Gemsbok Park
Zondag 3 juli 2016. Kgalagadi Transfrontier Park, Zuid Afrika.

De nacht is berekoud, met een temperatuur net onder het vriespunt, maar geen van ons heeft daar last van gehad. Onze kampeeruitrusting heeft de test prima doorstaan, en kouder wordt het in principe niet want we gaan noordwaards (en in tegenstelling tot aan onze kant van de evenaar naar warmere streken). Maar dat is voor later deze vakantie. De buren reden tot een stuk in de nacht met hun wagens door het zand en kwamen daarbij vast te zitten - echt rustig geslapen hebben we dus niet.

's Morgens vinden we rond onze auto verse sporen van dieren, vermoedelijk jakhalzen. Gelukkig zitten we 's nachts hoog in onze tenten. Terwijl we opkramen komt de zon op en wordt het stilaan warmer. We vragen ons af of we een lekke band hebben, want één van de banden lijkt plat. Omdat we wat schuin staan en dat misschien wel de oorzaak is besluiten we het er toch maar op te wagen zonder de band te vervangen. Achteraf blijkt dat we goed gegokt hebben, de spanning van de band staat al klaar voor zandwegen.

We zetten onze weg verder voor opnieuw tweehonderd kilometer op gravel road. Louis is het rijden wat beu en vraagt letterlijk elke tien minuten of we er al zijn. Rond de middag komen we aan bij het Kgalagadi Transfrontier National Park, een wildpark in het grensgebied tussen Zuid Afrika, Namibië en Botswana. We overnachten twee maal in Twee Rivieren Restcamp, voor we naar Namibië gaan. Bij het binnengaan van het park moeten we door de Zuidafrikaanse grenscontrole (de geboortecertificaten van de jongens worden opnieuw gevraagd) en pas binnen drie dagen, wanneer we het park verlaten passeren we de grens met Namibië. We krijgen ook een permit voor het park, en die moeten we telkens we op gamedrive meenemen. Wanneer de gates om zes uur ‘s middags sluiten en je permit niet terug is komen de rangers je zoeken.

Na het kiezen van een plekje op de camping gaan we onmiddellijk op game drive. Eerst moet de druk in de banden verlaagd worden, want de komende dagen rijden we enkel over zandweggetjes. Het park heet niet voor niets ook Gemsbok Park, we zijn nog niet helemaal binnen of we zien tientallen gemsbokken. En niet enkel dat, ook hartebokken en impala's staan te grazen langs de weg. We rijden een kort stukje aan een rustig tempo om niets te missen, en zo zien we nog massa's struisvogels, gnoes en stokstaartjes. Voor een ritje van een dik uur zijn we prima gesteld, dit smaakt naar meer!

's Avonds is het beduidend warmer dan gisterenavond, zo is het aangenamer braaien onder een hemel bezaaid met honderden sterren. De kampeerplaatsen zijn hier klein en dicht bij elkaar, rond een gebouwtje met sanitair (met warm water!). Anders dan de bushcamping van gisteren, maar daarom niet minder leuk.

Cheeta!
Maandag 4 juli 2016. Kgalagadi Transfrontier Park, Zuid Afrika.

We blijven straks nog een nachtje slapen in Twee Rivieren en dus kunnen we een deel van de kampeerspullen laten staan. Zo zijn we snel op pad voor een nieuw dagje wild spotten. Net nadat we het rustkamp verlaten hebben zien we een stoet auto's onze richting uit rijden. We vragen wat er te zien is aan de bestuurders en ze blijken een cheeta met twee jongen te volgen. Jammer genoeg krijgen wij die niet te zien, maar zo zijn de verwachtingen wel hoog gespannen. En inderdaad, enkele kilometers verderop is het voor ons ook bingo. In het gras verderop ligt een jachtluipaard met een jong.

De jongens hebben elk een kaartje gekregen waarop ze de dieren die ze spotten kunnen aanduiden. Twee jaar geleden ging dat aan Louis wat voorbij maar nu doet hij flink mee. Hij is zelfs de fanatiekste, en durft al eens 'foefelen'. Wanneer hij bijvoorbeeld een vogel ziet duidt hij gelijk welke vogel aan op zijn kaartje, om toch maar een kruisje meer te kunnen zetten.

Maar ook Emiel, die wat nauwkeuriger is, kan veel dieren aankruisen. Het is winter en krukdroog, dus de dieren komen naar de schaarse drinkplaatsen op zoek naar water, en daar zien we wildebeesten of gnoes, impala's, hartebokken en struisvogels. Er lopen regelmatig eekhoorns en stokstaartjes over de weg, en we spotten een stel vechtende gemsbokken. Al komen die hier veel voor, en ontstaat er bij ons een soort gewenning (oh, het is maar een gemsbok), om dat te zien zetten we de auto even aan de kant. Wanneer ik onder een boom een stel kuikens meen te zien die apen blijken te zijn is de hilariteit groot. Het zal me nog dagen blijven achtervolgen.

Verder ontdekken we een koppel jakhalzen en in de verte een vos. Ondertussen is het middag en tijd voor lunch op één van de voorziene stopplaatsen. Die zijn niet omheind, dus uitstappen is op eigen risico. Het is tijd om onze benen even te strekken en voor een toiletbezoek, dus we wagen het er maar op. We zijn niet alleen en op de plekjes naast ons worden de bbq's aangestoken, Zuidafrikanen grijpen elke gelegenheid aan om te braaien en dat kan want er zijn overal voorzieningen voor. Wij houden het bij broodjes.

De temperatuur is ondertussen stevig omhoog gegaan, we zitten dan ook in de woestijn met grote temperatuurschommelingen: koud 's nachts en warm overdag. De dieren zoeken de schaduw op, en veel succes hebben we niet meer. We rijden terug langs een weggetje dat op en neer door de woestijn gaat, Plopsaland is er niets bij en af en toe gaan op de achterbank de handen in de lucht. Dit nationaal wildpark is anders dan de parken die we twee jaar terug bezochten. Ruiger, geen asfalt banen en dus vooral bezoekers met 4WD voertuigen, enkel Zuidafrikanen en geen internationale toeristen, minder variatie aan dieren maar die zijn dan weer spectaculairder.

In de late namiddag zijn we terug bij Twee Rivieren. We hebben een plaatsje met elektriciteit maar onze Zuidafrikaanse stekker past niet. Ik ga hulp vragen bij de buren en die leggen onmiddellijk een kabel van hun terrein naar het onze. We doen een babbeltje en hebben het over de onveiligheid in Zuid Afrika (zij wonen bij Jo'burg in een omheinde buurt met security guards en hun dochtertje kan niet alleen de straat op) en de komende verkiezingen (ook de betere zwarte klasse wil verandering). Hoewel het niet luidop wordt gezegd merken we de tegenstelling tussen blank en zwart, het wij en zij denken is er na al die jaren bij sommigen nog niet uit. Ook Emiel merkt het op, er zijn enkel blanken op vakantie, en de zwarten moeten werken...

Vervolg reis in Namibië