Artikelindex

Van stad naar gat
Donderdag 21 juli 2011. Coubalan, Senegal.

Wat liggen die bedden hier goed zeg! Een heel verschil met de keiharde matrassen op de kampementen. Hier in het hotel hebben ze comfortabele boxsprings en dat merk je meteen! Als we een blik over het balkon werpen zien we dat ze tafeltjes buiten hebben gezet naast het zwembad voor het ontbijt. Ook het ontbijt is hier wat uitgebreider, zo krijgen we zelfs een verse croissant! Smullen dus. Dan is het tijd voor een frisse duik in het koele blauwe water. We hebben het zwembad voor ons alleen, en genieten van deze luxe. We lummelen de ochtend door, gebruikmakend van alle faciliteiten van dit hotel. Om 12.00 uur moeten we uit de kamers zijn, maar we mogen de bagage ergens neerzetten.

We lopen nog even door Ziguinchor, het is nog te vroeg om te eten. Zo komen we langs een winkeltje waar ze borduurwerk verkopen en huisgemaakte producten van fruit en zo. Het is een christelijke instelling, er zit een nonnetje binnen, en overal zijn kruizen te zien. Ook op het borduurwerk. Iemand interesse in een tafelkleedje met kruizen? Of liever een geborduurd priesterkleed, die verkopen ze hier ook namelijk. We raken aan de praat met het nonnetje en ze is echt heel aardig. Uiteindelijk kopen we muggenolie (het heet ‘myrr’ of zoiets). Het is overal goed voor, antimug of als je gevallen bent ofzo. Je kunt het echt overal opsmeren blijkbaar. En we kopen een potje gesuikerde pinda's.

Bij het Walkunda restaurant gaan we eten. We gaan lekker buiten zitten op het met doeken overdekte terras. Er zijn mooie muurschilderingen van het dorpsleven. We bestellen spaghetti en garnalen in een jasje van deeg. Het smaakt allemaal heerlijk! Maar het probleem hier zijn nu niet eens de vliegen, maar de talloze muggen onder de tafel. De ober heeft ons ook al zien krabben en meppen en komt met ‘de oplossing’. Gewapend met een grote bus insecten-dodend-middel komt ie er aan. Hij spuit dat het een lieve lust is onder het tafelkleed. Ook onze voeten en schoenen worden van een laagje spray voorzien. Het helpt inderdaad... maar nog geen vijf minuten. Toch is het goed bedoeld van die man. Bij het benzinestation blijkt een echte supermarkt te zijn, met allerlei westerse spullen. We kopen er ijs en yoghurt. Ruben kan zich niet bedwingen bij het zien van zoveel lekkers, en koopt een bus Pringles van zijn vakantiegeld. Dat die bus bijna 2,50 euro kost interesseert 'm niks, en hij geniet tot de laatste kruimel.

Talisse en Demba komen ons ophalen, ze zijn ruim een half uur te laat. Er blijkt een probleem te zijn met de autopapieren, en hier in Ziguinchor kunnen ze de permit niet verlengen. Daarom wil Demba straks nog ‘even’ terugrijden naar de Gambiaanse grenspost in Seleti voor tien dagen verlenging. Maar eerst zet hij ons af in het gehucht Coubalan. We logeren hier in het campement Ankadji aan het water. Het is een campement villagois, wat er op neer komt dat de dorpsbewoners gezamenlijk deze accommodatie runnen. Het is schitterend gelegen aan een grote plas vol watervogels. Zo zien we grote steltlopers, meeuwen, reigers en heel veel krabben in het water. Een eindje verderop is een grote groep kinderen aan het zwemmen in de plas. Eens even polshoogte nemen. Het zijn wel een stuk of dertig kinderen die hier elke namiddag even komen plonzen en spelen. De meesten zijn jongens, en de aller-dappersten durven zelfs van de lage brug af te springen het water in. Ze hebben ontzettend veel plezier. De kleinste jongens, tot een jaar of tien, zijn poedelnaakt. Ze hebben het nog niet eens in de gaten dat wij dit een beetje eigenaardig vinden. Voor hen is het namelijk zo normaal als wat. De meisjes houden hun kleren gewoon aan tijdens het zwemmen, en sommigen zijn zelfs in het bezit van een bikini. Ze komen hier het hele jaar door zwemmen, aan het einde van de middag, en ze verzekeren me er van dat er echt geen krokodillen in het water zitten hoor!

We genieten van het einde van de dag. De watervogels komen redelijk dichtbij. Er staan houten luie stoelen op het strandje, dus dat houd je wel even vol. De jongens spelen op de Nintendo DS of doen een spelletje op de laptop. Dan is het eten klaar. We eten een salade van komkommer, sla en wortel, en dan volgt een heerlijk runderstoofschotel. Het lijkt wel de hachee van thuis, maar dan zonder de peperkoek erin. Het is rundvlees met uien, en je krijgt er koude friet bij. Wat een combi! Het dessert is de gebruikelijke mango. We lopen terug naar de hutjes. We slapen hier in ronde hutjes met rieten daken. Elke kamer heeft een eenpersoons en een tweepersoonsbed. Ook hebben we een eigen badkamer. Een toilet zonder wc bril, een wastafel met een mooie houten (bamboe) kom als wasbak. En een hele aparte douche. Een grote aarden kruik met water die op een stellage van palen staat. Met een halve plastic fles kan je water over je heen scheppen bij wijze van een douche. Het ziet er wel heel erg stijlvol uit. Niet heel lang na het diner duiken we onder de klamboe en vallen in slaap bij de geluiden van de vogels buiten.

 

Meet the locals
Vrijdag 22 juli 2011. Coubalan, Senegal.

Het daglicht piept door de rieten luiken van onze hut, tijd om op te staan. Het zachte zonlicht weerkaatst op het water, de vogels zijn al uren wakker. Na het ontbijt gaan we de was doen, we hebben hier tijd genoeg, Eerst een donkere was en daarna een lichtbonte was. En alles met de hand. ‘Laudry service’ is nog niet doorgedrongen tot de binnenlanden van donker Afrika, dus als je iets gewassen wil hebben zal je zelf je handen uit de mouwen moeten steken. Onder het afdak van ons hutje is een waslijn, en de rest hangen we onder een afdakje te drogen. We ontmoeten hier de Mexicaan Marco, een soloreiziger, die vanuit Spanje helemaal over land via Marokko en Mauritanië naar Senegal is gereisd. Vandaag verloopt zijn visum, en zal hij de grens oversteken naar Guinée Bissau, om vervolgens via Guinée Conakry en Mali weer terug te keren naar Madrid. Echt een avonturier, en wie veel reist kan veel verhalen, dus we nemen de tijd om lekker te kletsen.

Dan gaan we op pad. We gaan eten bij een Afrikaanse familie hier in Coubalan. Over de rode zandpaden en dan ergens rechtsaf een erf op. De vrouwen zitten onder een grote boom die zwaar hangt van de mango's. Bovendien is het mangotijd, en overal staan manden vol met mango's die naar Dakar getransporteerd worden. Hier zijn simpelweg te weinig mensen om al die rijpe mango's te kunnen consumeren. Er vrouwen zijn met de rijst bezig, het is rijst van hun eigen land. De rijst wordt gestampt met een grote stamper zodat de vliesjes loskomen en de rijst gebroken wordt. Men eet hier vrijwel altijd gebroken rijst, aan lange korrels doen ze niet. De vrouwen stampen de rijst en gooien ze daarna omhoog op een grote platte mand, zodat de vliesjes apart komen van de korrels. Ook doen verderop enkele vrouwen de was, net als wij net. Ook de klamboe krijgt hier een wasbeurt vandaag. Er zijn veel vrouwen, meisjes en twee kleine baby's. Een jongetje van zes maanden en een meisje ‘Mami’ van zeven maanden. Ik mag haar even op schoot houden.

Dan is het eten klaar, een rieten mat wordt uitgerold op de grond, en een grote metalen schaal vol eten wordt op de grond gezet. Het is rijst met kip en groenten. Er gaat ook nog een oranje kleurige saus van palmolie en dadels overheen. Iedereen een lepel en scheppen maar. We zitten met ons achten op de grond te eten uit die bak. Er zit een systeem in, iedereen eet het gedeelte waar hij/zij voor zit leeg. De scharminkelige kip is zo gaar dat ie zowat meteen van het bot afvalt, lekker handig. De schaal gaat goed leeg, vooral Demba doet enorm zijn best. We krijgen ook nog mango na. We geven wat cadeautjes aan de familie, en na een tijdje gaan we terug naar het campement.

De rest van de middag lezen we wat onder het afdakje, voelen we of de was al droog is, of nemen we een Afrikaanse douche in ons hutje. De jongens spelen liever een spel op de computer. Van onder het afdakje zien we grote krabben in en uit het water gaan. Ze scharrelen hun kostje met de scharen bijeen. Ook zien we een prachtige wit met zwarte ijsvogel, en grote gieren. Tegen de avond begint het weer flink te onweren. Felle bliksems en donderslagen. Niet veel later barst een tropische moessonbui los. We bestellen een kop chocomel, en wachten tot de regen stopt. Het eten is ook klaar, en we eten koude spaghetti met warme vleessaus, tomaat en kool. Als nagerecht nu eens geen mango maar papaja. Morgen een heftige reisdag, dus op tijd in bed! Maar eerst genieten we van een mooie zonsondergang.

Eten doen we ook ‘luxe’. In het restaurant van Le Flamboyant, aan de overkant van de weg. We nemen biefstuk, ijs en een biertje. De kinderen uiteraard een flesje fris. Daarna nog even internetten en televisie kijken op de kamer. De airco staat wel een beetje hard, hopelijk worden we niet wakker als ijsklontjes...

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!