Eindelijk!
Zaterdag 28 juni 2014. Graskop, Zuid Afrika.

Vrijdag rond halfvier in de namiddag brengt Tomas ons naar de luchthaven. We zijn vroeg, en het vliegtuig naar Frankfurt heeft een kleine beetje vertraging, maar gelukkig is ook de luchthaven in WK stemming en kunnen we de tijd verdrijven met tafelvoetbal bovenop naar vertrekkende vliegtuigen kijken. Geen staking van de luchtverkeersleiding meer, dus iets na zes uur hangen we in de lucht. Een uurtje later zijn we in Duitsland. Niet voor lang want wanneer we na een snelle pretzel/hot-dog, aankomen bij de gate is het boarden al begonnen.

De vlucht vertrekt perfect op tijd, rond negen uur 's avonds. We vliegen met South African Airlines, naar Johannesburg, een vlucht van ongeveer tien en een half uur. Een nachtvlucht deze keer, en nog voor we avondeten krijgen slaapt Louis al, en na het eten volgt ook Emiel. Zelf slapen we een uur of vijf, want jammer genoeg wordt Louis rond drie uur 's nachts wakker. Hoewel hij niet meer slaapt zet hij het vliegtuig niet op stelten maar houdt hij zich rustig bezig met films en games op z'n persoonlijk schermpje. Ook hebben we opnieuw wat kleine cadeautjes mee die de jongens om de zoveel tijd mogen opendoen en ook het zo gekregen stickerboek houdt Louis uren bezig. Emiel slaapt tot om zes uur wanneer het licht opnieuw aan gaat voor ontbijt.

Rond zeven uur 's ochtends zijn we in Johannesburg. Eerst moeten we de grenscontrole door. Geen priority lane voor gezinnen met kleine kinderen hier maar het gaat prima vooruit en een half uurtje later zijn we, na heel lang aftellen, eindelijk in Zuid Afrika! We pikken de bagage op en gaan naar het autoverhuurkantoor. Het duurt behoorlijk lang voor de documenten in orde zijn en we de autosleutels krijgen, maar rond negen uur zijn we onderweg. We hebben een 350 kilometer voor de boeg, naar Blyde River Canyon. Easy denken we, we hebben hier immers een volledige dag voor. En het gaat over highways, al is dat relatief, er staan hopen lifters aan de kant van de weg. Links rijden valt mee, enkel de versnellingspook aan de linkerkant is wennen.

Louis slaapt al snel, die heeft wat in te halen. Hij wordt pas wakker wanneer we rond de middag stoppen aan een wegrestaurant 'complex'. Het is er druk, ook de Zuidafrikanen hebben (winter)vakantie. Keuze uit tien verschillende eetgelegenheden, en wanneer we voor het eten eerst even buiten rondwandelen om de benen wat te strekken zien we onze eerste 'wilde' dieren: een uitgestrekte vlakte met neushoorns, zebra's, struisvogels, emu's, waterbuffels... Achter een hek wel te verstaan maar toch een leuke start van de vakantie!

We kiezen een restaurant met een speeltuin en eten op het terras met zicht op de dieren. Het zonnetje schijnt, er is wel veel wind maar met de truien aan is het fijn zitten. Emiel en Louis leven zich uit en maken onmiddellijk vriendjes waaronder een jongetje dat ze Suarez dopen omdat hij hen probeert te bijten.

Na het eten slaat de vermoeidheid toe. Geen tijdsverschil maar de weinige uren slaap eisen hun tol. Ik neem het stuur even over van Dirk en ben verrast door de snelheid van het verkeer. Zelfs op lokale wegen mag je dikwijls 100 of 120 rijden en de locals vliegen ons voorbij. Het aantal kilometers vermindert traag. In Sabie stoppen we even bij de lokale Spar om enkel de hoogstnodige boodschappen te doen omdat we vrezen anders niet voor zonsondergang op onze bestemming te zullen zijn. Emiel is moe en zeurt dat de winkel en het eten stinken. Wij vinden het meevallen, er is veel fruit en groente te koop terwijl we dat niet verwachtten. De man die tijdens het winkelen op onze auto let krijgt een paar muntstukken en Dirk past zich aan aan de lokale manier van rijden zodat we net voor de zon onder gaat aankomen in Thaba Tsweni Lodge in Graskop (naam van het stadje leidt tot groot plezier bij de jongens).

Er is een klein speeltuintje waarin Louis en Emiel nog even spelen maar het wordt snel koud dus we trekken naar binnen. Daar is het niet beter, zelfs met het haardvuur aan blijft het huisje kil. Niet bevorderlijk voor de algemene stemming, overal in het huisje staan uit hout gehakte beelden en die moeten we van Emiel allemaal omdraaien of in kasten verbergen omdat ze hem bang maken. We kiezen voor een snelle boterham, de boys gaan slapen met twee truien aan onder de dekens en wij kijken naar Brazilië-Chili. Rond negen uur gaat het licht uit!

Blyde River Canyon
Zaterdag 29 juni 2014. Graskop, Zuid Afrika.

Om halfacht worden we wakker en wanneer we de gordijnen openen zien we enkel wolken! En dat terwijl we vandaag de panorama route langs de Blyde River Canyon willen rijden. We doen het rustig aan, nemen een douche en besluiten om te gaan ontbijten. De tien kilometer naar Graskop maakt een wereld van verschil, daar schijnt de zon en we ontbijten op een terras. Daarna doen we opnieuw boodschappen, voor meerdere dagen deze keer en wanneer we aan de route beginnen is er geen wolk meer te bekennen.

Deze route gaat over de hoogstgelegen weg van Zuid Afrika en zou ook de mooiste zijn. De Blyde rivier heeft een twintig kilometer diepe kloof (de op twee na grootste ter wereld) uitgesleten in de Drakensbergen. We starten bij 'De Pinnacle', een toren van steen in het midden van de rivier. De volgende stop is bij God's Window, een uitkijkpunt met adembenemend zicht. We volgen het de pijlen met 'Rainforest', in het begin over een geplaveid wegje dat overgaat in een pad bezaaid met rotsen. Ons tempo ligt traag, maar enkel en alleen omdat Emiel en Louis op elke rots klimmen en er dan ook telkens foto's moeten worden gemaakt. Louis stapt zelf en dat gaat prima.

's Middags stoppen we bij Bourke's Luck Potholes. Zand en stenen meegevoerd door de rivier hebben cilindrische gaten uitgehouwen in de rotsen. Goudzoekers haalden hier enorme hoeveelheden goud boven. Het doet ons denken aan Antilope Canyon, die bezochten we ooit in het zuidwesten van de States. En dat is het niet het enige hier dat aan onze reis in de States doet denken. De landschappen, de kaarsrechte wegen soms, de canyon. Het Afrikagevoel is er nog niet maar dat vinden we in deze omgeving niet erg.

Er is een picknick area waar we lunchen. Het begint net licht te druppelen maar aan een tafel onder een boom houden we het droog. Nadat we de picknick zone zijn buiten gegaan loopt een baviaan de straat over naar de vuilnisbak waarin we onze afval hebben achtergelaten. Vooral de appelschillen smaken hem. Emiel is gefascineerd, en Louis ook maar die is vooral onder de indruk. Hij gaat in de auto zitten en is er niet meer uit te krijgen. Benieuwd wat dat morgen in Kruger NP gaat geven wanneer we daar dieren gaan spotten.

Na de lunch rijden we nog even verder naar een uitkijkpunt bij de drie rondavels. Daar zijn drie rotsen gevormd die doen denken aan de typisch Afrikaanse ronde hutjes (rondavels dus). We worden er aangesproken in het Afrikaans, ze denken dat we Nederlanders zijn en dus vol spanning uitkijken naar de match vanavond. Niet dus, fier leggen de jongens uit dat ons Belgisch team pas dinsdag speelt.

We zijn op het verste punt van de route en het is al laat in de namiddag dus we beginnen aan de weg terug om zeker voor donker weer 'thuis' te zijn. Dat lukt prima, er is zelfs nog tijd om net voor vijf uur te stoppen bij een waterval. Het regent niet veel in deze tijd van het jaar dus de waterval is niet zo spectaculair maar de zonsondergang is mooi en de omgeving is prima voor de jongens om nog wat op rotsen te klauteren.

Net voor de zon helemaal weg is komen we bij de lodge aan. Het haardvuur wordt opnieuw aangestoken en deze keer krijgen we het huisje wel gezellig warm. We schuiven de zetels voor het vuur voor Emiel en Louis die een filmpje kijken en wij koken ondertussen een snelle pastamaaltijd. Het voetbal staat op en net als in België slagen ze er in Zuid Afrika in om uren te zeveren over eenzelfde wedstrijd (niet dat we dat erg vinden!). Ik blog nog even hoewel we ook de volgende dagen waarschijnlijk niet online zullen kunnen.