Weer thuis
Maandag 3 september 2012. Nederland.

Nog in het signaal van de wekker stuiteren twee adrenalinebommetjes uit hun bed. Maandagochtend zeven uur. De eerste schooldag van het nieuwe jaar. Niks geen jetlag voor de meiden. Er moet worden gerekend, getaald, getekend, gegymd, geknutseld en gemusiceerd. Daar hebben ze naar uitgekeken de laatste week van de vakantie. Gewapend met cadeautjes voor hun vrienden kunnen ze niet wachten tot ze het groene sein van ons krijgen. Yes, go.

De laatste dag van onze reis is gelijk de langste. Dertig uren duurt 1 september voor ons om precies te zijn. Het fenomeen om met de tijd mee te reizen hebben we vaker meegemaakt. Maar niet eerder zo bewust. Deze keer reizen we namelijk overdag en de extra uren zijn daarmee daglicht uren. Het wil maar niet donker worden. Ook de meiden merken het, ze raken vermoeid maar zien tegelijk dat het volop dag blijft. Slapen doen ze dan ook pas als het, na het opstijgen vanaf tussenstop Moskou, eindelijk begint te schemeren. Maar dan duurt het verzet ook niet langer meer dan vijftien tellen.

We beginnen de dag met nog een laatste spektakelstuk. Met de taxi laten we ons vanaf het hotel in een half uur naar metrostation Longyang brengen. Daar staat de trein klaar die in zeven minuten de laatste dertig kilometer naar het vliegveld gaat overbruggen. De Maglev magneet zweeftrein. Wat een fenomeen. Geen fasten your seatbelts of cabin crew prepare for landing. De treinstellen lijken nog het meest op die van een metro. Toch gaat de snelheid meer richting vliegtuig, dan richting trein. Op een display boven de deuren van de compartimenten staat de actuele snelheid aangegeven. Topsnelheid 431 kilometer per uur zien we. Een deel van de route ligt langs de snelweg. Pas dan zie je echt hoe onwezenlijk snel deze trein alles voorbij sjeest.

Jente en Imme delen ons enthousiasme maar mondjesmaat. Hun hart gaat even later wel sneller kloppen als Aeroflot wederom verrast met een kinderpakket aan de start van de vlucht. Blikken koffertjes met inhoud deze keer. De rugzakjes van de heenreis hebben we zes weken geleden achtergelaten met de toezegging dat ze die op de terugweg wel weer zouden krijgen. Maar dat is blijkbaar buiten Aeroflot gerekend. Die wisselt zijn kinderpresentjes vaker dan verwacht. Als er in het vliegtuig ook nog persoonlijke schermpjes met filmpjes, spelletjes e.d. blijken te zijn weten we dat het een relaxte vlucht gaat worden.

Tegen elf uur ’s avonds stappen we de aankomsthal op Schiphol binnen. Gezien het tijdstip is het ontvangstcomité dit jaar bescheiden. Els’ zus Helma staat klaar. Even later zijn ook Sheldon en Deborah, die de afgelopen zes weken op ons huis hebben gepast, van de partij. Zij brengen onze auto mee zodat we zelf het laatste stuk naar Amsterdam kunnen rijden. We zijn weer thuis, net voor de sluitingstijd van onze snackbar. Gelukkig maar, want Jente heeft zich zo verheugd op die frikadel…