Little Thailand
Woensdag 7 augustus 2012. Jinghong, China.

De Chinese meisjes op de stoelen voor ons in de bus naar Jinghong vouwen kraanvogels van papier. Imme kijkt aandachtig toe en wil er dolgraag een hebben. Even daarvoor heeft ze van hen al een appeltje aangereikt gekregen dus dat komt wel goed. Als ze een half uurtje later een grote en een kleine kraanvogel in haar handen krijgt is ze de hemel te rijk. Een groot deel van de busrit van zeven uur van Kunming naar de hoofdstad van Xishuangbanna is ze daarna onder de pannen. Ze leunt regelmatig over de rugleuning om weer een aaitje van haar nieuwe vriendinnen te ontvangen.

Imme kampt al sinds een week met lichamelijk ongemak. De klachten wisselen per dag en kunnen plots ook in z'n geheel verdwijnen als ze ergens plezier aan beleeft. We maken ons daarom ook niet echt druk dat ze iets ernstigs onder de leden heeft. Wel zien we dat haar poeperij flink ontregeld is en ze regelmatig tegen de diarree aanzit. Samen met het slaaptekort maakt dat haar lontje kort is.

In Kunming maken we een start met het slikken van malariatabletten. In de stad zelf is het niet nodig en volgens de inwoners van Jinghong is ook die stad malariavrij. Wij zien hier ook niet zoals in Laos malariaklinieken in dorpen in de omgeving. Wij nemen echter liever geen risico en beginnen alvast. Voor Laos zijn ze straks in ieder geval nodig. Jente en Imme kennen nog het ritueel van drie jaar geleden. Het wordt de dagen erna weer een vast onderdeel van de avond, waar de meiden veel plezier aan beleven.

'Little Thailand' wordt (Xishuang)Banna ook wel genoemd. De hoofdstad Jinghong doet ons inderdaad erg aan Thailand denken. We komen meer vertrouwds tegen. Vlak voor we het centrum van Jinghong inrijden kruisen we weer de Mekong rivier. Naast Vietnam, Cambodja en Laos zijn we deze nu dus ook in China overgestoken. 's Avonds strijken we neer in het Mekong Café. Naast het Mei Mei Restaurant en het Forest Café bedient ze de backpackersscene in Jinghong. Khao San Road in het klein.

De Franse eigenaar van het Mekong Café schuift bij ons aan tafel. We weten het eigenlijk al maar van hem krijgen we de definitieve bevestiging dat de boot naar Thailand uit de vaart is. Eerst moeten de Chinezen met een 'armed vessel' de Mekong schoonvegen. Hij verwacht dat dat de komende maanden gaat gebeuren. Voor de omgeving kan het café uitstapjes verzorgen. Wij kiezen voor onze trip naar de countryside uiteindelijk voor Chinese Sara van het Forest Café. Als we voor de lunch in haar minirestaurant/touragentschap neerstrijken blijkt ze heerlijke pannenkoeken te kunnen bakken. Imme is gelijk verkocht. Voor de tweedaagse tocht die we bij haar boeken gaat naast Sara zelf, ook een pak bloem mee, zegt ze toe.

Maar eerst moet er geplonst worden in het eerste buitenzwembad van onze vakantie. Wederom badmuts verplicht. Gelukkig hebben we die nog over gehouden van Shanghai. Geen ligbedjes, pina coladas of massages aan de waterkant. Het deert onze meiden niet. Ze zijn maar met moeite uit het water te krijgen. Imme die kort voor de vakantie haar A-diploma haalde, kan hier heerlijk echt zwemervaring opdoen. Bijna elke dag hebben we het zwembad voor onszelf en om onze veiligheid te garanderen staan we onder toezicht van een strengkijkende geuniformeerde bewaker. En die massage? Die scoren Els en Jente later bij de blindenmassageschool. Eindelijk, we zijn weer in Zuidoost Azië.

Het visum voor Laos blijkt ook in Jinghong te verkrijgen. We laten van ons vieren pasfoto's maken en leveren de paspoorten voor drie dagen in bij het Lao consulaat in het Jingland Hotel. Fijn, dan kunnen we de directe bus boeken van Jinghong naar Luang Nam Tha in Laos, zonder de overnachting in Mengla, waar verder toch niet veel te beleven is. We blijven nog even langer in het Crown Hotel van Jinghong.

Het hotel waar we nu verblijven is het beste tot nu toe. Dat ligt niet aan het personeel, dat over het algemeen een beetje norsig is. Ook van het ontbijtbuffet moet het hotel het niet hebben. De punten worden gescoord met de tuin, de laagbouw en het zwembad. Het is ons eerste hotel in China dat in de buurt komt van wat je in Thailand een resort zou noemen. In China een betrekkelijk onbekende formule, lijkt het. En in dit geval dan ook nog een resort in het hartje van de stad, op loopafstand van alle plekken waar we willen zijn. Voor ons helemaal prima.

Morgen gaan we op stap met Sara naar de markt van Xiding. Met vooraf een avontuurlijk nachtje homestay op de berg. Het heeft vanavond flink geregend, dus dat belooft wat voor de toestand van het pad er naar toe.

Daar boven op die berg...
Donderdag 9 augustus 2012. Jinghong, China.

Sara's pannenkoek blijkt uiteindelijk too spicy voor Imme. Heel jammer, want Imme heeft erg haar best moeten doen om het exemplaar gebakken te krijgen. Gelukkig is er veel dat de teleurstelling snel doet verdwijnen. Allereerst natuurlijk wat happen witte rijst die de ergste honger doet verdwijnen maar daarnaast kuikentjes, biggetjes, een baby, een spannend kookvuur in ons onderkomen voor de nacht, matjes op de grond voor alle gasten en een heus matras voor Imme, Jente en Els. Al vallen ze beide bijna om van vermoeidheid en slaap, toch duurt het uiteindelijk tot half elf voor ze zich gewonnen geven. Het ontbreekt bij onze meiden niet aan zin in avontuur. Jente vraagt ons de dag erna of we nog een nachtje op de berg kunnen slapen.

Wij zijn wat minder te spreken over de organisatie van onze trip. In de hal van het busstation waar we om acht uur met Sara hebben afgesproken worden we aangesproken door andere Westerse toeristen. Ze blijken bij Sara dezelfde trip te hebben geboekt. Onze afgesproken privé trip met vijf blijkt plots gegroeid tot een uitstap voor twaalf. Daar worden we niet vrolijk van ondanks de toezeggingen van de overige groepsleden dat ze het juist prima vinden dat het tempo aangepast is op onze kinderen. Sara geeft ons een kleine reductie op de voor Chinese begrippen forse prijs die we betaald hebben en vindt dat daarmee de kous af is. Wij hebben niet veel keus en besluiten er dan maar het beste van te maken.

Ons nieuwe reisgezelschap is prettig gemêleerd. Een Duitse jongen die al een aantal jaren in China woont heeft z'n ouders op sleeptouw genomen, een Amerikaanse English teacher is met zijn Chinese vriendin, een alleenreizende Française, nog een solitaire Duitser die voor de trouwerij van een vriend is overgekomen. Het zijn mensen die wel wat met China hebben. Allemaal met hun eigen reisverhalen en China ervaringen. Leuk om daar tussen te verkeren.

Het eerste deel van de reis de bergen in doen we per openbaar vervoer. We bezoeken de markt van Menghai. Wij doen er onze laatste aankopen, ter voorbereiding op de junglewandeling. Imme wil een echte junglehoed in safarikleuren, Jente kiest voor een elegante roze hoed met strikken en samen kiezen ze nog een gele bal om straks met de dorpsjeugd te kunnen voetballen. Ondanks dat de meiden inmiddels heel wat Aziatische markten hebben bezocht, kijken ze vol verbazing naar de aangeboden vleeswaren die, in tegenstelling tot we gewend zijn, hier nog heel herkenbaar zijn. Daarna klimmen we met twee minibusjes verder de bergen in.

De start van de hike ligt op een hoogte die de temperatuur tempert en de omstandigheden veraangenamen. Onze meiden ontpoppen zich tot ware wandelaars. De klinkerweg tussen de theevelden waarlangs onze route voor de eerste helft loopt prikkelt ze niet echt, ondanks prachtige uitzichten. Maar als we daarna via bospaadjes richting onze homestay gaan lopen, komen ze goed in beweging. Het pad is door de regenval nat en glibberig. De uitdaging is daarmee een stuk groter en de tweede helft lopen ze voortdurend vooraan. Op onze meiden hoeft niet gewacht te worden. Maar als we 's middags om vijf uur, na drie, vier uur klauteren eindelijk onze homestay bereiken, is de energie wel op.

De homestay is prachtig gelegen. Boven op een berg, met een magnifiek uitzicht over de vallei. De inrichting van het Bulang huis lijkt als twee druppels water op die van de homestay in Ba Be in Vietnam, waar we dik drie jaar geleden een nacht hebben doorgebracht. Een woning op palen, een kookplaats met vier boomstammen die langzaam het vuur in worden geschoven en een grote open ruimte waar we de nacht zullen doorbrengen.

Anders dan in Ba Be is de ontvangst echter teleurstellend. Het huis waar we de nacht gaan doorbrengen is leeg, net als de rest van het dorpje. Als we later het dorpje gaan verkennen komen we her en der een teken van leven tegen maar veel reuring is er niet. We zien een gebouwtje waar de school waarschijnlijk gehuisvest is, maar een winkeltje, een dorpsplein, laat staan een voetbalveldje waar onze meiden, als voorgespiegeld, met de dorpskinderen kunnen voetballen... Wij kunnen het niet vinden.

Sara is dan inmiddels met de rest van de groep op stap naar een nabijgelegen tempel en een theeplantage. Wij zijn zonder verdere uitleg achtergelaten in de homestay. Onze meiden krijgen honger maar we hebben beperkt eten meegebracht omdat daar voor gezorgd zou worden. Niet dus. Ook ons water dreigt op te raken en ook daarvoor zien we geen aanvulling. Als tegen zevenen de heer des huizes samen met het beloofde baby'tje verschijnt, wordt in ieder geval voor Jente en Imme de unheimische sfeer doorbroken. Er is thee voor ons en er verschijnen bananen voor de meiden. Ondertussen is onze verwarring waar de rest van de groep blijft al wel op de meiden overgeslagen. Het wordt al donker en aan niets is te merken dat er een maaltijd bereid wordt of slaapplekken ingericht. We hebben geen idee wat we verder kunnen verwachten.

Als Sara om half negen in het donker met de rest van de groep terugkeert, vraagt ze enthousiast aan ons: 'Did you have a good time?' Een van de overige groepsleden heeft een beter inlevingsvermogen en verontschuldigt zich dat ze zo lang zijn weggebleven. We horen dat met name de uitleg over de theeproductie veel tijd heeft gevraagd en dat dat de reden voor de late terugkomst is. Een uur later is er eten en zijn op ons aandringen slaapplekken georganiseerd, zodat de meiden in ieder geval kunnen liggen. Er wordt een brommerjongen naar het benedendorp gestuurd om biertjes te regelen. Prima om het eten mee weg te spoelen. We horen geen complimenten voor de kok.

Vroeg in de ochtend hangt overal mist om de bergen. De zonsopgang is prachtig. Op Jente en Els, die een beroerde nacht heeft gehad, na is iedereen op. Het voorgestelde ontbijt 's ochtends om half negen in het benedendorp is voor de groep merkbaar te laat. Spontaan wordt er een wandeling georganiseerd en voor we het doorhebben is iedereen weg behalve wij en Sara. Wij willen graag ontbijten maar hebben niet veel vertrouwen in wat er ter tafel zal komen. Sara 's voorraad brood en eieren zijn de dag ervoor met de lunch al geconsumeerd. We vrezen dat we er qua aandacht en programma vandaag weer bekaaid af zullen komen en kiezen daarom eieren voor ons geld. We laten de markt van Xiding voor gezien en keren met een privé taxi terug naar Menghai. Daar kunnen we weer ons eigen ontbijt organiseren.

In Jinghong liggen de visa voor Laos voor ons klaar en kunnen we in het Mekong Café buskaartjes naar Nam Tha regelen. Dat loopt gelukkig gesmeerd. Daarna een welverdiende plons in het zwembad voor we (voorlopig) afscheid van China gaan nemen. Morgenochtend om elf uur vertrekt onze bus en volgens schema zullen we zeven uur later in Luang Nam Tha zijn. We zijn benieuwd en hebben erg veel zin in Laos.

Vervolg reis in Laos