Artikelindex

Harmony Land
Dinsdag 26 maart 2013. Beppu, Japan.

Nu Mila uitgerust en redelijk opgeknapt is, kunnen we plannen maken hoe we de laatste dagen op het eiland Kyushu gaan doorbrengen. We draaien het als volgt in elkaar: vandaag van Oita naar Beppu (kippeneindje), daar de koffers achterlaten op het station en door naar Harmony Land. Morgen een auto huren en op eigen gelegenheid naar Mount Aso en vervolgens door naar Hiroshima.

We wandelen om negen uur uit het Best Western Hotel Fino richting het station van Oita. Onderweg passeren we een autoverhuurbedrijf, dus we maken gelijk een stop om een auto te huren. De jongen achter de balie spreekt nauwelijks Engels en wordt een beetje zenuwachtig van ons. We leggen uit dat we morgen een auto willen huren. Ze bieden de mogelijkheid voor een huurperiode van 12 uur; perfect voor onze plannen. Als we vragen of we met de auto uit de door ons gekozen klasse naar Mount Aso kunnen, legt hij in zijn beste Engels uit dat die auto maar 660cc heeft. Beter een andere pakken dus. We maken een keuze en dan loopt hij even naar achteren om iets te bespreken. Als hij terugkomt, schudt hij nee en maakt een kruisgebaar met zijn armen. Morgen zijn alle auto's verhuurd, want het is voorjaarsvakantie. Huh? Maar... hij zat ons net nog te helpen bij het maken van een keuze? We denken dat hij een béétje loopt te jokkebrokken en dat een leidinggevende achter het gordijntje geen zin had in alle rompslomp van de Engelse uitleg en toelichten van papierwerk. Nah.

Niet getreurd. In het station zit een tourist information office, en zij weten nog een verhuurbedrijf om de hoek van het station. We wandelen er naartoe en treffen daar twee jongedames aan die werkelijk geen wóórd Engels spreken. Japans des te meer... maar daar kunnen wij dan weer niet zoveel mee. Tussen de gordijntjes door komt een oudere mijnheer die een páár woordjes Engels kan. Met een wederzijdse mix van geduld, doorzettingsvermogen, behulpzaamheid en humor lukt het ons om een auto te reserveren voor morgen. Om zeker te weten dat we alles snappen loopt één van de meisjes nog even met ons mee naar het tourist information office, waar de dames achter de balie het Engels beter beheersen. Maarten zet daar de puntjes op de i – morgenvroeg om 8.00 uur staat er een Toyoto voor ons klaar. Leuk! We blijven ons verbazen over de hartelijkheid van de Japanners en eigenlijk ook wel een beetje over het gemak waarmee we ons weten te verplaatsen in dit bijzondere land.

Na een kort treinritje komen we aan in Beppu. We stoppen het grootste deel van onze bagage daar in twee kluisjes op het station (toch een beetje een raar gevoel, je bent altijd gespitst op je spullen en nu laat je je hele hebben en houden daar achter...) en stappen weer op de trein die ons naar Hiji brengt. Daar zit Harmony Land, een pretpark van Sanrio, het bedrijf achter onder andere Hello Kitty, maar ook het konijntje My Melody; die leek overigens volgens de rechtbank veel te veel op ons eigen Nederlandse Nijntje, dus Sanrio heeft daar onlangs een rechtszaak over verloren. Dit uitstapje is overigens typisch iets dat we voor de kinderen doen hoor.

Als we binnenkomen in het park is het twaalf uur. Eerst maar een hapje eten. We ronden het eten vlot af, want de eerste show op het voorplein van het park is begonnen. Sanrio heeft goed gekeken naar Disney, maar dat mag de pret niet drukken. Tara en Mila zijn in elk geval onder de indruk. We zien Hello Kitty en een hoop andere characters die we niet kennen, dansers en danseressen, klap-personeel om de stemming erin te houden. En een bellenblaasmachine maakt de zaak helemaal af.

DSC05552 klein

We gaan langs de diverse attracties, waar naar verhouding veel tijd wordt gestoken in veiligheid. Alles wordt gecheckt, 'gedubbelcheckt' en 'getrippelcheckt'. Een beugel over je benen èn een veiligheidsgordel... tuurlijk. Bij de meeste attracties duurt de veiligheidsinstructie langer dan de rit, lol. In de draaiende theekopjes krijg ik nog even een Bert & Henrieke Boer Zoekt Vrouw flashback, maar onze mooie meiden zitten er gelukkig een stuk vrolijker in.

DSC05568 kleinDSC05581 klein

Om Mila's batterijtje niet gelijk op haar eerste goeie dag helemaal leeg te trekken maken we om vier uur een eind aan ons bezoek aan Harmony Land. Mooi geweest. Het is een park dat qua allure nèt over zijn hoogtijdagen heen is, en met kinderen ouder dan een jaar of 6 à 7 heb je er niet zo veel te zoeken. Voor onze meiden was het een perfect middagje uit en de spreuk van de dag was: 'Wauw!'

Bij aankomst in Beppu doen we Mila nog een lol en nemen een taxi naar onze ryokan. Daar slapen we twee nachten met mealplan dus het ontbijt en het diner zijn inbegrepen. We worden gelijk gevraagd tijden vast te leggen voor het diner van vandaag en morgen. Het hotel beschikt over 5 onsen (thermale baden): een voor mannen, een voor vrouwen en drie kazokuburo oftewel family bath. Deze laatste drie kun je als gast van het hotel voor 50 minuten kosteloos reserveren. We plannen vanavond het eten om zes uur en de onsen om zeven, morgenavond als we terugkomen van Mount Aso alles een uurtje later. Voor de kinderen zijn er ook yukata's (katoenen kimono's) en slippertjes – heel schattig.

Als we in de eetzaal komen voor ons diner schuiven de kinderen aan op kleine kinderkrukjes. Voor ons zijn er ook een soort afgezaagde stoelen, gebaseerd op het idee van op de grond zitten, maar toch net met wat steun in de rug. Als Maarten en ik willen gaan zitten, grijpt de gastvrouw in. Of ik aub plaats wil nemen bij de rijstkoker – dat is immers geen plek voor een man. Oeh, mijn feministische ik wordt grommend wakker, doet even één oog open, maar besluit het er voor vandaag bij te laten. Ik neem dus zoals gevraagd netjes plaats bij de rijstkoker en voorzie mijn man, de harde werker, 'hij-die-met-gevaar-voor-eigen-leven-op-het-vlees-jaagt' terwijl 'ik-de-grot-schoonhoud', van zijn kommetje rijst. Voor de kinderen is er een speciaal kindermenu. Ik vermoed dat de kok zelf een zoon heeft die sumoworstelaar wil worden òf twee lintwormen heeft ofzo, want de porties zijn gigantisch. Een hamburger, twee gehaktballetjes, rijst in omelet, soep, witte rijst... leuk bedacht, maar het is genoeg voor drie dagen.

Na het eten gaan we in ganzenpas naar onze kamer om ons om te kleden voor het bezoek aan de onsen. Bij terugkomst op de kamer zijn onze futons opgemaakt. Er is ook goed doorgekomen dat we met kinderen reizen, want er liggen twee kleine kinderkussentjes tussen die van ons in. Lief! Gelukkig is de kamer groot genoeg om de tentjes op te zetten, dus de kussentjes mogen mee daarin.

We schieten gauw in onze yukata's en steken de straat over naar onze onsen. Maarten heeft zich gelukkig vooraf helemaal verdiept in het hele badderritueel, dus die neemt ons als het ware bij de hand. Eerst lekker poedelen op een krukje bij de kraan: er staan allerlei soorten zeep, shampoo, scrubzout... en dan de onsen in. De kinderen en ik deinzen gelijk terug. Héét! Gelukkig zit er ook een koude kraan, dus zo kunnen we de temperatuur aanpassen naar standje 'warm, maar te hebben'. Als ze er eenmaal aan gewend zijn, beginnen zelfs Tara en Mila te zuchten dat ze het heerlijk vinden. De tijd vliegt om, en zo hobbelen we al weer de straat over naar onze kamer. Helemaal verwarmd en lekker suffig – heerlijk!

 

Mount Nada
Woensdag 27 maart 2013. Beppu, Japan.

Deze morgen had Maarten eigenlijk om zes uur een hardloopafspraakje met Evy Gruyaert, maar als de wekker afloopt en hij hoort dat het regent draait hij zich nog een keer om. Zo gek is 'ie' nou ook weer niet op haar. Om zeven uur is het dan toch tijd om op te staan, want Maarten gaat onze huurauto ophalen. Hij is dus als eerste uit de veren en bij het ontbijt. Als hij terugkomt om gedag te zeggen raadt hij me aan om het fototoestel mee te nemen wanneer wij gaan eten. Hhmm, ik ben benieuwd.

Even later zit ik met de meiden aan een voor ons gereserveerde tafel en snap ik wat hij bedoelt. Het is keurig gedekt, aan de kinderen is weer gedacht met gezellig servies en kinderbestek en voor iedereen staat een schattig pannetje klaar waar je je je eigen eieren in kunt bakken. Nog nooit eerder gezien zo. Ik sla de soep af en de koffie achterover. Brrrr, rillingen! Verder is het allemaal lekker. Maarten komt even later terug met onze huurauto voor vandaag, een Toyota Vitz.

We vertrekken om half tien uit een mistroostig Beppu, maar gelukkig laat de weersvoorspelling voor Mount Aso een zonnetje zien. De auto rijdt prima, en Maarten ook. In Japan wordt links gereden, maar dat is voor hem geen probleem. En alle verkeersborden zijn behalve in het Japans ook in Westers schrift, dus navigeren is niet lastig. Bovendien zit er een goeie navigatie in de auto.

Mount Aso is de grootste actieve vulkaan in Japan en één van de grootste ter wereld. Zijn top ligt op bijna 1600 meter boven zeeniveau. Ook heeft hij een van de grootste caldera's (vulkaanmeren) ter wereld: zo'n 25 bij 18 kilometer, met een omtrek van 120 kilometer. In de vulkaan zitten vijf kraters, waarvan alleen Mount Naka voortdurend rookt en af en toe uitbarst. Dit gebeurde het laatst in 2009 en 2011. De caldera van Mount Aso heeft een prachtige groenige kleur. Wij zijn dus erg benieuwd!

Unfortunately peanutbutter is de bewolking nog lang niet weg als wij rond twaalf uur bij de vulkaan aankomen, en zo te zien gaat dat vandaag ook niet meer gebeuren. En die prachtig groene caldera moeten we er in gedachten ook maar bij verzinnen, want door de stoom en de bewolking is er alleen af en toe een glimp van dit natuurschoon op te vangen. Maarten en ik moeten gelijk terugdenken aan de dag in '99 dat we elkaar voor het eerst ontmoeten, toen we beiden naar Noord-Frankrijk waren afgereisd om de zonsverduistering te zien, maar een stad hadden gekozen waar het bewolkt was... Wat we wel zien, en veel ook, zijn bordjes met waarschuwingen voor uitstoot van zwavelgassen. Gelukkig brandt het blauwe lampje, wat aangeeft dat het niveau veilig is. Ook merkt Maarten op dat de palen van de balustrade toch wel degelijk te lijden hebben van de blootstelling aan de gassen vanuit de vulkaan: het hout tussen de jaarringen is er vrij diep tussenuit 'gevreten'. Mooi gezicht.

DSC05690 kleinDSC05694 klein

We kopen voor vertrek voor de kinderen een blikje warme chocomelk want volgens eigen zeggen hebben ze het 'bibberkoud'. De man achter de verkoopbalie gebaart naar ons en vervolgens de hoogte in. Als ik invul: 'Tall. Yes, we are tall' (voordat er weer eens iemand gaat zeggen dat ik 'só big!' ben...) durft hij ook te gaan praten, wijst op zichzelf en zegt: 'Hundred eighty five'. Ik knik enthousiast, wijs op mezelf en zeg dat ik even lang ben. Hij aarzelt niet, komt achter de balie vandaan om te checken of ik hakschoenen aan heb (nee) en zet zichzelf dan schouder aan schouder met mij. Wat een gezelligheid, we zijn even lang! Hij kan het bijna niet geloven. Dan wijst hij op Maarten, die uitlegt dat hij 1.83 is. Oóh, wat toevallig, zijn broer is óók 1.83! Nou ja, we konden wel familie zijn...

Terug in de auto hebben we even een mini-baaltje. Tweeënhalf uur in de auto voor een stel wolken. En nu onverrichterzake weer terug. Ook voor de kinderen niet leuk, hoewel die zichzelf uitstekend vermaakt hebben met ruzie maken en slapen. Maar goed, het is zoals het is. We hebben een mooi stukje Japans landschap gezien. Voor de variatie kiezen we voor de terugweg een andere route die ons over een B-weg dwars door allerlei dorpjes voert. Buiten de bebouwde kom mag je 40, binnen de bebouwde kom 30. Je kunt dus wel zeggen dat we ruim 100 kilometer voldoende tijd hebben gehad om van ons af te kijken.

We tanken de huurauto af (klinkt eenvoudig, maar wat moet er eigenlijk in? En wat is wat?) en brengen hem terug naar Oita en nemen de trein naar Beppu. Om zeven uur staat het eten weer klaar in onze ryokan. Voor de kinderen is er onder andere kindersushi – norivellen met alleen rijst (Tara verontwaardigd: 'Hé mam, het is wel sushi maar er zit niks in!'). Terwijl wij eten maken de kaboutertjes onze bedden weer op. Heerlijk zeg, ik neem er een paar mee.

Om acht uur hebben we weer een onsen gereserveerd, dus we hijsen onszelf en de meiden weer in yukata's en klepperen op van die vierkante Japanse slippers naar beneden. In het bad is het voor de kinderen moeilijk om stil te zitten. Water is gelijk aan spelen, terwijl wij het liefst in alle rust ons helemaal door en door laten verwarmen. We vinden een gulden middenweg: eerst even stilzitten en aan het eind lekker hard spetteren. Op papa, welteverstaan.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!