Bandipur
Dinsdag 26 april 2016. Pokhara, Nepal.
Via een tussenstop in Bandipur zijn we zojuist aangekomen in Pokhara. Eerst Bandipur. Afgelopen maandag werden we stipt om negen uur opgehaald bij ons hotel in Kathmandu. We hadden een ruime auto met een rustige chauffeur. Achteraf hoorden we dat hij dit werk pas twee maanden doet. De rit naar Bandipur zou zes uur duren, maar het schoot lekker op en na zo'n vier uur rijden konden we de main road verlaten. Hier bleek dat onze chauffeur nog niet echt ervaren was, want de laatste zeven kilometer voerden over een kronkelig bergweggetje en onze driver had er duidelijk moeite mee, ik denk zelfs dat hij af en toe bang was.
Maar ook hier kwamen we doorheen en uiteindelijk reden we Bandipur binnen. Er loopt maar één weg doorheen waarover ook auto's mogen. Onze Homestay Samira (hotel is een groot woord) lag hieraan en al gauw stond de bagage op de kamer. Wat in dit geval gerust een 'kamertje' genoemd mag worden: een tweepersoons bed, een eenpersoonsbed en net genoeg ruimte ertussen. Ook de badkamer was klein. Maar de mensen waren erg vriendelijk en behulpzaam en aan het gebrek aan ruimte hebben we ons niet gestoord.
's Middags zijn we Bandipur binnengelopen: naast de autostraat is er ook een soort boulevard waar geen auto's en motoren mogen komen. En dat is, na de hectiek van Kathmandu, een verademing. Na een lekkere lunch zijn we verder gelopen, door het dorp. Onderweg van alles tegengekomen: heel veel standjes waar ze snoep, drinken en ijs verkopen, een bruiloft (waarover zo meer), heel veel kinderen, een wasplaats waar zowel kleren als mensen gewassen werden (en dat tegelijk!) en agressieve honden. Nou zie je overal wel honden, maar zo net buiten het dorp zijn ze toch wel wat agressiever dan in het dorp zelf. Dreigen met een steen gooien helpt. Uiteindelijk kwamen we weer op de weg waar ook de auto's rijden, maar dan aan de andere kant van het dorp. Deze weg leidde ons toen weer netjes naar onze homestay.
Nog even over de bruiloft. Uiteraard waren onze kinderen, en met name Mathijs met z'n blonde haren, weer de hoofdattractie. Er waren alleen dames (neem aan dat de gelukkige echtgenoot nog wel in beeld zal komen) en een aantal wilden met Mathijs op de foto. Mede door de drukke en uitgelaten sfeer vonden Mathijs en Jasper het toch niet zo fijn, en ondanks de uitnodiging om erbij te komen zitten hebben we vriendelijk bedankt en zijn we na een minuutje of tien te hebben gekletst, doorgelopen.
Nadat we ons hebben opgefrist, zijn we op een mooi terras wat gaan drinken. Schitterende zonsondergang gezien! Toen een plekje gezocht om wat te eten. En toen kwamen een aantal kinderen van die middag weer voorbij. Het begon wat schuchter, maar na een poosje hadden onze kinderen de grootste lol en hebben ze de hele tijd met die andere kindjes gepraat (waz joor neem? how old aar joe?) en gespeeld. Eerst hardloopwedstrijdjes, daarna gooien met een bal. Eerst raakte Mathijs per ongeluk een hond die daar lag te slapen. Hond stond slaapdronken op, deed twee stappen en ging weer liggen. Toen is Mathijs z'n excuses aan die hond gaan brengen, zag grappig uit. Later gooide hij ook nog eens, tot grote hilariteit van de andere kindjes, de bal op een balkon. Onnodig om te zeggen dat dit alles de aandacht trok van alles en iedereen die er rondliep, er waren zelfs toeristen die foto's maakten van onze jongens met de Nepalese kinderen. Daarnaast liep Mathijs ook nog eens de hele tijd de show te stelen met radslagen. Tja, als je de ruimte hebt dan moet je die ook benutten. En het applaus werkte blijkbaar verslavend.
In Nepal begint de dag altijd vroeg, en eindigt (daardoor?) ook vroeg. Misschien komt het door de rare tijdzone, maar rond half negen 's avonds wordt het hier donker. Meestal wordt het dan ook stil, behalve al die honden die dan met hun conversatie beginnen. Bandipur ligt op een berg, met als logisch gevolg dat er nogal wat dal omheen ligt en dat galmt behoorlijk. Oh ja, dat bruiloftsfeest van die middag, daar hadden ze nog een soort afterparty, met live trompetgeschal. Maar los daarvan, heerlijk geslapen en een super ontbijt gehad.
Tegen negen uur vanmorgen zijn we weer opgehaald door onze chauffeur en binnen drie uur zijn we op de volgende locatie aangekomen: het Castle Resort in Pokhara. Hier blijven we vijf nachten, waarvan één nacht trekking.
Hoe regel je een trekking...
Woensdag 27 april 2016. Pokhara, Nepal.
Hier een samenvatting van de eerste twee dagen in Pokhara. We verblijven in het Castle Resort, dat, zoals de naam al doet beloven, bovenop een hoge berg ligt. Onze chauffeur had erg veel moeite om deze berg op te komen, mede doordat de weg op een geveven moment overging in een zandpad. En omdat hier nauwelijks bewegwijzering was. Maar na een paar telefoontjes hebben we het dan toch gevonden.
Eenmaal binnen bleken we de enige gasten, in ieder geval voor de eerste twee nachten. Da's jammer, want alhoewel we nu zowel een zwembad, restaurant als een Irish Pub (!) voor onszelf hebben, is het toch wel erg stilletjes allemaal. Gelukkig komen af en toe nog wat toeristen om te zwemmen waardoor er toch nog een beetje aanspraak is. Maar niet echt veel want het ligt erg afgelegen. Het terrein van het hotel is mooi, best wel groot en er zijn heel veel paadjes en hoekjes voor de kinderen om te spelen. Er loopt hier ook nog een soort bulldog-achtige hond rond, maar die doet niet veel meer dan luieren. Geen last van.
Om te voet naar het dorp te gaan is er, naast de gewone weg, nog een steil paadje. Naar beneden doen wij het in vijftien minuten. Naar boven gemiddeld ook... Met gemiddeld bedoel ik ons gezinsgemiddelde: de kinderen zijn iets ‘lichtvoetiger' dan de oudjes. In het donker durven we dit paadje niet aan en voor zo'n zeven Euro rijdt een taxi je naar boven. Best veel geld, maar zowel de chauffeur als de taxi zelf moeten hard werken op de kronkelige paadjes.
Gisteren, na aankomst, hebben we eerst een lekkere duik genomen. Daarna hebben we het dorp verkend. We zitten aan de lakeside, en zoals de naam al doet vermoeden is dat vlak bij een meer. Onnodig om te zeggen dat hier veel leuke restaurantjes zitten. Verder hebben we gisteren de tijd genomen om ons te informeren over een trekking, daarover later meer. Gisteravond de Irish Pub onveilig gemaakt. Er was zowaar een andere gast, maar die verbleef volgens mij niet in het hotel. Geen idee waar hij naar toe is gegaan. Voor een hotel met maar vier gasten loopt hier trouwens veel personeel rond. Ik denk zeker zes man/vrouw.
Vandaag de Lonely Planet er maar eens bij gepakt en ons laten afzetten bij Devi's Cave, een woeste waterval. Genoemd naar ene Zwitserse mevrouw Davis die hier vijftig jaar geleden verdronken is. De entree voor volwassenen was, omgerekend, dertig eurocent. Per persoon welteverstaan. Dat zegt denk ik genoeg over wat er te zien is (kinderen overigens gratis). We hebben meer tijd doorgebracht bij de souvenirshops, buiten. Naast een paar mooie klankschalen voor de kinderen hebben we wat praktische zaken gekocht.
Aan de overkant was een mooie grot. Nou ja, gezien de entreeprijs (die lag in de buurt van de waterval) zijn we toch maar niet naar binnen gegaan. In plaats daarvan hebben we een taxi genomen naar de World Peace Pagoda. Deze ligt, vanuit Pokhara gezien, aan de andere kant van het meer op een hoge berg. Als de lage bewolking het toelaat is hij prachtig om te zien. Ook hier had de taxi weer de grootste moeite om ons naar boven te brengen. De laatste paar honderd meter was het traplopen, maar eenmaal boven was het meer dan de moeite waard. Boven stond een enorme stoepa waar we omheen konden lopen (altijd met de klok mee!). In plaats van met de taxi terug, besloten we om aan de andere kant af te dalen, direct naar het meer om daar een bootje te pakken. De afdaling was steil en duurde (in ons tempo) een klein uur. Met een roeibootje werden we afgezet bij de Lakeside, waar we eerst maar eens de trekking gingen plannen.
Over de trekking: morgenvroeg vertrekken we voor een tweedaagse trekking. Gewoon om het eens met de kinderen gedaan te hebben. Zelf hebben we wel meerdaagse trekkings gedaan dus leek het ons leuk om dat nu ook eens met de kinderen te doen. Het is zo'n vier uur lopen per dag en redelijk in de buurt. Het regelen ervan is een verhaal op zich. We zijn bij twee reisbureaus geweest die ons informatie gegeven hebben. De tweede, waarvoor we uiteindelijk gekozen hebben, leek ons de beste (hoewel dat erg moeilijk te vergelijken is). Maar alles, echt alles wat je daar doet, kost veel tijd. Alleen al voor het betalen moest de reisagent (als ik hem zo mag noemen) twee keer bellen. Eerst om te vragen waar hij het pinapparaat kon vinden, daarna om te vragen of de afgesproken prijs nou per persoon was, of voor ons allemaal. Toen stond ik al bijna buiten. Gelukkig was dat de totaalprijs. We kregen ook nog korting, trouwens. Vragen helpt... Dus nu de tassen ingepakt, twee dagrugzakken klaargemaakt en klaar voor de trip. En voor de mensen die denken: kunnen de kinderen dat wel aan? Geen zorg. Zij wel... Als je ziet hoe makkelijk en vrolijk ze de afgelopen dagen wandelden dan hoeven we ons over hen geen zorgen te maken. En wij redden het ook wel, denk ik.
Nog iets over het geld hier in Nepal. De koers is vrij makkelijk: delen door honderd. En dan nog ietsie naar beneden afronden. Zoals in veel arme landen is pinnen lastig. Tot nu toe hebben we een enkele keer een weigerende pinautomaat gehad, maar dan was er altijd een alternatief. Bij het pinnen krijg je briefjes van duizend Rupees, zo’n tien Euro dus. Probleem is vooral dat je deze maar moeilijk kan gebruiken omdat dit voor veel mensen hier een vermogen is. Typisch: de briefjes van duizend zien er perfect uit, de kleinere briefjes zien er uit als vodden. Toch proberen we zo vaak mogelijk briefjes van duizend in te zetten (met de smoes 'het is onze eerste dag hier' - hij werkte vandaag nog! Gevolg daarvan is dat we nu met zo'n twee kilo papiergeld rondzeulen).
Trekking en een natte broek
Zaterdag 30 april 2016. Pokhara, Nepal.
Het zit erop, onze trekking! Eergisteren moesten we ons om negen uur 'beneden' melden, bepakt en bezakt. Omdat het maar om één nacht ging paste alles in twee rugzakken, zodat de kinderen niks hoefden te sjouwen. We werden eerst nog naar het reisbureau gebracht waar we de trekking geboekt hadden, voor een korte briefing en om de gids (Cable) te ontmoeten. Daar stelden ze voor om de route andersom te doen, in plaats van geleidelijk stijgen, dalen. Een keuze waarmee we achteraf erg blij waren.
Een jeep bracht ons naar het startpunt van de trip. Eerst nog even een uitzichtpunt bezocht, waar we onder andere heel veel adelaars zagen vliegen. En omdat we zelf nogal hoog stonden, vlogen ze op ooghoogte. Zeer bijzonder! En toen begon het. De route was mooi en voerde langs dorpjes, door bossen en langs dalen. De enige toeristen die we tegenkwamen waren Nederlanders die we al eerder gezien hadden.
Door te wandelen krijg je veel meer contact met de lokale bevolking. Onderweg dus ook veel mensen gezien. Veel Engels spreken ze niet, maar het woord twins? kennen ze allemaal. Ook veel dieren gezien onderweg. Natuurlijk kippen, geiten en honden, maar ook veel koeien. Alles loopt los rond. Eén hond is nog een paar kilometer meegelopen met ons, in de hoop op wat eten. Hij is afgehaakt toen we ergens een soort picknick zagen.
Na drie uur wandelen kwamen we bij de overnachtingsplek. Drie uur wandelen bleek meer dan genoeg, sowieso was het laatste stuk een pittige klim. We hebben overnacht in een eco-resort. Hier was alles eco: zonnecollectoren, opvangen van regenwater, water zuiveren tot drinkwater, groenten verbouwen, al het afval zoveel mogelijk hergebruiken (eten voor de dieren, maken van compost). Voor het maken van drinkwater gebruiken ze een zandfiltersysteem. Zag er best goed uit, maar in het belang van onze gezondheid vertrouwden we dit toch niet zo en hebben we om flessenwater gevraagd. Uit ecologische overwegingen doen ze daar echter niet aan (Nepal heeft een serieus plastic probleem), maar toch zijn ze voor ons water gaan halen.
Na een lekkere lunch even uitgerust, gedoucht en toen kregen we een rondleiding. Hoogtepunt was toch wel het koe melken. Het resort is overigens vegetarisch dus verder waren er niet veel dieren. Wel twee waakhonden maar die lagen het grootste deel van de dag te slapen. En Mathijs en de gids hebben een slang gezien bij de ingang. Er zitten nogal wat cobra's in de buurt. Gelukkig is het echte slangenseizoen nog niet begonnen.
Het douchen gebeurt trouwens door een emmer heet water uit een tank te tappen en dat water, aangelengd met koud water, met een beker over je heen te gooien. Das nog eens wat anders dan bij ons. Na het eten nog even een spelletje en vroeg naar bed want we wilden vroeg opstaan voor de zonsopgang. Dus om kwart voor zes de wekker, om te zien dat het behoorlijk bewolkt was. Dat is al de hele vakantie zo, dus een echte verrassing was het niet. Later nog wel een mooie bergtop in de verte gezien, de eerste in een week. Heel goed hebben we niet geslapen, vanwege de vele muggen, de hitte en de krakende bedden.
Na het ontbijt zijn we met iemand van het resort een wandeling door de omgeving gaan maken. Ook hier natuurlijk weer veel locals gezien. Eén van de honden liep het hele stuk met ons mee en liep met de kinderen voorop. Waarschijnlijk heeft hij deze wandeling vaker gemaakt! Onderweg kwamen we ook veel kinderen tegen die op weg waren naar school. Veel ballonnen uitgedeeld. Sommige kinderen moeten iedere dag twee uur heen en weer twee uur terug, zonder ouders die al vroeg op het land aan het werk zijn. Een aantal van die kinderen moeten daarnaast ook nog eens hun eigen ontbijt maken. Mathijs en Jasper hebben lekker gekletst en gespeeld onderweg want ook wij gingen naar die school. Op school natuurlijk weer onze ogen uitgekeken. Dat gold ook voor de kinderen van de school. De lesdag begint altijd met wat rek- en strekoefeningen waarbij de kinderen per klas in een rij staan. Jasper is er, tot grote hilariteit van alle kinderen, ook bij gaan staan en deed vrolijk mee.
Weer terug op het resort konden we nog even ontspannen. Door alle ruimte hebben de kinderen heerlijk gespeeld, de afgelopen twee dagen. We kregen zelfs nog een uitnodiging om mee te doen met yoga- en mediatielessen maar daar hebben we toch maar voor bedankt. Na de lunch zijn we weer gaan lopen met onze rugzakken en deze keer was het niet meer zo ver, na anderhalf uur waren we in het dorpje waar we opgepikt werden. Na enige discussie zijn we netjes (zoals beloofd ) bij het hotel afgezet. Al met al een heerlijke trekking. Ongelooflijk hoe goed de kinderen, en dan met name Jasper, het op de glibberige (door alle boomblaadjes) en steile paadjes redden. Kunnen de volwassenen nog wat val leren. Vandaag een rustdag. Morgen pakken we de bus naar Chitwan, daar is een nationaal park en blijven we drie dagen.
Dan nog even de natte broek van Mathijs. Hij was met Jasper een spelletje aan het doen: Wie durft het meest. Mathijs hing aan het trapje van het zwembad, met z'n kont naar het zwembad toe en probeerde hoe laag hij kon hangen. Pas bij het opstaan merkte hij dat hij een natte kont had. Omdat hij zich schaamde bleef hij buiten, maar gelukkig is er nog altijd Jasper die ons kwam inlichten. Eenmaal buiten zat hij op de grond in de hoop dat we het niet merkten. Nou ja, Mathijs heeft in ieder geval gewonnen!
