Het zal wel meevallen...
Maandag 20 augustus 2012. Bundi, India.

Vandaag een reisdag, we gaan van Udaipur naar Bundi. De trein vertrekt om zes uur ’s avonds en we zullen tegen elf uur ’s avonds in Bundi aankomen. We hebben alvast gemaild met een guesthouse in Bundi of ze plek voor ons hebben en zij komen ons ook halen bij het treinstation.

Eerst gaan we in Udaipur nog het paleis bezoeken. Het paleis is erg groot en het is erg druk. Rieuwert voelt zich al een heel stuk beter alleen nu voelt Noa zich erg slap. We gaan dan ook met een sneltreinvaart door het paleis heen. Buiten regent het ondertussen enorm hard en dat wordt dan gelijk een enorme prutbende op de straten.

We besluiten om een uur of vier nog wat in Udaipur te eten omdat dat in de trein helemaal niets wordt. We bestellen lekkere groente curry met rijst en chipati. De chipati eet je met je handen maar het restaurantje heeft geen gelegenheid om je handen te wassen. Omdat de tassen al ingepakt zijn en ik de dettol doekjes ook opgeruimd heb (slimme actie) eet ik (de andere eten rijst), met ongewassen handen. Zal zo'n vaart wel niet lopen. Maar een wijze les… breek nooit je eigen regels.

In de trein liggen we een beetje verspreid, maar goed het is maar een korte reis. Aangekomen in Bundi staat de eigenaar van ons nieuwe guesthouse al op ons te wachten. Gelukkig maar want zo 's avonds in het donker op zo'n afgelegen station is de sfeer toch wel wat anders. De chauffeur en eigenaar zeggen dan ook dat we door moeten lopen, blijkbaar vinden zij de sfeer ook niet echt tof.

We hebben een gezellig guesthouse. De hele familie woont hier, vader, moeder en twee zoons met vrouw en kind. Ze zijn bij aan het bouwen in het guesthouse waardoor het er wat rommelig uitziet maar onze kamer ziet er netjes uit. De badkamer is wat minder maar daar is de prijs dan ook naar. We worden nog wel gewaarschuwd dat we de badkamer altijd dicht moeten houden omdat er nog weleens apen via de openingen in de badkamer naar binnen komen. Ook de balkondeur moet je altijd dichthouden. Hmm, zal allemaal wel meevallen.

Wijze les
Dinsdag 21 augustus 2012. Bundi, India.

Niet helemaal lekker wakker geworden, kramp in mijn buik maar voor de rest gaat het wel. Dat is helaas een uur later wel anders ik voel me hondsberoerd. Overgeven hoef ik niet, maar voor de rest is het een drama. Tja dat krijg je als je je eigen regels breekt.

Rieuwert gaat even op het balkon koekeloeren en doet voor de zekerheid de deur toch maar dicht. Een paar tellen later gaat de deur weer met een grote ruk open en met een grote klap weer dicht en in die luttele seconde is ook Rieuwert weer binnen… Apen, vanaf alle kanten springen ze op het balkon, het ene moment zijn ze er niet en dan ineens zit het helemaal vol. Even door een open raampje spieken, er zit ook een hor voor, en of de apen het weten ze springen gelijk naar het open raam. We hebben het hier niet over lieve kleine doodshoofdaapjes maar over serieuze grote apen, hun staart meet alleen al heeft een afmeting van een meter. Nou oké dan, de staart is net zolang als de aap zelf, maar een aap van een meter met behoorlijke tanden is erg indrukwekkend.

Rieuwert en Noa gaan 's middags met zijn tweeën een rondje door het dorp maar omdat het regent, het is moesson natuurlijk, zijn ze vrij vlot weer terug. Daarbij komt dat ze ook nog de verkeerde kant op gewandeld zijn en daardoor niet in een echt geweldig stuk terecht zijn gekomen. Ondertussen doe ik een marathon aan slaapjes en prop ik mezelf vol met loparimide en paracetamol om hopelijk morgen weer op de been te zijn. 's Avonds wat witte rijst en bananen besteld, maar alleen de bananen krijg ik weg en dan wordt ik zo duizelig dat ik maar weer snel mijn bed in kruip.

Ziek
Woensdag 22 augustus 2012. Bondi, India.

Nog steeds slap en beroerd, nog beroerder dan gisteren eigenlijk. Ik ga wel mee naar boven om wat proberen te eten, weer bananen. Als ik opsta merk ik dat ik toch wel erg slap wordt en boven aan de trap ben ik helemaal op, geen greintje energie meer. Dit wordt weer geen goede dag. Rieuwert en Noa gaan daarom deze dag nog maar een keer samen op pad. Erg leuk is het natuurlijk niet want ze willen natuurlijk niet overal al gaan kijken want als ik weer op de been ben wil ik het natuurlijk ook graag zien. 's Avonds voor mij maar weer witte rijst en bananen.

Doktersbezoek
Donderdag 23 augustus 2012. Bondi, India.

Het wordt alleen maar beroerder. Ik heb nu al twee dagen alleen maar liggen slapen en ik ben zo slap als een vaatdoek. Geen spatje energie meer in mijn lichaam. De eigenaar van het guesthouse komt even bij me kijken en vindt dat ik naar de dokter moet. Oké... hmmm. Weinig keus want er moet iets gebeuren. Ik hou in mijn achterhoofd dat ik gelezen heb dat Indiase artsen tot de best opgeleide artsen ter wereld behoren. Ik geef me maar over, erger dan dit kan het niet worden.

's Middags om vier uur mogen we op het spreekuur verschijnen, dus Rieuwert en Noa lopen nog maar eens een rondje door het stadje en kopen daar wat souvenirs. Om vier uur vertrekken we met de tuktuk naar de doktor. De reis met de tuktuk kost me zo ongeveer het laatste restje energie, het is één grote hobbel en bobbel weg en oog voor de omgeving heb ik niet echt.

Bij de dokter is de spreekkamer ook de wachtkamer, dus iedereen zit er gezellig bij als je een gesprek met de dokter hebt. Hoezo privacy? Ook de man van de administratie die het geld in ontvangst neemt zit er gewoon gezellig bij. Iemand krijgt een röntgenfoto en alle patiënten kunnen gezellig meekijken. Het gaat allemaal wel vlot, ik ben al vrij snel aan de beurt.

Ik krijg de keus tussen medicijnen of een infuus. Ieuw... ik zie mezelf hier nog niet een paar uur aan het infuus liggen in de spreekkamer op het bankje waar iedereen bijzit. Daarbij komt nog dat ik niet uitgedroogd ben, daar heb ik wel voor gezorgd, dus een infuus lijkt me wat overdreven. Dus ik kies voor de medicijnen. Rieuwert haalt deze in het tegenovergelegen gebouw en krijgt deze keurig in een tasje gevouwen van kranten mee. Twee soorten poedertjes en twee soorten tabletten. De medicijnen kosten driehonderd Rs en de dokter honderd Rs. Het bordje met de prijs hangt aan de muur en iedereen betaalt hetzelfde. Vierhonderd Rs dus totaal, omgerekend zes Euro, daar mag je bij ons nog niet eens voor plaatsnemen in de wachtkamer. Oké voor ons geen geld maar voor de mensen hier waarschijnlijk een vermogen. De medicijnen moet ik twee dagen innemen en nog drie dagen rust nemen. Nou dat is niet zo moeilijk want ik geloof niet dat ik tot iets anders in staat ben. Terug in het guesthouse maakt onze guesthouse eigenaar de eerste medicijnen gelijk klaar. Blèh ze zijn goor.

Door dit hele gebeuren zijn we wel genoodzaakt om onze planning wat te herzien want we zouden vier nachten blijven in Bundi, maar we zijn er al drie nachten en ik zie ons morgen hier nog niet vertrekken.

Nog steeds ziek
Vrijdag 24 augustus 2012. Bundi, India.

Het is nog niet veel anders. Rieuwert en Noa moeten weer alleen op stap. Al vier dagen weg van onze vakantie, hopelijk wordt dit snel anders.

Iets beter
Zaterdag 25 augustus 2012. Bundi, India.

Ik voel me iets beter, nog behoorlijk slap in de benen maar er zit vooruitgang in. We gaan een poging doen om samen even het dorp in te lopen. Het kost me veel moeite en na een uurtje ben ik het dan ook goed beu, ik ben doodmoe. Ik wil nog heel graag het paleis zien maar dat gaat gewoon niet.

Ik ga weer gewoon heerlijk slapen. Rieuwert en Noa gaan op zoek naar een masseur, ze maken daar een afspraak voor vijf uur. Helaas wanneer ze daar zijn om vijf uur komen gaat het hele feest niet door. Voor hen is het ook een flutweek geweest. Ze konden weinig doen en wilden dat ook niet omdat ze het met mij samen wilden.

We hebben door dit alles onze trein van Pushkar naar Barathpur geannuleerd omdat we noodgedwongen twee nachten langer in Bundi moeten blijven. Zondag gaan we met de taxi van Bundi naar Pushkar omdat de bus in deze omstandigheden een slecht idee is volgens onze gastheer. En we slaan Barathpur over tijdens de reis. We gaan met de trein gelijk vanaf Pushkar naar Agra, dat heeft onze gastheer ook alvast voor ons geregeld.