Richting oceaan
Maandag 7 juli 2014. Saint Lucia's, Zuid Afrika.

We horen het de hele nacht regenen, en ook wanneer we wakker worden is het nog niet droog. We laten het niet aan ons hart komen en na het ontbijt lopen we de trail die is uitgezet langs de rand van het kamp. In principe kan je op die manier gelijk welk dier tegen komen, en vooral Louis is er niet gerust in, maar we spotten enkel vogels en een bok.

Wanneer we de auto starten geeft de thermometer 8°C aan. Regenen doet het wel niet meer. We rijden safariënd richting Nyalazi Gate van het park, waarbij we enkel intussen vertrouwde dieren opmerken. We lunchen net voor we het park uitrijden, en stoppen bij een crafts shop (Emiel en Louis blijven het een rommelmarkt noemen) waar we allemaal ons goesting vinden: felgekleurde stenen diertjes wisselen van eigenaar.

Na controle van de inhoud van onze kofferbak (ook daar geen leeuw te vinden) mogen we het park uit. Nu is het nog maar een klein uurtje rijden. Nog geen kilometer nadat we het park hebben verlaten spotten we wel nog twee olifanten. Niet veel later komen we aan in Saint Lucia. Van hieruit zullen we morgen een stukje van het iSimangaliso Wetland Park verkennen. We logeren in Lodge Afrique, niet self catering maar we hebben hier een kamer met ontbijt.

Louis heeft opnieuw een hele dag naar een zwembad gevraagd. Hij wil er absoluut in en we laten hem doen. Anders blijft hij volhouden en we hopen dat hij zo tot zijn zinnen komt. Niet dus, hoewel ook de buitentemperatuur slechts 15°C is houdt hij vol dat het niet koud is. Hij is wel verstandig genoeg om enkel met zijn benen in het water te gaan. Ze weten ons hier trouwens te vertellen dat het hier normaal gezien zelfs in juli zomers warm is, en het dat tot zaterdag ook zo is geweest. Wij zijn allang blij dat we de afgelopen week prima weer hebben gehad in de wildparken.

Saint Lucia ligt ingesloten tussen de Indische Oceaan en een rivier, en staat bekend om de krokodillen en nijlpaarden. Deze laatsten lopen wanneer het donker is door de straten van het plaatsje. Voor het donker wordt wandelen we nog even naar de rivier. De jongens zijn na het stappen zo moe dat we de auto nemen naar de hoofdstraat met restaurantjes. We kiezen een Portugees/Braziliaans/Angolees/Mozambicaans (Mozambique is niet overdreven ver van hier) restaurant dat gezellig vol zit en gaan voor Braziliaanse schotels. Superlekker, misschien een voorproefje voor onze volgende vakantie. Na het eten keren we terug naar de lodge. Geen zithoek deze keer, en te nat om buiten te zitten dus dat wordt rustig wat lezen voor we zelf gaan slapen.

iSimangaliso Wetland Park
Dinsdag 8 juli 2014. Saint Lucia's, Zuid-Afrika.

Geen regen meer wanneer we opstaan, maar een stralend blauwe lucht met slechts hier en daar een wolkje! We ontbijten buiten, en terwijl we wachten op onze eitjes springt een brutale gibbon op de tafel naast ons om de suiker te stelen. Het zal niet de laatste keer zijn vandaag dat de apen ons te vlug af zijn. De eigenaressen spreken Afrikaans met de jongens en daar verstaan ze best veel van.

We starten de dag in Saint Lucia zelf, en maken een wandeling langs de rivier naar de zee over een aangelegd houten wandelpad. Krokodillen zien we niet, nijlpaarden (zeekoeien in het Afrikaans horen we) des te meer. We zijn niet alleen, er gaan veel Zuidafrikaanse families met de kids naar het strand. Velen al op slippers en in zwemkledij, terwijl er een hevige wind blaast (en wij voorlopig zelfs onze jas nog aanhouden). Het is hier zo mooi, een breed strand met daarachter de Indische Oceaan met metershoge golven. Prima voor een strandwandeling, terwijl Louis en Emiel op zoek gaan naar schelpjes.

Terug bij de auto vetrekken we naar het iSimangaliso Wetland Park, sinds kort UNESCO werelderfgoed. Isimangaliso is zoeloes voor 'wonder' dus de verwachtingen zijn groot. We rijden naar Cape Vidal, met een enkele tussenstop voor een appeltje bij een viewpoint over Lake Saint Lucia. Bij Cape Vidal gaan we opnieuw naar het strand, hier is de zee wat rustiger. Ook hier veel dagjestoeristen, terwijl wij thuis naar Planckendael of de zoo of bij uitzondering naar de Beekse Bergen gaan, gaan de locals hier een dagje naar een wildpark.

We starten met de lunch en terwijl we met vier rond een picknicktafel zitten slagen enkele gibbons erin om een zak met broodjes (die echt tussen ons ligt) weg te grissen. Het is amper te geloven, terwijl er van de ene kant twee aapjes ons bezig houden met geluiden maken en blazen komen er drie andere van de andere kant om het brood te stelen. De gibbons hebben afgedaan bij de kinderen, nog de hele dag klinkt het dat het vuile dieven zijn. We zetten onze picknick dan maar verder op het strand, dat betekent zand tussen de broodjes maar we zitten tenminste op ons gemak.

Na het eten spelen de jongens bij de zee. Zwemspullen hebben we niet bij, we hadden deze morgen niet kunnen vermoeden dat de temperatuur zo zou oplopen. Al gauw gaan de (ondertussen natte) broeken en schoenen uit en veranderen ze in twee zandmonstertjes. Ze hebben zoveel plezier dat het ook voor ons genieten is.

Op de terugweg rijden we de dirt roads en rijden we naar de view points. Onverwacht voor ons spotten we superveel dieren, waterbuffels, wrattenzwijnen, rode duikers, waterbokken, impala's, zebra's, koedoe's. Wanneer we van de main road afgaan naar Mission Rocks, een uitkijkpunt over de zee vanop de rotsen, zien we zelfs drie neushoorns vlakbij de weg.

Bij het terugrijden naar de grote baan staan we plots oog in oog met twee van hen, die nu op de weg staan. Ze lopen traag onze richting uit, en blijven gaan. We weten niet goed wat te doen, zouden ze opzij gaan wanneer we zouden blijven staan? We nemen het zekere voor het onzekere, niet alleen voor ons maar ook voor de wagen (de uitlaat is al geraakt en we maken sinds gisteren een soort Harley geluid). Dirk rijdt de hele weg achteruit terug naar de parkeerplaats bij het uitkijkpunt, in de hoop dat we ze daar kunnen passeren. Een kilometertje in achteruit, ik ben allang blij dat ik niet aan het stuur zit.

We krijgen een beetje de slappe lach van de situatie. Ook een wagen achter ons moet een stuk achteruit. Het zijn Zuidafrikanen met een 4WD met meer ervaring met deze situaties en zij verzekeren ons dat neushoorns auto's meestal met rust laten (niet zoals olifanten dus). We hoeven het gelukkig niet uit te testen want de dieren lopen vlak voor de parking de bosjes in en we kunnen weer verder. Op die manier hebben we een beetje vertraging en ondertussen gaat de zon al onder. We rijden net op tijd het park uit. Gates sluiten immers overal op bepaalde tijdstippen en laatkomers worden beboet.

Op vraag van Louis sluiten we de dag af in hetzelfde restaurant als gisteren. Hij wil graag opnieuw kip op een stokje (eigenlijk al voor ontbijt) en wij zijn blij dat hij eens met volle goesting eet. De jongens herkennen waitress Cindy, krijgen kleurpotloden en -platen, en wij moeten ze niet super kalm houden want de tent zit stampvol en twee luidruchtige jongens maken het verschil in geluidsvolume niet.