Daredevils
Narita is voor ons een plek om even bij te komen, om de volgende dag de huurauto op te halen en verder te reizen. Ons hotel is westers, zeg maar functioneel, met een matig buffet, maar wel met kadootjes voor de kinderen. Er tegenover ligt het Christmas Chapel Hotel, zo te zien een love hotel. Daar ga je met je minnares naar toe, niet met je gezin. Het is Las Vegas op zijn Japans. Ons hotel heeft dan weer een bad op het dakterras, in semi-Japanse stijl – je houdt hier wel je zwemkleding aan. Dit is de generale repetitie voor de echte Japanse baden, de onsens. Tessel lijkt dat aan te voelen en poept haar zwemluier vol. Zoals altijd doet die zwemluier wat ie moet doen, daar kunnen we blindelings op vertrouwen, maar dat neemt niet weg dat het telkens weer een uitdaging is om de boel op te ruimen zonder sanitaire reputatieschade.

’s Avonds eten we in een restaurantje bij Narita-san Shinsho-ji, een van de grootste tempels van het land. De eigenaar kijkt verrast als hij hoort dat we met een huurauto gaan rondrijden, in de bergen nog wel. De kok noemt ons zelfs daredevils. ‘Hm ja, waarom ook al weer?’ vraag ik quasinonchalant, want ik weet het echt niet, maar om dat nu te laten blijken oogt ietwat onvoorbereid. Hij zegt dat de wegen weliswaar zo egaal zijn als zijn (parket, red.)vloer, maar dat ze heel smal zijn. Ellen lijkt niet onder de indruk. Ik besluit het erbij te laten. Zij rijdt, en zij heeft dit uitgebreid onderzocht. Als je al een uur in de rij staat voor een achtbaan dan ga je ook niet ineens omkeren, zelfs niet als ze je vertellen dat er drie loopings en een vrije val in zitten. Dan lach je beleefd en neem je je plechtig voor om de volgende keer wel te weten waar je aan begint.