To beef or not to beef
Maandag 1 april 2013. Kobe, Japan.

Vanuit Hiroshima zijn we aangekomen in Kobe, bekend van het Kobe rundvlees en de aardbeving in 1995. Voor Japanse begrippen hebben we een ruime kamer waar we zelfs beide Deryan tentjes van de meiden kunnen opzetten. Omdat Mila rust nodig heeft en gisteren een drukke dag was met veel reizen doen we het vandaag rustig aan in het hotel. We slapen uit, ontbijten op de kamer en de meiden nemen het ervan terwijl ze in een yukata in bed met hun tablets spelen. Het voelt dubbel om de dag zo rustig door te brengen. Aan de ene kant willen we van alles gaan zien, aan de andere kant willen we Mila graag de rust geven die ze nodig heeft om beter te worden. We kiezen uiteraard voor het laatste.

Vanuit Kobe willen we een dagtocht maken naar Himeji maken, daar staat een Japans kasteel dat tot de mooiste van Japan gerekend wordt. In tegenstelling tot vele andere kastelen is dit geen betonnen reproductie maar nog redelijk origineel in hout uitgevoerd.

Rond de lunch gaan we op zoek naar een restaurant. Ons hotel, The B Kobe, zit in het uitgaansgebied van Kobe dus dat zou niet moeilijk moeten zijn. We zijn door ons uitslapen vanochtend echter wat laat voor de Japanse lunch, veel restaurants zijn alweer gesloten tot het avondeten. Na wat ronddwalen komen we terecht bij Pomme’s, een restaurant waar ze gespecialiseerd zijn in een soort nasi in een omelet gewikkeld met daaroverheen een lekkere saus. Als je de omschrijving zo leest klinkt het misschien raar maar het smaakt ons uitstekend. De kinderen krijgen een kindermenu: een pannenkoek met chocoladesaus en een bekertje appelmoes met wat te drinken. Mila is echter alweer moe en wil eigenlijk alleen maar gaan slapen. We gaan terug naar het hotel en ik ga slapen met Mila, Edith gaat met Tara naar beneden met een lading knutselspullen. Tegen het avondeten wordt Mila pas weer wakker (veel te laat eigenlijk). We skypen nog even met Nederland maar krijgen de kinderen daarna bijna niet naar bed. Mila heeft te lang geslapen en zit klaarwakker in bed. Dat moeten we morgen echt anders doen…

Na een onrustige nacht (beide meiden kruipen uiteindelijk bij ons in bed) staan we de volgende dag op tijd op. Ik ga eerst even met Evy een rondje rennen (les 5 alweer van mijn hardlooptraining) terwijl Edith de kinderen laat ontbijten en aankleedt. Tara geeft aan écht niet meer haar schoenen aan te willen, ze zijn stòm en passen niet bij haar rok. Ze heeft daar wel een beetje gelijk in dus we gaan andere schoenen kopen zodat Tara ook weer meer dan één paar schoenen heeft om uit te kiezen. Uiteindelijk worden het een paar schoenen die zich het best laten omschrijven als ‘Japanse meisjessneakers met ruitjesstof en lakleer’. Inderdaad, leuk voor onderweg maar tikkie apart.

We hebben geleerd van gisteren dus we gaan vroeger lunchen zodat Mila op tijd kan gaan slapen. We kiezen voor een klein sushi restaurant dat bestaat uit 5 stoelen aan de bar en alleen de eigenaar (tevens kok, barman en afwashulp) achter de bar. Er is geen menukaart en de taalbarrière is te groot, dus ik loop met de kok naar buiten en wijs wat aan in de vitrine. Zoals veel restaurants in Japan heeft ook dit restaurant een vitrine met daarin voorbeelden van de gerechten die je kunt bestellen. Die voorbeelden zijn levensechte, plastic gerechten compleet met perfect ingeschonken biertjes. Ik kies voor wat nori sushi en nigirisushi. De vis ligt in de vitrine aan de bar en de kok gaat er meteen mee aan de slag. Binnen 10 minuten staat er een aantal borden lekkere sushi op de bar, het smaakt weer heerlijk.

Een nadeel van zo’n klein restaurant waar wij dan ook de enige gasten zijn is dat de eigenaar blijft staan kijken hoe wij alles opeten. Hij probeert de taalbarrière te slechten maar ons Japans is te slecht (lees: niet aanwezig) en zijn Engels is even goed. Het wordt dus wederom een potje Hints en met handen en voeten leggen we uit dat we uit Nederland komen, hoe oud Tara en Mila zijn en dat er in Nederland inderdaad tulpen staan. Het voelt ongemakkelijk om zo te eten maar hij doet echt z’n best. We eten redelijk vlot de sushi op, betalen, bedanken uitgebreid met buigingen en vertrekken. Even later worden we bij een roltrap door de kok aangeschoten; we waren de telefoon van Edith vergeten… Duizendmaal ‘arigato’ maar weer. Snel terug naar het hotel en Mila op bed leggen.

Tegen zessen gaan we op zoek naar een restaurant waar ze het befaamde Kobe beef serveren, oftewel vlees van koeien die volgens de verhalen bier te drinken krijgen, worden gewassen met sake en dagelijks gemasseerd worden om het vlees mals te houden. Door de speciale behandeling zou het vlees fantastisch moeten smaken maar daardoor is het ook exclusief (lees: duur). Vlakbij ons hotel zit een restaurant dat bekend staat voor hun Kobe beef. Als we echter voor de deur staan zien we wat de Japanners verstaan onder exclusief: 150 gram Kobe beef, een salade en een toetje: 130 Euro! Per persoon wel te verstaan. We denken er even over (je bent hier maar één keer…) maar we draaien toch om. We vinden al snel een ander restaurant waar het rundvlees niet is grootgebracht met bier maar dat biertje bestel ik er wel los bij.

Himeji Castle
Dinsdag 2 april 2013. Kobe, Japan.

Vanuit Kobe kun je prima een dagtocht maken naar Himeji Castle, naar verluidt het mooiste kasteel van Japan. De afgelopen twee dagen hebben we vooral kalm aan gedaan om Mila rust te gunnen. Dat gunnen we haar nog steeds hoor maar we willen Kobe niet verlaten voordat we Himeji gezien hebben. We weten van tevoren dat de ‘upper keep’ oftewel de bovenste ‘toren’ gerenoveerd wordt en dus tot begin 2014 verstopt zit onder steigers, stellages en doeken, maar toch vinden we de trip de moeite waard.

Het kasteel ligt op zo’n 60 kilometer van Kobe, daarom nemen we de trein. Dit keer zonder onze verlopen Japan Rail Pass, dus gewoon kaartjes kopen. Gelukkig is het geen shinkansen, dus we lopen er niet op leeg. Helaas regent het vandaag nèt te hard om zonder paraplu te lopen. Maarten duikt een Family Mart in en koopt twee paraplu’s van doorzichtig plastic. Ook een Japans icoon, want werkelijk iedereen heeft hier zo’n ding.

Om het kasteel staan ontelbaar veel bloesembomen. Echt jammer dat ze minder goed uitkomen tegen zo’n grauwe lucht, want dat zou vast een schitterend gezicht zijn. Het kasteel ziet er prachtig uit, en ook hier geldt dat het vast nog mooier zou zijn geweest met een strakblauwe lucht – helaas pindakaas, we hebben dit keer een dagje pech met het weer.

Er is een slim idee bedacht om bezoekers ook tijdens de renovatie iets te kunnen laten zien van de hoogste toren. Met een lift word je naar de 8e etage van het steigerwerk gebracht. Daar is een heel panoramadek gebouwd, van waar je zicht hebt op de renovatiewerkzaamheden van het dak. Er liggen voorbeelden van de opbouw van het pannendak, er wordt een film vertoond en er zijn miniaturen. Met een trap ga je dan naar de 7e, waar je kunt kijken naar de renovatiewerkzaamheden aan de muren. Ook hier voorbeelden van hoe de werklieden te werk gaan en een film om dit te ondersteunen. Slim gedaan ook wel, want tijdens de renovatie is de toegangsprijs van het kasteel met 200 Yen verlaagd. Wil je onder de doeken kijken? Dan koop je voor het panoramadek een kaartje van… 200 Yen.

Als we uitgekeken zijn, halen we een lunch die we in de trein opeten. Zo slaan we twee vliegen in één klap en hebben we Mila zo snel mogelijk in bed voor haar middagdutje. Maarten blijft bij haar, terwijl ik met Tara in de lobby ga knutselen. We hebben een plannetje bedacht met onze supersonische wc. Als we er aan denken moeten we zelf al enorm lachen, dus ook als het plannetje niet werkt is de voorpret de moeite al waard geweest.

‘s Avonds na het eten steekt Maarten de straat over naar het grote gebouw met Kobe Sauna & Spa op de gevel. Even lekker een paar uurtjes badderen. Ondertussen maak ik er met Mila en Tara een meidenavondje van. Uitgebreid onder de douche, muziek luisteren vanaf de iPad en lekker op bed dansen.