Kaat en Dirk trekken met twee zoons door Zuid Afrika
juni-juli 2014

Ze zijn al wat gewend, die jongens van Kaat en Dirk. Zo trokken ze al door Thailand, de States en Bali. Maar vanaf eind juni zullen ze een heel nieuw continent gaan ontdekken: Afrika. Emiel (bijna 7) heeft z'n lijst van must-see dieren al af en Louis (bijna 4) kent de Big Five uit z'n hoofd. 

door Kaat en Dirk

Naar Zuid Afrika
Zondag 30 maart 2014. Nederland.

Na twee jaar Thailand is het tijd om een nieuw continent te ontdekken. We gaan op safari naar Zuid Afrika! Voor Emiel (bijna 7) de vijfde 'verre reis', na Bali, het Zuidwesten van de States en twee maal Thailand, en voor Louis (bijna 4) de derde reis buiten Europa. En voor ons allemaal de eerste keer Afrika...
De jongens zijn gek op dieren en kijken enthousiast uit naar ons vertrek binnen drie maanden. Emiel leest elke dag een stukje in een boek over dieren in de savanne en heeft een lijst gemaakt van diegene die hij absoluut wil zien. En ook Louis van bijna vier kent alle dieren van de big five.

Eind juni vliegen we over Frankfurt naar Johannesburg, en vier weken later vliegen we terug vanuit Kaapstad, over Johannesburg en Londen naar Brussel. De reis is uitgestippeld, we rijden met een huurwagen en bezoeken de volgende plaatsen: Blyde River Canyon - Kruger NP - Swaziland - Hluhluwe NP - St Lucia - Drakensbergen - Addo - Tsitsikamma NP - Knysna - Heidelberg - Hermanus - Stellenbosch – Kaapstad, met een binnenlandse vlucht van Durban naar Port Elizabeth.

De overnachtingsplaatsen zijn geboekt, waar kan self catering lodges en een tuin. Zo kunnen de jongens zich uitleven tussen het reizen door. In tegenstelling tot de vorige jaren verwachten we geen tropische temperaturen en is elke dag een zwembad minder essentieel, het is in Zuid Afrika immers winter in juli. Het is gelukt om accomodatie te boeken waarin we met vier kunnen slapen, overal zijn er wel family units e.d. te vinden.

De komende maanden denken we verder na over de must do's onderweg. Eens ter plaatse is het doel om regelmatig een reisverhaaltje te posten.

Louis, Emiel, Dirk en Kaat

Eindelijk!
Zaterdag 28 juni 2014. Graskop, Zuid Afrika.

Vrijdag rond halfvier in de namiddag brengt Tomas ons naar de luchthaven. We zijn vroeg, en het vliegtuig naar Frankfurt heeft een kleine beetje vertraging, maar gelukkig is ook de luchthaven in WK stemming en kunnen we de tijd verdrijven met tafelvoetbal bovenop naar vertrekkende vliegtuigen kijken. Geen staking van de luchtverkeersleiding meer, dus iets na zes uur hangen we in de lucht. Een uurtje later zijn we in Duitsland. Niet voor lang want wanneer we na een snelle pretzel/hot-dog, aankomen bij de gate is het boarden al begonnen.

De vlucht vertrekt perfect op tijd, rond negen uur 's avonds. We vliegen met South African Airlines, naar Johannesburg, een vlucht van ongeveer tien en een half uur. Een nachtvlucht deze keer, en nog voor we avondeten krijgen slaapt Louis al, en na het eten volgt ook Emiel. Zelf slapen we een uur of vijf, want jammer genoeg wordt Louis rond drie uur 's nachts wakker. Hoewel hij niet meer slaapt zet hij het vliegtuig niet op stelten maar houdt hij zich rustig bezig met films en games op z'n persoonlijk schermpje. Ook hebben we opnieuw wat kleine cadeautjes mee die de jongens om de zoveel tijd mogen opendoen en ook het zo gekregen stickerboek houdt Louis uren bezig. Emiel slaapt tot om zes uur wanneer het licht opnieuw aan gaat voor ontbijt.

Rond zeven uur 's ochtends zijn we in Johannesburg. Eerst moeten we de grenscontrole door. Geen priority lane voor gezinnen met kleine kinderen hier maar het gaat prima vooruit en een half uurtje later zijn we, na heel lang aftellen, eindelijk in Zuid Afrika! We pikken de bagage op en gaan naar het autoverhuurkantoor. Het duurt behoorlijk lang voor de documenten in orde zijn en we de autosleutels krijgen, maar rond negen uur zijn we onderweg. We hebben een 350 kilometer voor de boeg, naar Blyde River Canyon. Easy denken we, we hebben hier immers een volledige dag voor. En het gaat over highways, al is dat relatief, er staan hopen lifters aan de kant van de weg. Links rijden valt mee, enkel de versnellingspook aan de linkerkant is wennen.

Louis slaapt al snel, die heeft wat in te halen. Hij wordt pas wakker wanneer we rond de middag stoppen aan een wegrestaurant 'complex'. Het is er druk, ook de Zuidafrikanen hebben (winter)vakantie. Keuze uit tien verschillende eetgelegenheden, en wanneer we voor het eten eerst even buiten rondwandelen om de benen wat te strekken zien we onze eerste 'wilde' dieren: een uitgestrekte vlakte met neushoorns, zebra's, struisvogels, emu's, waterbuffels... Achter een hek wel te verstaan maar toch een leuke start van de vakantie!

We kiezen een restaurant met een speeltuin en eten op het terras met zicht op de dieren. Het zonnetje schijnt, er is wel veel wind maar met de truien aan is het fijn zitten. Emiel en Louis leven zich uit en maken onmiddellijk vriendjes waaronder een jongetje dat ze Suarez dopen omdat hij hen probeert te bijten.

Na het eten slaat de vermoeidheid toe. Geen tijdsverschil maar de weinige uren slaap eisen hun tol. Ik neem het stuur even over van Dirk en ben verrast door de snelheid van het verkeer. Zelfs op lokale wegen mag je dikwijls 100 of 120 rijden en de locals vliegen ons voorbij. Het aantal kilometers vermindert traag. In Sabie stoppen we even bij de lokale Spar om enkel de hoogstnodige boodschappen te doen omdat we vrezen anders niet voor zonsondergang op onze bestemming te zullen zijn. Emiel is moe en zeurt dat de winkel en het eten stinken. Wij vinden het meevallen, er is veel fruit en groente te koop terwijl we dat niet verwachtten. De man die tijdens het winkelen op onze auto let krijgt een paar muntstukken en Dirk past zich aan aan de lokale manier van rijden zodat we net voor de zon onder gaat aankomen in Thaba Tsweni Lodge in Graskop (naam van het stadje leidt tot groot plezier bij de jongens).

Er is een klein speeltuintje waarin Louis en Emiel nog even spelen maar het wordt snel koud dus we trekken naar binnen. Daar is het niet beter, zelfs met het haardvuur aan blijft het huisje kil. Niet bevorderlijk voor de algemene stemming, overal in het huisje staan uit hout gehakte beelden en die moeten we van Emiel allemaal omdraaien of in kasten verbergen omdat ze hem bang maken. We kiezen voor een snelle boterham, de boys gaan slapen met twee truien aan onder de dekens en wij kijken naar Brazilië-Chili. Rond negen uur gaat het licht uit!

Blyde River Canyon
Zaterdag 29 juni 2014. Graskop, Zuid Afrika.

Om halfacht worden we wakker en wanneer we de gordijnen openen zien we enkel wolken! En dat terwijl we vandaag de panorama route langs de Blyde River Canyon willen rijden. We doen het rustig aan, nemen een douche en besluiten om te gaan ontbijten. De tien kilometer naar Graskop maakt een wereld van verschil, daar schijnt de zon en we ontbijten op een terras. Daarna doen we opnieuw boodschappen, voor meerdere dagen deze keer en wanneer we aan de route beginnen is er geen wolk meer te bekennen.

Deze route gaat over de hoogstgelegen weg van Zuid Afrika en zou ook de mooiste zijn. De Blyde rivier heeft een twintig kilometer diepe kloof (de op twee na grootste ter wereld) uitgesleten in de Drakensbergen. We starten bij 'De Pinnacle', een toren van steen in het midden van de rivier. De volgende stop is bij God's Window, een uitkijkpunt met adembenemend zicht. We volgen het de pijlen met 'Rainforest', in het begin over een geplaveid wegje dat overgaat in een pad bezaaid met rotsen. Ons tempo ligt traag, maar enkel en alleen omdat Emiel en Louis op elke rots klimmen en er dan ook telkens foto's moeten worden gemaakt. Louis stapt zelf en dat gaat prima.

's Middags stoppen we bij Bourke's Luck Potholes. Zand en stenen meegevoerd door de rivier hebben cilindrische gaten uitgehouwen in de rotsen. Goudzoekers haalden hier enorme hoeveelheden goud boven. Het doet ons denken aan Antilope Canyon, die bezochten we ooit in het zuidwesten van de States. En dat is het niet het enige hier dat aan onze reis in de States doet denken. De landschappen, de kaarsrechte wegen soms, de canyon. Het Afrikagevoel is er nog niet maar dat vinden we in deze omgeving niet erg.

Er is een picknick area waar we lunchen. Het begint net licht te druppelen maar aan een tafel onder een boom houden we het droog. Nadat we de picknick zone zijn buiten gegaan loopt een baviaan de straat over naar de vuilnisbak waarin we onze afval hebben achtergelaten. Vooral de appelschillen smaken hem. Emiel is gefascineerd, en Louis ook maar die is vooral onder de indruk. Hij gaat in de auto zitten en is er niet meer uit te krijgen. Benieuwd wat dat morgen in Kruger NP gaat geven wanneer we daar dieren gaan spotten.

Na de lunch rijden we nog even verder naar een uitkijkpunt bij de drie rondavels. Daar zijn drie rotsen gevormd die doen denken aan de typisch Afrikaanse ronde hutjes (rondavels dus). We worden er aangesproken in het Afrikaans, ze denken dat we Nederlanders zijn en dus vol spanning uitkijken naar de match vanavond. Niet dus, fier leggen de jongens uit dat ons Belgisch team pas dinsdag speelt.

We zijn op het verste punt van de route en het is al laat in de namiddag dus we beginnen aan de weg terug om zeker voor donker weer 'thuis' te zijn. Dat lukt prima, er is zelfs nog tijd om net voor vijf uur te stoppen bij een waterval. Het regent niet veel in deze tijd van het jaar dus de waterval is niet zo spectaculair maar de zonsondergang is mooi en de omgeving is prima voor de jongens om nog wat op rotsen te klauteren.

Net voor de zon helemaal weg is komen we bij de lodge aan. Het haardvuur wordt opnieuw aangestoken en deze keer krijgen we het huisje wel gezellig warm. We schuiven de zetels voor het vuur voor Emiel en Louis die een filmpje kijken en wij koken ondertussen een snelle pastamaaltijd. Het voetbal staat op en net als in België slagen ze er in Zuid Afrika in om uren te zeveren over eenzelfde wedstrijd (niet dat we dat erg vinden!). Ik blog nog even hoewel we ook de volgende dagen waarschijnlijk niet online zullen kunnen.

Kruger NP
Maandag 30 juni 2014. Letaba Restcamp, Zuid Afrika.

De wekker staat om zeven uur maar dat is niet nodig want Louis is om halfzeven helemaal wakker. De zon schijnt al en de lucht is strakblauw. Na een snel ontbijt zitten we om halfnegen al in de auto. Eerst naar Graskop, om nog wat boodschappen te doen voor onderweg en om te tanken. Het is een tweehonderdtal kilometer rijden naar Kruger park, dat we binnen gaan via Phalaborwa Gate. Louis vraagt elke tien minuten wanneer we er zijn maar verdraagt de rit verder prima. Tot vorig jaar hoefden we enkel uitleg te geven aan Emiel en onderging Louis alles zonder vragen maar nu wil ook hij graag weten waar we heen gaan, hoelang dat zal duren en wat we daar gaan doen.

Het eerste deel van de trip gaat verder langs de canyon, door het Drakensgebergte. Het tweede stuk rijden we door de savanne, en voorlopig zien we onderweg enkel koeien, ezels en apen. De weg is meestal kaarsrecht door een uitgestrekte vlakte. Rond de middag komen we aan bij het Kruger park. We vullen de nodige documenten in en tot tweemaal toe wordt ons gevraagd of we wapens bij hebben.

We besluiten nog even door te rijden en later in het park te lunchen. Helaas missen we de eerste stopplaats waar je uit de wagen mag (kan niet zomaar overal, kwestie van zelf niet als lunch te eindigen van één of ander roofdier...) en zo wordt het een erg late maaltijd.

De eerste dieren die we spotten zijn impala's, later blijkt dat die echt wel overal zitten. Maar voor ons de eerste wilde dieren en dus toch een speciaal moment! De maximum snelheid op verharde wegen is vijftig kilometer per uur maar dat halen we niet, we willen echt geen dier missen. Soms lijkt elke grote rots een olifant en elke boom een giraf maar een eindje verder rijden we dan toch langs op het eerste zicht glimmende rotsen, die een kudde olifanten blijken te zijn. Op een twintigtal meter van ons, en goed te zien met verrekijkers en telelens. Ons eerste Big Five dier is binnen!

Ik blijk de beste wildspotter te zijn (niet zo moeilijk want Dirk moet met een half oog de weg in de gaten houden en de jongens zijn niet echt concurrentie) en merk nog een waterbok en een eenzame zebra op. We zijn bijna aan ons eerste rest camp (Letaba, wat rivier van zand wil zeggen) en op het einde draaien we even een verkeerde weg in. Maar wat een geluk, we spotten opnieuw een olifant of drie, en deze keer vlakbij de weg. Emiel voelt zich niet op zijn gemak en ik moet ook even terug denken aan dat filmpje op Youtube waarin te zien is hoe een olifant de wagen van Britse toeristen omver duwt. Maar onze Dumbo's gunnen ons geen blik waardig, en veilig komen we aan in Letaba.

We hebben ondertussen reuze honger, maar eerst moet er ingecheckt worden. We hebben een rondavel voor drie personen, toen ik boekte was er niets meer vrij voor vier. De wintervakantie hier zal daar wel mee te maken hebben. Ik had gelezen dat ze heel strikt zijn wat het maximum aantal personen betreft in een huisje en vreesde dat we misschien problemen zouden krijgen maar niets van dat, er wordt zelfs een matras bij gelegd.

We eten buiten, de temperatuur is hier zo'n 25°C, en wanneer de sproeiers op het grote grasplein voor ons huisje aanspringen zijn Emiel en Louis niet te houden. Ze spelen tot ze kletsnat zijn. Er is hier wel ergens een zwembad maar dit is even leuk (en misschien wat minder koud). We rijden het park opnieuw in voor een kort ritje, om halfzes sluit de poort van het kamp immers. We kiezen een offroad pad, en botsen op een kudde van zeker vijftien zebra's. Een mooi zicht in de avondzon. Door het lange kijken wordt het toch nog haasten om op tijd terug te zijn. We gaan terug naar ons Afrikaans huisje. We hebben zicht op de rivier, waar dieren komen drinken maar we zien enkel nog meer impala's en een waterbok.

Mochten we willen kunnen we een gemeenschappelijke keuken gebruiken, en we hebben een BBQ (braai in het Zuidafrikaans) voor de deur, maar we hadden niet verwacht dat de accommodatie zo in orde zou zijn en zijn niet voorzien op BBQ. We zien al onze Zuidafrikaanse buren de BBQ's aansteken en gaan zelf eten in het kamprestaurant (waar het eten trouwens prima is). Het gebrek aan groenten bij de hamburger van de kids compenseren we met een vitaminepil. Verder doet het allemaal opnieuw erg Amerikaans aan, het kamp, de lokale toeristen met grote SUV's.

Na het eten bezoeken we de olifantententoonstelling aan de ingang van het park, en Dirk en Emiel blijven nog voor een wildlife film. Ik ga met een Louis die moe is terug, hij gaat onmiddellijk slapen en ik zet me buiten om te bloggen terwijl rondom mij de vuurtjes langzaam uitdoven.

Safari
Dinsdag 1 juli 2014. Olifants River, Zuid-Afrika.

Louis is alweer vroeg wakker, om halfzes is volgens hem 'het licht al aan' buiten. Het lukt om hem nog even stil te houden, en me zelf nog even om te draaien maar om halfzeven is het genoeg geweest en staan we op. We leven uit de valies hier, er is geen plaats om uit te pakken dus inpakken is snel gedaan. Rond acht uur zijn we onderweg naar Olifants Rest Camp, onze volgende halte amper dertig kilometer hier vandaan. We hebben dus tijd, en we kiezen voor een iets langere route langs de Letaba rivier. De weg is niet geasfalteerd, dus ons tempo ligt niet hoog. Op die manier kunnen we de kanten van de weg prima in het oog houden, en dat loont.

Na de ondertussen 'gewone' impala's, eekhoorns, een steenbok en verschillende soorten vogels roept Emiel 'Is dat daar geen giraf op de weg?' en jawel, er staat een eenzame giraf in het midden van de weg. We kunnen naderen tot op enkele meters, voor ze in het struikgewas verdwijnt. Emiel verdeelt ons bij elke rit in twee groepen en geeft punten aan wie het eerst een dier opmerkt.

We slaan een keer te vroeg af en komen op een ruig paadje. We moeten zelfs een riviertje door, wat gelukkig zelfs zonder 4WD lukt. Hier en daar hebben we een mooi zicht op de rivier en plots merken we twee olifanten op die aan het baden zijn. Hoewel we in Azië al meermaals olifanten hebben gezien is dit nog wat anders. Afrikaanse olifanten zijn een stuk groter en ze in het wild zien is echt wel kicken.

We rijden langs een baobab (zonder de zes orang-oetans van Bart Peeters) en zien een gewei van een impala liggen in het midden van de weg. Helaas vinden we niet het roofdier dat hiervoor verantwoordelijk is. Een tiental kilometer voor het kamp is er een stopplaats aan de rivier waar we op eigen risico mogen uitstappen. Enkele mooie foto's later gaan we weer verder. Louis heeft er even genoeg van en kijkt een filmpje. Een tegenligger geeft aan dat er een waterbuffel en een krokodil te zien zijn. Het tweede Big Five dier is gemakkelijk te zien, het gaat net voor onze auto de weg over, de krokodil krijgen we niet te zien. We spotten nog een kudde zebra's en een groep van wel tien giraffen. We blijven een hele tijd staan, gefascineerd door de gracieuze dieren.

Rond halfeen komen we aan in Olifants Rest Camp. We zijn vroeg maar beslissen om het hierbij te laten voor vandaag. Morgen hebben we heel wat kilometers af te leggen, Kruger Park helemaal door, en we willen vermijden dat Emiel en Louis de safari nu al beu zijn.

We picknicken eerst en gaan inchecken, opnieuw was er enkel een hutje vrij met drie bedden toen ik boekte. Ze zijn dat nu aan het renoveren, en we krijgen een alternatief met twee bedden en een matras. Geen plaats dus voor nog een extra matras, dus dat wordt kamperen. Echt erg vinden we het niet, het is maar voor één nacht en de jongens passen nog wel samen op een matras.

Voordeel is dat de rondavel opnieuw aan de rivierkant staat, we hebben een prachtig uitzicht. We spenderen de rest van de namiddag rond het huisje, we voetballen, spelen UNO (dit jaar speelt Louis ook mee), we gaan een ijsje eten en we tellen de gibbons in de bomen rond ons hutje. We gaan vroeg eten omdat Louis erg moe is, we zitten op het terras met zicht op de rivier en de typisch Afrikaanse avondlucht. In de verte horen we nijlpaarden brullen (is dat brullen?) en boven ons verschijnen de sterren in de pikzwarte hemel.

Na het eten gaan Emiel en ik nog op night game drive. Emiel heeft vlak voor het vertrek een heel klein hartje, maar zijn hoop om een luipaard te zien wint het op de angst. Stipt om acht uur vertrekken we in een open jeep/truck, met een groepje van een man of tien. We krijgen een spot waarmee we in de kant van de weg moeten schijnen en wanneer we de ogen van een dier zien oplichten moeten we stop roepen. Zo zien we al snel twee jakhalzen, een springhaas, enkele vogels en een steenbok. We verlaten de geasfalteerde weg en ontdekken in de verte een grote mannetjes olifant. Tijdens de terugweg spotten we enkel nog een impala. De truck rijdt een stuk sneller en het is megakoud hoewel we twee truien en een jas dragen, en dan nog een deken rond ons hebben. Emiel zoekt beschutting tegen de wind en legt zich neer, en tien minuutjes voor we het kamp binnenrijden ligt hij te slapen.

Geen tv hier, laat staan internet, maar we worden door Peter Jan op de hoogte gehouden van de wedstrijd van de Rode Duivels en gaan happy naar bed: naar de kwartfinale tegen Argentinië!

Big Five 3 en 4
Woensdag 2 juli 2014. Kruger National Park, Zuid Afrika.

Omdat het wintervakantie is in Zuid Afrika kon ik amper vrije huisjes vinden in Kruger Park voor de nachten die ik wilde. Uiteindelijk heb ik wel drie overnachtingen kunnen regelen, alleen niet in de kampen die ik voor ogen had. Gevolg is dat we twee slaapplaatsen hebben in kampen dicht bij elkaar en nog eentje voor vanavond in een kamp 220 kilometer van Olifants. Dat wil dus zeggen dat we een serieuze afstand af te leggen hebben vandaag, hier rekenen ze negen uur (met in het achterhoofd dat de snelheid rond 25 kilometer per uur ligt bij het safari rijden).

Om zes uur gaat de wekker, want we willen graag vroeg op pad. We zijn absoluut niet alleen, ook de buren zijn de auto's al aan het laden. De jongens zijn niet stil te houden, de buren die wel lang willen slapen hangen er aan. Om zeven uur zijn we weg voor een erg succesvolle dag. Al gauw kruisen we de eerste giraffen, en niet veel later toont een voorgaande wagen ons een slapende hyena. We zien de rest van de dag meer dan twintig verschillende dieren: Nog meer giraffen, meerdere groepen zebra's (lopen mooi in een rijtje achter elkaar), een jakhals, heel veel olifanten (waaronder een groep met een mini olifantje - beetje spannend want mama olifanten kunnen agressief zijn), gnoe's en koedoe's (gelukkig is Emiel er om te zeggen welk dier welk is want ik vergis me elke keer), twee wrattenzwijnen, steenbokken, aan elke drinkplaats nijlpaarden, wel tien neushoorns (yes, nummer drie van de Big Five - mooie score want elke dag eentje erbij), waterbokken (die een beetje op ezels lijken en eerst wordt er dus geroepen 'kijk, een ezel!'), impala's (daar kijken de jongens zelfs niet voor op van de iPads), hopen vogels maar we herkennen enkel de bromvogel en de secretarisvogel in het boekje dat we hebben gekocht om dieren te identificeren (in het Zuidafrikaans, erg grappig soms), eekhoorntjes, opnieuw waterbuffels, apen (bavianen en gibbons), struisvogels (veel groter dan verwacht) en een slang die voor de auto de weg oversteekt (we gaan er van uit dat onze identificatie van zwarte mamba wel niet correct zal zijn).

Verder nog twee 'speciallekes': Bij een brug over een rivier staan enkele wagens stil. Iedereen speurt met verrekijkers in dezelfde richting. Wij slagen er in eerste instantie niet in om een dier te ontdekken (onze verrekijkers zijn ook niet van superkwaliteit) maar op aanwijzen van een vriendelijke Zuidafrikaan lukt het me met de verrekijker dan toch: een vrouwtjesleeuw ligt in de schaduw van een boom te rusten. Te ver weg voor een foto of veel adrenaline, maar wanneer ze even later opstaat en wegwandelt zien de mannen haar ook! En zo kunnen we nummer vier van de Big Five wegstrepen, al willen we nog wel eens een leeuw zien maar dan iets dichterbij.

Tot slot nog niet ver van Berg & Dal, opnieuw een stoet wagens op een brug. Veel chaos, iedereen vraagt aan elkaar wat er nu eigenlijk te zien is en waar, sommigen zien het wel en anderen niet. In een boom wat verderop ligt blijkbaar een luipaard te slapen. Maar hoe we ook ons best doen, met verrekijkers, met het blote oog en met telelens, met de auto op verschillende plaatsen, we slagen er niet in om het dier te ontdekken tussen de groene bladeren van de boom. Jammer, maar zo houden we nog iets over voor de komende dagen.

Onderweg stoppen we telkens waar het kan en mag, rest kampen, picknick plaatsen, om de jongens toch wat beweging te gunnen. Zo overbruggen we de afstand zonder grote problemen, en in acht uur bereiken we Berg & Dal. Louis vraagt elke dag of er een zwembad is zoals vorig jaar in Thailand telkens het geval was. Vandaag wel en de boys zijn niet te houden, er moet gezwommen worden. Ook ik vertrek in bikini (de temperatuur is prima, rond 25°C) maar wanneer Emiel in het water springt en er na een seconde ofzo opnieuw uit is omdat het zo koud is hou ik me wijselijk op het droge. Louis en Emiel springen nog enkele keren in het water maar de zwempartij is van korte duur.

We hebben een huisje met een klein keukentje, Dirk steekt de BBQ aan en we eten buiten met lange broeken en lange mouwen aan, en veel antimuggenspul op. Kruger is malaria gebied al hebben we de afgelopen dagen nog niet één mug gezien. Dat is het voordeel van reizen in de Afrikaanse winter, het koelt 's nachts zo af dat de muggen nu niet overleven en we dus geen anti malaria medicatie moeten slikken.

Louis vindt het spannend, zo in de nacht eten, en vraagt om zeven uur om te mogen gaan slapen (!). Emiel kijkt nog een film en gaat dan ook naar bed (het vroege opstaan en de night drive laten sporen na) en wij blijven met een fles kaapse wijn nog op het terras zitten.

Swaziland
Donderdag 3 juli 2014. Swaziland, Zuid Afrika.

Hoewel de brochure en de Lonely Planet aangeven dat er in Berg & Dal internetverbinding zou zijn is dat niet het geval. Opnieuw kan ik onze reisverslagen dus niet online zetten.

Vandaag verlaten we Kruger Park. We vonden de afgelopen dagen fantastisch, dit had nog langer mogen duren. Zelfs kleine Louis vraagt voortdurend wanneer we nog eens naar de wilde dieren gaan zoeken (al vraagt hij net zo goed wanneer we pas vertrokken zijn wanneer we nu eindelijk aan het volgende kamp zijn). We zijn vlakbij een gate, maar we maken eerst nog een toertje van een twintigtal kilometer in het park. We zijn nog niet uit het kamp of we botsen op een groep van meer dan twintig bavianen, waaronder veel vrouwtjes met kleintjes op de rug. Verder hebben we niet zoveel succes, al zien we wel giraffen, impala's, olifanten, neushoorns, wrattenzwijnen en nijlpaarden (we zijn gewoon verwend besef ik wanneer ik dit schrijf).

We verlaten Kruger langs Malelane Gate en rijden richting Swaziland. Overal zijn er wegenwerken aan de gang, we moeten op een versmalde rijstrook waar dan nog tegenliggers op rijden. We vragen ons af of we iets verkeerds doen maar dit schijnt doodnormaal te zijn, je moet gewoon aan de kant wanneer er een tegenligger komt. Swaziland is niet echt een doel op zich, wel de kortste weg naar Hluhluwe Game Reserve, een volgend park in Zuid Afrika waar we verblijven. En zo ontdekken we ineens een stukje van een ander land (en krijgen we een stempel bij in ons paspoort).

Omdat we niet weten wat te verwachten van Swaziland doen we nog boodschappen en gaan we tanken voor de grens. Langs de baan (een soort A12 plots met veel winkels) vinden we een grote Spar. Het hele parkeerterrein is gigantisch druk, er is een markt en er klinkt loeiharde muziek. Er staat een rij dames te wachten voor de winkel, we hebben geen idee waarom, maar we kunnen voorbij hen de winkel binnen. We zijn de enige toeristen, en als we tot nu toe niet echt het gevoel hadden in Afrika te zijn is dat nu wel het geval.

Aan de grens passeren we eerst de immigratiedienst van Zuid Afrika, en dan die van Swaziland. Al bij al zijn we op een kwartiertje het ene land uit en het andere binnen, terwijl we vooral aan de kant van Swaziland veel formaliteiten hadden verwacht. Op het eerste zicht is er weinig verschil tussen beide landen. Het is blijkbaar tijd om suikerriet te oogsten en overal rijden vrachtwagens met meerdere aanhangwagens met suikerriet naar de her en der verspreide (koninklijke zelfs) suikerraffinaderijen. We hebben nog niet gegeten en het is al halftwee, dus we zetten ons eerst langs de kant van de weg op een pas afgedaan veld. We voetballen even na het eten en daarbij hebben we veel bekijks van de voorbijrijdende wagens.

We zijn snel in Hlane Royal Park, één van de wildparken in Swaziland met alle Big Five dieren behalve de waterbuffel. In vergelijking met Kruger een beetje meer basic, gates moeten we zelf open en toe doen, en inchecken moet in een centraal kamp terwijl we zelf een vijftiental kilometer verder slapen. En wat een vijftien kilometer! Zonder 4WD over een beschadigde dirt road, de auto slaat verschillende keren met de onderkant tegen het middenstuk van de weg. Omdat we zo op de weg moeten letten is wild spotten er niet echt bij, wel zien we neushoorns en natuurlijk impala's. We zijn blij om bij ons huisje aan te komen. Er zijn er zes, en slechts één ander is bezet vannacht. En het is alweer de moeite, een groot huisje met een keukentje en twee slaapkamers. We zitten hier ver weg van de bewoonde wereld en hebben geen GSM ontvangst (laat staan internet). Dat geeft een uniek gevoel, we zijn blij dat we dit eens kunnen doen.

DIrk steekt alvast de open haard en de BBQ aan, ik doe de andere voorbereidingen voor het eten en de jongens voetballen ondertussen. We eten binnen want het is aardedonker buiten, en we weten ook niet goed welke dieren hier nu kunnen zitten (de laatste poort die we door zijn gegaan was toch een kilometer of tien terug en we weten niet of de dieren voor of achter deze poort zitten). Na het eten gaat Louis naar bed, en wij zitten nog een tijdje bij het vuur (zo kan Emiel wat oefenen voor het chirokamp later deze zomer).

Hluhluwe Park
Vrijdag 4 juli 2014. Hluhluwe, Zuid Afrika.

We slapen uit vandaag, het is na zeven uur wanneer we opstaan. In het kamp waar we de sleutel oppikten (en waar we die nu terug moeten brengen) hebben ze ons gisteren verteld dat er een alternatieve, snellere weg is (deels geasfalteerd). We besluiten deze weg te nemen want die van gisteren kan ons autootje niet nog eens aan. Alleen, het niet-geasfalteerde deel van deze route blijkt nog een stuk zwaarder te zijn dan de weg die we gisteren namen. Zelfs in die mate dat we op een bepaald moment vast komen te zitten op een rotsblok in het midden dan de weg. Een voorbijganger helpt Dirk de auto op te tillen terwijl ik achteruit rij en zo kunnen we al snel opnieuw verder (geen idee trouwens waar die voetganger opeens vandaan komt en wat die te voet doet in een wildpark).

Het duurt een uur voor we zijn waar we de sleutel moeten terug geven, ook de asfaltbaan is in de slechtste staat die we tot nu toe hebben mee gemaakt. De wegen die we tot nu toe namen in Zuid Afrika waren prima in orde. We zien wild spotten in dit park niet meer zitten (een 4WD is hier echt een aanrader) en dus rijden we ineens zuidwaarts, opnieuw naar Zuid Afrika. Het landschap is supermooi, groene vlaktes met in de verte bergen (volgens Louis zijn we opnieuw bij Drakensbergen).

Plots worden onze voorgangers en wijzelf tegen gehouden door de politie. Iedereen moet van de grote baan een dirt road op omdat er een betoging aan de gang is (van honderden arbeiders, we vermoeden van een suikerfabriek). We missen hierdoor onze afslag en wanneer we willen terugdraaien mogen we dat eerst niet van de politie omdat we zo de manifestanten recht tegemoet rijden. Daarna mag het toch als we ons haasten. We zijn jammer genoeg niet snel genoeg en moeten weer van de baan om niet tussen de duidelijk boze arbeiders te zitten. Zelfs stil staan is er niet bij want ze komen meteen op ons af. We rijden dan maar een eindje terug en vermijden zo het gewoel.

De jongens zijn druk bezig met de iPads en merken niets van dit alles (en van onze lichte bezorgdheid). We stoppen hier en daar om foto's te maken en wanneer we dat doen komen er telkens onmiddellijk kinderen aan gelopen. Beetje surrealistisch toch, die van ons zitten elk met een iPad op hun schoot en deze kids zijn al blij met een koekje.

Iets voor de middag bereiken we de grens. Dit is duidelijk een grotere grenspost in vergelijking met die langs waar we binnenkwamen. Zowel aan Swaziland kant als aan Zuidafrikaanse kant staan er lange rijen. Een aantal stempels later staan we na twee dagen Swaziland opnieuw in Zuid Afrika. Nu is het niet ver meer, en even later komen we aan in Hluhluwe Park, alweer een Big Five park. Hopelijk zien we hier een luipaard en kunnen we die hier vervolledigen!

We verbijven in Hilltop Rest kamp, in een vier bed unit, eigenlijk een huis met alles er op en eraan en vooral een prachtig terras met zicht over de heuvels. Er is een zwembad, en dat wordt onze eerste stop na uitladen van de auto. Hoewel de temperatuur rond 27°C ligt is het zwemmen alweer van korte duur. Wanneer de jongens blauw beginnen te zien van het ijskoude water keren we terug.

We draaien een wasje, doen inkopen in de kamp shop en spelen in de speeltuin tegenover ons huisje. Daarna gaan we eten, op vrijdag is het BBQ buffet, compleet met dessertbuffet achteraf en dat zien we wel zitten. Er is veel volk, waaronder een grote groep Australische 'schoolsport' jongeren. Eindelijk hebben we ook internet en wanneer de jongens slapen installeer ik me in de bar om de eerste reisverhalen online te zetten. Wanneer ik terug wandel in de super donkere nacht moet ik opboksen tegen een stevige wind die we de rest van de nacht nog rond ons huisje horen waaien.

Snelle bavianen!
Zaterdag 5 juli 2014. Hluhluwe, Zuid Afrika.

We blijven hier drie nachten en dat voelt als vakantie tijdens vakantie. Hoewel ze niet aangeven dat ze dat nodig hebben is een beetje rust niet slecht voor de boys (en voor ons ook niet). Deze plek is ideaal, een groot huisje met een graspleintje om te voetballen en een speeltuintje vlak ervoor. We gunnen ze hier wat vrijheid, het kamp is omheind, er lopen enkel antiloop-achtigen en (zeer brutale) apen.

We hebben geen boodschappen gedaan voor we het Hluhluwe park binnen kwamen, met in gedachten de goed gevulde camp shops in Kruger park. Helaas is er hier niet veel te koop dus we moeten het park uit om onze voorraad aan te vullen. Na een prima ontbijt, dat deze keer inbegrepen is, gaan we op weg. We kiezen voor een dirt road loop. Het gebied is heuvelachtig, en de weggetjes gaan spectaculair loodrecht de hellingen op en af. Het is rustig in het park, en veel dieren zien we niet. We rijden naar Hluhluwe stad, eigenlijk niet meer dan een hoofdstraat maar alles wat we nodig hebben is er: ATM, een supergrote Spar en een tankstation. Het is megadruk, ook hier worden boodschappen op zaterdag gedaan.

We gaan opnieuw al safariënd terug, nu hebben we meer geluk, we spotten giraffen, olifanten (waaronder eentje vlakbij - het blijven indrukwekkende dieren), waterbuffels, bavianen, een uil, wrattenzwijnen. Dit park is één van de grootste van Zuid Afrika en heeft bij sommigen de voorkeur op Kruger, omdat het toch kleiner en meer beheersbaar is, maar wij hebben hier voorlopig minder geluk. Misschien hebben we dat gevoel deels ook omdat we supergraag opnieuw een leeuw of een luipaard zouden willen zien en dat ook vandaag niet lukt.

Iets na de middag bereiken we een prachtige picknickplaats, in een bocht aan de Hluhluwe rivier. Het voelt altijd een beetje vreemd om dan wel de auto uit te mogen, terwijl er geen afsluiting staat, maar we eten zonder opgegeten te worden. Na de lunch wandelen we nog een eindje langs het water en ontdekken nyala's aan de overkant.

We zijn een uur of zes van 'huis' geweest om boodschappen te doen, gelukkig kan dat in Eppegem anders. We laden de auto uit, de jongens spelen ondertussen buiten en terwijl wij een deel van de boodschappen binnen zetten horen we buiten veel tumult. De zak met appels die Dirk even op de tafel buiten had gelegd is in een flits open gemaakt door een baviaan die zijn buit enkele meters van ons opeet. Brutale aap.

We gaan nog even zwemmen, vandaag ben ik het slachtoffer van dienst, ik moet mee het water in! Je wordt er wel wakker van. Na het zwemmen installeren we ons op het terras en genieten we van een prachtige zonsondergang, met een glaasje Kaapse wijn. Om zes uur is het volledig donker en wanneer België - Argentinië begint zitten we aan tafel met een snel gemaakte pasta, en zelfs fish sticks voor de boys. We lachen met hoe de commentator de namen van de Belgen uitspreekt (Van Den Boere en Van Boiten en Hazarddddd) en zien hoe het WK in de kwartfinale eindigt voor onze Rode Duivels.

Wanneer Emiel en ik na de wedstrijd de was gaan oppikken (we profiteren om te wassen nu we een wasmachine ter beschikking hebben in het kamp, bovendien koelt het hier 's nachts niet zo af en is alles de volgende ochtend droog) zien we in de verte dat een deel van het park in brand staat. Dat wordt gecontroleerd gedaan, en is al duizenden jaren de gewoonte over heel Afrika. Op die manier wordt de savanne intact gehouden, want jong groen gras groeit op de plaatsen waar de brand heeft gewoed. Dit jonge gras is dan weer voedsel voor verscheidene diersoorten en zo wordt ook de diversiteit van de dieren in stand gehouden.

Game Drive
Zondag 6 juli 2014. Hluhluwe, Zuid Afrika.

We doen vandaag een game drive, in een hoge open jeep met een ranger rijden we door het park. Louis mag hier ook mee, terwijl in de meeste parken kinderen pas vanaf zes jaar zijn toegelaten. We zijn erg benieuwd, zullen we op die manier meer dieren zien dan wanneer we een self drive doen? Om tien uur vertrekken we, wij en gids Pumu. De afgelopen dagen lag de temperatuur overdag tussen 25 en 30°C, vandaag moeten we het doen met de helft. Met elk twee truien, een lange broek en een jas aan hebben we gelukkig geen kou.

We doen dezelfde loops als gisteren, en de eerste dieren die we spotten zijn zebra's. Pumu geeft aan dat aan deze kant van het park gewoonlijk geen zebra's zijn. Ze lopen op het pad en we zien al gauw waarom we ze nu wel hier zien: één van de dieren mankt en is aangevallen, op het eerste zicht door een leeuw. Er is een stukje uit een bil en op de andere bil is de afdruk van een leeuwenpoot duidelijk te zien. We zijn hoopvol, gaan we opnieuw een leeuw zien? Maar jammer genoeg zien we de rest van de trip enkel heel veel waterbuffels, heel in de verte enkele olifanten, een bosbok, een rooibok, een nyala en toch nog een nieuw dier: een krokodil!

Tijdens de laatste kilometers naar het kamp terug regent het en het zal niet meer stoppen de rest van de dag. We eten eerst in het huisje, spelen met het meegebrachte en tot nu toe niet gebruikte speelgoed, schrijven aan de blog, doen een dutje (de oudste van ons), kijken naar de integrale heruitzending van de match van gisteren maar de Belgen winnen ook nu niet. We spelen verstoppertje (Dirk blijkt de creatiefste verstopper), wandelen tussen twee buien door eens rond in het kamp, kopen T-shirts in de shop. Het lijkt wat op een regenachtige dag in de Ardennen.

De geplande BBQ gaat niet door maar de ribbekes gebakken in de pan smaken net zo goed. Louis slaagt er vandaag zelfs in om tot halfacht wakker te blijven, hopelijk slaapt hij morgen dan ook tot halfacht. De elektriciteit valt voortdurend uit, dus we maken er zelf geen lange avond van.

Richting oceaan
Maandag 7 juli 2014. Saint Lucia's, Zuid Afrika.

We horen het de hele nacht regenen, en ook wanneer we wakker worden is het nog niet droog. We laten het niet aan ons hart komen en na het ontbijt lopen we de trail die is uitgezet langs de rand van het kamp. In principe kan je op die manier gelijk welk dier tegen komen, en vooral Louis is er niet gerust in, maar we spotten enkel vogels en een bok.

Wanneer we de auto starten geeft de thermometer 8°C aan. Regenen doet het wel niet meer. We rijden safariënd richting Nyalazi Gate van het park, waarbij we enkel intussen vertrouwde dieren opmerken. We lunchen net voor we het park uitrijden, en stoppen bij een crafts shop (Emiel en Louis blijven het een rommelmarkt noemen) waar we allemaal ons goesting vinden: felgekleurde stenen diertjes wisselen van eigenaar.

Na controle van de inhoud van onze kofferbak (ook daar geen leeuw te vinden) mogen we het park uit. Nu is het nog maar een klein uurtje rijden. Nog geen kilometer nadat we het park hebben verlaten spotten we wel nog twee olifanten. Niet veel later komen we aan in Saint Lucia. Van hieruit zullen we morgen een stukje van het iSimangaliso Wetland Park verkennen. We logeren in Lodge Afrique, niet self catering maar we hebben hier een kamer met ontbijt.

Louis heeft opnieuw een hele dag naar een zwembad gevraagd. Hij wil er absoluut in en we laten hem doen. Anders blijft hij volhouden en we hopen dat hij zo tot zijn zinnen komt. Niet dus, hoewel ook de buitentemperatuur slechts 15°C is houdt hij vol dat het niet koud is. Hij is wel verstandig genoeg om enkel met zijn benen in het water te gaan. Ze weten ons hier trouwens te vertellen dat het hier normaal gezien zelfs in juli zomers warm is, en het dat tot zaterdag ook zo is geweest. Wij zijn allang blij dat we de afgelopen week prima weer hebben gehad in de wildparken.

Saint Lucia ligt ingesloten tussen de Indische Oceaan en een rivier, en staat bekend om de krokodillen en nijlpaarden. Deze laatsten lopen wanneer het donker is door de straten van het plaatsje. Voor het donker wordt wandelen we nog even naar de rivier. De jongens zijn na het stappen zo moe dat we de auto nemen naar de hoofdstraat met restaurantjes. We kiezen een Portugees/Braziliaans/Angolees/Mozambicaans (Mozambique is niet overdreven ver van hier) restaurant dat gezellig vol zit en gaan voor Braziliaanse schotels. Superlekker, misschien een voorproefje voor onze volgende vakantie. Na het eten keren we terug naar de lodge. Geen zithoek deze keer, en te nat om buiten te zitten dus dat wordt rustig wat lezen voor we zelf gaan slapen.

iSimangaliso Wetland Park
Dinsdag 8 juli 2014. Saint Lucia's, Zuid-Afrika.

Geen regen meer wanneer we opstaan, maar een stralend blauwe lucht met slechts hier en daar een wolkje! We ontbijten buiten, en terwijl we wachten op onze eitjes springt een brutale gibbon op de tafel naast ons om de suiker te stelen. Het zal niet de laatste keer zijn vandaag dat de apen ons te vlug af zijn. De eigenaressen spreken Afrikaans met de jongens en daar verstaan ze best veel van.

We starten de dag in Saint Lucia zelf, en maken een wandeling langs de rivier naar de zee over een aangelegd houten wandelpad. Krokodillen zien we niet, nijlpaarden (zeekoeien in het Afrikaans horen we) des te meer. We zijn niet alleen, er gaan veel Zuidafrikaanse families met de kids naar het strand. Velen al op slippers en in zwemkledij, terwijl er een hevige wind blaast (en wij voorlopig zelfs onze jas nog aanhouden). Het is hier zo mooi, een breed strand met daarachter de Indische Oceaan met metershoge golven. Prima voor een strandwandeling, terwijl Louis en Emiel op zoek gaan naar schelpjes.

Terug bij de auto vetrekken we naar het iSimangaliso Wetland Park, sinds kort UNESCO werelderfgoed. Isimangaliso is zoeloes voor 'wonder' dus de verwachtingen zijn groot. We rijden naar Cape Vidal, met een enkele tussenstop voor een appeltje bij een viewpoint over Lake Saint Lucia. Bij Cape Vidal gaan we opnieuw naar het strand, hier is de zee wat rustiger. Ook hier veel dagjestoeristen, terwijl wij thuis naar Planckendael of de zoo of bij uitzondering naar de Beekse Bergen gaan, gaan de locals hier een dagje naar een wildpark.

We starten met de lunch en terwijl we met vier rond een picknicktafel zitten slagen enkele gibbons erin om een zak met broodjes (die echt tussen ons ligt) weg te grissen. Het is amper te geloven, terwijl er van de ene kant twee aapjes ons bezig houden met geluiden maken en blazen komen er drie andere van de andere kant om het brood te stelen. De gibbons hebben afgedaan bij de kinderen, nog de hele dag klinkt het dat het vuile dieven zijn. We zetten onze picknick dan maar verder op het strand, dat betekent zand tussen de broodjes maar we zitten tenminste op ons gemak.

Na het eten spelen de jongens bij de zee. Zwemspullen hebben we niet bij, we hadden deze morgen niet kunnen vermoeden dat de temperatuur zo zou oplopen. Al gauw gaan de (ondertussen natte) broeken en schoenen uit en veranderen ze in twee zandmonstertjes. Ze hebben zoveel plezier dat het ook voor ons genieten is.

Op de terugweg rijden we de dirt roads en rijden we naar de view points. Onverwacht voor ons spotten we superveel dieren, waterbuffels, wrattenzwijnen, rode duikers, waterbokken, impala's, zebra's, koedoe's. Wanneer we van de main road afgaan naar Mission Rocks, een uitkijkpunt over de zee vanop de rotsen, zien we zelfs drie neushoorns vlakbij de weg.

Bij het terugrijden naar de grote baan staan we plots oog in oog met twee van hen, die nu op de weg staan. Ze lopen traag onze richting uit, en blijven gaan. We weten niet goed wat te doen, zouden ze opzij gaan wanneer we zouden blijven staan? We nemen het zekere voor het onzekere, niet alleen voor ons maar ook voor de wagen (de uitlaat is al geraakt en we maken sinds gisteren een soort Harley geluid). Dirk rijdt de hele weg achteruit terug naar de parkeerplaats bij het uitkijkpunt, in de hoop dat we ze daar kunnen passeren. Een kilometertje in achteruit, ik ben allang blij dat ik niet aan het stuur zit.

We krijgen een beetje de slappe lach van de situatie. Ook een wagen achter ons moet een stuk achteruit. Het zijn Zuidafrikanen met een 4WD met meer ervaring met deze situaties en zij verzekeren ons dat neushoorns auto's meestal met rust laten (niet zoals olifanten dus). We hoeven het gelukkig niet uit te testen want de dieren lopen vlak voor de parking de bosjes in en we kunnen weer verder. Op die manier hebben we een beetje vertraging en ondertussen gaat de zon al onder. We rijden net op tijd het park uit. Gates sluiten immers overal op bepaalde tijdstippen en laatkomers worden beboet.

Op vraag van Louis sluiten we de dag af in hetzelfde restaurant als gisteren. Hij wil graag opnieuw kip op een stokje (eigenlijk al voor ontbijt) en wij zijn blij dat hij eens met volle goesting eet. De jongens herkennen waitress Cindy, krijgen kleurpotloden en -platen, en wij moeten ze niet super kalm houden want de tent zit stampvol en twee luidruchtige jongens maken het verschil in geluidsvolume niet.

Autopech!
Woensdag 9 juli 2014. Winterton, Zuid Afrika.

Vandaag staat onze langste reisdag op het programma, zo'n 450km, richting Drakensberg Mountain Park. Voor we ontbijten willen we de auto al inladen, alleen gaan de deuren niet meer automatisch open. Wanneer we proberen te starten blijkt de batterij het helemaal niet meer te doen. De vriendelijke dametjes aan de receptie bellen een kennis die even later met 4WD en startkabels te hulp komt. Zonder succes, de kabels blijken te dun, en nog eens tien minuten later staat de hele visclub er, compleet met een stoet 4WD's en stevigere startkabels. Al gauw is het probleem van de baan, we maken nog een praatje met een Belgisch gezin en nemen dan afscheid van de lieve gastvrouwen (ze zouden Louis graag hier houden maar daar wil hij niet van weten) en van Lodge Afrique.

We nemen de tolweg en zo wordt de grote afstand gemakkelijk overbrugd. Er is afwisseling genoeg langs de kant van de weg, er wordt op heel wat plaatsen aan de weg gewerkt, suikerriet wordt binnengehaald, er lopen voetgangers op de onmogelijkste plaatsen (lifters), er wordt op de velden gewerkt, hier en daar staat de berm in brand en kunnen we de hitte tot in de wagen voelen. En als dat niet genoeg is brengen de iPads rust op de achterbank.

In de late namiddag komen we aan bij Ardmore Guest Farm bij Winterton. Vanop de boerderij hebben we een mooi uitzicht op de Drakensbergen. We logeren in één van de cottages, met drie slaapkamers, twee badkamers, voor het eerst internet in ons huisje en niet in de bar ofzo, een fijn terras en een graspleintje voor de deur. Tijd om de ballen opnieuw uit de koffer van de auto te halen!
We verkennen de farm, kijken naar de varkens vlak voor onze deur en de jongens testen de speeltuin en de trampoline uit. Louis zou opnieuw willen gaan zwemmen maar daar is het nu echt te koud voor (wel een prachtig blauwe hemel).

Om op te warmen gaan de jongens in de jacuzzi voor we gaan eten. Diner is inbegrepen in ons verblijf, en dat is maar goed ook want we zitten behoorlijk afgelegen hier. We kunnen rustig eten want Louis en Emiel hebben de speelhoek ontdekt en amuseren zich daar terwijl wij nog een glaasje drinken. Terug in de cottage gaat het haardvuur aan!

Drakensbergen
Donderdag 10 juli 2014. Winterton, Zuid Afrika.

Zeven uur voor Louis wakker wordt, dat moet een record zijn! Wanneer we de gordijnen opendoen zien we enkele hoge pieken van de Drakensbergen onder een prachtig blauwe hemel. Op de toppen ligt zelfs sneeuw. Het gras is wit bevroren en op de poel van de varkens niet ver voor onze cottage ligt een laagje ijs. We horen dat het deze ochtend om zes uur min zes graden was. We logeren op een echte boerderij, met varkens, honden, ganzen, paarden (die allemaal min of meer vrij rondlopen, is verschieten wanneer de paarden plots over het wegje langs komen gelopen).

We gaan deze voormiddag naar een roofvogelshow, hier niet ver vandaan. We komen meer te weten over arenden, uilen en valken en het is indrukwekkend om deze dieren te zien vliegen. Falkon Ridge, zoals het hier heet is ook een centrum waar gewonde en/of verwaarloosde roofvogels verzorgd worden en als de omstandigheden goed zijn worden de vogels opnieuw uitgezet. Een van de valken in de show zal deze maand nog worden vrijgelaten na een verblijf van zes maanden.

Na de show rijden we door naar Monks Cowl, een gate naar Drakensbergen Park. Er starten meerdere wandelingen, ook meerdaagse, maar wij kiezen voor een kortere naar Sterkspruit Falls. We stappen anderhalf uur, ook Louis (met behoorlijk veel gezeur, dat zijn benen telkens omvallen en dat de wandeling toch wel heel erg lang is). Maar buiten een enkele bergop in onze nek houdt hij het vol. Emiel is een flinke stapper en doet alsof hij een bergbok is wat wil zeggen dat elke rots (ook die in het water) moet beklommen worden. De wandeling is niet spectaculair, het uitzicht op de bergen is wel mooi, maar met Louis durven we een langere tocht niet aan. We vertrekken met elk twee truien aan en eindigen in T-shirt en we halen voor de eerste keer deze vakantie de zonnecrème boven want we voelen de bergzon branden op onze wangen.

We picknicken bij de ingang van het park bij een speeltuin, en rijden opnieuw naar Ardmore. Er staat een pingpongtafel en een poolbiljard maar wij spelen een wedstrijdje tafelvoetbal. Op een heel kromme tafel wat de moeilijkheidsgraad wat verhoogt. België (Dirk en Emiel) wint van Brazilië (Louis en ik) met amper een puntje verschil, morgen is het tijd voor revanche! De jongens spelen nog in de speeltuin, en met de honden. Voor ons is dit een prachtplek, Louis en Emiel mogen gaan waar ze willen, lawaai maken en rondlopen, niemand kijkt er hen of ons lelijk voor aan. Wanneer de zon achter de bergen verdwijnt daalt de temperatuur gigantisch en gaan we naar binnen.

We zijn de kou voor geweest en staken de open haard al heel vroeg aan. Zo blijft het huisje lekker warm. Gevolg is wel dat we snel door onze voorraad hout heen zijn en hout moeten gaan stelen bij de buren. Het bubbelbad wordt opnieuw gebruikt voor we gaan eten. We vertrekken een beetje vroeger, iedereen eet hier samen rond zeven uur maar gisteren waren we de laatsten en moesten we het doen met de restjes. Alle andere gasten zijn vandaag Nederlanders. Paul, de gastheer, blijft maar denken dat ook wij van Nederland zijn en begint telkens over de door Nederland verloren voetbalmatch van gisteren. Maar sinds er enkel nog late wedstrijden zijn en de Belgen er uit liggen laten we het WK aan ons voorbij gaan. We leven hier op een ritme van relatief vroeg naar bed en relatief vroeg op om het meeste aan de dag te hebben. Zo ook vandaag, rond tien uur gaan we naar bed.

Slangen en watervallen
Vrijdag 11 juli 2014. Winterton, Zuid Afrika.

Rond zeven uur klinken er kindervoetjes op de trap en is het gedaan met onze rust. Vlug kleden we ons warm aan om de korte afstand naar de boerderij waar we ontbijten te overbruggen. Zo zijn we alweer de eersten aan tafel.

Deze voormiddag gaan we naar een reptielencentrum, op vraag van Emiel. Net voor vertrek zijn beide jongens toch wat ongerust, wat als ze worden gebeten door een slang? Het centrum is niet groot, maar we krijgen een uitleg van meer dan een uur die erg boeiend blijkt te zijn. Zo leren we dat veel slangen niet giftig zijn en dat er ook weinig slangen interesse hebben voor mensen, omdat ze ons niet als prooi zien. Ook komen we te weten dat tarantula's geen mensen kunnen doden maar een beet je meestal enkel hoofdpijn bezorgt.

We zien adders, pythons, cobra's, boa's en een aantal mogen we aaien en zelfs vastnemen, wat stoere Emiel zonder angst doet. Louis houdt zich in het begin op afstand maar doet op het einde ook mee (en ik ook). Er zijn ook verschillende soorten vogelspinnen en Dirk durft er eentje op zijn hand te nemen. Verder zitten er ook leguaansoorten en kameleons enzo.

In de auto merkt Emiel op dat bij alle (plezierige) activiteiten enkel 'witte' mensen zijn, net zoals er in de foldertjes die je overal kan meenemen en waarin info over die activiteiten staat enkel blanken staan afgebeeld. In de parken waren de Zuidafrikaanse bezoekers zonder uitzondering blanken. Apartheid is dan wel afgeschaft, maar feit is inderdaad dat wegenwerkers, arbeiders op het veld, in de supermarkt, diensters in restaurants, poetsvrouwen, allemaal zwarten zijn terwijl de manager van Hluluwe Park, de eigenaars van de lodges (tot nu toe), de boeren, de opzichters bij wegenwerken, blanken zijn. Die wel geld en tijd hebben voor vakantie. Soms zijn er voor ons confronterende situaties, zoals een blanke vijftiger die zijn sigarettenpeuk aan een jonge zwarte geeft, want die laatste moet die peuk voor hem in de vuilbak gaan gooien.

Het zal allemaal niet zo zwartwit (!) zijn, we zien ook dat er een groeiende groep welvarende zwarten is. Maar het stemt wel tot nadenken, en hoe leg je de situatie aan een zevenjarige uit? Hij is nog heerlijk naïef en vindt het allemaal niet eerlijk. Want dan moeten wij ons geld maar aan de armen geven.

We rijden langs de farm om te eten voor we vertrekken voor een namiddagwandeling. We rijden naar Drakensbergen Sun Hotel (poepsjiek), vandaar vertrekken meerdere uitgestippelde tochten. We melden ons aan voor we aan de wandeling beginnen, dat moet hier overal. Ze vragen telkens je mobiele nummer en je moet je opnieuw aanmelden wanneer je terug bent. Geen idee of er ook werkelijk iets wordt gedaan wanneer je niet komt opdagen op het einde van de dag (GSM ontvangst hadden we ook niet onderweg, dus ze konden ons niet bellen).

We kiezen voor de blauwe hike, langs twee watervallen en een grot. Het is een mooie trip, in het bos langs een klein riviertje. Het pad is uitdagend genoeg, met rotsen en trapjes, en toch niet te moeilijk. We stappen in totaal bijna drie uur, ook Louis doet vandaag flink mee, zonder ook maar het minste gezeur. Geen idee vanwaar de ommekeer komt maar zo is stappen erg fijn. De jongens lopen de wandeling bijna helemaal, zo goed gaat het vooruit. Dikwijls verdwijnen ze uit ons gezichtsveld en verstoppen ze zich om ons te laten verschieten wanneer we langskomen. Door het lopen valt Louis wel een keer plat op de grond met zijn gezicht in het stof maar zelfs dat doet hem niets!

Wanneer we in de late namiddag aankomen bij de farm merken we dat het weekend is begonnen. Er zijn nu ook Zuidafrikanen bij de gasten en alle huisjes zijn bezet. Wanneer Emiel wil voetballen willen de hondjes van de nieuwe buren meespelen, wat hij dan weer niet zo fijn vindt. Het is druk op de boerderij, auto's rijden aan en af. Ook de politie is er, want er blijkt ingebroken bij een van onze buren en al hun geld is verdwenen. De daderes wordt wel snel gevat.

Ik sla aan het inpakken want morgen begint een nieuw hoofdstuk van ons avontuur. We leveren de (heel vuile) auto in, nemen het vliegtuig om een duizendtal kilometer te overbruggen en stappen in een volgende (schone) huurwagen. Wanneer onze stoere stappers na het eten gaan slapen zijn ze vijf minuten later al in dromenland.

Reisdag
Zaterdag 12 juli 2014. Addo Elephant Park, Zuid Afrika.

Tijdens elke vakantie staat er wel een reisdag op het programma, en zo ook vandaag. De wekker gaat om halfzeven, tegen zeven zitten we te ontbijten en voor acht uur zijn we aan het rijden. We hebben een vlucht van Durban naar Port Elisabeth iets na de middag. Omdat we onderweg niet willen stressen vertrekken we op tijd. We hebben 250 kilometer te rijden, vooral autoweg, en in het heengaan hebben we hier en daar file gezien in de richting die we vandaag moeten rijden. Maar alles loopt vlot, het is zaterdag dus misschien is er daarom minder verkeer. We rijden bijna in één stuk naar de luchthaven, maar maken wel een korte stop om te tanken. Emiel en Louis kijken amper op van de tablets, het eerste deel van de trip is een makkie.

Aangekomen bij de luchthaven van Durban leveren we de Toyota Corolla in. Er wordt van zeer ver gekeken of er schade is, en dat hij zowel binnen als buiten behoorlijk vies is zal hier wel standaard zijn. Er wordt in elk geval niet van opgekeken. We leveren snel de bagage in en gaan iets eten. Fijn is dat dat hier gewoon buiten kan, in het zonnetje, en terwijl we wachten op het eten spelen de jongens in de speeltuin. Aan alle twijfelaars: Zuid Afrika is gemaakt om te reizen met kinderen.

Na de lunch is het tijd om naar de gate te gaan. We vliegen met een mini vliegtuigje naar Port Elisabeth. De jongens blijven enthousiast bij elke vlucht die we maken, hoewel ze al volleerde vliegtuigreizigers zijn. Een snack en een drankje later is het al tijd om te landen en ik vind het de verschrikkelijkste landing in tijden. Misschien komt dat omdat het vliegtuig zo klein is, het schommelt heen en weer en ik heb het gevoel dat de punt eerst naar beneden gaat. De drie mannen lachen me vierkant uit, veel steun moet ik daar niet verwachten.

We landen op een kleine luchthaven, de bagage laat niet lang op zich wachten en ook het afhalen van de volgende huurwagen gaat vlot. Daar kunnen ze in Johannesburg iets van leren, een half uurtje na de landing zijn we al weer aan het rijden, in een Chevrolet Cruze nu. De rit duurt niet eens een uurtje en Louis valt al snel in slaap. Het eerste deel gaat langs de oceaan, daarna rijden we een eindje het binnenland in, richting Addo Elephant Park.

We verblijven niet in het park zelf, maar in de Old Drift Farm (een verblijf waar we opnieuw terecht bij gekomen zijn via verrereizenmetkinderen.nl), een kleine citroenplantage. We zijn blij om weer een self catering huisje te hebben, brandschoon, twee slaapkamers, opnieuw met een graspleintje voor de deur (de bal vliegt jammer genoeg bij de eerste trap al over het hek waarop elektriciteit staat en we moeten morgen een expeditie ondernemen om hem te gaan halen). Er zijn hier drie honden, Pumpa, Timone en Musafa, en die zijn onmiddellijk beste maatjes met de jongens.

We gaan nog vlug boodschappen doen in Addo. Geen grote supermarkt hier, wel een kleine buurtwinkel die door ons op één dag zijn verkoop van een maand haalt. Het assortiment is zeer beperkt, en de helft van de rekken is dan nog eens leeg. Geen slechte les voor de jongens, niet iedereen heeft te kiezen uit zeven soorten chips en vijf soorten vruchtensap!

Alcohol is in Zuid Afrika niet te koop in supermarkten maar in aparte Liquor Stores. Wanneer we aan de kassa vragen waar de dichtstbijzijnde is krijgen we als antwoord dat ze gesloten zijn want dat het weekend is. Als we naar de auto gaan worden we gevolgd door een man, die ons vraagt of we op zoek zijn naar wijn. We antwoorden bevestigend in de veronderstelling dat hij toch ergens een winkel weet die open is, maar hij opent zijn koffer, zegt dat hij van de wijnstreek is en geeft ons een fles Chenin Blanc van een wijnboerderij in Stellenbosch. Wanneer ik wil betalen wil hij er niets voor! Ik beloof hem dat we hem op zijn gezondheid zullen opdrinken. Een fijn gebaar!

Terug 'thuis' eten we fish sticks op onze broodjes want veel beleg was er in de kleine winkel niet te vinden. Het smaakt prima, samen met de gekregen wijn. Emiel en Louis zijn uitgelaten, wat normaal is na een hele dag met veel stilzitten en stil zijn. Terwijl ik nog aan de blog schrijf gaan de mannen slapen, ik vrees dat ik het einde van de WK wedstrijd tussen Nederland en Brazilië zelf ook weer niet zal halen.

Big Five, number four
Zondag 13 juli 2014. Addo Elephant Park, Zuid Afrika.

We hebben een goedgevulde dag in het vooruitzicht, dus we nemen ter compensatie een rustige start. Mufasa komt langs en de jongens zijn helemaal gek op hem. Ze hebben amper tijd voor ontbijt omdat ze willen gaan spelen met de honden. Deze voormiddag gaan we naar Addo Elephant Park, een tiental kilometer van hier. Aangekomen valt snel op dat het zondag is, er staat een rij wagens voor de gate aan te schuiven om binnen te mogen. Maar wij hebben een Family Wild Card, gekocht in Kruger, waarmee je een jaar lang in alle South African National Parks binnen kan en we mogen doorrijden zonder wachten.

We starten in het noorden van het park, en ons plan is om tot halverwege te rijden. We kiezen voor een onverharde route. Het park is opgericht in de jaren dertig van vorige eeuw toen er in deze streek amper een twintigtal olifanten overbleven. Nu leven er meer dan 400, het duurt dus niet lang voor we een groep van zeker vijftien olifanten samen zien bij Hapoor Dam. Deze waterpoel is genoemd naar een olifant die gedurende jaren de leider van de groep was. Hij had een stuk uit zijn oor en heette daarom Hapoor.

We zien niet enkel olifanten maar ook wrattenzwijnen, zebra's, kudu's en andere antilopen. Emiel is in vorm. Ik kan ze hoe langer hoe minder uit elkaar houden en weet al helemaal niet meer welke we al eerder hebben gezien. Bovendien weet ik niet meer welke Engelse benaming overeen komt met welke Afrikaanse of Nederlandse benaming. Gelukkig hebben we onze wandelende Wikipedia bij ons, Emiel kent ze allemaal, met de naam in drie talen.

We verlaten het park iets na de middag want we hebben een game drive geboekt bij de buren van Schotia Safaris, in een privé wildreservaat. Van andere toeristen hebben we gehoord dat in dergelijke parken de kans een stuk groter is om bijvoorbeeld leeuwen of luipaarden te spotten, we hopen alleen dat het een beetje spannend blijft. We rijden met gids Malcolm in een open Land Rover naar het reservaat. In de jeep zitten buiten ons nog twee piepjonge Oostenrijkers die vrijwilligerswerk doen via hun middelbare school, en dat in een township in Hermanus, en een Belg uit Mechelen die geen rijbewijs heeft en in Zuid Afrika rondreist met het openbaar vervoer.

We zijn reservaat nog niet binnen of we zien 'Oude Baas' al, een olifant. Malcolm spot al gauw giraffen, ongeveer een kilometer van ons (zijn ogen zijn duidelijk beter getraind dan de onze) en we rijden er onmiddellijk naar toe. Met de jeep kan dat, we nemen paadjes die amper te zien zijn en de jongens vinden het super om helemaal door elkaar te worden geschud. Ondertussen ontdekken we alweer wrattenzwijnen, zebra's, kudu's, gnoe's, impala's, nyala's en zelfs witte en bruine blesbokken (die hadden we nog nergens gezien).

Voor het vieruurtje gaan we nog naar een andere zone van het park, waar we twee neushoorns spotten. Het zijn witte neushoorns, tot nu toe zijn we enkel de zwarte tegen gekomen. Vorig jaar is de hoorn van allebei gestolen door stropers, gelukkig zijn de neushoorns niet eerst gedood. Jaarlijks worden in Zuid Afrika alleen al zo'n 400 neushoorns gedood voor de hoorn. Het blijft één van de meest bedreigde diersoorten.

Na de thee met broodjes gaan we opnieuw op pad en net voor de zon ondergaat spotten we een groep van zeven leeuwen, een mannetje, twee vrouwtjes en vier cubs (ondertussen anderhalf jaar oud). Ze zijn vlakbij ons, we zouden ze kunnen aanraken mochten we dat willen. We blijven wel een half uur staan, in de jeep tussen de leeuwen, wat een fantastische ervaring! Op een bepaald moment beginnen de drie volwassen leeuwen op hetzelfde moment te brullen, een geluid dat niet te beschrijven is. Gids Malcolm zegt dat zelfs hij ze nog nooit alle drie samen heeft horen brullen. Onze jongens doen het fantastisch, ze houden zich muisstil en zijn niet bang.

We rijden nog naar een plas waarin twee nijlpaarden liggen, en aan de waterkant ook twee krokodillen. Louis houdt het niet meer wakker. Ondertussen gaat de zon onder, en horen we de jakhalzen roepen. Ze jagen in groep en roepen elkaar om te verzamelen. Even later zien we er ook lopen, en ook hazen.

We eten met de groep in een lapa, een deels open, ronde Afrikaanse hut, na aperitief rond een groot vuur. Na het eten zit de safari er op, bij het buiten rijden zien we de waterbuffels nog en zo hebben we alle grote dieren in het park gezien. We hebben een superdag gehad, veel dieren gezien met als hoogte punt de leeuwen. Aan de andere kant voelde vandaag iets artificiëler aan, de rangers lijken perfect te weten waar de dieren zich bevinden en je moet zelf geen moeite doen om dieren te spotten. En zo valt een deeltje van de fun weg.

We nemen afscheid van de groep. Emiel en Louis krijgen nog complimenten van Malcolm, omdat zo geïnteresseerd waren en de boel niet op stelten hebben gezet. We rijden in het donker terug naar the Old Drift Farm. We proberen het te vermijden maar we komen zonder problemen maar wel met twee slapende kinderen thuis!

Port Elisabeth Township Tour
Maandag 14 juli 2014. Addo Elephant Park, Zuid Afrika.

Wanneer we wakker worden ligt Mufasa al voor de deur van onze cottage. Daar ligt hij beschut tegen de regen. Wij vertrekken naar Port Elisabeth (waar de zon gelukkig schijnt!), de op twee na grootste havenstad van Zuid Afrika, voor een begeleide city tour. We ontmoeten gids Xolani bij een hotel aan het strand en beginnen de toer met het bekijken van enkele historische monumenten. We rijden naar Fort Frederick in het centrum van de stad, gebouwd door de Engelsen om de stad en de haven te verdedigen tegen de Fransen (al is er nooit een schot afgevuurd). Hij toont ons ook de oude bibliotheek en het stadhuis. Verder gaan we naar Donkin Reserve, een parkachtige plaats met een piramide en omringd door Victoriaanse gebouwen, waar de jongens wat kunnen rondrennen terwijl wij naar de uitleg van de gids luisteren. Hij vertelt over de recente en minder recente geschiedenis, over apartheid en de laatste twintig jaren van democratie.

We verlaten het historische centrum en gaan naar de zwarte wijken, zowel rijke, middle class, arme als zeer arme wijken. Toen Mandela twintig jaar geleden tot president werd verkozen werd in de townships begonnen met het vervangen van de huisjes gebouwd van hout en afval en met golfplaten daken, door de zogenaamde Mandela huizen. Nog steeds erg kleine huisjes, waar dikwijls families van tien personen in wonen, maar wel echte stenen huizen met stromend water en elektriciteit. Ook werden er scholen, culturele centra, bibliotheken en sportstadia gebouwd. We zien kapperszaken in scheepscontainers, er rijden autowrakken, ze zijn echt enkel geschikt zijn om hier te gebruiken, we zien beenhouwers op de straat, de koeienhoofden liggen tot verbazing van de jongens op lange tafels.

Maar nog steeds wonen er nog mensen in illegale townships, in schrijnende omstandigheden. Eén kraantje per zoveel gezinnen, geen toiletten, illegaal afgetapte elektriciteit. We bezoeken ook zo'n sloppenwijk, het gaat aan Louis voorbij maar Emiel stelt veel vragen. Onze gids woont zelf in een township, en is blij met de vooruitgang van de laatste twintig jaar maar is tegelijk ook boos op de huidige corrupte machthebbers, want daar blijft nog teveel plakken van wat naar de arme bevolking zou moeten gaan.

Na de toer eten we onze boterhammetjes op aan het strand. De stad heeft twee gezichten, hier aan de sea side staan dure hotels en mooie vakantiehuizen, het strand en 'de dijk' zijn prachtig. Een groot contrast met de wijken die we net hebben gezien. De jongens zijn blij met wat bewegingsruimte, ze spelen op de rotsen en het strand.

We rijden nog naar Addo Elephant Park voor een korte self drive. Om halfzes sluit de gate, dus we hebben nog een dikke twee uur. We kiezen op goed geluk een offroad trail, en stoppen eerst bij Domkrag Dam. En wat een geluk hebben we, deze ochtend hebben twee mannetjesleeuwen een eland gedood. Een groep jackhalzen draait rond het dode dier, en we zien één van beide leeuwen de jackhalzen op afstand houden. Het is niet vlakbij maar wel goed te zien. Jammer genoeg hebben we door rechtstreeks te komen onze andere lens niet bij. De allerlaatste drive van de vakantie is een mooie. We zien opnieuw superveel verschillende dieren en een mooie Afrikaanse zonsondergang. Hebben we al gezegd dat Zuid Afrika in onze top 3 van landen thuis hoort?

Voor we naar de cottage terug gaan kopen we nog vlees voor op de BBQ straks. We kiezen voor kudu steak, de eerste keer dat we wild vinden. Het smaakt goed, en Musafa is erg blij met de restjes hamburger van Louis. Ook de pasta en zelfs het overschot van de tomaten gaan er bij hem vlot in. Louis heeft nog niet genoeg van safari en kijkt nog naar de Lion King, en Emiel leest de laatste bladzijden van zijn Dolfje Weerwolfje boek uit. Ook hij leest op de iPad, dus het is soms vechten!

Ola de cheeta
Dinsdag 15 juli 2014. Tsitsikamma National Park, Zuid Afrika.

We nemen afscheid van de honden, en gaan op aanraden van gastvrouw Juanita naar Daniel's Cheetah Project. Ze hebben er een kweekprogramma voor katachtigen die met uitsterven zijn bedreigd. We krijgen een rondleiding van een uur en zien stokstaartjes (niet echt hun doelgroep maar ze worden afgezet wanneer hun baasjes ze beu zijn als huisdier), cervals, caracals (Afrikaanse lynx), luipaarden (eindelijk, al tellen deze niet mee voor onze echte Big Five). Hoewel ze in gevangenschap leven blijven de luipaarden hun instinct behouden, ze focussen duidelijk de jongens (zogezegd de zwaksten in onze groep) vanuit hun kooien.

Er zijn ook twee leeuwen, geboren bij een andere kweker in gevangenschap. Deze vroeg hulp bij het groot brengen toen de moeder van de welpen overleed, maar toen later bleek dat ze gekweekt waren voor de jacht (niet zomaar de jacht maar voor de manier van jagen waarbij de schutter gewoon buiten de kooi staat en de leeuw in de kooi vanop enkele meters ver neerschiet) werden de leeuwen hier gehouden. Leeuwen zijn niet bedreigd in Zuid Afrika, en zeker in gevangenschap zijn er veel. In Addo NP bijvoorbeeld zijn een zestal leeuwen en de vrouwtjes krijgen anticonceptiva want mochten er meer komen zouden de andere diersoorten bedreigd worden.

Op het einde van de toer mogen we in de kooi van cheeta Ola. Superspannend, we horen dat de cheeta de enige soort is die echt kan worden getemd, terwijl de andere soorten enkel gewoon kunnen gemaakt worden aan mensen. Ola kijkt niet op van onze aanwezigheid, ze ligt in de zon en wanneer we haar elk om beurt mogen aaien begint ze te spinnen en rolt ze op haar rug om te spelen. Toch ben ik blij dat we allemaal heelhuids weer buiten de kooi staan.

We rijden verder richting Tsitsikamma National Park. Het begin van de weg gaat langs sinaasappel- en citroenplantages. De plukkers zijn aan het werk en vrachtwagens met geplukt fruit rijden naar de verwerkende bedrijven die we her en der voorbij rijden. Eens op de ons ondertussen bekende N2 autoweg langs de kust aangekomen, vliegen de kilometers voorbij. Aan de ene kant zien we de oceaan en aan de andere kant de baviaankloofbergen.

We zijn al om één uur 's middags bij Storms River Rest Camp. Ons huisje is nog niet helemaal gepoetst maar we mogen picknicken op het terras. Daarbij worden we in het oog gehouden door een rock dassie (een soort bever) die elke kruimeltje dat vooral Louis laat vallen opeet. Zou handig zijn thuis, nu lopen we constant te stofzuigen. Ons huisje heeft het mooiste uitzicht dat je je kan inbeelden! Zicht op zee, woeste golven beuken slechts een paar meter verder in op de rotsen. Het Titsikamma NP beschermt tachtig kilometer kustlijn en de aangrenzende bossen en wij slapen er straks middenin!

Het is nog vroeg, dus we besluiten nog een wandeling te maken. We kiezen voor de Storms River Mouth Trail, een pad van twee kilometer heen en terug langs de kust door het bos naar de monding van de Storms River in de zee. Het pad is aangelegd en niet moeilijk, en leidt naar een 77 meter lange hangbrug over de riviermonding. Dit is geen uitdaging, dus we volgen het bordje dat wijst naar een uitzichtpunt. Nu wordt de wandeling pittig, we stappen een klein half uurtje behoorlijk omhoog. Emiel loopt zoals altijd meters voor ons uit, die kan alles aan en ook Louis van net vier stapt het hele stuk omhoog. Boven hebben we een prachtig zicht over de zee en de kustlijn! We maken tijd voor een appeltje en gaan terug. We steken de hangbrug opnieuw over, en ook de twee andere bruggen die er hangen en stappen naar ons huisje.

We hebben geen zin om het park weer uit te rijden op zoek naar een supermarkt, dus we houden het bij de camp shop. Groenten zitten niet in het assortiment, dus buiten enkele tomaten die we nog hebben van gisteren wordt het een groenteloze BBQ. Met het geluid van de zee op de achtergrond kijken we de rest van de avond naar de hoogtepunten van het WK op de ondertussen vertrouwde sportzender.

Ottertrail
Woensdag 16 juli 2014. Tsitsikamma National Park, Zuid Afrika.

We hebben allemaal goed geslapen, met de geluiden van de golven op de achtergrond. Hoewel, achtergrond is misschien niet het juiste woord, ze overheersen alle geluiden en ik dacht bij momenten dat het keihard aan het stormen was.

Om halftien zijn we klaar voor het echte werk, we stappen de Waterfall Trail, het eerste deel van de Ottertrail. Dit is een meerdaagse trektocht langs de kustlijn, waarvoor slechts een beperkt aantal stappers per dag een vergunning krijgen. Het eerste deel, 3.2 kilometer naar een waterval is wel open voor iedereen, en dat deel gaan we (heen en terug 6.4 kilometer) stappen.

Gedurende een half uur kronkelt het pad omhoog en omlaag door het bos. Meestal hebben we zicht op de rotsige kust. Het gaat vlot, de jongens lopen voor ons uit en wij genieten van het zicht. De oceaan ziet er op elk uitzichtpunt anders uit maar overal even indrukwekkend. Zo'n golven hebben we nog nooit gezien. Maar dan stopt het pad plots en de gele pootjes die de weg aangeven lopen verder over de rotsen. We moeten van rots naar rots springen en klauteren. Dit is het perfecte pad om de jongens gemotiveerd te houden. Emiel vindt het superleuk, en heeft geen hulp nodig. We moeten hem af en toe intomen want hij verdwijnt steeds uit ons zicht. Louis moeten we dikwijls van de ene rots op de andere zetten. We kunnen zijn handje geen moment los laten want ook hij vindt het geweldig en springt op de rotsen. Zonder daarbij na te denken of hij het wel gaat halen, daarvoor zijn wij er toch? De arm waarmee ik hem vast hou lijkt na dit stuk wel tien centimeter langer!

Na de rotsige deel nemen we een fruitpauze, op een rots enkele meters boven de zee. Soms spat het water in ons gezicht. We gaan verder en wanneer enkele parkwachters ons in de andere richting kruisen noemen ze Louis de jongste stapper ooit op het pad. Net voor de waterval stappen we opnieuw over de rotsen en dan, sneller dan verwacht zijn we er!

De waterval stort zich naar beneden net voor de rivier de zee in stroomt, dit is alweer een prachtig plekje. We eten onze meegebrachte lunch op zittend op de rotsen. Louis is moe en zeurt een beetje, dus we vrezen dat het een moeilijke terugtocht zal worden. In het begin is dat effectief zo, we moeten hem voortsleuren, ik draag hem zelfs een stukje. Maar hij vindt zijn tweede adem wanneer we opnieuw de rotsen over moeten en hij stapt de rest van de wandeling zelf uit. Het zicht op de auto die we al van heel ver zien staan (en de belofte van nog eens een cadeautje uit de cadeautjeszak) geeft hem vleugels. Terug bij de auto gaan we als beloning voor onze stappers een ijsje halen in de kampwinkel.

De rest van de namiddag spenderen we in en rond ons huisje. Geen idee waar ze het vandaan halen maar Emiel en Louis hebben nog bergen energie. In no time staat alles op zijn kop. Gelukkig is er plaats genoeg, met een eigen slaapkamertje voor de kinderen. We eten nog heel lekker in het restaurant van het kamp, een aanrader zeker in vergelijking met de restaurants in de andere parken waar we al hebben gegeten.

Walvissen
Donderdag 17 juli 2014. Knysna, Zuid Afrika.

Wanneer we het park uitrijden spotten we (of toch een deel van ons) onze eerste walvis! We moeten maar een uurtje rijden naar Knysna, onze volgende bestemming in het hart van de tuinroute. We stoppen halverwege in Plettenberg Bay en gaan naar het strand. Dat vraagt Louis al enkele dagen, hij wil zo graag nog eens schelpen zoeken. We hebben het strand voor ons alleen, het lijkt onze kust in de winter wel (alleen is het hier in de winter overdag dikwijls 20°C).

Aangekomen in Knysna gaan we op zoek naar een supermarkt. We vinden enkel een dure variant, hier is echt alles dat we thuis ook vinden te koop. Gek genoeg voelt dat vreemd, we beseffen nog maar eens dat we thuis niet te klagen hebben. Net nu logeren we niet meer self catering en moeten we dus zelf geen boodschappen meer doen voor het avondmaal. We laten ons toch maar gaan en kopen vertrouwd beleg en brood, net zoals thuis. We zijn vrij vroeg in Bamboo, het guesthouse in Knysna maar we willen graag onze bagage kwijt voor we de stad in gaan. Dat is geen probleem, ons huisje, met apart kamertje en stapelbed is vrij en klaar voor ons. We eten op het kleine terrasje.

Na het eten rijden we naar het centrum van Knysna waar we een afspraak hebben met gids Sandile, voor opnieuw een township toer. Om twee uur is er niemand te zien, pas twintig minuten later, als wij het bijna hebben opgegeven is hij er. Sandile blijkt een joviale kerel, en is onmiddellijk dikke vrienden met Louis en Emiel. Hij probeert de jongens een liedje leren in de Xhosa taal met de typische kliks.

We rijden eerst door de rijkere zwarte wijken en dan neemt hij ons mee naar zijn township, White Location, in de heuvels buiten de stad. De wijk heet niet zo omdat hier blanken wonen, wel omdat een aantal jaren geleden de blanken deze wijk wilden plat gooien om er zelf huizen te bouwen, en dat vanwege het supermooie uitzicht op de lager gelegen lagune. Sinds het ANC aan de macht is is de kwestie van de baan, en zijn de shacks (krotten) vervangen door Mandela of Mbeki huizen (die zijn iets groter omdat de Mandela huisjes met één slaapkamertje toch te klein bleken). We gaan in een nieuw Mbeki huisje binnen, er woont een gezin van vier en er is een piepklein keukentje (zo groot als ons toilet thuis), een badkamer waar een bad net in past, een woonkamer die bomvol staat met een tv en enkele zetels en twee slaapkamertjes. Het is klein maar de bewoners zijn tevreden.

Sandile schijnt echt iedereen te kennen en slaat overal een praatje. Kinderen lopen met ons mee, Emiel en ik worden geknuffeld (Louis vindt alle aandacht maar niks). We bezoeken ook een kribbe, waar kinderen tot zes jaar terecht kunnen. Er zijn zeker vijftien kinderen en de ruimte is slechts half zo groot als Louis zijn klasje op school.

We stappen bij de kapper binnen (ik sla de aanbieding om mijn haar onder handen te nemen maar af) en gaan naar een shebeen (een bar) waar we een Springbok drinken. Dat is een drankje in de kleuren van het nationale rugbyteam (de Springboks genaamd), onderaan munt (groen) en bovenaan Amarula (geel). Amarula is een typisch Zuidafrikaanse likeur van suiker, room en de vrucht van de marulaboom en best wel lekker.

Sandile vertelt over hoe huwelijken en huwelijksaanzoeken verlopen en dat er steeds minder mannen meerdere vrouwen hebben, vooral door het groot aantal met HIV besmette personen. We horen dat zijn grootvader 23 kinderen had, met dezelfde vrouw. Hijzelf heeft tien broers en zussen, die verspreid wonen over het hele land.

Wanneer we langs een triestig voetbalpleintje rijden praten we over de Zuidafrikaanse politiek. Het Deens voetbalteam gaf tijdens het WK in 2010 in Zuid Afrika twee miljoen Rand om van het pleintje een degelijk terrein te maken, maar dat geld bleef bij het ANC hangen. Uit onvrede met de corruptie bij het ANC stemmen volgens Sandile meer en meer zwarten op de DA partij (democratische alliantie) die voortkomt uit de antiapartheidsbeweging, en waar niet meer enkel blanken en kleurlingen deel van uit maken. Zo regeert de partij al in één provincie (West Cape, waar we nu zijn).

Na een erg interessante toer nemen we afscheid van Sandile. We rijden richting Waterfront, waar we langs de winkeltjes lopen en naar de boten kijken voor we gaan eten. We kiezen voor Caffe Mario, een klein Italiaans restaurantje. We hebben geluk want de laatste vrije tafel is de onze, iedereen die na ons komt wordt terug gestuurd of moet na negen uur terug komen. De jongens zijn blij, voor het eerst in drie weken staan er spaghetti en pizza op het menu. Wanneer we naar Bamboo terug rijden regent het, hopelijk niet voor lang!

Olifanten en struisvogels
Vrijdag 18 juli 2014. Heidelberg, Zuid Afrika.

Het is nog donker wanneer de wekker gaat om zes uur. We kleden ons snel aan en laden de auto. Om het niet te druk te maken voor de jongens slapen we gewoonlijk meer dan één nacht op dezelfde plaats maar dat is nu en de komende dagen niet het geval. Hopelijk kunnen de jongens dat aan. Het regent gelukkig niet meer, we zien heldere sterren in de donkere nacht.

We vertrekken naar Knysna Elephant Park, voor een sunrise wandeling met olifanten. In het park worden negen olifanten opgevangen. Ze zijn gered van culling (uitselecteren van zwakkere dieren) in bijvoorbeeld Kruger NP of het zijn weesolifanten. Voor we starten aan de wandeling eten we de in het guesthouse meegekregen ontbijtzakjes op. Voor ontbijt waren we immers daarnet te vroeg weg, maar er is voor een prima alternatief gezorgd.

We gaan op pad met de olifanten. Louis en ik lopen naast Sally, de grootste en de matriarch van de kudde. Ze heeft slechts één slagtand, ze is zo geboren. Emiel mag alleen, met olifant Thato (en met een mahoot) die slechts een paar maanden jonger is dan hijzelf. We mogen de olifanten aanraken en voederen. Zo dichtbij olifanten zijn blijft leuk, hoewel we dat in Thailand, Bali en Vietnam al hebben meegemaakt. Emiel heeft zelfs na anderhalf uur nog geen zin om verder te gaan, een carrière als mahoot lonkt.

Het is vandaag 18 juli en dus Mandela Dag. Toen hij negentig jaar werd en 67 jaar had gestreden voor gelijke kansen werd opgeroepen om elk jaar met zijn verjaardag gedurende 67 minuten iets te doen om de wereld even beter te maken. In het olifantenpark mogen kinderen van een weeshuis in Plettenberg Bay daarom vandaag gedurende 67 minuten wandelen met de olifanten. We zien ze vertrekken en gaan dan zelf weer verder.

Onderweg staan zoals overal in het land lifters, die met briefjes van tien of twintig rand wapperen in de hoop op een lift. Soms staan er hele families en dan vragen wij ons af of iemand plaats heeft voor vijf of zes personen. We rijden langs plaatsjes met namen als Fransmanshoek, Soetemelkfontein en Stilbaai. Dirk is moe en ik rij nog een keer. We reizen nog steeds op de N2, veel stukken daarvan zijn autosnelweg maar nu is het een gewone baan waarop het toegelaten is om 120 kilometer per uur te rijden. Bij ons zou dat 70 of maximum 90 kilometer per uur zijn. Trager verkeer gaat gewoon op de pechstrook (als er eentje is en dan nog lopen er dikwijls voetgangers) om snellere achterliggers door te laten. We lunchen op een strand in Mosselbaai. Hier staan chique huizen met zeezicht en het strand is alweer verlaten. We hebben enkel gezelschap van honderden kleine slakjes die aan de waterkant figuurtjes maken in het natte zand.

Halverwege de namiddag komen we aan op Skeiding Guest Farm in Heidelberg, na een rit van enkele kilometer over een dirt road tussen de koolzaadvelden. We logeren een nachtje op een boerderij, met vooral struisvogels en schapen. Er is één en ander misgegaan met de boeking, de twee connecterende kamers die voor ons waren voorzien zijn dubbel geboekt. Maar geen probleem, we krijgen zowaar twee studio's, waaronder ook de luxe studio met bubbelbad. Bovendien moeten we voor de kinderen niets betalen zolang we hier zijn, dus we klagen niet. Enige minpunt is dat beide kamers een deur naar buiten hebben en niet met elkaar in verbinding staan, dus dat wordt ook voor Dirk en ik splitsen deze nacht want om de jongens alleen te laten slapen zijn ze nog wat te jong.

Net voor de deur staat een speeltuin met een oude tractor, dat vinden Louis en Emiel geweldig. We voetballen alweer en de Nederlandse meisjes van het huisje naast ons doen mee. Meisjes tegen jongens, en de meisjes winnen vlotjes. We lopen ook eens rond op de boerderij en ontdekken dat struisvogels supergrappige dieren zijn.

We eten op de boerderij en krijgen een lekkere maaltijd voorgeschoteld. Het hoofgerecht is natuurlijk struisvogelsteak op de braai (BBQ). Wij zijn de enige Belgen in een gezelschap van twintig Nederlanders, en de gesprekken gaan dan ook vooral over vlucht MH17. We zeggen maar niets tegen de jongens want binnen een kleine week stappen ook wij weer het vliegtuig op...

Walvissen
Zaterdag 19 juli 2014. Hermanus, Zuid Afrika.

De hele nacht giert er een hevige wind rond onze huisjes, die onbeschermd op de heuveltop staan. Het begint ook te regenen, maar wanneer we opstaan is die gelukkig verdwenen. We zijn alweer vroeg op want om halfacht moeten we klaarstaan voor een tocht over het landgoed. De boer is met vakantie maar de boerderij (en wij) zijn in goede handen bij Tommy. Er wordt een kar aan de tractor gehangen en daar mogen we allemaal in.

Het ritje en de uitleg beginnen bij de struisvogels. We rijden de wei in naar de voederplaats terwijl de herdershond de struisvogels er ook naartoe brengt. De vogels komen op de boerderij wanneer ze drie maanden oud zijn en worden geslacht wanneer ze twaalf maanden oud zijn. Ook is er een groepje dat langer mag blijven, voor de eieren. Het tochtje gaat verder naar nog meer struisvogels en schapen. De hond brengt een groep schapen naar een andere wei een heel eind verderop. Wanneer wij er aan komen staan ze al te wachten.

Emiel en Louis hebben samen met de andere kinderen vooral oog voor de hond, die na zijn werk mee mag op de kar en geniet van alle aandacht. Tommy geeft uitleg over de boerderij in het Afrikaans, en dat is toch niet altijd even gemakkelijk te verstaan. We begrijpen dat er vooral koolzaad wordt verbouwd die wordt geoogst in oktober, en ook nog koriander. Na het ontbijt waarbij opnieuw veel aandacht gaat naar de honden nemen we afscheid. Dit korte verblijf was vooral een succes bij de jongens, die triest zijn dat ze de gemaakte vriend(innet)jes alweer moeten achter laten.

De plaatselijke wintervakantie loopt op zijn einde en we zien veel gezinnen huiswaarts keren. Wij hebben nog even. Wanneer de oceaan opnieuw opduikt is het niet meer de Indische maar wel de Atlantische. We zijn immers het meest zuidelijke punt van het Afrikaanse continent voorbij (Cape Agulhas), daar komen beide oceanen samen. We naderen Hermanus, dat op ons reisplan staat omdat tussen juni en december walvissen hierheen komen om te paren en jongen te baren.

In de baaien langs de Zuidafrikaanse kust is het water een stuk warmer dan richting Antarctica. Eens de jongen niet meer zogen vertrekken ze opnieuw. Gedurende de laatste drie eeuwen zijn duizenden walvissen gedood, tot er nog maar een 200tal over waren. Nu gaat het stilletjes aan vooruit, al is het aantal niet te vergelijken met vroeger. Wanneer we een eerste keer stoppen moeten we niet lang wachten om walvissen te spotten. We zien enkel de rug of de staart die boven komt, en dat zal de rest van de dag niet veranderen.

In Hermanus aangekomen eten we onze picknick, nauwlettend in de gaten gehouden door enkele meeuwen. Rustig eten is ons weinig gegund door de plaatselijke fauna, er zit altijd wel een baviaan, meeuw of dassie te wachten om toe te slaan! We lopen langs de boardwalk en zien de hele tijd walvissen. Niet vlakbij en we zien er geen springen uit het water, maar het is elke keer kicken wanneer er eentje boven komt.

Hermanus is druk en er hangt een sfeertje zoals aan de Belgische kust (veel gepensioneerden en pannenkoekenhuisjes enzo). Terwijl Dirk en ik een Italiaans ijsje eten spelen de jongens in een speeltuintje. Emiel en Dirk nemen een kijkje in het havenmuseum. Daar wordt het vroegere belang van Hermanus voor de walvisvaart getoond. Louis en ik genieten ondertussen in de zon van het zicht op de zee (telkens wanneer we zee zeggen worden we door Emiel terecht gewezen dat het een oceaan is en geen zee) en de walvissen.

Na een uitwaainamiddag rijden we naar Hermanus Lodge, een eindje buiten het centrum. Het blijkt opnieuw een fijn plekje. Emiel vindt het niet leuk dat er geen tuin is om te voetballen, maar onze kamer is piekfijn in orde en overal in het huis hangt stijlvolle (Afrikaanse) kunst. We blijken de enige gasten en hebben dus bovenop onze kamer een privé in plaats van gemeenschappelijke ruimte met een stapel puzzels, kleurboeken en gezelschapsspelletjes voor de boys en eindelijk nog eens (snel werkend) internet voor ons.

Pinguins en dolfijnen
Zondag 20 juli 2014. Stellenbosch, Zuid Afrika.

We doen het 's ochtends heerlijk rustig aan, de grote afstanden liggen achter ons en ook vandaag moeten we maar honderd kilometer afleggen. We ontbijten lekker en uitgebreid, er staat vier man/vrouw in de keuken voor ons klaar terwijl we de enige gasten zijn. Wat een luxe! Terwijl de jongens alweer aan het puzzelen en spelen gaan nemen wij de tijd om weer helemaal mee te zijn met wat er in de wereld aan de gang is.

Even later worden we door Wendy uitgezwaaid, en rijden we richting Kaapse wijnland. We gaan niet rechtsreeks maar kiezen voor een omweg langs de R44 die een stukje verder langs de kust gaat.Een eerste stop maken we bij Betty's Bay. Er broedt een kolonie Afrikaanse pinguïns en we lopen op een houten wandelpad tussen hen door. Dit is de Whale Coast Route, en her en der zijn uitkijkpunten voorzien. En we hebben geluk want bij een stop raken we aan de praat met een koppel Zuidafrikanen dat ons een groepje dolfijnen aanwijst, vlak tegen de rotsige kust. De lijst met dieren die we tijdens deze vakantie al hebben gezien blijft elke dag groeien!

Dan laten we de kust (en de wolken) achter ons en rijden naar Stellenbosch, een universiteitsstadje en wijncentrum. We logeren net buiten het centrum, in Fynbos Villa Guesthouse, in een huis in Victoriaanse stijl. Van het huisje waar de ossenwagens vroeger in gestald werden is een familie unit gemaakt, en daar slapen wij de komende twee nachten. Het huisje geeft uit op een binnenplaats waar Emiel en Louis kunnen spelen. Net zoals alle guesthouses tot nu toe is ook deze een versterkte burcht. Om met je auto binnen te rijden moet je door een grote poort, en voor elke buitendeur zit ook nog eens een hek. We krijgen een sleutelbos met vijf sleutels! Het is ons niet altijd duidelijk waarom al die hekken er staan. Soms is het evident, rond de kampen in parken stonden hekken om de dieren buiten te houden. En hier staan hekken om eventuele inbrekers buiten te houden (denken we toch) maar ook rond townships staan afsluitingen en we vragen ons dan af of dat is om mensen binnen of buiten te houden. We hebben nog nergens zoveel afsluitingen gezien als hier in Zuid Afrika.

We wandelen naar het centrum maar niet zonder stop in de speeltuin op de hoek van onze straat. Zo houden we de jongens tevreden. We stappen verder door de Dorp Street met witte oude huizen, langs kerken, en kleine huisjes die vroeger werden bewoond door slaven. Het is een slaperige zondagnamiddag en veel winkels en restaurants zijn gesloten. Er zijn hier weinig toeristen en we vallen een beetje uit de toon tussen de studenten. We slagen er toch in om een leuk restaurantje te vinden, waar we springbok kunnen proberen en Louis valt halverwege de maaltijd in slaap dus we maken het alweer niet laat.

Wijn proeven met de fiets
Maandag 21 juli 2014. Stellenbosch, Zuid Afrika.

We zijn alweer niet gehaast want we hebben pas halverwege de voormiddag een afspraak bij Wines. We zijn in de wijnstreek en we hopen het wijnproeven ook voor de jongens aangenaam te maken door het te combineren met een fietstocht. Aangekomen bij de vertrekplaats zien we dat de politie er ook is. Er is ingebroken in het schuurtje waar de fietsen staan en er zijn minstens twee fietsen gestolen. Er wordt wel gezegd dat Zuid Afrika een gevaarlijk land is, en dat zal vast zo zijn op bepaalde plaatsen of streken, maar buiten dit en de diefstal in Drakensbergen hebben we daar nog niets van gemerkt. Gelukkig maar!

We fietsen met twee gidsen en nog twee (Nederlandse) gezinnen die we al eerder tegen kwamen op de struisvogelboerderij. Zij reizen georganiseerd, maar wel individueel, zoals wij tijdens onze eerste verre reis met Emiel ook hebben gedaan in Bali (en daarna hebben besloten dat we het zelf net zo goed kunnen). Louis gaat op de bananenfiets achter aan mijn fiets en Emiel rijdt zelf op een kleine fiets zonder versnellingen, we wachten even af wat dat gaat geven.

We gaan op weg en houden niet veel later halt bij winery Thandi, een van de weinige 'zwarte' wijnhuizen. De arbeiders bezitten zelf meer dan de helft van het bedrijf. Het doel is wijn van goede kwaliteit te maken maar op een sociaal verantwoordelijke en ethische manier en de emancipatie van de zwarte bevolking te versterken. Een tiental jaren terug kregen ze het fairtrade label. Zo zitten we al voor de middag aan de wijn, we proeven meerdere witte en rode wijnen terwijl alle kinderen ondertussen aan het gamen gaan op smartphones en tablets.

We stappen opnieuw op de fiets voor een mooi stukje tussen de wijnranken. Het gaat nu heel erg bergop en de jongste kinderen zien af. Zo ook Emiel op zijn mini fietsje. Gelukkig neemt een van beide gidsen hem op sleeptouw. We rijden naar LovanE, een zeer kleine winery die wijn produceert enkel en alleen voor de Zuidafrikaanse markt. Hier bezoeken we de kelders en krijgen we wat meer uitleg voor we aan het proeven slaan.

Ondertussen is het tijd voor lunch en daarvoor rijden we naar wijnhuis Vredenheim. We gaan over de pechstrook van een tweevaksbaan, the African way dus. Zo hebben we dat dus ook eens gedaan. Eens aangekomen fietsen we tussen de wildebeesten, gemsbokken en zebra's die ze daar op het domein hebben staan. Er is een speeltuin, dus voor de kleinsten kan het al niet meer stuk. Zo hebben wij tijd om met onze Nederlandse 'collega's' reiservaringen uit te wisselen. Het eten heeft lang op zich laten wachten dus er rest enkel tijd voor een blitsbezoekje aan Van Ryn Brandy Cellar. Geen wijn, wel brandy in onze glazen hier. Ondanks een moeilijke start voor Louis, zijn hij en Emiel ondertussen dikke maatjes met de gidsen en ze amuseren zich prima.

Laat in de namiddag zit de toer er op. Het concept vonden we prima, wijn proeven en fietsen is leuk (en veiliger dan met de auto). Alleen zou er nog aan de route kunnen gewerkt worden. De stukken in het drukke verkeer zijn met kids niet ideaal (en we deden net de family tour). Veel hebben we ook niet gefietst, alle bezochte wijnhuizen liggen dicht bij elkaar merken we wanneer we terug naar Stellenbosch rijden.

We passeren onderweg nog in de Spar, het lijkt wel dat hoe meer we naar het westen gaan, hoe groter het aanbod wordt. Bij thuiskomst gaat Dirk met Emiel en Louis naar de speeltuin terwijl ik me installeer op het terras voor onze deur. We gaan niet meer op verplaatsing eten maar kiezen voor de in de Spar gekochte broodjes (en de jongens voor boerenworstenbroodjes).

Kaap de Goede Hoop NP
Dinsdag 22 juli 2014. Kaapstad, Zuid Afrika.

Vandaag nemen we wel een vroege start want we hebben veel plannen. Voor het donker wordt vanavond moeten we in Kaapstad zijn, maar niet voordat we Kaap de Goed Hoop National Park hebben bezocht. Het is niet ver van Stellenbosch naar het Kaapse schiereiland. We rijden langs Fish Hoek en Simon's Town. Hier is een marinebasis gevestigd en het loopt er vol mariniers. We gaan verder naar Boulders Beach, waar we opnieuw een kolonie Afrikaanse pinguïns gaan bekijken. Op dertig jaar tijd groeide de groep van twee koppeltjes naar meer dan 2200 pinguïns nu.

We mogen er opnieuw in met onze Wild Card en lopen op de boardwalks naar de pinguïns op Foxy Beach. Hier is een pak meer volk dan bij de pinguïns van Betty's Bay en is het duwen voor een plaatsje op de eerste rij. We lopen nog een eindje naar Boulder's Beach, een klein zandstrandje met helder water. Daar is het wel rustig en kan je dichter de pinguïns, zonder afsluiting. We zijn wel gewaarschuwd dat de vogels kunnen bijten, dus we blijven op een veilige afstand.

We rijden door naar het Kaap de Goede Hoop National Park, de punt van het schiereiland. De jongens zetten zich klaar om dieren te spotten, maar we moeten hen teleur stellen. Dit is niet echt een wildpark, al zien we wel grijsbokantilopen. Bij Cape Point houden we halt. We parkeren tussen de tourbussen en minibusjes. Dit is een andere wereld dan die we de afgelopen weken hebben gezien. Kaapstad ligt duidelijk op de route van groepsreizen vanuit de States en Japan. En een uitstapje naar het punt waar de Atlantische en Indische oceaan samen komen (op papier dan toch) zit in het pakket!

We gaan naar de oude vuurtoren vanwaar we een mooi zicht hebben op de oceaan diep onder ons. De vuurtoren stond dikwijls in de mist, en meerdere schepen leden schipbreuk op de gevaarlijke kliffen, vanwege die mist en de hevige stormen waarvoor de kaap bekend staat. Lang geleden heette het hier dan ook 'Cape of Storms'.

We doen het vandaag ook een beetje op z'n Japans, enkel de hoogtepunten staan op ons programma en er is geen tijd voor een wandeling helemaal naar het uiteinde van het schiereiland. Louis vindt dat niet echt erg, van de vuurtoren terug naar de parking vindt hij genoeg gestapt want 'zijn benen zijn zo moe'. Niet veel verder ligt Kaap de Goede Hoop. Ook daar is het een drukte van jewelste, en het is vechten voor een plaatsje bij het plaatsnaambord voor de verplichte foto, die wij natuurlijk ook (laten) maken.

Zo eindigt alweer een bezoek aan een nationaal park voor ons, en we zetten koers richting Cape Town, waar we net voor het donker aankomen. Rijden in Kaapstad blijkt simpel, het is een overzichtelijke stad, en er zijn geen files ondanks het tijdstip. We logeren in Floreal Guest House, in de wijk Oranjezicht, aan de voet van de Tafelberg. Het familie appartement is voor ons, en is alweer een succes! We hebben nog eens een keukentje, en we hebben geleerd dat dat voor ons het beste werkt. Zo moeten we niet meer op stap met een 's avonds dikwijls al vermoeide Louis. En zo kunnen we de jongens nog eens een portie groenten voorschotelen, want die leven de laatste dagen op frietjes en hamburger. Veel meer staat er eigenlijk nooit op het kindermenu. Aan de overkant van de straat is een speeltuintje, en daar trekken we voor het eten naartoe. Louis en Emiel spelen tussen de lokale kids. Naast de speeltuin zijn er volkstuintjes, of misschien wel een zelfplukboerderij. Dit lijkt een fijne wijk!

Tafelberg en Waterfront
Woensdag 23 juli 2014. Kaapstad, Zuid Afrika.

Yes, we staan op met een stralend blauwe lucht en geen zuchtje wind. Dat is altijd fijn, maar vandaag extra belangrijk omdat we deze ochtend van plan zijn om de Tafelberg op te gaan. Wanneer er teveel wind is marcheert de kabellift niet (naar boven stappen schijnt uitdagend te zijn en waarschijnlijk een paar jaar te vroeg voor de jongens). Daarbovenop is de kans erg groot dat 'er een tafelkleedje van wolken' op de Tafelberg ligt, zoals dat hier wordt gezegd en dan is er daar boven niet veel te zien.

Na een ontbijtje op het appartement nemen Louis en Emiel afscheid van het hondje van het guesthouse en vertrekken we. Toch maar met de auto want hoewel de berg vlakbij lijkt is het volgens de dame aan de receptie toch een uurtje stappen. We kunnen vlakbij de kabellift parkeren. We lijken de individuele toeristen voor te zijn maar dat geldt alweer niet voor de toerbussen. Aanschuiven geblazen dus om de kabellift op te gaan en we horen dat er door technische storingen vertraging kan zijn. Maar dat valt mee en een half uurtje later is het samen met 65 anderen aan ons om in te stappen. In het liftje hebben we een prima zicht op de berg en op de stad, want de vloer draait 360° rond zodat iedereen de kans heeft om beide te zien. We hebben trouwens geluk want vanaf volgende week is de cable car een weekje gesloten voor onderhoud.

Boven aangekomen staan hopen mensen bij de uitkijkpunten. Die vlakbij de lift dan toch, want eens de wandeling rond het plateau begonnen zijn we al gauw alleen. Vanop 1085 meter boven de zee hebben we een prachtig zicht op the Mother City. We zien Robbeneiland, het WK 2010 voetbalstadion, Kasteel de Goede Hoop en de haven. De jongens zijn niet lang geboeid door het uitzicht en amuseren zich met stokken en plassen water. Rond de middag staan we weer beneden waar het nu pas echt druk is!

Onze volgende stop is het Victoria & Alfred Waterfront. De oude haven en omliggende gebouwen zijn gerenoveerd en omgevormd tot hotels, winkeltjes (en mega winkelcentra), musea, restaurantjes, overdekte markten... We eten bij een speeltuintje en wandelen door het autovrije gebied. De jongens mogen een knuffel uitkiezen, Louis gaat voor een hyenahond en Emiel voor een cheeta. We kijken naar de activiteiten in de haven en in een droogdok waar ze een schip aan het opknappen zijn. En houden opnieuw halt bij een speeltuin bij de oude klokkentoren.

We brengen ook een bezoek aan het Two Oceans Aquarium. Hier zijn meer dan 3000 zeedieren te bekijken, waaronder ook haaien en pinguïns. Het contrast tussen het leven in de koude Atlantische Oceaan en de warmere Indische Oceaan wordt getoond. De jongens en ook wij vinden het erg boeiend. Voor we terug keren naar Floreal Guesthouse maken we nog een stop in een overdekte foodcourt waar de jongens en ik voor pannenkoeken en (Belgische) wafels gaan als vieruurtje. Bij het buiten komen passeren we Nobelsquare waar de vier Zuidafrikaanse nobelprijswinnaars staan uitgebeeld.

We doen voor de allerlaatste keer boodschappen in de Superspar en eten opnieuw in ons appartementje. Na het eten wordt de auto helemaal leeg gemaakt en voor zover dat kan een beetje schoon gemaakt. Het is inpakken geblazen want morgenavond vliegen we richting België!

Weer thuis
Donderdag 24 juli 2014. België.

Op de allerlaatste dag van onze vakantie gaan we Cape Town City verkennen. We starten bij Kasteel de Goede Hoop, het oudste gebouw van Zuid Afrika. Het werd gebouwd midden zeventiende eeuw en is nu een museum maar er zijn ook nog steeds eenheden van de Zuidafrikaanse defensie gestationeerd. Dit spreekt tot de verbeelding van de jongens, ze dromen van ridders en prinsessen. We lopen op de kantelen waar nog kanonnen staan, en bezoeken het militair museum waar van alles te zien is van zowel de Hollandse als Britse koloniale periode. Van de poppen van soldaten die er staan in hun uniform zijn de boys allebei een beetje bang. Emiel wil echt elk hoekje van het kasteel zien, maar wij willen ook nog iets zien van de rest van het centrum van de stad.

Na het fortbezoek is het tijd voor een appelstop op de Grand Parade, het plein waarop het kasteel uitkijkt. Hier stond het allereerste fort en het plein werd lange tijd als executie- en paradeplaats gebruikt. Het stadhuis ligt aan dit grote plein en er staan er overal marktkraampjes. De Tafelberg op de achtergrond ligt volledig in de wolken, we hebben geluk dat we die gisteren op zijn gegaan. Vandaag is er niet veel te zien!

We stappen richting centrum. In de voetgangerstraatjes- en pleintjes staan kraampjes, en hier en daar spelen orkestjes. Via Greenmarket Square waar de typische Afrikaanse souvenirs worden verkocht lopen we naar Long Street met zijn Victoriaanse gebouwen. Jammer dat we niet veel tijd meer hebben, want het moet hier ook 's avonds supergezellig zijn!

Maar na de middag is het tijd om te vertrekken. De parkeerwachter probeert ons nog extra kosten aan te rekenen. Goed geprobeerd, maar we laten ons niet in het zak zetten. Het is maar een half uurtje rijden naar de luchthaven waar we de auto zonder problemen afzetten bij Budget. De porter die ons naar de incheckbalie brengt krijgt onze allerlaatste Rands.

Na het inchecken gaan we, op vraag van de jongens, voor de derde en laatste keer eten bij Spur Steak Ranges. We krijgen een tafel met zicht op de landingsbaan en de tijd gaat snel voorbij met vliegtuigen kijken. Wanneer we door de security check gaan wil Louis zijn rugzakje van de band nemen en daarbij raakt zijn hand geklemd tussen de band. Hij roept van pijn, maar het duurt even voor de man achter het scherm de noodstop induwt. Het handje ziet er lelijk uit, maar eens Louis is gekalmeerd blijken er enkel oppervlakkige wonden. We zijn ooit in Thailand met hem naar een ziekenhuis gemoeten en daar blijft het gelukkig bij!

In Johannesburg kunnen we onmiddellijk boarden. De jongens slapen gedurende de hele nachtvlucht en ook wij pikken enkele uren slaap mee. We landen te vroeg in Londen, en dat terwijl we al drie uur te overbruggen hadden. Er volgt nog een korte vlucht naar Brussel waar opa ons al staat op te wachten. Na vier weken Zuid Afrika zijn we weer thuis!