Europa, Azië, Afrika
Vrijdag 1 juli 2016. Johannesburg, Zuid Afrika.
De jongens 'brossen' vandaag een halve dag en net voor de middag brengt Tomas ons naar de luchthaven. We zijn gelukkig vroeg, want het is aanschuiven op de toegangswegen naar Zaventem. Blijkbaar wordt elke wagen individueel gescand en dat vertraagt het verkeer enorm. Gezien we in tegenstelling tot andere jaren onmiddellijk een intercontinentale vlucht nemen naar Dubai vertrekken we van een voor ons onbekende terminal. We eten iets en verdrijven de tijd met stickeren en kleuren.
We vliegen met Emirates, en elf maanden terug boekten we dus tickets over Dubai naar Johannesburg. Niet meteen de meest efficiënte route maar wel met stip de goedkoopste. Na ons avontuur vorig jaar in Brazilië waarbij we onverwacht in Sāo Paulo terecht kwamen gingen we er bij het boeken van uit dat we dat wel zouden aankunnen. We boarden voor een vlucht van een dikke zes uur, voor het eerst in lang ook een vlucht overdag. Emirates heeft een fantastisch entertainment systeem aan boord, met grote persoonlijke schermen en een uitgebreid aanbod aan muziek, films en games. Er is zelfs wifi aan boord. Zo vliegt de tijd natuurlijk voorbij en voor we het weten staan we in Dubai.
Dan volgt het moeilijkste deel van de trip, we moeten immers een dikke vier uur overbruggen in transit. Na een omwille van de lange overstap inbegrepen McDonalds installeren Emiel en Louis zich op een aantal vrije stoeltjes en beide liggen al gauw in dromenland, wat bij Dirk en mij niet lukt. Rond vier uur plaatselijke tijd zitten we opnieuw in het vliegtuig voor een iets langere vlucht. Een groot deel brengen we slapend door en de rest van de tijd wordt alweer gedood met gamen en films kijken.
In de late voormiddag landen we in Johannesburg, en even later staan we in de lange rij aan de grenscontrole. Het wachten na een zware reis eist zijn tol, de jongens ruziën met elkaar en wij hebben het geduld niet meer om daar op een rustige manier mee om te gaan. Na meer dan een uur staan we voor de vriendelijke ambtenaar die ons onmiddellijk naar de geboortebewijzen van de jongens vraagt. Om kinderhandel tegen te gaan moet je die sinds juni 2015 immers verplicht bij je hebben in Zuid Afrika wanneer je met minderjarige kinderen reist.
Sinds een last minute tripje naar het gemeentehuis van Bonheiden twee dagen voor ons vertrek hebben wij Engelstalige exemplaren in ons bezit (dan pas gezien dat de onze enkel in het Nederlands waren en dat durfden we niet te riskeren, gelukkig waren de internationale onmiddellijk beschikbaar). Nog enkele stempels, foto's en vingerafdrukken (tot spijt van de jongens enkel van volwassenen) later zijn we de grenscontrole voorbij en kunnen we onze bagage ophalen die waarschijnlijk al tientallen rondjes op de bagageband heeft gedaan. Dit jaar hebben we elk een tas, gevuld met spullen die we bij het winters kamperen denken nodig te hebben. We hebben bijvoorbeeld voor ieder van ons een slaapzak bij (bovenop diegene die in het verhuurpakket van de 4WD zit) en stapels warme kledij.
We worden opgewacht door iemand van Bushlore, de firma waarbij we onze wagen huren, en tijdens de rit naar hun kantoor liggen we al snel weer allemaal te slapen. We krijgen een uitgebreide uitleg over onze splinternieuwe Toyota Hilux, over het kampeergerief, over de daktenten en over eerste hulp bij auto rijden in Afrika. Of we veel van de info meedragen zal de komende dagen blijken.
De eerste nacht gaan we nog niet kamperen maar hebben we een huisje gehuurd bij de Rustic Deck, vlakbij Bushlore. Zo kunnen we de vermoeiende reis verwerken en ons en de auto rustig klaarmaken. Er is een zwembad, en zo gauw de jongens dat door hebben is er geen houden meer aan, er moet gezwommen worden. De omgevingstemperatuur is prima, al lopen de locals met dikke truien en winterjassen aan. Het zwemmen is toch van korte duur, het water is amper elf graden en na een bommetje of drie is het enthousiasme van Louis en Emiel wat getemperd.
Tijd om boodschappen voor de komende dagen te gaan doen dus, en dat doen we in de Spar. Het plan is om voor een paar dagen in te kopen maar dat blijkt niet evident. Geen luchtdicht verpakt vlees, amper groenten en Louis die niets van het gekochte brood ziet zitten. We zien wel wat dat de komende dagen geeft.
We zijn net voor het donker terug, en na het eten installeren we ons voor de voetbalwedstrijd Wales-België. De Zuidafrikaanse Karl VN en Jan M pronstikeren op winst voor België. Als zelfs deze neutrale toeschouwers dat doen zijn we er gerust in. Maar niets is minder waar, al zien de jongens hun favoriete team niet meer verliezen. Zij liggen al snel te slapen. En zo moeten wij komende woensdag en zondag niet op zoek naar tv.
