleine neushoorn te zoeken naar zijn moeder. Een grote groep Indiërs probeert zo dichtbij te komen voor dé foto. Wij vinden het vliegen morgen als spannend genoeg, en besluiten het daarbij te laten.

Tevree kijken we tijdens het avondeten terug op de dagen hier. Morgen wacht de reis terug naar Kathmandu. Terug naar het Kathmandu Guesthouse en terug naar Thamel voor de laatste ‘boodschappen’. Het voelt heel onwerkelijk als we beseffen dat we maandag alweer naar het werk moeten. Ons druk zullen maken om relatief kleine dingen. We hebben hier veel gezien, wederom geraakt door de indrukwekkende natuur en de vriendelijke mensen, bijzondere ervaringen opgedaan en nog maar weer eens ervaren hoe bijzonder goed we het hebben. En Suze heeft meer dan 100 ‘heilige’ koeien op de weg geteld. Voor Madelief is deze vakantie een eyeopener geweest. Ze weet nu wat armoede is en dat dit niet alleen voorbehouden is aan Afrikaanse landen. Tegelijkertijd ervaarde ze ook de mooie kanten van dit bergachtige land. We komen dan ook zeker terug met ons kluppie. ‘Namaste en Danjebat Nepal’!