Walvissen
Donderdag 17 juli 2014. Knysna, Zuid Afrika.

Wanneer we het park uitrijden spotten we (of toch een deel van ons) onze eerste walvis! We moeten maar een uurtje rijden naar Knysna, onze volgende bestemming in het hart van de tuinroute. We stoppen halverwege in Plettenberg Bay en gaan naar het strand. Dat vraagt Louis al enkele dagen, hij wil zo graag nog eens schelpen zoeken. We hebben het strand voor ons alleen, het lijkt onze kust in de winter wel (alleen is het hier in de winter overdag dikwijls 20°C).

Aangekomen in Knysna gaan we op zoek naar een supermarkt. We vinden enkel een dure variant, hier is echt alles dat we thuis ook vinden te koop. Gek genoeg voelt dat vreemd, we beseffen nog maar eens dat we thuis niet te klagen hebben. Net nu logeren we niet meer self catering en moeten we dus zelf geen boodschappen meer doen voor het avondmaal. We laten ons toch maar gaan en kopen vertrouwd beleg en brood, net zoals thuis. We zijn vrij vroeg in Bamboo, het guesthouse in Knysna maar we willen graag onze bagage kwijt voor we de stad in gaan. Dat is geen probleem, ons huisje, met apart kamertje en stapelbed is vrij en klaar voor ons. We eten op het kleine terrasje.

Na het eten rijden we naar het centrum van Knysna waar we een afspraak hebben met gids Sandile, voor opnieuw een township toer. Om twee uur is er niemand te zien, pas twintig minuten later, als wij het bijna hebben opgegeven is hij er. Sandile blijkt een joviale kerel, en is onmiddellijk dikke vrienden met Louis en Emiel. Hij probeert de jongens een liedje leren in de Xhosa taal met de typische kliks.

We rijden eerst door de rijkere zwarte wijken en dan neemt hij ons mee naar zijn township, White Location, in de heuvels buiten de stad. De wijk heet niet zo omdat hier blanken wonen, wel omdat een aantal jaren geleden de blanken deze wijk wilden plat gooien om er zelf huizen te bouwen, en dat vanwege het supermooie uitzicht op de lager gelegen lagune. Sinds het ANC aan de macht is is de kwestie van de baan, en zijn de shacks (krotten) vervangen door Mandela of Mbeki huizen (die zijn iets groter omdat de Mandela huisjes met één slaapkamertje toch te klein bleken). We gaan in een nieuw Mbeki huisje binnen, er woont een gezin van vier en er is een piepklein keukentje (zo groot als ons toilet thuis), een badkamer waar een bad net in past, een woonkamer die bomvol staat met een tv en enkele zetels en twee slaapkamertjes. Het is klein maar de bewoners zijn tevreden.

Sandile schijnt echt iedereen te kennen en slaat overal een praatje. Kinderen lopen met ons mee, Emiel en ik worden geknuffeld (Louis vindt alle aandacht maar niks). We bezoeken ook een kribbe, waar kinderen tot zes jaar terecht kunnen. Er zijn zeker vijftien kinderen en de ruimte is slechts half zo groot als Louis zijn klasje op school.

We stappen bij de kapper binnen (ik sla de aanbieding om mijn haar onder handen te nemen maar af) en gaan naar een shebeen (een bar) waar we een Springbok drinken. Dat is een drankje in de kleuren van het nationale rugbyteam (de Springboks genaamd), onderaan munt (groen) en bovenaan Amarula (geel). Amarula is een typisch Zuidafrikaanse likeur van suiker, room en de vrucht van de marulaboom en best wel lekker.

Sandile vertelt over hoe huwelijken en huwelijksaanzoeken verlopen en dat er steeds minder mannen meerdere vrouwen hebben, vooral door het groot aantal met HIV besmette personen. We horen dat zijn grootvader 23 kinderen had, met dezelfde vrouw. Hijzelf heeft tien broers en zussen, die verspreid wonen over het hele land.

Wanneer we langs een triestig voetbalpleintje rijden praten we over de Zuidafrikaanse politiek. Het Deens voetbalteam gaf tijdens het WK in 2010 in Zuid Afrika twee miljoen Rand om van het pleintje een degelijk terrein te maken, maar dat geld bleef bij het ANC hangen. Uit onvrede met de corruptie bij het ANC stemmen volgens Sandile meer en meer zwarten op de DA partij (democratische alliantie) die voortkomt uit de antiapartheidsbeweging, en waar niet meer enkel blanken en kleurlingen deel van uit maken. Zo regeert de partij al in één provincie (West Cape, waar we nu zijn).

Na een erg interessante toer nemen we afscheid van Sandile. We rijden richting Waterfront, waar we langs de winkeltjes lopen en naar de boten kijken voor we gaan eten. We kiezen voor Caffe Mario, een klein Italiaans restaurantje. We hebben geluk want de laatste vrije tafel is de onze, iedereen die na ons komt wordt terug gestuurd of moet na negen uur terug komen. De jongens zijn blij, voor het eerst in drie weken staan er spaghetti en pizza op het menu. Wanneer we naar Bamboo terug rijden regent het, hopelijk niet voor lang!