Artikelindex

Negatieve aura's
Maandag 15 mei 2012. Kovalam, India.

Deze nacht heeft het weer ‘gedrasht’ van het vaderland weg. Gelukkig klaarde het voor het ontbijt terug op en het beloofde weer een snikhete dag te worden.

We hebben zowat vier en een half uur onderweg geweest om een afstand van tweehonderd kilometer af te leggen met een ‘speedbus’. We zaten opnieuw achteraan, ideaal om onze rugzakken in het oog te houden alsook om de mensen gade te slaan. Bij het vertrek in Alleppey kregen we eerst nog een wolkbreuk over ons heen. Het kon ons allemaal niet schelen, integendeel zelfs, het was een welkome verkoeling.

We vroegen er aan de omstaanders welke van de aanwezige bussen nu diegene was die ons naar Trivandrum zou brengen want de aanduiding was voor ons onleesbaar gezien het enkel in het hinduschrift stond. Er kwamen menig verschillende antwoorden naar voren met als gevolg dat ik het zelf op de bus ging vragen aan de conducteur. Eindelijk zaten we goed.

Onderweg hield de chauffeur nog een break van een halfuurtje, ook daar morren we niet meer om. Naarmate we Trivandrum naderden verslechterde de weg en werden we soms van onze stoel gekatapulteerd. Goed vasthouden dus en zeker geen handen of hoofd door de open ramen steken want dat kon wel eens gevaarlijk zijn. En het was ‘van dadde’ (of van dattum voor de kezen).

In een klein stadje maar met onmenselijke drukte werd er weer massaal getoeterd en kriskras door elkaar gereden. Op een gegeven moment stonden we met twee bussen naast elkaar. Geen van beiden wou een duimbreed toegeven voor het groene licht met het gevolg dat de achtersten (ter hoogte van onze zitplaats dan nog) elkaar raakten. Weer werd er niet om gemaald en men rijdt gewoon verder alsof er niets aan de hand is. Van oponthoud voor een ‘accidentje’ is in India geen sprake. Door de hitte en het vele heen en weer geschud werd Kelly eventjes onwel.

De transferts tussen de verschillende plaatsen eisen soms hun tol. In dit klimaat reizen met ‘de scenery’ die veelal niet om aan te zien is, de negatieve aura’s van het moment, de starende menigte, enzovoort… doet ons altijd denken aan Peking Express. Met dien verstande dat wij niet gefilmd worden. Maar we klagen al minder want we bereikten uiteindelijk de zee in Kovalam. Eventjes nog een tiental kilometer met de riksha crossen nemen we er graag bij. Mathis vindt dit immers superleuk.

In het hotel hebben we nog wat van de prijs afgedongen vermits low season. We zijn geïnstalleerd in een super kamer met zeezicht en zicht op het zwembad. We genieten dan ook van de koelte (door airco en fan), een lekker doucheje en een super kingsize bed.

dsc05095dsc05100

We maakten een wandeling langs een stukje strand en zagen de vreemde manier van strandvakantie beleving (all dressed up). Ook de positie van de vrouw komt hier heel goed tot uiting tenminste waar ze nooit zal komen namelijk op gelijke voet van de man. We hebben hier al wat staaltjes gezien en meegemaakt die mij doen besluiten dat ik me nooit zal verzoenen met de handel en wandel van zowel Hindoe’s, Moslims en andere plichtsbewuste leervolgers.

dsc05110dsc05113

In plaatsen waar we samen zitten om iets te eten, om ergens te wachten, en dergelijke zorgt men ervoor om zeker niet met ons samen te zitten of om ons niet direct te moeten aankijken. Nochtans heb ik daarnet in de spiegel gekeken van de hotelkamer en er is niets opmerkelijks aan mijn gezicht te zien… Veel godsdienstige gebruiken hebben mijns inziens al eeuwen een rem gezet op een welvarende ontwikkeling van landen zoals deze. Hier klinken holle woorden zoals ‘eco hier en eco daar’ terwijl dit het meest vervuilende land is ter wereld. Alles maar dan ook alles wordt op straat, in zee en in rivieren gegooid. Zouden deze mensen wel het besef hebben dat ze de wereld naar de knoppen helpen? Een grote mentaliteitswijziging dringt zich op maar ik vrees dat dit er nooit zal van komen. Moet hier nog de eerste ongerepte vierkante kilometer tegenkomen dat zegt genoeg.

En dan dit volk… Na deze reis ben ik echt toe aan vakantie! Hier moet men als toerist heel veel moeite doen… en voor wat? Dat vraag ik me steeds af. Ik moet niet lang nadenken om toch één positieve noot te vinden: het eten met de grote variatie aan kruiden vind ik gewoon bangelijk mega cool de max.

dsc05129

Morgen gaan we de vissershaven bezoeken terwijl de vissers aanmeren om er hun waar aan de man te brengen. Verder gaan we hier ook eens een ‘sweep’ doen van de omgeving (marinetaal uit ons vorig leven). Go with the flow, zeggen ze dan. Mijn vraag welke flow?

Mathis zegt:
Niets… want hij ligt na een lange dag van busreizen, zwemmen, stappen en spelen als een dood vogeltje netjes tussen ons in het grote bed te slapen.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!