Gatenkaas
Zondag 10 juli 2011. Toubacouta, Senegal.
Na een redelijk vroeg ontbijt wordt er op de deur van de Baobab Belge geklopt. Het zijn Talisse en Djemba met de grote auto. Het blijkt echter geen Toyota Landcruiser te zijn, maar een Landrover. De auto komt zelfs oorspronkelijk uit Nederland, er zitten nog stickers op van een bedrijf uit Heerlen. Alle bagage doen we terug in de flightbags, de hoezen voor het vliegtuig, zo is de bagage beter beschermd tegen het rode Afrikaanse stof. Dan wordt alles op het dak gehesen en vastgeknoopt met een groot stuk touw. Lianne gaat voorin met Djemba, op de achterbank zitten Michel en de jongens. Iris en Talisse zitten achterin op kleine lage stoeltjes. Niet echt comfortabel daar achterin, maar het is niet anders.
We verlaten Niakh Niakhal, en gaan op weg. Eerst komen we door Mbour, de eerstvolgende grote stad. Daarna wordt de weg al snel slecht, met grote gaten. Al het verkeer slingert om de grote gaten heen, het lijkt wel een soort van Mario Kart race langs de gaten af. Na Kaolack volgt dan een normaal stuk weg. Onderweg komen we langs een typisch Afrikaans landschap. Zo zien we de eerste baobab bomen, hele typische stammen met breed uitlopende takken met wat groen er aan. Men beweert ook wel dat baobabs er uitzien alsof ze omgekeerd geplant zijn, met de wortels naar boven. Sommigen hebben er inderdaad veel van weg. Ook komen we langs kleine dorpjes die voornamelijk bestaan uit hutten met rode strooien dakjes. Met een omheining om het erf waar binnen soms nog wat klein vee scharrelt. We zien verschillende kuddes van magere witte koeien met enorme hoorns, of kuddes met geitjes. Meestal zijn er één of twee jonge kinderen bij die de kudde hoeden. Langs de weg veel verkopers van fruit en groente. Eigenlijk verkopen ze allemaal hetzelfde; bergen (over)rijpe mango's of uien. Veel variatie is er niet zo te zien. De vrouwen springen in het oog, ze dragen zonder uitzondering prachtige gewaden in drukke Afrikaanse stof. Met soms nog een fraaie hoofdtooi in hetzelfde stofje. De mannen dragen soms ook lange gewaden in de vorm van een broek met een lange jurk er overheen.
We komen langs zoutwinning. Grote vierkante stukken land zijn onder zout water gelopen en drogen op in de zon. Het zout wordt in bergjes bij elkaar geschraapt. Het is een wit en wijds landschap. Er zijn ook deltagebieden met mangroves en veel watervogels te zien onderweg. Het laatste stuk weg is echt belabberd. Het wegdek (als het al niet helemaal is verdwenen) zit vol enorme gaten, de zogenaamde potholes. Het verkeer probeert er langs te slingeren, maar de meeste tijd rijden we gewoon op het rode droge zandpad naast de weg. Dat is wat iedereen hier doet.
Er zijn verschillende controles onderweg, we worden twee keer aangehouden voor papieren controle van de chauffeur. We denken dat we voornamelijk stilgehouden worden omdat er toubabs (blanken) aan boord zijn, en ze hopen wat te vangen. De papieren zijn in orde en we mogen steeds doorrijden.
Rond half twee komen we aan in Toubacouta, een groot dorp tussen de delta en de zee. We slapen in ronde hutjes en beschilderde huisjes. Het ronde hutje van de kinderen is ingelegd met beschilderde schelpjes. Als je de fan te hard laat draaien komen er stukjes stro uit het dak naar beneden! Hmm... We eten in het restaurant een bordje kip met frieten en komkommers en tomaat. Als dessert een banaan of mango.
Dan gaan we even uitrusten om aan het einde van de middag nog op pad te gaan naar het vissersdorp Missirah, op dertien kilometer hier vandaan. We zien de visserij, en het verwerken van de paarlemoeren oesterschelpen tot schelpenzand en verfstof. Ook is er een zeer grote baobab boom vlak langs het water, en een heilige fromager (kapokboom). Wel wordt verwacht dat we 500 CFA betalen om de heilige grond rondom deze boom te mogen betreden. Daar heb ik ze bij Nationaal Park de Hoge Veluwe nooit iets over horen zeggen, maar allez, vooruit dan maar! De kapokboom is echt een apart geval, hij schijnt wel meer dan duizend jaren oud te zijn en is heeft holle ruimten waar hij water in opvangt voor droge tijden.
's Avonds eten we bij Chez Boum, aanbevolen uit de Lonely Planet. We schuiven aan, en Boum kookt de sterren van de hemel. Hij heeft er zelfs een hagelwitte koksbuis bij aangetrokken. Kost wel wa, maar dan hedde ok wa! Het smaakt werkelijk waar uit de kunst, en we besluiten ter plekke morgen hier weer neer te strijken.
Mousse-au-chocolat
Maandag 11 juli 2011. Toubacouta, Senegal.
Eerst maar eens een keertje uitslapen, want er staan geen vroege activiteiten op ons programma van vandaag. Na een ontbijt met stokbrood en jam of smeerkaas gaan we een rondje dorp doen. We hebben geen wifi hier in Les Coquillages, maar er is wel een internetcafé hier in het dorp. We willen ook voor de kinderen een computer, maar zoveel werkende computers zijn er niet voorhanden. Het toetsenbord is op z'n frans, dus dat is een extra uitdaging, de letters zitten net iets anders dan we gewend zijn. Zo, na een uurtje is het klusje geklaard. Iets voorbij het internetcafé blijkt er free wifi te zijn van het dure hotel Les Paletuviers. Er zitten enkele toubabs (blanken) met een laptop bij de winkeltjes en ook de mobiel van Iris en van Sander kunnen wifi ontvangen. Goed om te weten!
We lunchen bij Les Coquillages, we eten er sandwich met tonijn, ei en groente. Voor Ruben hebben ze een bord gemaakt zonder de tonijn. Het wordt weer erg warm, dus gaan we even chillen met een boek. Rond drie uur 's middags vertrekken we met een bootje. Toubacouta ligt in de Siné Saloum delta, een zeer waterrijk gebied. We varen in een redelijk grote metalen boot door de delta, tussen de mangroves door. Hoe smaller de bolongs (kanaaltjes) worden, hoe leuker dat het wordt. Je ziet ook hier en daar een grote watervogel zitten. Veel aalscholvers en grote reigers die opvliegen als we ze naderen.
We houden halt bij een île de coquillage, een schelpeneiland. De bodem ligt vol kleine witte schelpen. Er is een pad over het eiland dat langs enkele zeer grote baobab bomen voert. Ook staan er veel andere bomen en groene vegetatie. Als we de eerste baobab naderen horen we een schel gekrijs, en een hele zwerm bontgekleurde vogeltjes vliegt er vandoor. Het zijn de perroquets, een kleine papagaaien soort. We zien felle gele en groene perroquets, maar ze laten zich maar lastig fotograferen. De bomen zitten vol met gezellig kwetterende vogeltjes, die je amper ziet maar des te beter kan horen.
Aan de baobab bomen hangen grote vruchten, het zogenaamde apenbrood. De baobab wordt ook wel apenbroodboom genoemd. In ons land wordt het meel van deze vrucht gebruikt als verdikkingsmiddel van bijvoorbeeld babypap.
Dan gaan we even lekker zwemmen in de rivier. Het water is zout, je zit hier niet ver van de zee. Het water is lekker warm, maar er zijn ook kwallen en krabben gesignaleerd, dus het is wel oppassen. De jongens die de boot besturen nemen ook een frisse duik. Het kleinste jongetje, Babacar van acht jaar komt bij ons spelen in het water. Zo jong als hij is, is hij al een echte waterrat! Na enkele uren is het tijd om verder te varen naar het vogeleiland. Op dit kleine eilandje wat voornamelijk bestaat uit grote hoge mangroves met bladerdek komen heel veel vogels tegen het vallen van de avond om te overnachten. We zien aalscholvers, reigers, en heel veel kleine gele vogeltjes. Een enkele rode en blauwe vogel. Het is een gekwetter van jewelste. Na een hele tijd hier gekeken te hebben varen we weer terug naar Toubacouta. De zon gaat langzaam onder, ze verdwijnt achter de contouren van de hoge baobabs aan wal.
We lopen meteen door naar het restaurant Chez Boum. Meneer Boum verwacht ons al, hij heeft gedekt voor vijf personen. We bestellen kip, spaghetti en garnalen. En Sander mag vanavond ook een flesje Gazelle bier erbij. Maar de topper moet nog komen, als dessert bestellen we de wereld beroemde mousse au chocolat, waarmee Boum zelfs de Lonely Planet heeft gehaald. En niets is overdreven, de mousse van pure chocolade smaakt hemels! Wie verwacht nou zoiets in hartje Senegal? Dus mocht je ooit naar Toubacouta komen, sla dan de chocolade mousse van Boum niet over!
