Els en Klaas rondreis met kinderen door China
11 juli tot 19 augustus 2010

China intrigeert. Zoveel werelden in één land. Grote steden, snelle economische ontwikkelingen en westerse voorzieningen. Maar ook: authentieke bergvolkeren, hoogvlaktes en de prachtige omgeving van de Li rivier. In de ruim vijf weken die we met Jente (6) en Imme (4) door dit enorme land reizen, hopen we een glimp op te vangen van het leven in China. Reis je mee?

Door Klaas van Dijk en Els den Butter

Naar China!
Dinsdag 23 maart 2010. Amsterdam, Nederland.

Op reis! Na een half jaar volgen van reisverslagen van andere gezinnen, begint het bij ons ook weer te kriebelen. Met schoolgaande kinderen leggen we ons vooreerst even neer bij de beperkte tijd die ons gegeven is. Vijf en een halve week in de zomervakantie. Naar China gaan we deze keer. De tickets zijn geboekt. Zondag 11 juli vliegen we naar Beijing en 18 augustus keren we vanuit diezelfde stad weer terug naar Nederland.

We hebben lang getwijfeld over deze bestemming. De zomer is niet de meest geschikte reistijd voor China. Het is hoogseizoen met veel Chinese toeristen, het is heet en nat, vooral in de steden aan de Chinese oostkust. De Chinese toeristen die we tot nu toe in Zuidoost Azië hebben getroffen doen ons twijfelen aan de kindvriendelijkheid van de bevolking en verhalen over rochelende en spugende Chinezen in openbare gelegenheden hebben bij ons wel wenkbrauwen doen fronsen. De beperkte kennis van de Engelse taal en het ontbreken van westerse aanduidingen op veel plekken maakt reizen in dit deel van de wereld niet makkelijk. En last but not least, het is zoeken naar bounty in China.

Waarom dan toch kiezen voor China? Foto's uit Yunan en Yangshuo. Onze 'ontdekking' dat Zuidoost Azië niet stopt bij de Chinese grens. De bergvolkeren in China's zuidelijke provincies en het karstgebergte rond de Li rivier. Prachtige plaatjes die ons onmiddellijk aan Laos, Noord Thailand en Vietnam doen denken. Dat stuk China willen we bereizen. Met het strand op het schiereiland Hainan wordt ons voornaamste reisdoel zuid China.

Met de aanschaf van de Lonely Planet begint ook de rest van het land ingekleurd te raken. De route begint uit te kristalliseren. Als we toch voor China kiezen willen we ook graag iets meekrijgen van de rest van het land. Dus toch vliegen op Beijing in plaats van Hong Kong. Na Beijing natuurlijk naar Xian en daarna Chengdu. Vanuit daar naar het zuiden. Dali, Liang en Kumming en wellicht dieper Yunan in. Door naar Guilin en Yangshuo en de laatste week strand in Hainan. Hoe we vandaar terugkomen in Beijing moeten we nog uitzoeken maar vliegen vanuit Ghuangzhou (Kanton) is een optie die we open houden.

Imme wil graag graag weer op reis. Gaandeweg de voorjaarsvakantie begint ze door te krijgen dat het niet deze vakantie is waarin we in het vliegtuig stappen. Jente daarentegen protesteert. Ja, naar Frankrijk waar ze is geboren. Daar wil ze wel naar toe. Kamperen in een tentje, dat lijkt haar leuk. Voor China kunnen we haar alleen warm krijgen als we vertellen over slapen in de trein. We hopen dat we in de voorbereidingen nog wat meer ingangen krijgen om haar interesse te wekken.

We hebben er zin in. Nieuwsgierig geworden naar China's mix van razendsnelle economische ontwikkeling en geïsoleerde authentieke cultuur, hypermoderne snelle treinen en rammelende bergbussen, betonzeëen in megasteden en paalwoningen in berggebieden. Communiceren met handen en voeten en je weg vinden als analfabeet tussen de Chinese karakters. Een uitdaging die deze reis een extra dimensie geeft. We zijn er niet van overtuigd dat het echt leuk is om ongeorganiseerd het land te ontdekken en zien wat op tegen de Chinese reactie op onze kinderen. Maar met zoveel prachtige dingen om te zien en ontdekken in dit fascinerende deel van de wereld, willen we deze kans niet laten lopen.

Hoe leuk is een Chinees?
Zondag 13 juni 2010. Amsterdam, Nederland.

Nog een paar weken te gaan voor we via Moskou naar China vliegen. En ja, we hebben zeker zin in deze spannende onderbreking van ons dagelijkse ritme. Heerlijk om schooltijden, werk en huishouden letterlijk ver achter ons te laten. We kijken uit naar de rust die het leven uit een rugzak oplevert. Hup, wat kleren, leeswaar en speelgoed mee, en we zijn tevreden. Oké dan, nog een tas met laptops, toiletartikelen en elektrieke zaken. Het zou trouwens kilo’s schelen als er een universele oplader bestond voor al die stroomvretende onmisbare gadgets die we meenemen.

Maar goed, China dus. Waarom kijkt iedereen trouwens zo verbaasd als we vertellen dat we naar China gaan? Een avontuurlijke moeder met veel reiservaring, ook door China, noemde ons zelfs dapper. Ai. Eerlijk gezegd vragen we ons bij tijd en wijle af waarom we niet gekozen hebben voor bijvoorbeeld onbekende bounty-eilandjes in het zuiden van Thailand. Of voor Indonesië waar ook nog zoveel valt te ontdekken. Maar nee, wij willen zo graag in een nieuwe cultuur duiken. Naar een land waar nog niet veel andere gezinnen zijn geweest. Maar of het echt leuk zal zijn?

We weten het niet. Natuurlijk roepen we om het hardst wat een geweldige ervaring het moet zijn om over de Chinese muur te lopen. Om op het plein van de Hemelse Vrede te staan. Om de laatste in het wild levende pandaberen te zien. Om de kleurrijke bergvolkeren in het zuiden te bezoeken. Om… En dat zal ook allemaal wel. Maar we zien er ook als een berg tegenop. De hitte, de drukte, het gedrang. Boerende, spugende mensen en onhygiënische toestanden. (Imme en Jente vinden het nu al geweldig dat je in China zomaar boertjes en scheetjes mag laten!) Dure hotels. En heel belangrijk met kinderen: het gebrek aan strand. We vragen ons af of China voldoende kindervermaak te bieden heeft. Vinden zij het nog leuk als er pas na een maand reizen een klein weekje strand overschiet? En hoe relaxed is het rondreizen door China?

En toch. Juist die twijfels maken ons razend nieuwsgierig naar dit land. Wat maakt dat andere reizigers zo enthousiast zijn over China? We willen het meemaken. Een groot voordeel van onze scepsis is dat China ons alleen maar positief kan verrassen. En als het aan ons ligt, wordt het een mooie reis. Dat hebben we immers voor een groot deel zelf in de hand.

Wing wang wokki, o wong
Zaterdag 10 juli 2010. Amsterdam, Nederland.

Overstromingen in Zuid China in juni, een hittegolf in Centraal Azië vorige week, voorspellingen met regen en storm voor Beijing dit weekend. Waar beginnen we aan? Met nog een dagje tropisch Nederland te gaan vinken wij onze doe-lijstjes af. E-tickets uitgeprint, visa geregeld (via visachinaonline.nl), benodigde kleding aangeschaft, accommodatie geregeld voor de eerste week. Na drie eerdere reizen zijn we voldoende gevaccineerd en aan onze laatste reis hebben we nog genoeg malaria pillen overgehouden om eventueel de weken in Yunnan en Hainan door te komen. We weten niet of het nodig is die te gebruiken. We informeren ons als we er zijn. Zonder onderhuurders is ons vertrek deze keer een stuk relaxter. Nu  hoeven we de laatste dagen niet te besteden aan poetsen en spullen verplaatsen. Dat scheelt.

Vijf weken in de zomer vraagt om een andere voorbereiding dan vijf maanden in de winter. De Chinezen gaan zelf ook in deze periode op vakantie en de kans is groot dat het lastig wordt om ter plekke vervoer en accommodatie te regelen. De afgelopen maanden hebben we ons onderkomen in Beijing, Xian, Chengdu en Yuangshuo vastgelegd en mogelijke treinroutes en vliegverbindingen onderzocht. Een paar weken geleden kregen we plots tegelijk de kriebels. We willen niet alles vastleggen maar de vrijheid houden om af te wijken van ons in Nederland uitgestippelde reisplan. Verder vastleggen doen we dus niet. Misschien halen we ons daarmee veel reisstress op de hals, maar dat risico nemen we graag voor lief.

Jente volhardt in haar protest tegen China. Haar verzet begint echter wat scheurtjes te vertonen. De aftelkalender wordt beplakt, de luchtige kleding en schoentjes gepast en af en toe komt ze toch stiekem meekijken als Els en Imme op de computer foto’s van China bekijken. Het helpt nu we haar ‘ik wil niet naar China’ beantwoorden met : ‘Nee, wij ook niet’. Het liedje 'Mijn oom die woont in China, daar leert hij Chinees...' kent ze inmiddels ook al. Imme daarentegen ‘kan niet wachten’. We voorzien niet zoveel problemen met Jente, die stort zich straks met hart en ziel in ons avontuur. Met Imme’s temperament krijgen we het nog te stellen de komende weken, verwachten we.

Om elf uur ’s avonds  is ons huis nog een puinhoop. Overal hoopjes die nog in een tas moeten. Gelukkig slapen de kinderen deze laatste nacht in Nederland als roosjes. Morgen om tien uur de taxi naar Schiphol. Het avontuur kan bijna beginnen.

Verrassend Aeroflot
Maandag 12 juli 2010. Beijing, China.

Met 23 graden is Beijing verrassend koel. Het is natuurlijk pas half elf in de ochtend en de vochtigheidsgraad nadert al wel de honderd procent, maar toch. Het is onze eerste meevaller in China. Gedurende de dag loopt de temperatuur nog op, maar de dertig graden zoals in Nederland halen we niet. Gelukkig, want de lange vlucht valt ons zwaar genoeg. Dat ligt verrassend genoeg niet aan Aeroflot, de luchtvaartmaatschappij waar we na lang aarzelen toch maar de zeer betaalbare vlucht hebben geboekt. Uit commentaren op diverse fora kregen wij het beeld van een zeer basic vliegmaatschappij die alle service uit haar aanbod had geschrapt en haar personeel screent op klantonvriendelijkheid. Erg leuk om dan bij aanvang van de vlucht verrast te worden met rugzakjes met speelgoed en (zonder aangevraagd te hebben) kindermaaltijden geserveerd te krijgen (volgens het kinderen-eerst principe). Zelfs de piloot brengt ons op de hoogte van de uitslag van de WK-finale. De eerste vlucht van ruim drie uur naar Moskou verloopt dan ook vlekkeloos.

Naar Rusland ga je om te ‘rus’ten, associeert Imme. We doen ons best, maar het is heet in Moskou en de airco op het vliegveld lijkt nauwelijks te werken. Er zijn heel, heel veel mensen op een beperkte ruimte en met moeite vinden we een koeler plekje op de grond. Hier halen we de laptop tevoorschijn om onze verhitte meiden even afkoeling te geven. Na de vier uur wachttijd én een extra uur vertraging zijn we blij om weer de koelte van het vliegtuig in te duiken. En weer zorgt Aeroflot voor een verrassing: individuele videoschermpjes!

Buiten is het nog licht als we instappen. En veel nacht krijgen we ook niet, een uurtje is het donker en dan begint de dag alweer. Het dag/nachtritme in het vliegtuig wordt hierop aangepast. Tussen de avondmaaltijd en het ontbijt resteren twee uren nacht. Voor ons niet genoeg om slaap mee te pikken. Jente lukt het wel om haar uren slaap bij elkaar te scharrelen. Imme valt uiteindelijk van pure uitputting in slaap maar weet geen slaaphouding te vinden. Boos en gefrustreerd laat ze dit luidkeels weten.

Het bed in de Red Lantern House lokt. Voor ons, maar niet voor Jente. Die barst van de energie en vindt het weer geweldig om op reis te zijn. 'Wat gaan we nu doen papa?'

De eerste indrukken
Vrijdag 16 juli 2010. Beijing, China.

Pas op onze laatste dag in Beijing zien we de zon even te voorschijn komen. Het wordt dan gelijk zo warm dat we blij zijn als het grijze wolkendek er even later weer voorschuift. Clear sky's zijn voorbehouden voor Peking's winter, hadden we al in de Lonely Planet gelezen. De grijze lucht plus de hoge vochtigheidsgraad geeft een wat beklemmend gevoel. Alsof je bent opgerold in een lauw warme deken. De temperatuur is echter prima. Rond de vijfentwintig graden is niet te heet voor het ondernemen van activiteiten terwijl een T-shirt als kleding volstaat.

Na de vlucht worden we ondergebracht in de west wing van het Red lantern guesthouse. Deze westervleugel ligt een paar blokken verwijderd van het originele guesthouse. De service is oké maar onze kamer is aan de kleine kant gezien de prijs die er voor gevraagd wordt. De persoonlijke sfeer die er waarschijnlijk in de beginfase wel is geweest is niet meer merkbaar aanwezig. We kunnen nog niet echt vergelijken maar we vermoeden dat er betere deals in Beijing te sluiten zijn. Jente en Imme maakt dat niet uit. Zij vinden het heerlijk om rond te scharrelen tussen de twee courtyards van onze west wing. Er zijn hier meer reizende gezinnen. Fransen en Denen. Onze twee spruiten zijn hier geen bezienswaardigheid. Met zoveel jong grut maakt Imme's: 'Ik heb gepoe-oept', luidkeels over onze courtyard dat we ons niet bezwaard voelen.

Jente groeit in haar reizigersrol. Heerlijk om te merken dat ze, eenmaal op reis, het zelfvertrouwen terugvindt waarmee ze vreemde mensen tegemoet durft treden. Imme is haar eerdere ervaringen kwijt. Voor haar is alles weer nieuw. Ze kijkt naar haar zus om te peilen wat er van haar verwacht wordt.

Beijing/China verrast ons in veel opzichten. Het is een kosmopolitische westerse stad met alle gemakken van dien. Ook de Chinezen die we ontmoeten zijn opvallend behulpzaam, goed gemanierd en bescheiden terughoudend. Zodra we een metro instappen worden er zitplaatsen voor ons vrijgemaakt, voor loketten zien we mensen in een rij staan en de eerste spugers en rochelaars moeten we nog tegenkomen. Onze kindjes worden met rust gelaten. Nauwelijks aaien over het haar of knijpen in de wangen. Alleen bij toeristische attracties ontkomen ze niet aan de onvermijdelijke fotosessies. Gelukkig heeft Jente er geen enkel probleem mee en poseert als een echte filmster. Imme duikt weg maar dat mag zolang haar zus de honeurs waarneemt.

Wij hebben ons reisritme nog niet helemaal te pakken. Imme is niet fit. Na de nacht met hoge koorts voor vertrek uit Nederland zien we op steeds meer plekken op haar lijf rode vlekken verschijnen. We weten niet wat het is maar vermoeden wel een van de kinderziektes. Heel ziek gedraagt ze zich gelukkig niet. Ze is actief en drinkt voldoende. Wel is ze snel uit haar hum en ook haar accu loopt sneller leeg dan gebruikelijk. Het beperkt onze actieradius en we doen het dan ook rustig aan deze eerste dagen in China. Nog geen Chinese muur of verboden stad dus. Die bewaren we voor als we terugkeren in Beijing.

Beijing Zoo staat wel op ons programma. De dierentuin is altijd een succes met onze meiden en wij vinden dierentuinen altijd prima plekken om je te oriënteren op een land. Zonder toeristencircus een idee krijgen van omgangsvormen, prijzen en do's and don'ts. We ontdekken dat het er in China veel losser aan toe gaat dan we verwachten. Regels en voorschriften worden met een flinke korrel zout genomen en 'angst' voor autoriteiten kunnen we niet ontdekken.

Ook niet als we een dag later op het Plein van de Hemelse Vrede terechtkomen. Toch zeker een beladen plek. Hoewel er veel politie op de been is en er security checks zijn voor je het plein op mag, is de sfeer er relaxt en wordt er bijvoorbeeld onder het oog van de agenten massaal door rood licht gelopen.

We hebben pech met de treinen. Alle bedden in de nachttreinen naar Xi'an en Chengdu blijken al lange tijd vooruit gereserveerd. Jammer, want dat waren juist de trajecten die heel geschikt zijn om 's nachts te overbruggen. Vliegen is het minder leuke maar wel comfortabele alternatief. Vrijdag vliegen we naar Xi'an en daar gaan we een vervolgvlucht naar Chengdu regelen.

Warriors
Zondag 18 juli 2010. Xi'an, China.

Clarence Guo is helemaal vergroeid met de Warriors van Xi'an. Bij hem hebben we een appartement gehuurd die helemaal in stijl is ingericht. Chinese krijgers op ware grootte vermetseld in de muren. Warriors dragen de wastafel, geven licht via een warrior schemerlamp en openen onze biertjes als opener. In de zandbak op het balkon verstopt Clarence' vrouw bij onze binnenkomst nog snel twee kleine beeldjes van de soldaten zodat onze meiden de volgende dag mogen schatgraven. Geen onduidelijkheid, wij zijn in Xi'an om het 'achtste wereldwonder', het terracottaleger van keizer Qin te komen bewonderen.

Maar voor we arriveren gaat er nog het nodige mis. Voor het eerst in onze reizen missen we een vlucht. Lege taxi's in de straat bij ons guesthouse in Beijing zijn in de ochtendspits schaars. Onze 'handen en voeten uitleg' over de gewenste bestemming duurt de taxichauffeurs bovendien te lang met zoveel concurrerende klanten. Na een klein half uur geven we het op en kiezen we voor het alternatief van de metro in combinatie met de express train naar het vliegveld. Iets meer dan een uur duurt die route volgens Google. Daarmee zouden we het nog net kunnen redden. Helaas blijk je er in de praktijk toch iets langer over te doen. Twintig minuten voor onze vlucht staan we aan de juiste balie. De stewardess is bezig haar spullen op te ruimen. Nee, we kunnen echt niet meer mee maar voor een bescheiden twintig Euro extra mogen we wel mee met de volgende vlucht om 18.00 uur.

Zeven uren wachten op het vliegveld lijkt ons geen goede optie dus we keren met de express train terug naar de stad. Voor de Temple of Heaven ligt een park dat we uitkiezen om de tijd door te komen. Er lijkt zomaar een heuse speeltuin te zijn, de eerste die we tegenkomen in China. Als we dichterbij komen blijkt het echter een outdoor fitnessbaan te zijn. Maar klimmen en klauteren kun je er en daar hebben onze meiden veel behoefte aan.

Jente klaagt al tijdens de vlucht naar Xi'an over buikpijn. Het eerste dat ze in het Warriors Appartment doet is haar maaginhoud legen in de wastafel. De dagen erna weet ze niets binnen te houden. Eén dag met flinke koorts en twee dagen met kokhalsneigingen zodra ze lucht krijgt van eten. Het zit niet mee. Net nu Imme een een beetje aan het opkrabbelen is. Gelukkig is het appartement ruim en goed gelegen. We brengen er veel meer uren door dan voorzien.

Het fietstochtje over de stadsmuren van Xi'an komt er niet van. Wel beklimmen we de Bell Tower, bekijken we de Drum Tower en slenteren door de Moslimwijk van de stad. Ook het Warrior Museum kunnen we natuurlijk niet overslaan. Jente zet voor ons haar tanden op elkaar en sleept zich in ons kielzog naar het beroemde terracotta leger.

Het is zondag, realiseren we ons te laat. Halverwege de middag hopen wij dat de ergste drukte voorbij zal zijn. Mooi niet. Het parkeerterrein voor het complex is afgeladen vol met bussen en taxi's. De paar honderd westerse toeristen verdwijnen tussen de duizenden Chinese belangstellenden. Voor we bij het museum komen worden we eerst door een compleet dorp met straten vol souvenirwinkels, restaurants en merkkledingwinkels geleid. Overal groepen Chinese toeristen die groepsgewijs hun eigen vaandeldrager volgen. De extra kilometers die we moeten overbruggen vallen Jente zwaar. In het museum zelf is het dringen. Vier rijen dik staan om de vitrine waar een strijdwagen met drie warriors staat opgesteld. Gelukkig verspreid de massa zich in Pit no 1, de bekendste opgraving met de bijna zesduizend levensgrote beelden. Meer dan tweeduizend jaar hebben deze onder de grond gelegen. Geen twee krijgers zijn hetzelfde, ieder exemplaar is uniek. Fascinerend. Jente wil alleen nog maar naar 'huis'. Wij maken snel onze foto en keren terug naar onze taxi.

Mau-mau en Shè-shè
Donderdag 22 juli 2010. Chengdu, China.

De zon breekt door in Chengdu. Letterlijk en figuurlijk. Of eigenlijk al een dag eerder bij vertrek uit Xi'an. De taxichauffeur die ons naar het Warriors Museum heeft gereden, hebben we gelijk gecharterd voor de rit naar het vliegveld. Hij spreekt geen woord Engels maar het lukt ons om een waterdichte afspraak over tijd, plaats en prijs te maken. Voor ons is het een opsteker dat we na zoveel miscommunicatie toch ook in China tot duidelijke afspraken kunnen komen.

Sim's Cozy Garden Hostel is Lonely Planets ‘Our pick’ in Chengdu. Over het algemeen is zo'n aanbeveling een goede reden om verder te zoeken. Sim's werd ons echter ook door anderen aangeraden. En terecht. Net als ons guesthouse in Beijing is ook Sim's inmiddels flink gegroeid. Onze triple room op de vijfde verdieping van het aanpalende gebouw geeft een idee van de groei die het guesthouse de afgelopen tien jaar heeft doorgemaakt. Ondanks de drukte in dit echte backpackershostel maken wij snel kennis met Sim en zijn beide dochters in de leeftijd van de onze. Het is duidelijk merkbaar dat naast backpackers in allerlei soorten en maten, gezinnen hier ook van harte welkom zijn. Jente en Imme voelen zich er snel thuis. Gelijk na binnenkomst spelen ze tafelvoetbal en lopen rondjes door de tuin. De keuken verleidt ook Jente tot eten en bij beide meiden merken we dat de omgeving ze bevalt en hun stemming milder wordt. Tijdens ons verblijf in Chengdu verdwijnen de vlekken bij Imme en keert de eetlust terug bij Jente. We zijn klaar voor Zuid China. Vanaf hier hebben we de reis niet meer vastgelegd en kunnen we weer improviseren.

De blauwe lucht, de zon en de bijna dertig graden vragen om waterverkoeling. We missen de zwembaden in China. Buitenbaden bij hotels/resorts zijn, met de koude winters in dit land, ongebruikelijk. Jente wil graag naar een zwembad, maar wel graag één met golfslag en surfplanken zoals toen in Australië. Tsja, die vinden we niet, maar het waterparadijs aan de voet van de indrukwekkend hoge tv-mast van Chengdu komt voldoende in de richting. Waterglijbanen, springkussens en fonteinen. De meiden genieten.

Natuurlijk gaan we ook naar het Panda Breeding Centre. Zoals Xi'an zich afficheert met de Warriors, zo nadrukkelijk zijn de panda's aanwezig in het straatbeeld van Chengdu. Zelfs op de motorkap van de blauwe taxi's in de stad staat het beestje afgebeeld. We moeten er vroeg voor opstaan. Om negen uur is het voedertijd en de beesten zijn tot die tijd actief. Tref je ze met gevulde maag, dan is de kans groot dat je nauwelijks beweging waarneemt.

Om kwart voor acht verzamelen we bij de receptie van het hostel. Er staan allemaal minivans klaar maar de belangstelling is zo groot dat een echte bus ook gevuld had kunnen worden. Wij krijgen altijd een beetje de kriebels van georganiseerde trips, maar in dit geval is de prijs zo bescheiden dat we het zelf niet goedkoper kunnen organiseren.

De panda's zijn echt prachtig om te zien. Negen exemplaren bij elkaar die inderdaad rond etenstijd actief zijn en daarna neerploffen of hangen op een plek waar ze de uren daarna niet meer vandaan komen. Prachtige beesten om te zien en zelfs Imme en Jente staren vijf minuten onafgebroken naar deze grote levende 'knuffels'. Daarna hebben ze het wel weer gezien. De speelgoedexemplaren die ze even later in het winkeltje mogen uitkiezen krijgen aanzienlijk meer aandacht. De rest van de dag zijn 'Mau-Mau' en 'Shè-shè' zoals ze gedoopt worden, onafscheidelijk van hun nieuwe baasjes.

De rode panda's (die wij eerst aanzien voor wasbeertjes) en een baby panda in een couveuse zijn de volgende attracties. Als laatste bestaat de mogelijkheid om met een panda op de foto te gaan. Een beetje schimmig is de business rond die fotosessies wel. Nergens aangekondigd mag je in een verscholen kantoortje honderd euro betalen waarna je achter een gordijn geschoven wordt. We zien een aantal Chinezen gebruik maken van de mogelijkheid nadat zij de vastgestelde 'donatie aan het centrum' hebben afgedragen.

Morgen reizen we door naar Emei Shan, de heilige berg op ruim twee uur bussen van Chengdu. We hebben er erg veel zin in om na het vliegen eindelijk een stuk over land te reizen en in plaats van in de grote stad, een paar dagen in een dorp te verblijven. We hebben ook een bestelling gedaan voor treinkaartjes naar Kunming. Maar of dat gaat lukken?

Nattigheid
Maandag 26 juli 2010. Emei Shan, China.

De regen komt met bakken naar beneden op onze dag van vertrek uit Chengdu. Het zijn niet de tropische buien (heftig maar zelden van lange duur) zoals we die kennen uit Zuidoost Azië. Al komt de intensiteit bij vlagen wel in de buurt. De brommers en fietsen in de stad zijn er op aangepast. Bijna standaard is er een paraplu op de tweewielers bevestigd. Die doet bovendien dienst als parasol bij zon. Heel handig zolang er weinig wind staat. En dat lijkt meestal het geval.

Wij reizen door naar Emei Shan. Een busrit van twee uren die ons voor het eerst een indruk geeft van het platteland van China. Het is in de omgeving van Chengdu vooral heel groen en intensief in gebruik met landbouw. Rijst maar ook aardappels, mais en graan. In de omgeving van Emei zien we ook terrasbouw. Thee, denken we.

Wij rijden met de bus over een vierbaanssnelweg waar we naast bussen en vrachtwagens weinig ander verkeer zien. Gewone wagens zijn anders dan in de stad op deze tolweg nauwelijks te vinden. Het rijdt lekker door maar de hoeveelheid verkeer lijkt zo'n luxe infrastructuur niet te rechtvaardigen. China investeert in de ontwikkelingen van zijn binnenland. Sichuan en Yunnan krijgen een jasje gemaakt op de groei, zo lijkt het.

Het Teddy Bear Hotel is ons onderkomen in Emei. Zo'n naam nodigt natuurlijk uit als je op reis bent met jonge kinderen. Toch is het eerder een vast adres op de backpackertrail door het land, dan een hotel ingericht op de ontvangst van gezinnen. Hoewel. In het trappenhuis treffen we een verzameling teddyberen en op onze kamer vinden we een levensgroot exemplaar. En wij treffen er Joyce en Otto uit Utrecht die met Tijn van tien maanden vier weken door China reizen.

Het is niet hun eerste reis. Ze hebben eerder lange tijd rondgetrokken in Azië en Zuid  Amerika. Voor hen was China een voor de hand liggende verre bestemming om met Tijn te bezoeken. Allereerst om vrienden in Hong Kong te bezoeken maar vooral omdat de kans op malaria heel klein is en het voorzieningenniveau en de hygiene op voldoende peil is. Hun ervaringen tot nu toe bevestigen hun beeld. Potjes babyvoeding, melkpoeder van een vertrouwd merk, luiers en doekjes, het is allemaal goed te vinden. Zelfs paracetamol zetpillen voor kinderen hebben ze in Emei kunnen scoren. De apotheker had zelfs uitgebeeld hoe ze een klein stukje van de zetpil van 150mg konden afsnijden om de gewenste dosering van 120mg te krijgen. Prima te doen in China is hun conclusie. Alleen al die boeken in hun bagage, daar hadden ze wel wat van thuis kunnen laten. Met zo'n kleine wordt de tijd toch meer gevuld dan ze voorzien hadden.

Onze klim naar de top van Mt Emei is niet een succes. Als we 's ochtends naar het busstation naast ons hotel lopen is het nog droog. De bijna twee uur durende rit naar het hoogste busstation is mooi. De filevorming die her en der optreedt op weg omhoog geeft echter al wel een idee wat we verderop kunnen verwachten. Drukte. En druk is het. Ons busje is een van de honderden die de klim omhoog heeft gemaakt. Het miezert en terwijl wij tussen de duizenden Chinezen in file de trappen van de berg beklimmen komt Els tot de ontdekking dat haar iPhone in de bus uit haar zak moet zijn gegleden. Balen. De speurtocht langs de lege busjes op de parkeerplaats leidt tot niets. Ook navraag 's avonds terug op het busstation geeft niet het gewenste resultaat.

We hebben de meiden een kabelbaan beloofd. Die overbrugt de laatste honderden meters naar de top. Als we na een klim van twee kilometer aankomen bij het kabelbaanstation regent het nog steeds en is het uitzicht nihil. De prijzen voor de kabelbaan liegen er niet om en we achten de kans klein dat een paar honderd meter hoger de lucht zal zijn opgeklaard. We geven deze expeditie op. Gelukkig hebben we onderweg nog wel de apen gezien waar de berg ook beroemd om is. Op de terugweg in de bus horen we van twee Amerikanen die wel tot de top zijn gegaan dat we niets gemist hebben. Gelukkig maar.

De regen houdt aan. Van onze vrees dat China nat en heet is in de zomer lijkt het eerste uit te komen. Heet is het gelukkig nog steeds niet. Met temperaturen rond de vijfentwintig graden is het hier prima te doen. Ons uitstapje naar de 'grootste' zittende Boeddha uitgehakt in de rotsen bij Leshan, laten we voor wat het is. Het heeft de hele nacht gestortregend en ook in de ochtend houdt de nattigheid aan. Pas in de middag wordt het even een uurtje droog. De meiden vinden het thuisdagje heerlijk. De afgelopen weken hebben ze niet eerder zo zoet gespeeld. Ze vrezen dat we hen vandaag weer mee de berg op willen nemen omdat we gister niet de top hebben bereikt. Als er toch even een onvertogen woord valt dreigen we gelijk: 'Anders gaan we weer de berg op hoor'.

De regen geeft wel extra complicaties. Nu we eindelijk onze fel begeerde tickets voor de nachttrein naar Kunming hebben, horen we over overstromingen in Zuid China. Moeten we de overtocht wel maken? We moeten gelijk denken aan het verhaal van Sammy en Annick op onze site. Met de trein vast komen te zitten door wassend water in Noord Vietnam bleek geen pretje. In Zuid China zal die ervaring niet heel anders zijn. We houden de nieuwsberichten de komende dagen in de gaten.

Treinen in China
Woensdag 29 juli 2010. Kunming, China.

Voor we terugreizen naar Chengdu om daar de trein naar Kunming te nemen moet Els eerst nog een klusje klaren in Emei. Aangifte doen van het verlies van haar iPhone. We vrezen voor veel onbegrip en lange wachttijden bij het politiebureau maar dankzij de contacten van Andy, de eigenaar van het Teddy Bear Hotel lukt het binnen een uur. De dagen ervoor heeft hij al een aantal keren gebeld met het bureau en is een agent en een vertaalster al bij ons in het hotel geweest. Er wordt op Els' komst gerekend en al snel heeft zij het mooi bestempelde document in haar handen.

Andy is meer een brombeer dan een teddybeer. We kunnen zijn Engels maar moeilijk verstaan en vinden hem vaak erg vaag. Maar als ons probleem hem eenmaal duidelijk is, blijkt hij goud waard. Andy heeft volgens zeggen de afgelopen tijd miljoenen Yuan geïnvesteerd in de upgrading van zijn hotel. Veel hout zodat je je bijna in een Oostenrijks chalet waant. Prima kamers voor een heel schappelijke prijs. Als dank voor zijn service, en eerlijk is eerlijk, na lang gebedel van onze meiden kopen we twee T-shirts met het teddybeer logo en hijsen onze meiden erin. De foto's van hem met Jente en Imme zullen waarschijnlijk de komende tijd aan de muren van zijn hotel hangen.

Er zijn twee treinroutes van Chengdu naar Kunming. Toen wij onze kaartjes kochten dachten we in Emei Shan op te kunnen stappen. Na wat gepuzzel komen we erachter dat onze trein de andere, langere route volgt. Met de bus keren we in drie uur terug naar Sim’s Cozy Garden Hostel in Chengdu. Geen straf want hier schijnt de zon én we vinden het een fijne plek. De garden room die we deze keer krijgen is klein maar erg charmant.

We gaan nog even de stad in om boodschappen voor onze treinrit in te slaan bij de Carrefour. Naast veel Chinese artikelen vinden we hier ook genoeg westerse waren. Bruin brood, kaas en (lekkere) yoghurt. En, handig om te weten voor toekomstige Chinareizigers, ook veel babybenodigdheden. Tot groot enthousiasme van Jente en Imme ontdekken we naast de winkel een heuse speeltuin, de eerste die we in China tegenkomen. De attributen zijn gedateerd, maar dat kan de pret niet drukken.

Jente en Imme kunnen geen genoeg krijgen van treinreizen. Ook deze keer is de rit van eenentwintig uur weer voorbij voor we er erg in hebben. Omdat we al om tien uur 's ochtends vertrekken zien we veel van het landschap. Maar voor we in de trein zitten staan we lang in de rij. In de rij om het station in te mogen, in de rij om het perron op te mogen, in de rij om onze trein te kunnen betreden. Gelukkig hebben we een behoorlijke marge aangehouden want de trein rijdt stipt op tijd en komt ook stipt op tijd aan.

Geen supersnelle treinen op dit traject maar de gebruikelijke Aziatische zestig tot zeventig kilometer per uur. Een groot deel van de rit volgen we de loop van de Tuojiang rivier, een zijtak van de Yangtze rivier. De waterstand is hoog. We zien ondergelopen bouwlanden en bomen in het water maar geen ondergelopen huizen. De wateroverlast is niet ver bij ons vandaan, maar op deze route ondervinden we er geen hinder van. Gelukkig maar. Ook Kunming/Yunnan is nat maar hier lijkt de neerslag nog niet tot problemen te leiden.

Onze ruime familiekamer in het Camellia Hotel in Kunming is om acht uur 's ochtends als wij er aankomen nog niet beschikbaar. We mogen onze bagage achterlaten en gaan op ontdekkingstocht de stad in. Jente en Imme zijn vol energie. Zij hebben goed geslapen. Wij wat minder maar gelukkig blijkt Kunming een relaxte stad waar je ook onuitgeslapen met drukke kinderen goed uit de voeten kan. De pet market die we onszelf als doel stellen bereiken we niet. Onderweg worden we opgehouden door vissen in de vijver, tai-chi-ende en badmintonnende Chinezen, standbeelden, goudvis vissen, een markt en een 'internationaal' optreden op het grote plein van Chinese en Indiase dansers.

Voor de volgende dag vinden we vermaak in één van Kunmings parken. Aan de oever van het Dian Meer ligt het Grand View Park park, dat we uitkiezen als alternatief voor het stenen woud van Shilin. Onze late start vandaag, de was, en het organiseren van de treinreis naar Guilin volgende week vragen tijd. De trip naar Shilin duurt drie uur, dat redden we niet. Ons alternatief is een succes bij de meiden. De draaimolens, botsauto's en het bootje varen vallen in de smaak.

's Avonds hebben we even wat minder geluk. Bij het in ontvangst nemen van de treinkaartjes blijkt dat we vier slaapplekken hebben verspreid over drie coupés. Dat werkt natuurlijk niet met twee kinderen. Tot ons geluk kunnen we de kaartjes nog annuleren. Dan toch nog maar even speuren naar alternatieven. Voor morgen hebben we een busrit naar Dali gepland. Vijf uren met een express bus. In vergelijking met de treinrit van eenentwintig uur naar hier een peulenschilletje.

Babbels in Bai-land
Woensdag 3 augustus 2010. Dali, Yunnan, China.

De snelweg tussen Kunming en Dali doet denken aan de tolwegen in Zuid Frankrijk. Veel bruggen, tunnels en bewegwijzering in het Chinees en Engels. Onze express bus glijdt er met een flinke vaart overheen. De eerste tweehonderdvijftig kilometer van de ruim driehonderd die we moeten overbruggen, leggen we af binnen drie uur. Het landschap is mooi. 'Hé kijk mama, trappetjes van gras', roept Imme over de rijstterrassen die we onderweg veelvuldig zien. Jente krijgt pas oog voor de omgeving als we van de snelweg afgaan en de laatste vijftig kilometer in slakkentempo slingerend door de bergen rijden. Ze staart omhoog en naar beneden en krijgt door dat we hoog in de bergen rijden. De omweg is noodzakelijk vanwege wegwerkzaamheden, horen we later. De anderhalf uur die we daarmee aan extra reistijd kwijt zijn wordt ruimschoots gecompenseerd door de prachtige omgeving waar we doorheen rijden.

Wij genieten van het landschap en de mooie dorpjes tegen de berghellingen. Hier eindelijk geen betonnen flatgebouwen maar witte huizen met authentieke daken en beschilderingen op de muren. Eerst zien we in Dino Valley overal dinosaurussen op de muren geschilderd, later allerlei symbolen met de Chinese tweedeling in yin en yang. De laatste honderd kilometer zien we een duidelijk andere stijl opduiken. Grijs met blauw met mooie muurschilderingen en sierlijk gevormde daken. Deze stijl blijft aanhouden tot in Dali zelf. We zijn in het land van de Bai. Het doet ons denken aan de Batak cultuur op Sumatra. Prachtig. We zijn terug in (het Chinese deel van) Zuidoost Azië.

Op het busstation in Nieuw Dali worden we opgewacht door een horde ronselaars die de toeristen op sleeptouw nemen voor de taxi's die naar Oud Dali rijden. Wij moeten eerst een ander probleem oplossen voor we de reis kunnen vervolgen. Twee meiden die nodig aan verschoning toe zijn. Het openbare toilet bij het busstation is er nog een van het oude stempel. Een lange gleuf in de vloer met voor de vorm nog wat zijpanelen. Veel privacy geeft dat niet. Els houdt haar blik nog gegeneerd afzijdig maar Imme kent nog niet de gêne van haar moeder. Met een wijzend vingertje becommentarieert ze al de plassende en poepende vrouwen in haar blikveld. Ook bij toiletten waar er wel deuren beschikbaar zijn had Els zich al verbaasd over het gemak waarmee de vrouwen de deuren open laten staan. Voor mij krijgt de verontwaardiging waarmee ik in een van de eerste dagen (bij het begeleiden van Jente) uit een damestoilet werd gestuurd een andere betekenis.

Het ritje van New naar Old Dali kost veertig Yuan. Een ogenschijnlijk waterdichte afspraak tussen de taxichauffeurs merken we als we verschillende aangesproken hebben en ze allemaal weigeren hun meter aan te zetten. De Engelssprekende chauffeur die we uiteindelijk treffen legt uit dat er onrust heerst onder de chauffeurs over de lage kilometervergoeding. Tussen neus en lippen vraagt hij naar de prijs van ons onderkomen in Dali. Hij heeft een neef die vergelijkbare kamers verhuurd voor de helft van de prijs. We verwachten een ijziger sfeer als we niet van zijn aanbod gebruik maken. Niets van dat alles, met schijnbaar evenveel plezier levert hij ons af bij Sam's die hij bij aankomst vriendelijk de hand schudt.

Sam's Hotel, net buiten de stadsmuren van Oud Dali, is een prachtig ruim en brandschoon onderkomen. We hebben een family suite gereserveerd voor twintig Euro per nacht. Twee connecting rooms op de derde en hoogste verdieping met een prachtig 'zonneterras' met uitzicht op het meer aan de ene kant en de bergen aan de andere kant. Er is nauwelijks verkeer in de straten voor het hotel en er wordt gestept en gebadmintond op de weg. Voor het eerst in China ervaren we echt ruimte en rust. Wat een genot.

Het duurt een paar dagen voor we met Sam in gesprek raken. Zijn nichtje Faung neemt de honneurs waar en is vanaf het begin helemaal gek met onze meiden. Haar enthousiasme overweldigt hen in eerste instantie maar al gauw is Jente overstag en heeft het over 'mijn grote vriendin'. Het duurt een dag langer voor Imme niet meer praat over 'die mevrouw' maar haar bij haar voornaam noemt en zich laat optillen en knuffelen. We hebben weer een family run hotel getroffen waar we in Zuidoost Azië ook altijd een voorkeur voor hebben. 's Ochtends gaan de meiden Faung gelijk helpen bij het opruimen van de kamers en kunnen wij de dag rustig beginnen. Ook de rest van de dag neemt ze hen regelmatig op sleeptouw en hebben wij geen kind meer aan ze.

Old Dali is overdag dat wat de reisgidsen beschrijven. Mooi, maar inmiddels wel heel erg toeristisch. In de hoofdstraat kun je er bijna over de hoofden lopen. Het zijn de Chinese tourgroups die we hier zien. Westerse toeristen treffen we in de rustiger straten er om heen en op de bijna lege stadsmuur. Opvallend veel Nederlanders én opvallend veel Nederlandse gezinnen. Maar liefst vier treffen we er gelijk de eerste dag. Wij zijn blij dat we gekozen hebben voor ons rustige plekje net buiten het centrum.

Sam vindt net als wij dat we na twee dagen in Dali hoognodig de omgeving moeten bekijken. Er is zoveel meer te zien en te beleven in Dali dan de stadsmuren en pagodes. Hij heeft niet in de gaten dat we zijn hotel zelf zo heerlijk vinden dat we er ook graag overdag verblijven. Zijn verontschuldiging voor de luidruchtige Chinese toeristen vinden we niet op zijn plaats. Maar van zijn aanbod om zijn zwager ons rond te laten rijden in de omgeving maken we graag gebruik.

We willen naar de markt van Shaping, een dorpje op dertig kilometer van Dali. De markt is kleurrijk en wordt nauwelijks bezocht door Chinese toeristen. De bergvolken in deze omgeving zijn voor ons als Westerse toeristen een trekpleister, de Chinezen lijken er weinig oog voor te hebben. Gelukkig maar. Maar ook Jente en Imme hebben weinig oog voor de colour locale. Gelukkig wacht hen nog een verrassing.

De dagtocht door de bergen boven Dali is een vast onderdeel van iedere groepsreis. Met de kabelbaan omhoog naar de waterval, twee tempels bezoeken en daarna op een andere plek weer met de kabelbaan naar beneden. We hebben ons al laten informeren over prijzen en zwaarte. De twaalf kilometer die je moet lopen voor deze tocht doet ons twijfelen. Gelukkig blijkt er een alternatief te zijn.

Onze chauffeur brengt ons naar een andere kabelbaan. Twee aan twee omhoog in een bakje. Dat willen de meiden wel en geduldig wachten ze in de rij. 'Met een bootje de lucht in', roept Imme en ook Jente blijkt in haar hoofd te hebben gehaald dat een kabelbaan iets met roeien in een bootje is. Eenmaal boven wacht een nieuwe verrassing. Een diepe en lange grot met veel lichteffecten en trappen naar boven en naar beneden. Bij de ingang een draak, binnen druppels van het plafond. 'Drakenplasjes', concludeert Imme. Bij de eerste zaal passeren we een groep toeristen, daarna zijn we alleen in de grot. We lopen en klimmen stevig door maar zijn toch bijna een uur kwijt voor we de uitgang bereiken. Onderweg vleermuizen, stromend water en een Boeddha met muziek. De meiden vinden het allemaal wel een beetje eng worden en zijn bang dat we verdwaald zijn. Jente moet nodig plassen, Imme kruipt steeds steviger tegen haar moeder aan. Buiten komt de bravoure snel weer terug. Imme wil wel honderd duizend miljoen keer door de grot en met de 'luchtbootjes'.

We puzzelen over het vervolg van onze reis. Toch weer een stuk vliegen, besluiten we uiteindelijk. Van Kunming naar Guilin en vandaar gelijk door naar Yangshuo. Met al de vluchten wordt onze reis wel duurder dan gepland. We twijfelen om die reden of we daarna nog verder naar het zuiden gaan afzakken naar het strand of toch alvast richting Beijing gaan trekken. Maar eerst morgen met de bus terug naar Kunming.

Fietsen en zwemmen tussen de karstbergen
Maandag 9 augustus 2010. Yangshuo, China.

'Lokale temperatuur: 37 graden Celsius', wordt er omgeroepen in het vliegtuig als wij landen in Guilin. Het is bijna zeven uur in de avond! Zo kennen wij China nog niet. Vochtig of echt nat, dat wel, maar qua temperatuur maken we een sprong van bijna vijftien graden. Gelukkig is het niet meer zo extreem als wij om half negen in het donker aankomen bij de Giggling Tree in Yangshuo. Maar warm is het nog steeds en we zijn blij dat onze familiezolderkamer airco heeft.

Voor we vliegen naar Guilin gaan we, na een hartelijk afscheid van Sam's hotel, eerst met de express bus terug naar Kunming. Vanwege de vele wegwerkzaamheden doen we er zes over, in plaats van vier uur. Daarmee hebben we mazzel horen we de volgende dag. Hetzelfde ritje met de expresbus kostte een Nederlands koppel de dag ervoor 27 uur! Stapvoets of stilstaand verkeer, zonder eetgelegenheid en met een overbelast toilet aan boord. Brr, blij dat wij daar aan zijn ontsnapt. Na een overnachting in het Camellia hotel in Kunming, vliegen we de volgende middag naar Guilin, anderhalf uur rijden van Yangshuo, onze volgende bestemming.

Aankomen in het donker heeft niet onze voorkeur maar Yangshuo heeft een verrassing die veel goedmaakt. Het karstgebergte rond het stadje is verlicht met krachtige schijnwerpers. Het maakt het tot een sprookjeslandschap waar onze meiden met open mond naar staren. Ook de binnenkomst bij de Giggling Tree verloopt soepel. Op de mooie en ruime courtyard van het hotel is een speelhoek ingericht waar onze meiden zich gelijk op storten en nog uren heel zoet spelen. De ontdekking van de Nederlands sprekende managers en gasten maakt ze vervolgens zelfs een beetje eufoor. Om tien uur 's avonds horen we ze samen op vol volume 'Wing, wang, wokkie' zingen voor Karst, de Nederlandse eigenaar waar zij, nog voor ons, kennis mee maken. Wij hebben dan al wel gesproken met Paulien de andere eigenaar. Pelle, hun driejarige zoon zien we nog niet. Imme wil hem dolgraag haar autootjes laten zien en samen met hem spelen. Ze moet nog een nachtje wachten.

De dagen erna ontdekken we waarom Guilin/Yangshuo zo'n aantrekkingskracht uitoefent op haar bezoekers. Het karstgebergte waarin we terecht zijn gekomen is fantastisch om doorheen te fietsen. Midden tussen de bergen en nauwelijks klimmen of dalen. Hier kun je nog eens een bergetappe op je naam schrijven. Daarnaast biedt de omgeving dat waar we in China reikhalzend naar uitgekeken hebben: landelijke omgeving en watervermaak. Terwijl we de afgelopen drie weken slechts één keer onze zwemkleding hebben gebruikt, hangen hier in Yangshuo onze zwembroeken weer dagelijks te drogen. Maar goed ook, want de temperatuur klimt iedere dag naar de vijfendertig plus.

De Giggling Tree ligt niet zoals de toplocaties in deze omgeving aan de Li Rivier. Het ligt zelfs niet direct aan de .Yulong rivier die uitmondt in zijn beroemde broertje, al is die slechts een steenworp verwijderd. Toch is het voor ons een ideale plek. Niet de meest luxe maar wel een erg sfeervol onderkomen waar de voornamelijk Nederlandse gasten, waarvan weer een verrassend groot aandeel kinderen, onderling mixen. Ruim twintig Chinese personeelleden en twee Nederlandse 'managers' hebben Karst en Paulien inmiddels in dienst. Ze doen iets erg goed met hun personeel want de onderlinge sfeer van het team lijkt prima en de service die wordt geboden ligt op een hoog niveau.

Het was ons al eerder opgevallen dat de Chinese tourgroups alleen de echte highlights van het land aandoen. Die gaan niet voor een zijrivier, al is de omgeving even mooi en indrukwekkend. Niet dat het in deze omgeving ontbreekt aan Chinese toeristen maar de individueel reizenden die we hier tegenkomen zijn erg veel leuker dan de hordes die het vlaggetje van een leid(st)er volgen. Op ons zwemplekje aan de rivier helpt een Chinese vrouw Jente met visjes vangen. Ondertussen is Imme op zoek naar bamboevlotten met waterpipes. Die fietspompwaterpistolen worden hier overal aangeboden en we zien op de bamboevlotten die voorbij dobberen nauwelijks Chinese kinderen zonder. Schiet een kind op ons dan mogen wij terugspetteren. 'Enteren', roept Imme als echte piraat en de dreiging van terugspetteren geeft grote ogen bij de waterspuiters en hilariteit bij de ouders. Dikke pret. Een Chinese boerin kiest ook ons plekje om haar koe met kalf te laten grazen. Ze heeft zichtbaar plezier in de spelletjes die onze meiden spelen.

De Moon Watercaves .zijn het volgende succesnummer voor Jente en Imme. We huren fietsen met kinderzitje en rijden met de meiden achterop naar de plek waar de busjes vertrekken die je naar de ingang van de grot brengen  Terwijl de zon buiten overuren maakt en het kwik weer flink laat oplopen glijden wij met een bootje een reuze spannende en koele grot in. Deze keer hebben we de meiden voor kunnen bereiden op dat wat gaat komen. Een modder- en warmwaterbad. Door al het water in deze grot zijn de rotsvormen met stalagnieten en stalagtieten ontzettend mooi en indrukwekkend. Het pad dat we na het bootritje volgen is soms smal en laag, zodat we flink door de knieën moeten gaan. Op volgende momenten komen we terecht in ruimtes ter grootte van een kathedraal.

Het modderbad is vooral aan Jente goed besteed. Vol overgave duikt ze erin en is met moeite te bewegen zich daarna onder de ferme waterstraal uit de rotsen te laten schoonspoelen. Imme ziet die 'viezigheid' niet zitten en kijkt liever vanaf de trap toe hoe haar ouders en zus zich onderdompelen in de modder. Het warm waterbad van 45 graden Celcius met 'schoon' water vindt ze wel heerlijk en het kost ons moeite om haar en haar zus weer te bewegen eruit komen.

Ook in Yangshuo staat zwemmen op het programma. Deze keer in de Li rivier. Terwijl wij vrouwen afweren die ons een boottochtje op de rivier per bamboevlot, motorboot of luxe cruiseschip aanbieden, spelen Jente en Imme in het water. Om in het stadje te komen hebben we deze keer een tandem gehuurd. Jente vindt het geweldig, Imme is een beetje jaloers. Zij wil ook heel graag op een 'nintendo', maar na een 'proefzit' begrijpt ze dat haar beentjes daar nog niet lang genoeg voor zijn.

We vinden dit deel van China zo leuk dat we nog een paar dagen willen vastknopen aan ons verblijf. De Giggling Tree is geen optie, tot verdriet van Imme die inmiddels beste maatjes met Pelle is geworden. De kamers zijn zo ver van te voren volgeboekt dat we het niet eens proberen. Maar we zijn na vier dagen Chinees landleven tussen de Nederlanders ook wel weer toe aan stadsleven tussen de Chinezen. Het kolossale China Town Hotel (Tangrenjie) in Yangshuo waar we een familiesuite reserveren voor de komende drie nachten, mist de warme sfeer van de Giggling Tree. Maar het heeft wel een buitenzwembad, ons eerste hotel met zwembad in China.

Eindelijk zwembaden
Donderdag 12 augustus 2010. Guilin, China.

De reisafstand naar ons volgende onderkomen, het Tangrenjie hotel in Yangshuo, is vijf kilometer. De korte afstand maakt een wereld van verschil. Van de rust en de eenvoud van het platteland naar de glitter en glamour van de stad. Yangshuo is niet Vang Vieng in Laos, al doet de omgeving er wel erg aan denken. Hier wordt het karstgebergte opgelicht, zijn de bruggen versierd met honderden kleurige lampen, en wordt de rivier ook 's avonds bevaren door dinnercruise by night boten. Onze meiden vinden al de lichtjes en gemaakte effecten prachtig. En wij genieten met hen mee.

We hebben een familiesuite met uitzicht over de Li rivier, een eigen slaapkamer voor de meiden, en voor het eerst een ADSL internetverbinding die weer op flinke snelheid werkt. Geen verkeerde plek vindt ook Koning Aap Kidz ontdekken we als we een duik nemen in het zwembad. De negen kinderen uit het reisgezelschap die we tegenkomen spetteren voor het laatst in dit heerlijke buitenbad. Voor ons een luxe, voor hen inmiddels het vierde zwembad in het land. 's Avonds vertrekken ze met de nachttrein naar Hong Kong waar hen een zwembad wacht dat wel twee keer zo groot is... Tsja verschil moet er zijn.

Yangshuo is een lekker overzichtelijk stadje waar we snel onze weg leren vinden. We hebben er de laatste dag vanuit de Giggling Tree al flink doorheen gefietst dus we kennen het inmiddels. Hier vinden we snel de leuke plekjes in de steegjes en langs de rivier en ook restaurantjes waar voor ieder wat lekkers te halen valt. Heel anders dan de in de grote steden van China waar we voortdurend ‘verdwaald’ raken in de dure winkelstraten en te vaak stranden bij de Macdonalds.

Voor Jente en Imme is het zwembad de topattractie en ze zijn nog met moeite te bewegen mee te gaan voor een bamboeboottripje over de Li rivier. Ook in onze volgende pleisterplaats, Guilin, is het zwembad van het Bravo Hotel populair. Zeker als de meiden als compensatie voor hun inmiddels blauwgroen oplichtende haren door het chloor van de overbezorgde badjuffrouw ieder een pandaknuffel krijgen. We overwegen nog even om hier onze laatste dagen in China door te brengen, maar na een avond dwalen over de overbevolkte Zhongshan Street besluiten we toch nog een paar dagen landelijk gebied op te zoeken. De rijstterrassen van Longji oftewel de Dragons Back Bone.

De rijsterrassen van Longji
Zaterdag 14 augustus 2010. Ping An, China.

Geen karstbergen meer in het noorden van Guangxi, de provincie waar we de afgelopen twee weken rondgereisd hebben. Wel een spectaculaire klimpartij naar één van de mooiste rijstterrasgebieden van de wereld. Op sommige plekken gaan de terrassen wel duizend meter steil de hoogte in. Wij bereiken het gebied per bus vanuit Guilin met een overstap in Longsheng. Het laatste deel van de klimpartij moeten we echter zelf doen. Ping An, het meest toeristisch ontwikkelde dorp in de regio is alleen per trap te bereiken.

We zijn voorbereid op de klim. De zware rolkoffer hebben we achtergelaten in Guilin waar we hem over twee dagen weer ophalen. Helaas voor Jente en Imme gaan we niet in op het aanbod om hen te laten dragen in bamboe draagstoelen. Met hun eigen rugzakjes op hun rug klauteren ze naar boven. Als we badend in het zweet de voet van het dorp bereiken geven we onze ambitie om een hotel bovenin het dorp te zoeken snel op. Het uitzicht vanuit onze kamers in het Longji One Hotel is adembenemend genoeg en de prijs zo schappelijk dat we een eigen kamer voor de meiden erbij huren.

Al snel na onze aankomst wordt het donker. De dagjestoeristen zijn verdwenen en alleen de plaatselijke bevolking en rugzaktoeristen blijven over. De steile trappetjes tussen de huizen, het overal stromende water, de rondscharrelde kippen en eenden en een exotische menukaart (met duiven, slangen, wasberen en andere onbekende gerechten) bij het restaurant waar we ’s avonds laat gaan eten, zijn voldoende ingrediënten voor de extra adrenalinekick waar onze meiden tot 's avonds laat uit putten. Jente ontdekt een klauterpaal waar ze steeds hoger in komt. Ze weet van geen ophouden en krijgt applaus als ze na de zoveelste poging de bovenste balk weet te bereiken. Imme danst ondertussen de sterren van de hemel op de discodreun van een nabijgelegen restaurant. Als we terug in ons hotel komen is Imme binnen vijf minuten onder zeil. Jente niet. Ze fantaseert hardop over het krijgen van nog meer applaus een publiek. Vlak voor ze eindelijk in slaap valt krijgt ze nog net mee dat er vuurvliegjes rond onze ramen cirkelen. Wat een prachtig gezicht.

De volgende dag klimmen we wel tot boven in het dorp en verder tot de top van een berg waar vandaan we het mooiste uitzicht over rijstterrassen ooit krijgen voorgeschoteld. Langs de route staan Yao vrouwen die voor de 'toeristenprijs' de lengte van hun haar laten zien. Indrukwekkender vinden we eigenlijk de minder kleurrijke Zhuang vrouwen. Hoe zwaar het leven op de berg geweest moet zijn zien we aan de forse vergroeiingen van hun ruggen. Kromgegroeid door een leven lang zeulen met zware manden op de rug de berg op.

Je kunt in dit gebied prachtige lange wandelingen door de rijstvelden maken naar dorpjes als Tiantouzhai en Dazhai. Helaas betalen wij de tol voor de nachtbrakerij van de vorige dag. Jente en Imme hebben niet veel 'energie'. Na de ochtendklim willen ze niet meer naar buiten. Gelukkig valt vanaf het terras van ons hotel ook genoeg te zien van het voorbijtrekkende dorpsleven.

Na vijf weken rondtrekken zit onze China reis er bijna op. Deze week komen we al weer terug in Nederland. Boven op de berg lijkt dat nog heel ver weg, maar terug in Guilin voelen we dat de terugreis al een beetje is begonnen. Er zijn geen onderkomens meer te boeken, de treintickets voor morgen hebben we in huis en het programma voor de laatste drie dagen ligt redelijk vast. Morgen nog een laatste plons in het zwembad en de laatste souvenirs kopen voor we in de trein terug naar Beijing stappen. Daar geen Chinese Muur meer of Verboden Stad. Alleen een (korte) nacht slapen voor we terugvliegen naar huis.

Lang reizen naar huis
Donderdag 19 augustus 2010. Amsterdam, Nederland.

‘Misschien zijn er weer ballonnen’, oppert Jente als we na een lange reis voor de laatste etappe in het vliegtuig van Moskou naar Amsterdam stappen. Ze wordt niet teleurgesteld. Oma, tantes, neefjes en nichtje staan drie uur later achter het glas bij de ontvangsthal op Schiphol. Gewapend met zonnebloemen, de sleutel van onze auto waarin een tas met boodschappen staat en … jawel ballonnen. Wat heerlijk thuiskomen is dat. Na drie intensieve dagen reizen is dat precies wat we goed kunnen gebruiken. We kunnen ze niet eens belonen met Chinese souvenirs. De rolkoffer en rugzak waar die inzitten zijn waarschijnlijk onderweg in Moskou verdwaald. Alleen bepakt met onze handbagage stappen we in de auto en rijden terug naar Amsterdam.

Imme wil thuis alleen nog maar naar bed. Voor haar (en ons) is het eigenlijk inmiddels half drie in de nacht. Gelukkig is het in Nederland feitelijk half negen in de avond en kunnen we aan Jente’s wens voldoen. Nederlandse friet met frikadel. Met ogen die dichtvallen van de slaap eet ze met zichtbare smaak van deze Nederlandse lekkernij. Wij kijken toe met een heerlijk koud glas rosé. Dat is voor ons genieten.

De laatste vier dagen van onze reis zijn we vooral onderweg. Van Ping An met de bus terug naar Guilin en vandaar de volgende dag met de trein terug naar Beijing. Een rit van 28 uur. Het vlakke hart van China dat we zo doorkruisen is niet het mooiste landschap dat het land te bieden heeft. We zien door de gesloten ramen vooral betonzeeën en maïsvelden. Wij zijn het halverwege de rit wel zat en kijken uit naar de aankomst in Beijing. Imme en Jente niet. Die hebben weinig moeite zich te vermaken in ons coupeetje, zeker als Jente onderweg nog een Chinees vriendinnetje maakt. Pas nadat het weer donker wordt begint bij beiden de vermoeidheid toe te slaan. We moeten dan nog een paar uren en ook in Beijing wacht ons nog een taxirit van een uur voor we aankomen in het Best Western Grandsky Hotel, dichtbij het vliegveld. Daar wacht ons een beloning. Voor het eerst in China treffen we zachte bedden. Wat een genot. Jammer dat we er zo kort van kunnen genieten want de volgende ochtend moeten we weer op tijd opstaan voor de terugvlucht.

We kijken terug op een prachtige reis door China. Na de aanvankelijk (letterlijke) kinderziektes en de regen van de eerste weken in het noorden hebben we vooral in het zuiden van het land onze draai goed weten te vinden. Sechuan, Yunnan en Guanxhi zouden we graag nog een keer willen bereizen. In de vier weken die we hier hebben doorgebracht hebben we maar een fractie gezien van wat deze provincies te bieden hebben. Exotisch, betaalbaar en met kinderen goed te bereizen. Het proeft naar meer. Wordt vervolgd?