Autopech!
Woensdag 9 juli 2014. Winterton, Zuid Afrika.

Vandaag staat onze langste reisdag op het programma, zo'n 450km, richting Drakensberg Mountain Park. Voor we ontbijten willen we de auto al inladen, alleen gaan de deuren niet meer automatisch open. Wanneer we proberen te starten blijkt de batterij het helemaal niet meer te doen. De vriendelijke dametjes aan de receptie bellen een kennis die even later met 4WD en startkabels te hulp komt. Zonder succes, de kabels blijken te dun, en nog eens tien minuten later staat de hele visclub er, compleet met een stoet 4WD's en stevigere startkabels. Al gauw is het probleem van de baan, we maken nog een praatje met een Belgisch gezin en nemen dan afscheid van de lieve gastvrouwen (ze zouden Louis graag hier houden maar daar wil hij niet van weten) en van Lodge Afrique.

We nemen de tolweg en zo wordt de grote afstand gemakkelijk overbrugd. Er is afwisseling genoeg langs de kant van de weg, er wordt op heel wat plaatsen aan de weg gewerkt, suikerriet wordt binnengehaald, er lopen voetgangers op de onmogelijkste plaatsen (lifters), er wordt op de velden gewerkt, hier en daar staat de berm in brand en kunnen we de hitte tot in de wagen voelen. En als dat niet genoeg is brengen de iPads rust op de achterbank.

In de late namiddag komen we aan bij Ardmore Guest Farm bij Winterton. Vanop de boerderij hebben we een mooi uitzicht op de Drakensbergen. We logeren in één van de cottages, met drie slaapkamers, twee badkamers, voor het eerst internet in ons huisje en niet in de bar ofzo, een fijn terras en een graspleintje voor de deur. Tijd om de ballen opnieuw uit de koffer van de auto te halen!
We verkennen de farm, kijken naar de varkens vlak voor onze deur en de jongens testen de speeltuin en de trampoline uit. Louis zou opnieuw willen gaan zwemmen maar daar is het nu echt te koud voor (wel een prachtig blauwe hemel).

Om op te warmen gaan de jongens in de jacuzzi voor we gaan eten. Diner is inbegrepen in ons verblijf, en dat is maar goed ook want we zitten behoorlijk afgelegen hier. We kunnen rustig eten want Louis en Emiel hebben de speelhoek ontdekt en amuseren zich daar terwijl wij nog een glaasje drinken. Terug in de cottage gaat het haardvuur aan!

Drakensbergen
Donderdag 10 juli 2014. Winterton, Zuid Afrika.

Zeven uur voor Louis wakker wordt, dat moet een record zijn! Wanneer we de gordijnen opendoen zien we enkele hoge pieken van de Drakensbergen onder een prachtig blauwe hemel. Op de toppen ligt zelfs sneeuw. Het gras is wit bevroren en op de poel van de varkens niet ver voor onze cottage ligt een laagje ijs. We horen dat het deze ochtend om zes uur min zes graden was. We logeren op een echte boerderij, met varkens, honden, ganzen, paarden (die allemaal min of meer vrij rondlopen, is verschieten wanneer de paarden plots over het wegje langs komen gelopen).

We gaan deze voormiddag naar een roofvogelshow, hier niet ver vandaan. We komen meer te weten over arenden, uilen en valken en het is indrukwekkend om deze dieren te zien vliegen. Falkon Ridge, zoals het hier heet is ook een centrum waar gewonde en/of verwaarloosde roofvogels verzorgd worden en als de omstandigheden goed zijn worden de vogels opnieuw uitgezet. Een van de valken in de show zal deze maand nog worden vrijgelaten na een verblijf van zes maanden.

Na de show rijden we door naar Monks Cowl, een gate naar Drakensbergen Park. Er starten meerdere wandelingen, ook meerdaagse, maar wij kiezen voor een kortere naar Sterkspruit Falls. We stappen anderhalf uur, ook Louis (met behoorlijk veel gezeur, dat zijn benen telkens omvallen en dat de wandeling toch wel heel erg lang is). Maar buiten een enkele bergop in onze nek houdt hij het vol. Emiel is een flinke stapper en doet alsof hij een bergbok is wat wil zeggen dat elke rots (ook die in het water) moet beklommen worden. De wandeling is niet spectaculair, het uitzicht op de bergen is wel mooi, maar met Louis durven we een langere tocht niet aan. We vertrekken met elk twee truien aan en eindigen in T-shirt en we halen voor de eerste keer deze vakantie de zonnecrème boven want we voelen de bergzon branden op onze wangen.

We picknicken bij de ingang van het park bij een speeltuin, en rijden opnieuw naar Ardmore. Er staat een pingpongtafel en een poolbiljard maar wij spelen een wedstrijdje tafelvoetbal. Op een heel kromme tafel wat de moeilijkheidsgraad wat verhoogt. België (Dirk en Emiel) wint van Brazilië (Louis en ik) met amper een puntje verschil, morgen is het tijd voor revanche! De jongens spelen nog in de speeltuin, en met de honden. Voor ons is dit een prachtplek, Louis en Emiel mogen gaan waar ze willen, lawaai maken en rondlopen, niemand kijkt er hen of ons lelijk voor aan. Wanneer de zon achter de bergen verdwijnt daalt de temperatuur gigantisch en gaan we naar binnen.

We zijn de kou voor geweest en staken de open haard al heel vroeg aan. Zo blijft het huisje lekker warm. Gevolg is wel dat we snel door onze voorraad hout heen zijn en hout moeten gaan stelen bij de buren. Het bubbelbad wordt opnieuw gebruikt voor we gaan eten. We vertrekken een beetje vroeger, iedereen eet hier samen rond zeven uur maar gisteren waren we de laatsten en moesten we het doen met de restjes. Alle andere gasten zijn vandaag Nederlanders. Paul, de gastheer, blijft maar denken dat ook wij van Nederland zijn en begint telkens over de door Nederland verloren voetbalmatch van gisteren. Maar sinds er enkel nog late wedstrijden zijn en de Belgen er uit liggen laten we het WK aan ons voorbij gaan. We leven hier op een ritme van relatief vroeg naar bed en relatief vroeg op om het meeste aan de dag te hebben. Zo ook vandaag, rond tien uur gaan we naar bed.

Slangen en watervallen
Vrijdag 11 juli 2014. Winterton, Zuid Afrika.

Rond zeven uur klinken er kindervoetjes op de trap en is het gedaan met onze rust. Vlug kleden we ons warm aan om de korte afstand naar de boerderij waar we ontbijten te overbruggen. Zo zijn we alweer de eersten aan tafel.

Deze voormiddag gaan we naar een reptielencentrum, op vraag van Emiel. Net voor vertrek zijn beide jongens toch wat ongerust, wat als ze worden gebeten door een slang? Het centrum is niet groot, maar we krijgen een uitleg van meer dan een uur die erg boeiend blijkt te zijn. Zo leren we dat veel slangen niet giftig zijn en dat er ook weinig slangen interesse hebben voor mensen, omdat ze ons niet als prooi zien. Ook komen we te weten dat tarantula's geen mensen kunnen doden maar een beet je meestal enkel hoofdpijn bezorgt.

We zien adders, pythons, cobra's, boa's en een aantal mogen we aaien en zelfs vastnemen, wat stoere Emiel zonder angst doet. Louis houdt zich in het begin op afstand maar doet op het einde ook mee (en ik ook). Er zijn ook verschillende soorten vogelspinnen en Dirk durft er eentje op zijn hand te nemen. Verder zitten er ook leguaansoorten en kameleons enzo.

In de auto merkt Emiel op dat bij alle (plezierige) activiteiten enkel 'witte' mensen zijn, net zoals er in de foldertjes die je overal kan meenemen en waarin info over die activiteiten staat enkel blanken staan afgebeeld. In de parken waren de Zuidafrikaanse bezoekers zonder uitzondering blanken. Apartheid is dan wel afgeschaft, maar feit is inderdaad dat wegenwerkers, arbeiders op het veld, in de supermarkt, diensters in restaurants, poetsvrouwen, allemaal zwarten zijn terwijl de manager van Hluluwe Park, de eigenaars van de lodges (tot nu toe), de boeren, de opzichters bij wegenwerken, blanken zijn. Die wel geld en tijd hebben voor vakantie. Soms zijn er voor ons confronterende situaties, zoals een blanke vijftiger die zijn sigarettenpeuk aan een jonge zwarte geeft, want die laatste moet die peuk voor hem in de vuilbak gaan gooien.

Het zal allemaal niet zo zwartwit (!) zijn, we zien ook dat er een groeiende groep welvarende zwarten is. Maar het stemt wel tot nadenken, en hoe leg je de situatie aan een zevenjarige uit? Hij is nog heerlijk naïef en vindt het allemaal niet eerlijk. Want dan moeten wij ons geld maar aan de armen geven.

We rijden langs de farm om te eten voor we vertrekken voor een namiddagwandeling. We rijden naar Drakensbergen Sun Hotel (poepsjiek), vandaar vertrekken meerdere uitgestippelde tochten. We melden ons aan voor we aan de wandeling beginnen, dat moet hier overal. Ze vragen telkens je mobiele nummer en je moet je opnieuw aanmelden wanneer je terug bent. Geen idee of er ook werkelijk iets wordt gedaan wanneer je niet komt opdagen op het einde van de dag (GSM ontvangst hadden we ook niet onderweg, dus ze konden ons niet bellen).

We kiezen voor de blauwe hike, langs twee watervallen en een grot. Het is een mooie trip, in het bos langs een klein riviertje. Het pad is uitdagend genoeg, met rotsen en trapjes, en toch niet te moeilijk. We stappen in totaal bijna drie uur, ook Louis doet vandaag flink mee, zonder ook maar het minste gezeur. Geen idee vanwaar de ommekeer komt maar zo is stappen erg fijn. De jongens lopen de wandeling bijna helemaal, zo goed gaat het vooruit. Dikwijls verdwijnen ze uit ons gezichtsveld en verstoppen ze zich om ons te laten verschieten wanneer we langskomen. Door het lopen valt Louis wel een keer plat op de grond met zijn gezicht in het stof maar zelfs dat doet hem niets!

Wanneer we in de late namiddag aankomen bij de farm merken we dat het weekend is begonnen. Er zijn nu ook Zuidafrikanen bij de gasten en alle huisjes zijn bezet. Wanneer Emiel wil voetballen willen de hondjes van de nieuwe buren meespelen, wat hij dan weer niet zo fijn vindt. Het is druk op de boerderij, auto's rijden aan en af. Ook de politie is er, want er blijkt ingebroken bij een van onze buren en al hun geld is verdwenen. De daderes wordt wel snel gevat.

Ik sla aan het inpakken want morgen begint een nieuw hoofdstuk van ons avontuur. We leveren de (heel vuile) auto in, nemen het vliegtuig om een duizendtal kilometer te overbruggen en stappen in een volgende (schone) huurwagen. Wanneer onze stoere stappers na het eten gaan slapen zijn ze vijf minuten later al in dromenland.