Poppenhuis
Vrijdag 22 maart 2013. Kumamoto, Japan.

Vandaag is eigenlijk een reisdag waarover niet zo heel veel te vertellen valt. We nemen vanuit Nagasaki de trein eerst een stukje terug richting Hakata en stappen dan voor het laatste stukje over op de shinkansen naar Kumamoto. Blijft een hele bijzondere ervaring. Wàt een mooie trein! Zo ruim, zulke mooie en lekkere stoelen met rugleuningen die je fijn naar achteren kunt laten zakken, zo soepeltjes als 'ie' loopt, zo... netjes.

Mila geeft aan dat ze zich niet lekker voelt, dus die laten we maar even lekker zitten. Ze doet een tukkie bij Maarten op schoot en ook Tara doet haar ogen dicht op mijn schoot. Heerlijk knus zo, met z'n vieren. Als we aankomen in Kumamoto zoeken we uit met welke bus we naar ons hotel moeten. Dat is even puzzelen en het voelt soms als een reusachtig potje 'zoek de tien verschillen' ofzo, waarbij we als een stel ongeletterden de stokjes op de Japanse tekens met elkaar aan het vergelijken zijn. Uiteindelijk komen we eruit en belanden we bij ons GR Hotel Ginzadori.

Als we in de kamer komen schiet Maarten keihard in de lach. We hebben wederom een twin room geboekt, dus met twee iets grotere eenpersoonsbedden voor het geval we de slaaptentjes van de meiden niet kwijt kunnen. In deze kamer staan deze twee bedden strak tegen elkaar en daar past nog nèt een koffertje van één van de kinderen naast. Dit is dus met afstand de kleinste kamer die we tot nu toe tegen zijn gekomen. Ook de badkamer is een poppenhuisvariant, de kinderen kunnen nog niet eens tegelijk tandenpoetsen. We zoeken naarstig naar een kast om daar de rugzakken in te proppen, maar het enige wat we aantreffen zijn twee haakjes aan de muur. Het wordt een beetje afzien dus.

's Avonds eten we een hapje in een restaurantje vlak bij ons hotel. Maarten heeft een heerlijk stuk vlees op een bedje van rijst, de meiden delen een lekkere spaghetti en ik heb een pizza. Het is echt genieten, en de beste man maakt ook nog beste vrienden met onze kinderen als hij lekkere toetjes uitdeelt van het huis. We ronden het op tijd af, want inmiddels voelt Mila behoorlijk warm aan. Op tijd in bed met die kleine!

Kumamon
Zaterdag 23 maart 2013. Kumamoto, Japan.

We worden wakker na een rommelige nacht. Mila was de hele nacht behoorlijk koortsig en met z'n vieren in één groot bed slapen was ook niet bepaald rustgevend. Maarten heeft bij gebrek aan mountainbiken met l'Equipe de Stroopkriek een paar hardloopschoenen gekocht en heeft zich in alle vroegte tot een rondje door Kumamoto gezet, onder begeleiding van Evy op de MP3-speler.

We proberen iets van de dag te maken voordat Mila wellicht later op de dag minder fit wordt, dus we wandelen naar Kumamoto-jo, het kasteel. Onderweg worden we al verrast door de prachtige kersenbloesem die overal te zien is. Die zou toch pas later bloeien? Anyway, bij het kasteel is het een drukte van belang. Het stikt er van de mensen en er zijn hier en daar al picknicks aan de gang op stukken zeil, kleden en matjes.

Een wat ouder echtpaar spreekt ons aan in gebrekkig Engels en zij leggen ons uit dat vandaag de kersenbloesem op z'n mooist is en dat daarom iedereen naar het kasteel komt. Ze maken wat foto's van de kinderen en wensen ons een leuke dag. Het kasteel is echt schitterend en de veelvoud van kersenbomen in hun volle pracht draagt hier zeker aan bij. Als we even gaan zitten om warme broodjes te eten die hier traditioneel bij lijken te horen komt het oudere echtpaar weer naar ons toe. Ze hebben voor de meiden doosjes met chocosticks gekocht. Het beertje dat erop staat hadden Tara en ik tijdens een winkeltochtje al op een paar plaatsen gezien, maar steeds in een andere context dus ik kon er geen chocola van maken. Ze wijzen driftig naar een pleintje verderop binnen de kasteelmuren en hijsen ons bijkans van het bankje af. Wat blijkt? Het beertje heet Kumamon en is de stadsmascotte en loopt hier rond. We worden aangestoken door hun enthousiasme en gaan op een holletje kijken bij die gekke beer. Mila vergeet even dat ze eigenlijk niets moet hebben van 'echte' Bumba's, Kabouter Ploppen en andere figuren die je wel eens rond ziet lopen in pretparken of op braderieën en doet vrolijk mee. Dat slaat echter om als de beer haar probeert te pakken om haar te knuffelen – dikke paniek. Mila is in tranen en de groep van zo'n 50 volop fotograferende Japanners die zich inmiddels om Kumamon en ons heen heeft geschaard roept hardop 'aaaahh...'. Ik til Mila gauw op en Kumamon draait zich van ons af en maakt zich klein, alsof hij sorry tegen haar wil zeggen. Het mag niet baten en ik vrees dat de ontluikende vriendschap tussen Mila en 'Mensen In Pakken' weer even in de kiem is gesmoord.

We wandelen om en door het schitterende kasteel en zien vanaf de bovenste uitkijkverdieping dat er naast het kasteel een soort festivalterrein is. Het is toch lunchtijd, dus we nemen er een kijkje. Het blijkt inderdaad een soort 'Vier de Lente'-festival en alle kraampjes zijn eetkraampjes. We wandelen een rondje om te zien wat er allemaal te halen valt, krijgen hier en daar stokjes uitgereikt om te proeven en stellen al doende onze lunch samen.

Bij het vertrekken van het terrein staat een groep Japanners klaar om samen op de foto te gaan. Wij naderen hen van achteren in de stroom met mensen en halen een 'überflauw' geintje uit: we sluiten aan op de achterste rij. De fotograaf heeft niets in de gaten; we doen zelfs mee met hun 'groeps-teken', het opsteken van de rechtervuist. Zelfs Tara heeft meteen in het snotje dat dit grappig is en steekt ook netjes haar vuist in de lucht. Na de foto waaiert de groep uiteen richting de bus. Wij stappen iets opzij en blijven naar de fotograaf kijken als hij terugblikt op het resultaat van zijn werkje van zojuist. Hij kijkt. Kijkt nog eens. En dan krijgt hij zo'n 'WTF?!'-blik in zijn ogen. en laat de gemaakte foto aan een van zijn groepsleden zien met zo'n blik van: 'Moet je nou eens kijken!'. Wij schieten ondertussen in een lachstuip van jewelste. Dan krijgt hij ons in het vizier, samen met wat mensen die op de achterste rij stonden en ons in de gaten hadden. We hikken met z'n allen van de lach en worden uitgenodigd om mee te gaan in hun bus, want als we toch al op de groepsfoto staan kunnen we net zo goed meereizen. We bedanken vriendelijk en lopen met buikpijn van het lachen verder.