Terug naar Nara
Zondag 14 april 2013. Nara, Japan.

Vandaag verlaten we ons inimini-appartementje en vertrekken we uit Kyoto. Voor vertrek maakt Maarten nog gauw even gebruik van de aanwezige strijkplank en strijkbout – hij is gelukkig heel goed ‘in touch with his feminine side’. Het grappige aan dit kabouterhuisje is dat er heel veel inklapbaar is. Een snel rondje meubilair: twee inklapkrukjes, een inklapstoel, een inklapbureau, inklapwasmand en een inklapbed (met de vouw precies onder je heupen, ook lekker). Ja, en een inklapstrijkplank natuurlijk. Het komt ongetwijfeld door een enorm ruimtegebrek in grotere steden.

Persoonlijk moet ik er niet aan denken om hier met een gezin te wonen, tenzij er ook inklap-Lego bestaat. Je merkt ook dat dit zijn weerslag heeft op hoe mensen met elkaar omgaan. Er wordt bijvoorbeeld heel zachtjes gepraat in het openbaar vervoer, soms zó zachtjes dat je echt niets hoort, ook niet als je er heel dichtbij zit. Ook komt het nog vaak voor dat ouders bij hun kinderen inwonen. Tel daar van die schattige rijstpapieren deuren bij op en je privacy is helemaal ver te zoeken. Gelukkig heeft iemand daar het ‘love hotel’ voor uitgevonden, waar echtparen voor een paar uur of een nacht een hotel kunt huren om… nou ja, om… wel wat privacy te hebben zeg maar.

Met de bus rijden we naar Kyoto Station. De bus is druk, dus we laden onze bagage niet van onze ruggen af. Bepakt en bezakt in de bus staan is niet handig, maar die grote rugzakken en die tentjes op de toch al volle vloer is ook niet alles. We zwaaien nog één keer naar het prachtige Kyoto en stappen dan op de trein naar Nara. In de trein zit een klein jongetje te huilen op zijn moeders schoot. Heel zielig, zowel voor hem als voor de rest van de passagiers want het snijdt door je trommelvliezen. Ik graai in mijn Mary Poppins-tas en vind behalve de schemerlamp, de spiegel en de kapstok ook die helse rode vogeltjes van de McDonalds. Ik spoor de kinderen aan om deze even aan het huilende jongetje te geven – ze willen dat best wel, maar Mila drukt me wel op het hart ‘Alléén lenen!’. Jammer, ze heeft m’n plannetje doorzien. Als ze de vogeltjes voor het jongetje houden en laten horen dat er geluid uitkomt is het kind meteen stil. Aaahh, zalig. De rest van de rit hebben zijn ouders geen kind aan hem en wij geen kind aan onze meiden. Super!

In de trein merkt Maarten op dat we vandaag precies drie maanden onderweg zijn. Dat opgeteld bij onze reis uit ’04/’05, die op de kop af negen maanden duurde, zijn we dus vandaag een jaar voor langere tijd op reis. Een bijzondere mijlpaal!

In Nara keren we terug naar het Sun Hotel, waar we zelfs dezelfde kamer kunnen krijgen. Ook dit keer was de kamer al na een kwartiertje klaar. Het is onverwacht leuk om ergens terug te komen waar je al een keer bent geweest. Niet te vergelijken met thuiskomen in je eigen huis, maar toch een soort van vertrouwd. We meppen de koffertjes en rugzakken op dezelfde handige plekjes en laten Mila even een lekkere tuk doen.

Als dat gebeurd is, gaan we met de bus naar het Nara-Koen park. We hebben bellenblazen meegenomen tot groot plezier van Tara en Mila. Er zijn meer mensen in het park: we zien een enorme (familie?)picknick, jonge stelletjes hand in hand op een deken en wat andere gezinnen. Na het bellenblazen haken de meiden aan bij een jongetje met een bal en zijn ze zo weer ruim een half uur onder de pannen.

Aan het eind van de middag wandelen we naar Silk Road, een restaurant waar een grote treinbaan doorheen loopt die door de etende kinderen bestuurd kan worden. Wanneer we daar aankomen zit de boel hermetisch dicht. Voor de deur staat een hekje met een bordje erop, waar wij natuurlijk niets van kunnen bakken. Het enige dat we kunnen is lezen is 25 4 7, wat zou kunnen duiden op 7 april in Japanse jaartelling. Met de vertaal-app leest Maarten iets voor in de trant van: ‘Terminus Silk Road, thank you for your client’. Balen, want het was zo leuk voor de kinderen.

We wandelen verder richting het station en komen daar uit bij een restaurantje met een grappig promo-filmpje bij de voordeur. En waar grappig staat, mag je ook kitsch lezen. Als we naar binnen stappen blijkt het een kaiten-zushi te zijn, een restaurant waar de sushi op bordjes op een lopende band aan je voorbij schuift. In de regel krijgt deze sushi geen hoge score, maar we zijn met de kinderen erbij toch niet op zoek naar de ultieme sushi-ervaring en zoeken dus vier krukjes naast elkaar. De sushi is echter verrassend smakelijk en de stukken vis zijn vers en echt niet te krap bemeten. In het restaurant staat trots aangegeven dat het met 26 meter de grootste sushi-band ter wereld is. Een kaiten-zushi stond nog op ons lijstje ‘leuk voor de kinderen’, dus daar kan nu een keurig vinkje achter. Check!

I'm glad i spent it with you
Maandag 15 april 2013. Nara, Japan.

Om onze uitslaapkans te vergroten heb ik de luiken voor de ramen geschoven en de wekker uitgezet. Het mag niet baten, want om half zeven tikt Tara op mijn schouder. Ik probeer haar nog in ons bed te lokken om nog even verder te dommelen, maar ze heeft honger en houdt een vurig pleidooi voor cruesli met yoghurt.

Als iedereen fris gedoucht is en ontbeten heeft nemen we de bus weer naar het Nara-Koen park. Om de regen van ons vorige verblijf in Nara enigszins te compenseren hebben de weergoden de thermostaat opgeschroefd tot een aangename 20 graden en alle wolken naar elders verbannen. Het is heerlijk in de zon, dus we laten de kinderen zonder jas lekker bellenblazen, denkbeeldige vissen vangen, verstoppertje spelen en dennenappels verzamelen voor de hertjes.

We wandelen door het park en houden af en toe halt bij een mooie bezienswaardigheid. Zo stoppen we bijvoorbeeld bij het Ukimido Paviljoen, dat midden in het water ligt. In de schaduw van de bomen om de vijver heen zitten flink wat schilders op kleine krukjes te aquarelleren. In en om het water zien we een stuk of tien schildpadden rondzwemmen of zonnebaden op een platte steen. Wat leuk dat die hier in het wild leven! Midden op het paviljoen nemen Tara en Mila een videoboodschap op voor hun jarige tante Jetske, die we via Whatsapp gelijk kunnen versturen. De techniek staat voor niets.

Als we gaan lunchen zien we nog een demonstratie voorbij trekken. Zoals dat gaat in Japan verloopt alles uiterst ordelijk. De groep demonstranten loopt netjes strak langs de stoep en aan de andere kant lopen drie politieagenten mee. De achterste van de drie agenten heeft de taak om achteropkomend verkeer in de gaten te houden en loopt dus ook daadwerkelijk achterstevoren. De demonstranten zijn ook van het nette soort en nemen vrijwel allemaal de moeite om te zwaaien naar de kinderen. Schattig hoor.

We kiezen voor een restaurantje op basis van de voorbeelden in de etalage en de term okonomiyaki op de gevel. Eenmaal binnen lijkt het een restaurant waar je zelf met je gerecht aan de slag moet, maar als we zitten blijkt de warme ijzeren plaat alleen een warmhoudplaat te zijn. We zetten de kinderen zo aan tafel dat ze zo ver mogelijk verwijderd zijn van de hitte en leggen ze goed uit waarom het verstandig is om van de plaat af te blijven. Mila ziet ons regelmatig met stokjes eten en wil dat ook. Best lastig als je drie bent, maar ze geeft niet op. One tough cookie. Tara ontdekt dat op sommige plaatsen de edamame boontjes (jonge sojaboontjes) met grof zout worden geserveerd… Daar had ze even geen rekening mee gehouden.

Tegen half vijf pakken we de bus terug naar onze kamer voor een rustig afsluiter van de middag. Samen met Mila haal ik iets te eten bij de supermarkt. Daar wijd ik als ik tijd heb nog een keer een apart blogje aan, zulke grappige, handige of bijzondere dingen hebben ze daar. Wat een relaxte dag was dit!

Voor vertrek had ik een dolletje met mijn RWB collega Marian Baks dat ik wel ‘big in Japan’ zou zijn. Nou bedoelt ze natuurlijk ‘tall in Japan’, maar dat is haar vergeven. Nu we hier vijf weken zijn mag ik wel stellen dat ons dolletje bewaarheid is geworden. In Nederland ben ik doorgaans al niet de kleinste, en hier wordt dat nog eens extra duidelijk.