Nijmegenaren
Zondag 7 april 2013. Kyoto, Japan.

Ons nieuwe reisschema heeft een nacht kunnen bezinken en voelt bij het wakker worden nog steeds oké. Als we naar het station van Nara lopen, zijn we dan ook opgelucht dat we hier over een paar dagen weer terugkomen. Maarten koopt kaartjes voor de trein van 9.53 uur naar Kyoto.

Wanneer we daar aankomen staan we even in dubio. Gaan we gelijk naar ons ryokan-hotel om de bagage af te zetten en dan terug om Marco op te pikken? Of blijven we hier wachten? We kiezen voor het laatste en veroveren een tafeltje in een Délifrance-kloon in een winkelcentrum op het station. Met een drankje en wat lekkers erbij is wachten helemaal niet zo erg. Dan krijgen we een berichtje: ‘Ik sta bij de Tourist Information’. We schieten overeind, grissen onze bagage bij elkaar en lopen naar de tweede verdieping. De meiden zijn ineens niet meer te houden en zingen uit volle borst: ‘Naar Marco, naar Marco, naar Marco!’. Het is enorm leuk om elkaar weer te zien. Een kleine reünie van Nijmegenaren in Kyoto. Gezellig!

Met de metro gaan we richting Hirashin Ryokan Hotel. Dit houdt het midden tussen een hotel en een ryokan, met diverse onsen-baden in de kelder. Wij vinden de enorme kamer een groot voordeel, want er is meer dan genoeg plek voor ons vieren. Ook de kamer van Marco is ruim. Supermarkten zitten om de hoek en recht tegenover zit een speeltuin, dus daar laten we Tara en Mila even lekker uitrazen terwijl wij onder het genot van een kopje groene thee bijpraten en een plannetje in elkaar draaien hoe we de rest van de dag willen doorbrengen.

We kiezen ervoor om vandaag dingen te doen die niet zo ver weg zijn, op tijd te eten en dan vroeg naar bed te gaan. Om te beginnen nemen we de metro naar het Kyoto Imperial Palace, ook bekend als de Gosho. Dit paleis dateert oorspronkelijk uit 794, maar is diverse keren herbouwd nadat het was afgebrand. Het huidige paleis staat op een iets andere locatie en is iets kleiner dan het origineel. Als er een nieuwe keizer wordt gekroond, vindt dat nog steeds hier plaats evenals ceremoniële gedeeltes van staatsbezoeken. Normaalgesproken moet je een aanvraag indienen om het te mogen bekijken, maar van 4 tot en met 8 april opent het paleis zijn deuren voor Jan en Alleman. Dat is mazzel, want het is vandaag de 7e!

Jammer genoeg is het best regenachtig en waait er een guur windje, maar als echte Hollanders laten wij ons niet kennen. Paraplu op en gaan. In de drukte van de enorme stroom bezoekers verslappen we één momentje, waarna we ons ineens afvragen waar Mila is gebleven. We lopen in rap tempo terug en worden door diverse mensen al aangesproken: ‘You with child? She is cry.’ Oohooh… en inderdaad, in de verte zien we een mevrouw met Mila aan de hand naar een beveiligingsbeambte lopen. Maarten zet het op een lopen en pakt haar gauw op. Ze is helemaal in tranen, en ik eerlijk gezegd ook wel een beetje. Snikkend vertelt ze wat er is gebeurd: ze was ‘even blijven staan, en toen kon ik lullie niet meer findu en toen ging ik huilu en toen kwam die mefwouw en die pakte mij hier (pols) en toen ging die mefwouw met mij lopu en toen wees die meneer van daar issie en toen kwam papa’. Opgelucht lopen we weer terug, onze mini-kudde is herenigd.

We lunchen op het vuistje bij het Imperial Palace en nemen dan de metro naar Nishiki Market, een grote overdekte markt in diverse etenswaren. Het loopt tegen het eind van de middag, dus de meeste verse vis is al verkocht. Maar er zijn nog genoeg winkeltjes over waar je je ogen uitkijkt. Ingelegde groenten, gemarineerde vis, eetstokjes, norivellen, rijstkommetjes, beschilderde waaiers, gepofte kastanjes… een keur aan etenswaren en toebehoren. Het is er dan ook behoorlijk druk. Ik moet er niet aan denken nog een keer iemand kwijt te raken, dus we geven de meiden een stevige hand. Híer blijven!

Terug in het hotel frist Marco zich even op en gaan we uit eten. Bij binnenkomst in de hal van het restaurant moeten we gelijk halt houden. Schoenen uit! Huh, in een restaurant is dat voor mij nieuw maar ach: when in Rome… – dit gezegde geldt ook voor Kyoto, dus wij doen netjes wat er wordt gevraagd en bergen onze schoenen op een in speciale afsluitbare schoenenkast.

Het eten is heerlijk. Marco en Maarten hebben een combo van diverse saté-achtige prikkers met allemaal kippenonderdelen. Bij bestudering komen we tot de conclusie dat één prikker bijvoorbeeld vol zit met kippenhartjes. Zou ik zelf niet snel bestellen, maar blijkbaar smaakt het uitstekend. De meiden hebben rijst met kleine stukjes kip met daar bovenop rauw eigeel. Ze beginnen er vrolijk in te prikken en laten het zich goed smaken. Zelf ben ik erg in mijn nopjes met mijn groene salade met kip. Als klap op de vuurpijl heeft Marco een grote tas vol leuke en lekkere dingetjes bij zich. Van Christel, die voor ons allemaal iets persoonlijks heeft bedacht. En van mijn collega’s bij RWB die een kaart vol schreven met lieve dingen en er mijn lievelingschocolade bij deden. Wat lief allemaal! Nogmaals enorm bedankt!

Als we terugkomen uit het restaurant kunnen we Marco niet meer verleiden tot een drankje in de lobby of op onze kamer. Twee vluchten, zeven uur tijdsverschil en een middagje sightseeing eisen hun tol; begrijpelijk. We spreken af voor het ontbijt om half zeven. Morgen weer een nieuwe dag.

Lovely Kyoto
Maandag 8 april 2013. Kyoto, Japan.

Het ontbijt bij Hirashi Ryokan Hotel doet ons wel een beetje denken aan het ontbijt bij de monniken. Kleine porties van allerlei hapjes, groene thee, soep, tofu, rijst… sommige dingen smaken ons uitstekend, andere wat minder. De meiden timmeren lekker een portie cruesli met kwark naar binnen en laten het zich goed smaken.

Dan zijn we klaar om aan deze maandag te beginnen. We nemen eerst de bus naar Kinkaku-ji oftewel The Golden Pavillion. De toegang tot deze prachtige tempel uit 1397 bedraagt slechts 400 Yen, een klein bedrag voor zoveel moois. Deze tempel is namelijk helemaal met bladgoud bedekt. Als je goed kijkt, kun je vanaf een afstandje al zien dat het bladgoud uit allemaal kleine vierkantjes bestaat. In de vijver waarin de tempel ligt, wordt hij bovendien nog eens schitterend weerspiegeld. Er is een vast fotopunt waar je moet gaan staan, dus onze foto is zo’n beetje vergelijkbaar met alle andere foto’s van deze tempel. Geeft niet, want het is prachtig. We wandelen op ons gemak om de tempel heen, tot we langs een koffiekraampje komen. De heren hebben wel zin in een bakkie èn er staan bankjes in de zon. Hartstikke luxe, dus we nemen het ervan. Tara een ijsje, Mila een blikje warme chocomel… het is even heel erg genieten.

Na deze opknapbeurt zijn we toe aan onze volgende bezienswaardigheid: het bamboebos van Arashiyama. Als we een taxi zien, stappen we in. Zo houden we Mila (en onszelf) zo lang mogelijk fit. De chauffeur zet ons zo dicht mogelijk bij het bos af, maar eerst moeten we ons nog wel langs een aantal winkeltjes worstelen. Dan stappen we het bamboebos binnen. Een prachtig gezicht. De bamboe groeit metershoog recht naar boven, vrijwel zonder in de grond zichtbaar uitgebreid te wortelen. Toevallig rijdt er in een riksja ook nog een geisha rond. Wij vermoeden dat het een dame is die zich in een kostuum heeft laten hijsen. Dat kun je hier namelijk doen, en vervolgens geschminkt en al de straat op.

Na het bamboebos wandelen we verder naar de Tenryuji Tempel. Hier genieten we vooral van de tuinen. Echt prachtig aangelegd, vol bloesem en naar verluidt in de top vijf van Zen tuinen van Kyoto èn op de Unesco werelderfgoed lijst. Mila wordt er ook helemaal Zen van, want die stort bij Maarten op de nek zowat in slaap.

We vinden het mooi geweest voor haar, dus we splitsen ons groepje op. Ik ga met de meiden met de bus terug naar het hotel, Marco en Maarten gaan met de trein door naar de Fushimi Inari Tempel, die bekend staat om zijn duizenden vermiljoen torii’s. Vermiljoen verwijst naar de oranjerode kleur van deze houten poorten. De tempel staat in het teken van de godin Inari, de Shinto godin van de rijst. Omdat vossen haar boodschappers zijn, staan er overal standbeelden van vossen langs de route.

De mannen wandelen de route helemaal af, de berg op naar waar je een houten poortje neer kunt leggen met je eigen wens erop. Daar zijn ze wel zo’n drie uur mee bezig geweest, dus sowieso geen optie voor Mila’s korte pootjes. Die is ondertussen in de bus op weg naar het hotel al in slaap gezakt op een bankje, dus eenmaal in het hotel was de kop van de vermoeidheid eraf en viel ze niet meer in slaap.

Als ik met de meiden later op de middag in de speeltuin tegenover het hotel zit, komen M&M aangewandeld. Het is inmiddels kwart over vijf, dus we frissen ons even op want Marco heeft aangeboden ons mee uit eten te nemen. Hij heeft sushi in gedachten, en dat soort gedachten juichen wij van harte toe. In een winkelcentrum vlak bij ons hotel zitten in de kelder allemaal restaurants, en daar zit ook Sushi Ina.

We kunnen eerlijk zeggen dat Sushi Ina haar zaakjes goed voor elkaar heeft. In de enorme vitrine liggen schaaltjes met prachtige moten vis en als we onze bestelling hebben doorgegeven gaan er drie sushi chefs gelijk mee aan de slag. Ze rollen, ze snijden en presenteren de sushi op prachtige schalen die alleen nog maar extra bijdragen aan onze eetlust. Het is héérlijk! Marco stuurt wat foto’s door naar Christel en krijgt een kiekje terug van een sneue bruine boterham in een plastic zakje. Nou, zo vaak sushi eten is ook heus geen lolletje hoor, dat moet je niet onderschatten! Onze lieve schatjes zijn ondertussen wel toe aan een flinke nachtrust. En wat is er nou mooier dan je kinderen zo in slaap te zien vallen na een prachtige dag?

Temple Town
Dinsdag 9 april 2013. Kyoto, Japan.

Als we vandaag opstaan, realiseren we ons dat dit onze laatste nacht in een ryokan en dus op een futon was. Enerzijds jammer, want de kamers in ryokans zijn veel ruimer dan de hotelkamers, anderzijds doen mijn heupen en schouders een vreugdedansje.

Om half acht zien we Marco weer bij het ontbijt. Hij heeft nog ruimte in zijn koffer voor een tasje kleding, dus dat geven we alvast mee. Scheelt ons weer in onze rugzakken, want met name die van Maarten wordt veel te zwaar, alsof je een koelkast op je rug aan het hijsen bent.

We proberen Marco’s laatste dag optimaal te benutten en nemen de metro naar station Gion Shijo. Vanaf daar is het een paar minuten lopen naar de Chion-in tempel, waarvan de San-mon toegangspoort de grootste van Japan is. Overigens is meer aan deze tempel groot of zelfs het grootste in/van Japan. We wandelen er op ons gemak rond en genieten van het mooie weer, de prachtige gebouwen en de rust die er heerst, terwijl je toch midden in een stad van anderhalf miljoen mensen loopt. De kersenbloesem is al over zijn hoogtepunt heen; overal liggen de roze sakurablaadjes op de grond.

In één van de gebouwen kijken we rond en doen we iets dat we normaalgesproken nooit doen: we negeren het bordje ‘No pictures’ en maken foto’s van de Boeddha. Ik verwachte half en half een soort ‘Revenge of the Buddha’, maar ze zijn prima gelukt en niet bewogen of onderbelicht.

Onze kanjers van meiden doen het vandaag súper. Tempels zijn op z’n zachtst gezegd niet hun favoriete locaties om te bezoeken, maar ze stappen flink mee. Het scheelt dat het complex zo groot is dat ze ook lekker hun gang kunnen gaan. Tijdens het wandelen horen we plotseling een gebed. We volgen het geluid en komen uit bij een kleinere tempel, waar bordjes staan dat je van harte welkom bent. Wel even schoenen uit natuurlijk. We stappen op kousenvoeten naar binnen, waar de dienst net begonnen is. We gaan op de tatamimatten zitten, voeten netjes naar achteren en kijken wat er gebeurt. De monniken nemen het voortouw en al gauw komen er twee hogergeplaatste geestelijken binnen. Voor het gemak: een oranje en een blauwe. Hier mochten uiteraard ook geen foto’s gemaakt worden, dus dat hebben wij netjes gerespecteerd.

We wandelen vrij ver het terrein op, dat tegen een berg aan ligt. Vanaf deze hoogte heb je een mooi uitzicht over Kyoto. Voordat we verder gaan naar de volgende tempel (sorry meiden) eten we in de zon nog even een lekker ijsje. Uit de automaat natuurlijk, want vrijwel alle drankjes en versnaperingen komen in Japan geautomatiseerd tot je. Prachtig.

Een klein stukje terug richting het station ligt Shoren-in, oorspronkelijk een woonhuis van de ‘aanvoerder’ van de Shabot stroming van het Boeddhisme. Er omheen liggen prachtige tuinen, en we hebben bedacht dat we daar gaan lunchen. M&M halen iets te lunchen, ik loop met de meiden vast naar het huis. Daar is het werkelijk heerlijk. We zoeken een hooggelegen plekje op en lunchen daar op het vuistje. Vervolgens wandelen we de tuinen en het woonhuis door. Een enorm huis, ongelofelijk dat daar iemand heeft gewoond. De vele schuifdeuren inspireren ons tot leuke kinderspelletjes (labyrint, slaapfeestjes…) en natuurlijk tot het nemen van veel foto’s.

Als slotstuk willen we nog graag naar Gion, de geishawijk. Overdag is de kans dat je daar een geisha op weg naar haar werk tegenkomt vrij klein, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het aantal loslopende bruidsparen in traditionele kleding. Tara en Mila gaan helemaal los en willen vrijwel met elk paar op de foto. Die bruidsparen vinden dat heel leuk, van die blonde meisjes erbij dus die giechelen wat en vinden het allemaal goed. Hup, papa en mama er ook nog even bij, wel ja…

Tot slot drinken we nog even wat en wandelen dan terug naar het hotel. De kortste weg is over de Nishiki Market, en vanwege de drukte daar nemen M&M de meiden op de nek. Nu ze zich niet meer hoeft in te spannen om te lopen, gaat bij Mila het lampje uit. Ze zakt bij Maarten op de nek in slaap, kwijlt ondertussen zijn hele oor vol en wordt pas wakker als we weer in onze ryokan zijn om de bagage op te halen.

We nemen met z’n allen een taxi naar ons volgende hotel. Vanaf daar gaat Marco naar het station om met de trein naar zijn congres te gaan. We nemen afscheid in de wetenschap dat we elkaar over een paar weken weer zien, maar dan is het een thuiswedstrijd in Nijmegen. Mila en Tara vinden het hélemaal niet leuk dat Marco er van door gaat, Mila wordt er zelfs een beetje verdrietig van. De afgelopen dagen heeft ze Marco ‘geadopteerd’, dus gedag zeggen past niet in haar straatje.

Nadat we inchecken in het Gimmond Hotel houden we het simpel. We eten lekker pizza in het restaurant van het hotel, waar we op vertoon van de kamersleutel nog even tien procent korting van de rekening afharken. Gauw naar onze redelijk ruime kamer, tentjes opzetten voor de meiden en ons bedje in.

Lost... but not (yet) found
Woensdag 10 april 2013. Kyoto, Japan.

Na de wat vollere dagen met Marco is het nu weer eens tijd om een dagje uit te slapen en natuurlijk voor een echte kinderactiviteit. We klungelen na het ontbijt eerst heel ontspannen een beetje aan en gaan aan het eind van de ochtend richting Kyoto Zoo, de één na grootste dierentuin van Japan.

Wanneer we er heen wandelen staat de zon te stralen aan een strakblauwe hemel, dus al snel worden de truien om het middel geknoopt. Lekker! We lunchen in de dierentuin bij de giraffen, in een heel nieuw gedeelte van de dierentuin. Dan kuieren we op ons gemak verder. Mila geeft aan dat ze moe is, dus we improviseren een bedje van jassen en truien voor haar. Maarten en Tara wandelen alvast verder, ik blijf bij Mila zitten lezen. Van dat slapen komt natuurlijk helemaal niks, dus na een kwartiertje draaien pakken we de boel weer bij elkaar en zoeken we Maarten en Tara.

De dierentuin is ruwweg te verdelen in drie stukken: splinternieuw, verouderd en ‘under construction’. We hopen dat de verouderde stukken snel aan de beurt komen, want sommige hokken bieden een troosteloze aanblik. Een olifant bijvoorbeeld, die moet het doen met een betonnen oase van tien bij tien en dat stemt niet vrolijk. Behalve dieren zijn er ook nog een paar kleine attracties. Bootjes, een treintje, botsautootjes en een reuzenrad. Ach, het is vandaag kindertijd dus kies maar wat uit. En nog een. En nog een. We staan hier nou toch. Als we richting de uitgang gaan, komen we nog langs de verblijven van de leeuwen, de tijgers en een jaguar. Wat een prachtige dieren zijn dat toch allemaal, met die enorme poten en gigantische hoektanden!

Maarten wil ons nog graag meenemen naar de duizenden torii’s bij Fushimi Inari waar hij eerder deze week met Marco was. Om Mila niet teveel te vermoeien nemen we een taxi. De rit duurt iets langer dan gedacht, maar dan zijn we er. Mila is inmiddels in slaap gevallen, dus die moeten we wakker maken. Dan wandelen we naar de voet van de heuvel. We passeren eerst talloze winkeltjes en staan dan bij het begin van Fushimi Inari. Als we iets willen fotograferen zoeken we naarstig naar onze camera. Wanneer deze niet op de gebruikelijke plaatsen zit, breekt ons acuut het klamme zweet uit. Sh*t! In de taxi!

We overleggen snel. Hoe zag de taxi eruit? Ja, daar kunnen we helder over zijn. Hij was zwart. En de chauffeur was een oudere mijnheer. Heel veel helpt ons dat niet, want dat is zo’n beetje de beschrijving van alle 6386 taxi’s in Kyoto. Dan schiet me te binnen dat er een bordje op het dak zat met een olifant er op. Met dit aanknopingspunt zet Maarten het op een lopen naar het station en de taxistandplaats, maar komt even later zwetend en zonder resultaat terug. Geen taxi met een olifant meer te bekennen.

Dan valt ons oog op een soort kantoortje tegenover de hoofdingang van de tempel. We spreken iemand aan en vragen of hij Engels spreekt. No, little. We wagen het erop. Met Hints voor gevorderden leggen we uit dat we onze camera zijn verloren in de taxi, en dat er een olifantenbordje op het dak staat. De beste man loopt met ons mee naar een parkeerplaats, waar hij een andere taxichauffeur aanschiet. Die weet te melden dat de olifant het logo is van de Rakuto Group. Samen met de oudere mijnheer duiken we de receptie van een hotel in, waar we met versterking van de receptionist bellen met de Rakuto Group. We laten de folder zien van ons vertrekpunt, de Kyoto Zoo, en weten nog te melden wat we voor de taxi betaald hebben. Met zoveel info móét het toch lukken om die taxi te traceren?

De oudere mijnheer loopt weer met ons terug naar zijn kantoortje aan de voet van Fushimi Inari en informeert in welk hotel we zitten. Hij legt aan de taximaatschappij uit dat de camera, als hij wordt gevonden, bij het hotel afgegeven kan worden. Dan belt hij het hotel om dit alvast uit te leggen. Jeetje, wat is die lieve man enorm behulpzaam. Op een gegeven moment zijn er twee oudere heren voor ons aan het bellen terwijl de allereerste aangesproken taxichauffeur er ook nog bij staat te wachten, net als wij hopend op goed nieuws. Als we de website van de Rakuto Group bekijken, lezen we dat de olifant uit hun logo symbool is voor ‘good fortune’ en hopen we dat dat dit keer vooral op ons mag slaan. We hebben het toestel in december gekocht, speciaal voor deze reis…

Dan komt er een telefoontje van de taximaatschappij. De chauffeur is gelokaliseerd, herinnert zich ons nog, heeft de auto nagekeken en niets gevonden. Maarten laat de oudere mijnheer de taximaatschappij op het hart drukken om nóg een keer te kijken, ook onder de stoel. Ze geven aan dat ze dat zullen doen en dat ze het hotel bellen als er nieuws is.

Inmiddels is het half vijf. Chagrijnig lopen we naar de trein en wandelen we naar ons hotel. Daar vraagt Maarten bij de receptie nogmaals naar nieuws van de taximaatschappij. De receptioniste geeft aan dat ze gekeken hebben maar niets hebben gevonden. Of dit nu het bericht is dat we al hadden, of naar aanleiding van een tweede kijkpoging is ons niet duidelijk. Wat we wel weten is dat ons fototoestel verdwenen is, evenals het 32Gb geheugenkaartje en de foto’s van vandaag.

De avond staat in het teken van polisvoorwaarden (Ja, u moet aangifte doen. Wordt leuk, in het Japanse Engels…) en het tegen beter weten in wachten op een telefoontje van de receptie. Vandaag dus geen foto’s bij het verslag. We zijn nog in dubio of we het toestel nu gelijk vervangen of door blijven duimen op een goede afloop. Duimen jullie mee?

Fushima Inari
Donderdag 11 april 2013. Kyoto, Japan.

Já! Je gelooft het nooit, maar om tien uur ging de telefoon op onze kamer dat onze fotocamera gevonden is! Yés! We maken een klein rondedansje van plezier. De receptionist vertelt dat de camera wordt afgegeven bij het hotel, over een uur of twee. Daar wachten we dan wel op, dan kunnen we de chauffeur persoonlijk bedanken. Vijf minuten later wordt er op onze deur geklopt (in plaats van een Brabants kwartierke hebben ze hier een Japans uurtje?): de receptionist, om te melden dat de chauffeur beneden staat. Maarten schiet in zijn schoenen en met de meiden in zijn kielzog haast hij zich naar beneden. Daar staat een andere chauffeur dan die van de betreffende rit en inderdaad: hij heeft ons fototoestel in zijn handen. Whoehoe! Overboord kan onze planning van aangifte doen en een nieuw toestel kopen, heerlijk.

Gisteravond heb ik vlak voor het slapen gaan nog een mailtje gestuurd naar het hoofdkantoor van Rakuto, met het vriendelijke doch dringende verzoek om nóg een keer heel goed te kijken – ook onder de stoel – omdat er foto’s van onze kinderen met emotionele waarde op het toestel staan. Wij waren het er met z’n tweeën al over eens dat als we dan foto’s kwijt moesten zijn, dan maar die van de dierentuin, maar baat het niet dan schaadt het niet.

Geen idee wat er nou uiteindelijk voor gezorgd heeft dat het ding toch boven water is gekomen, maar we hebben hem terug. Geen fotoloze blogs dus. Ik gooi er gelijk nog een mailtje achteraan om uitgebreid te bedanken voor het retourneren van de camera – wel zo netjes. We gaan nu gauw op pad, naar de torii’s onder de noemer ‘drie keer is scheepsrecht’. Joehoe!

Gewapend met ons fototoestel gaan we met metro en trein richting Fushima Inari. Bij een supermarktje vlak bij het station kopen we eerst een paar dozen koekjes om af te geven bij het kantoortje waar gisteren de oudere heren zo druk in de weer zijn geweest met het helpen zoeken naar onze camera. Als we daar aankomen is er maar één mijnheertje aanwezig, maar die herkent ons wel en is blij dat we de camera terug hebben. Hij spreekt geen woord Engels, maar uit zijn gebaren blijkt wel dat hij in eerste instantie de koekjes niet wil hebben. We dringen een beetje aan en dan gaat hij toch overstag. Hé, het zijn koekjes – wie zou er niet overstag gaan? We bedanken hem nogmaals hartelijk en wandelen verder.

De torii zijn zoals Maarten al eerder vertelde een prachtig gezicht. Het zijn er echt ontelbaar veel, ze staan haast tegen elkaar aan en vormen zo een haag van oranje houten poortjes. Als je er in loopt, zijn ze effen oranje (vermiljoen eigenlijk), als je terugloopt zie je de gravures erin. Er staan ook weer een aantal bruidsparen, dus Mila en Tara willen weer dolgraag op de foto met ze.

Een stukje verderop staat een groepje vriendinnen in traditionele kleding te poseren, en ook daar stuiven onze meiden op af, tot groot enthousiasme van de dames èn hun fotograaf. Bij een attractie als deze zit uiteraard ook een flink aantal winkeltjes. En kitsch of niet, ik wil (al heel lang) graag zo’n Japans katje dat met z’n pootje zwaait. Liefst eentje die echt beweegt. Ja lach me maar uit, vind ik niet erg. We wisten al dat dit het symbool is voor gastvrijheid, maar het valt ons op dat er twee varianten zijn: zwaaiend met links en zwaaiend met rechts. In een winkeltje worden we aangesproken door de verkoper, die uitlegt dat zwaaien met links betekent ‘Welcome to guests’ en zwaaien met rechts ‘Welcome to money’. Als Maarten twee handen in de lucht steekt en vraagt of dat bekent ‘Welcome to guests with money’ liggen wij in een deuk maar het grapje gaat ‘lost in translation’. De verkoper kijkt ons ‘appelig’ aan en zegt: ‘Two hands mean give up. Surrender’. Nou, overgeven doen wij liever niet dus zo’n kat met twee pootjes in de lucht moeten we dan toch maar zien te vermijden. Vriendschap gaat bij ons altijd boven geld, dus wij kiezen voor de ‘welcome to guests’-variant. Overigens blijkt het een mission impossible om überhaupt een leuk exemplaar te vinden, het zijn allemaal spaarpotten. Ik blijf dus uitkijken.

We nemen de trein terug richting de stad en duiken Bic Camera in, een enorme elektronicazaak, op zoek naar een nieuw hoesje voor ons fototoestel. Ik zal de uitweiding besparen: is niet gelukt. Op het station besluiten we te splitsen. Maarten gaat met Mila naar het hotel voor een tukkie, ik ga met Tara nog een keertje naar Nishiki Market om te winkelen voor mijn aanstaand zelfstandig ondernemerschap. Als we daar klaar zijn, zitten we vlak bij ons vorige ryokan met de speeltuin voor de deur. Ach, Mila slaapt toch dus ik kan Tara wel even blij maken. Ze gaat super lief met een Japanse dreumes aan het spelen onder het toeziend oog van die moeder, dus ik kan nog even lekker afdwalen in de laatste hoofdstukken van Tatiana de Rosnay’s ‘Die laatste zomer’. Heerlijk.

‘s Avonds eten we in een klein restaurantje vlak bij het hotel. Het is zo’n restaurant waar je eerst bij binnenkomst je keuze maakt bij een automaat. Je duwt geld in de automaat, drukt op de knoppen van de gerechten naar je keuze en voegt er eventueel drankjes aan toe. Dan spuugt de automaat voor elk item een bonnetje uit. Dat overhandig je aan de ober en binnen tien minuten staat alles dampend op tafel. Voordelen: geen kasverschil bij de ober(s), hoge rotatie. Nadelen: geen fooien, geen bijverkoop.

Niji-jo by night
Vrijdag 12 april 2013. Kyoto, Japan.

Omdat we onlangs besloten om twee nachten langer in Kyoto te blijven maar het Gimmond Hotel helaas vol zat, moesten we op zoek naar nieuwe accommodatie in deze stad – onze derde stek alweer. Niet optimaal natuurlijk, maar ook wel weer leuk want we hebben gekozen voor een vorm die we nog niet eerder gehad hebben: het appartement.

We komen uit bij Ichijo IVY, een mini-appartementje vlak bij het kasteel Nijo-jo. Hier is de badkamer nog kleiner dan we eerder al zagen, het lijkt bijna op het toilet in een vliegtuig. Ook verstrekken ze geen handdoeken en wordt er tussentijds geen verschoning aangeboden van linnengoed. Wij slapen hier maar twee nachten – thuis verschoon ik mijn bed ook niet elke dag. En het handdoekenverhaal hebben we ondervangen door bij de supermarkt wat goedkope handdoekjes (van dito kwaliteit) in te slaan die we hier bij het uitchecken in de prullenbak kieperen. Je kunt er de krant doorheen lezen en ze zijn spuuglelijk, maar het heeft ook wel weer wat.

Terwijl Maarten naar het postkantoor gaat om de resultaten van mijn ‘shopping spree’ op Nishiki Market naar Nederland te versturen, blijf ik met de meisjes buiten spelen. Er zit een oma met haar kleinzoon tegenover me op een bankje, en zij heeft een bellenblaas. Met haar hoge stemmetje nodigt ze de kinderen uit om mee te spelen. Tara en Mila rennen in het rond, vangen de bellen zo goed als ze kunnen en blijven in de gure wind lekker warm.

Net na een uur mogen we in ons appartementje. De eigenaar laat ons zelfs een huurovereenkomst tekenen voor deze twee dagen en alsof we echte Japanse inwoners zijn worden we verzocht ons afval te scheiden en zelf aan de weg te zetten. Zoals het een Japans appartement betaamt is het heel klein. Moet er niet aan denken hier een gezin op te laten groeien. Al het meubilair is inklapbaar, zodat je je kont nog een beetje kunt keren. Gelukkig kunnen we de tentjes na het inklappen van de ‘eethoek’ prima kwijt, dus wij zijn tevreden.

Maarten gaat even lekker een stuk fietsen. Voor 100 Yen per dag kun je bij dit appartement een fiets huren, dus dat hebben we voor twee dagen gedaan. Er zijn geen fietsen met een kinderzitje en dat is in Japan wel verplicht, dus we hebben het bij één exemplaar gehouden. Onderweg gaat hij nog even naar de kapper, want zijn korte reiscoupe is aan een scheerbeurt toe.

‘s Avonds loop ik met Mila naar een wat grotere supermarkt voor ons avondeten. In het appartement zit één gaspit, dus ik kies voor een zak soep die er heerlijk uitziet. Tomatensoep, goed gevuld met stukken rundvlees. Hhmm, lekker opwarmen en smullen. In het kader van risicospreiding doe ik er nog een salade bij en voor de kinderen een maaltijd met rijst, een moot zalm en diverse ‘bijgerechtjes’. Toetjes erbij, biertje, wat stukjes tonijn die bij het snijden van de sashimi overgebleven zijn (denk ik) om vanavond te snaaien. Lekker om gewoon weer eens in een normale supermarkt boodschappen te doen, al is het maar een klein beetje. Bij thuiskomst blijkt de goed gevulde soep een waterige bedoening te zijn, waar de vlammen al van uit je tong slaan als je er alleen maar naar kijkt. Toch lastig, dat reis-analfabetisme. Gelukkig is er de salade nog, aangevuld met yoghurt en cruesli. Ook goed.

We hebben de kinderen vanmiddag uitgebreid laten tukken, zodat ze vanavond wat langer op kunnen blijven. Als het donker is willen we namelijk naar Nijo-jo, een kasteel hier vlakbij. Het kasteel en de circa 200 bloesembomen er omheen worden in de bloeitijd namelijk uitgelicht. We pakken de bus en zijn in een wip bij het kasteel. Daar is een mooie route uitgezet met allerlei lantaarns en alle bloesembomen zijn inderdaad allemaal van onderaf verlicht. Prachtig!

Tegen negen uur sluit het kasteel en gaan we lekker terug naar huis. De vermoeidheid begint bij de meiden toch wel de kop op te steken. Als we thuis het hele spul net in de pyjama’s hebben gehesen, gaat het skype-alarm af op onze iPad. Huh? We hebben toch geen date staan met iemand? Het blijkt ons neefje Bram te zijn (3), die eigenhandig skype heeft opgestart en ons even met een videogesprek opbelt om zijn treinbaan te laten zien. Wat een grap zeg!

Stirred, not shaken
Zaterdag 13 april 2013. Kyoto, Japan.

Het is zaterdag, dus we hebben de wekker uitgezet om lekker uit te kunnen slapen. Daarbij hadden we alleen even geen rekening gehouden met Moeder Natuur en ‘tectonische’ platen en zo, want om 05.33 werden we gewekt doordat ons appartement begon te schudden. Maarten was het eerst bij zijn positieven en stootte mij aan. ‘Hé Edith, een aardbeving!’. Ik zat op dat moment nog hevig in mijn REM-slaap en voelde het wel, maar het drong niet gelijk door. Op zich niets nieuws, want de aardbeving in Roermond op 13 april 1992 en die in Goch op 8 september 2011 heb ik ook niet gevoeld. Dat is het voordeel van stevig gebouwd zijn: je trilt niet zo snel. Sterker nog, bij die van Roermond kwam mijn moeder destijds op een holletje naar mijn zolderkamer omdat ze meende dat ik uit bed was gevallen. Nou, ben nu ook weer niet zó stevig gebouwd dat ik een aardbeving van 5,8 op de schaal van Richter veroorzaak hoor…

Anyhow, er gebeurde hier verder niets totdat een paar minuten later de boel wéér schudde. Aangezien er geen scheuren in de muur ontstonden, er geen alarmbellen gingen rinkelen en er zich geen andere spannende zaken voordeden hebben we ons weer omgedraaid en geprobeerd verder te slapen. En de meisjes? Die ronkten overal lekker doorheen, hebben er niets van gemerkt. Achteraf bleek uit het nieuws dat wij de aardbeving zelf niet gevoeld hebben, maar de naschokken. Die worden overigens deze week nog meer verwacht.

Aan het eind van de ochtend nemen we de bus naar de wijk Gion. Daar zijn we eerder deze week met Marco al eens doorheen gewandeld, maar we wilden de sfeer daar nog wel een keertje proeven. Als we uit de bus stappen is het lunchtijd, en laten we nou toevallig midden voor de McDonalds de bus uit rollen. We verwennen onze meisjes met een bezoek aan deze hamburgergigant en bestellen voor hen lekker een bakje mais in plaats van frietjes. Gezonder en ze vinden het ook nog eens lekkerder.

Het Happy Meal wordt hier overigens niet uitgeserveerd in een leuke kartonnen doos, maar je mag bijvoorbeeld wel je eigen speeltje uitzoeken. Onze kinderen kiezen allebei voor de plastic papegaai, waarvan later blijkt dat er geluid uitkomt. Drie verschillende geluidjes maar liefst. Joepie. Ze zijn er alle twee wel erg mee in hun sas en in het kader van ‘Doe eens gek bij de Mac’ betrekken ze gelijk onze buren bij hun spel. Ach ja, verbroedering over de landsgrenzen heen: wij zijn vóór. Zeker nu we van alle kanten gewaarschuwd worden voor afweergeschut in Tokyo dat staat opgesteld tegen het malle noordelijke neefje van PSY…

Wanneer alle mais aan boord is wandelen we verder langs het water. Het zonnetje schijnt, er is gezelligheid aan de oevers dus we laten Tara en Mila lekker steentjes in het water gooien en steken zelf lekker de benen vooruit met onze snoet in de zon. Als ik het zo opschrijf, weet je al dat het nooit lang gaat duren hè? ‘Mama, ik moet echt héél nodig poepen’. Oké… einde idylle.

Als we door Gion gewandeld hebben op zoek naar een échte geisha (niet gelukt) is het hoog tijd om onze speeltuin-belofte aan de kinderen in te lossen. We pakken een taxi naar de speeltuin voor de deur van onze oude ryokan en laten de kinderen daar lekker anderhalf uur hollen, dollen, glijden, wippen, schommelen en zandtaartjes bakken. Maarten pakt er een kopje koffie van de supermarkt bij, ik sla mijn e-reader nog eens open. Prima zo.

Tegen half vier wandelen we naar de bus die ons in 20 minuten naar ons appartement brengt. De meiden krijgen een cooling down (lees: hun tablets) en Maarten springt op de huurfiets om even flink op de pedalen te trappen. ‘t Is geen mountainbike, maar toch. Op de terugweg neemt hij ons avondeten mee en zo zitten we weer aan de sushi. En nee, dat verveelt nog niet.