Lenswolkjes
Onze laatste bestemming is Lake Kawaguchiko in het Fuji Vijfmerengebied, aan de voet van de beroemde vulkaan. Mount Fuji ligt zoals vaker in de wolken en is compleet onzichtbaar. We moeten wachten met inchecken, en slaan een uurtje dood in het World Teddy Bear Museum. Achttien euro kost het om met z’n vieren een paar kamertjes met teddyberen te bekijken. Een redelijke rip-off. Aan de andere kant, als dit het enige data-punt is voor de stelling dat Japan een duur land is, dan kunnen we die hypothese wel verwerpen.
De volgende dag is het dan echt helemaal Obon, tot nu toe was het allemaal aanloop. We worden om zes uur ’s ochtends wakker door vuurwerk. En er schijnt zowaar een zonnestraal door het gord….nee we hebben geen gordijnen. Waar zijn we. Fuji? Fuji! We gooien de kinderen in de auto, ontbijten doen we later wel. Bam! Daar ligt de vulkaan in volle glorie, met een paar subtiele lenswolkjes als kroon. Gelukzalige gezichten, ook bij de Japanners die op deze vroege ochtend langs het meer joggen. Obon, zon, Fuji, dit krijgen ze niet elke dag. We maken een mooie rit langs de andere meren, tot aan het kleine Lake Shojiki. Zo te zien is daar een viswedstrijd gaande – al verdenk ik Japanners ervan dat ze ook spontaan met z’n allen binnen de lijntjes vissen.
Als je hier over de snelweg rijdt dan zie je de enorme achtbanen van Fuji-Q Highland al liggen. Het is een spectaculair gezicht. Het leuke is dat je dit pretpark voor een bescheiden bedrag naar binnen kan als je per attractie betaalt. Onze kinderen zijn nog niet in de loopingleeftijd dus dat komt goed uit. Bovendien zien we bij de ingang dat de wachttijden voor de grote attracties oplopen tot drie-en-een-half à vier uur. Daar wil je dus niet eens in. We hebben waarschijnlijk de drukste dag van het jaar uitgekozen, een knappe prestatie. Desalniettemin is het er leuk. Teun en Tessel vermaken zich in Thomasland, een deel van het park gewijd aan Thomas de Trein. En als het al te warm wordt, zoeken we verkoeling bij het wilde water van de wildwaterbaan.
’s Middags brengen we de zintuigen weer wat tot bedaren in een bloemenkwekerij, een mini-Keukenhof in Japanse stijl. Er is een leuke speeltuin bij, met een watercircuitje waar de kinderen leren over sluizen en pompen. Met z’n vieren rijden we een rondje op een familiebakfiets. Het ding is niet gebouwd voor westerse beenlengtes. Ellen en ik wisselen elkaar af als bestuurder om onze benen te sparen. Teun trapt mee, in een andere versnelling, waardoor hij feitelijk degene is die ons vieren vooruitbrengt. Hij heeft zijn ijsje na afloop wel verdiend.
