Toiletautomatisering
Ainokura is een van een drietal bergdorpjes in deze regio die als Unesco Werelderfgoed zijn erkend. We overnachten in een gassho-zukuri farmhouse, een traditionele hoeve met een opvallend rieten dak. Midden in de woonkamer is een vuurplaats, gewoon tussen de tatamimatten. Verrassend genoeg wordt deze nog gebruikt, en wel om ons diner op te bereiden. Vanaf het eind van de middag zien we hoe er vissen op stokjes staan te roosteren. Alles hier ademt dus traditie – maar tegelijkertijd ondergaan we hier het toppunt van toiletautomatisering. Een wc-bril met een bedieningspaneel is niets bijzonders in Japan, maar hier gaat de klep automatisch omhoog zodra je de deur opendoet. Ik heb zelfs de indruk dat de bril dan alvast voorverwarmd is, maar pin me daar niet op vast. Een en ander boezemt mij zoveel vertrouwen in, dat ik hier eindelijk eens de achterwaartse waterstraal uit durf te proberen. Welnu, mijn oordeel: het zou heel efficiënt zijn als het wat effectiever was. Mijn advies: toiletpapier nog even niet afschaffen. Bedenk wel dat dit nogal persoonlijk is, onze zoon is er bijvoorbeeld heel blij mee. Maar goed, ik verdenk hem ervan dat hij een zelfreinigend achterwerk heeft. Dat is makkelijk scoren voor een Japans toilet.

Al die moderniteit neemt niet weg dat we met andere gasten slapen in een gehorig oud huis met ultradunne wandjes. Dat gaat verrassend goed; onze kinderen schreeuwen niemand wakker. Het eten gaat iets minder goed. Zowel het diner als het ontbijt wordt geserveerd rond de vuurplaats. Alle gasten zitten in een kringetje op de grond. Tijdens het diner vlucht ik al snel met Tessel en mijn eettafeltje naar onze slaapkamer, om gênante taferelen te voorkomen. Of in ieder geval aan het gezicht te onttrekken, want uiteindelijk stapt mijn dochter alsnog met haar volle gewicht op mijn zorgvuldig gecomponeerde maaltijd.
Het is overigens niet regenachtig meer – het regent nu pijpenstelen, en volcontinu. Een wandelingetje door het dorp is voor ons de hoogst haalbare buitenactiviteit in Ainokura.