Walvissen
Zaterdag 19 juli 2014. Hermanus, Zuid Afrika.

De hele nacht giert er een hevige wind rond onze huisjes, die onbeschermd op de heuveltop staan. Het begint ook te regenen, maar wanneer we opstaan is die gelukkig verdwenen. We zijn alweer vroeg op want om halfacht moeten we klaarstaan voor een tocht over het landgoed. De boer is met vakantie maar de boerderij (en wij) zijn in goede handen bij Tommy. Er wordt een kar aan de tractor gehangen en daar mogen we allemaal in.

Het ritje en de uitleg beginnen bij de struisvogels. We rijden de wei in naar de voederplaats terwijl de herdershond de struisvogels er ook naartoe brengt. De vogels komen op de boerderij wanneer ze drie maanden oud zijn en worden geslacht wanneer ze twaalf maanden oud zijn. Ook is er een groepje dat langer mag blijven, voor de eieren. Het tochtje gaat verder naar nog meer struisvogels en schapen. De hond brengt een groep schapen naar een andere wei een heel eind verderop. Wanneer wij er aan komen staan ze al te wachten.

Emiel en Louis hebben samen met de andere kinderen vooral oog voor de hond, die na zijn werk mee mag op de kar en geniet van alle aandacht. Tommy geeft uitleg over de boerderij in het Afrikaans, en dat is toch niet altijd even gemakkelijk te verstaan. We begrijpen dat er vooral koolzaad wordt verbouwd die wordt geoogst in oktober, en ook nog koriander. Na het ontbijt waarbij opnieuw veel aandacht gaat naar de honden nemen we afscheid. Dit korte verblijf was vooral een succes bij de jongens, die triest zijn dat ze de gemaakte vriend(innet)jes alweer moeten achter laten.

De plaatselijke wintervakantie loopt op zijn einde en we zien veel gezinnen huiswaarts keren. Wij hebben nog even. Wanneer de oceaan opnieuw opduikt is het niet meer de Indische maar wel de Atlantische. We zijn immers het meest zuidelijke punt van het Afrikaanse continent voorbij (Cape Agulhas), daar komen beide oceanen samen. We naderen Hermanus, dat op ons reisplan staat omdat tussen juni en december walvissen hierheen komen om te paren en jongen te baren.

In de baaien langs de Zuidafrikaanse kust is het water een stuk warmer dan richting Antarctica. Eens de jongen niet meer zogen vertrekken ze opnieuw. Gedurende de laatste drie eeuwen zijn duizenden walvissen gedood, tot er nog maar een 200tal over waren. Nu gaat het stilletjes aan vooruit, al is het aantal niet te vergelijken met vroeger. Wanneer we een eerste keer stoppen moeten we niet lang wachten om walvissen te spotten. We zien enkel de rug of de staart die boven komt, en dat zal de rest van de dag niet veranderen.

In Hermanus aangekomen eten we onze picknick, nauwlettend in de gaten gehouden door enkele meeuwen. Rustig eten is ons weinig gegund door de plaatselijke fauna, er zit altijd wel een baviaan, meeuw of dassie te wachten om toe te slaan! We lopen langs de boardwalk en zien de hele tijd walvissen. Niet vlakbij en we zien er geen springen uit het water, maar het is elke keer kicken wanneer er eentje boven komt.

Hermanus is druk en er hangt een sfeertje zoals aan de Belgische kust (veel gepensioneerden en pannenkoekenhuisjes enzo). Terwijl Dirk en ik een Italiaans ijsje eten spelen de jongens in een speeltuintje. Emiel en Dirk nemen een kijkje in het havenmuseum. Daar wordt het vroegere belang van Hermanus voor de walvisvaart getoond. Louis en ik genieten ondertussen in de zon van het zicht op de zee (telkens wanneer we zee zeggen worden we door Emiel terecht gewezen dat het een oceaan is en geen zee) en de walvissen.

Na een uitwaainamiddag rijden we naar Hermanus Lodge, een eindje buiten het centrum. Het blijkt opnieuw een fijn plekje. Emiel vindt het niet leuk dat er geen tuin is om te voetballen, maar onze kamer is piekfijn in orde en overal in het huis hangt stijlvolle (Afrikaanse) kunst. We blijken de enige gasten en hebben dus bovenop onze kamer een privé in plaats van gemeenschappelijke ruimte met een stapel puzzels, kleurboeken en gezelschapsspelletjes voor de boys en eindelijk nog eens (snel werkend) internet voor ons.